Μας έχουν σκοτίσει με αυτό το τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ που δείχνει κάποιους τύπους να χοροπηδάνε και να τραγουδάνε "Θέλω να βλέπω μπάσκετ στους Ολυμπιακούς" και ιδού η Λιλ, ιδού και το πήδημα…

Για την ακρίβεια, ιδού η Αυστραλία στον σημερινό αγώνα ζωής και θανάτου, ιδού και το πήδημα, καθόσον δεν θέλουμε να βλέπουμε μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς να βρίσκεται εκεί η Εθνική ομάδα.

Η δική μας ομάδα ντε, αυτή που κατάφερε μετά από (16) χρόνια και ζαμάνια να ξορκίσει τους δαίμονες της και να φωτογραφίζεται ξανά στο ντεκόρ των πέντε ολυμπιακών κύκλων.

Ο Σηκουάνας και το "αλίμονο"

Δεν είναι θέμα… εθνικοφροσύνης, διάβολε, αλλά στοιχειώδους βιοτικής ανάγκης το να σουλατσάρει στα πέριξ του Σηκουάνα και να μην μαζέψει άρον άρον τα μπογαλάκια της για να γυρίσει πίσω έχοντας ναυαγήσει αύτανδρη στις όχθες του Ντουλ.

Το βιώσαμε αυτό άλλωστε το 1999 στη Ντιζόν, όταν η ελληνική ομάδα γνώρισε τρεις απανωτές ήττες σε ισάριθμους αγώνες της πρώτης φάσης του EuroBasket και έδωσε το δικαίωμα στους Γάλλους να μας τρολάρουν μετατρέποντας το "Hellas" σε "Hélas", το οποίο στη γλώσσα του Βίκτωρος Ουγκό σημαίνει "αλίμονο"!

Μετά τις ήττες από τον Καναδά και την Ισπανία, η ελληνική ομάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να νικήσει την Αυστραλία για να μείνει ζωντανή, έστω κι αν θα χρειασθεί να τρώμε τα νύχια μας από την αγωνία για το τι θα συμβεί στους επιγενόμενους αγώνες.

Το ξέσπασμα του Παναγούλια

Μια νίκη θέλουμε ρε γ@@ω το, μια νίκη έστω και με μισό πόντο: αυτό ζητάμε όλοι, αυτό ζητάει και ο Βασίλης Σπανούλης με την ελπίδα ότι δεν θα φτάσει να εκλιπαρεί οργίλος, όπως ο συχωρεμένος ο Αλκέτας Παναγούλιας πριν από τριάντα χρόνια.

Μια νίκη για να νιώσουμε την ικανοποίηση ότι επιτελέσαμε το χρέος μας και από εκεί και πέρα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει (https://www.sport24.gr/basket/olympiakoi-agones-i-vathmologia-ton-trion-omilon-toy-mpasketikoy-toyrnoya-kai-i-megali-machi-gia-tin-prokrisi-sta-proimitelika.10358538.html)...

Η ευχή και κατάρα του Γιαννάκη

Μια νίκη λοιπόν για να κάνουμε το καθήκον μας και να μη μαγαρίσουμε κιόλας τη σημερινή σημαδιακή επέτειο: στις 2 Αυγούστου του 1996 μετά τη νίκη της Εθνικής απέναντι στη Βραζιλία (91-72, με 35 πόντους του Γιώργου Σιγάλα) στο Georgia Dome της Ατλάντα και την κατάληψη της πέμπτης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες έριξε τους τίτλους τέλους της θρυλικής καριέρας του ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Εκείνο το αντίο υπήρξε συγκινητικό, κατανυκτικό και δακρύβρεκτο: ο "Δράκος" παρακάλεσε τους προπονητές και τα μέλη τους επιτελείου να βγουν από τα αποδυτήρια όπου έμειναν μονάχα οι δώδεκα παίκτες, στεφανωμένοι όλοι τους με τους κότινους που πρόσφεραν οι διοργανωτές…

Εκεί λοιπόν, σε ένα σκηνικό που παρέπεμπε σε αρχαίο δράμα, ο Γιαννάκης έβγαλε έναν ανατριχιαστικό λόγο, στον επίλογο του οποίου ικέτευσε τους δακρυσμένους συμπαίκτες του και τους άφησε ευχή και κατάρα να αγαπούν την Εθνική ομάδα.

Το τυχερό της…Αστραλίας!

Πέρασαν κιόλας 28 χρόνια από τότε και σήμερα στη Λιλ δεν δοκιμάζεται η αγάπη των παικτών για την εθνική: αυτή θεωρείται δεδομένη, απλώς προσμένουμε αυτή να ανταμειφθεί και να εξαργυρωθεί με μια νίκη, με ό,τι αυτή μπορεί να συνεπάγεται…

Να νικήσουμε την… Αστραλία λοιπόν: Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, "Αστραλία" την έλεγε η Γεωργία Βασιλειάδου στην ταινία "Ο Μιχαλιός του 14^ου Συντάγματος"!

"Αυστραλία" τη διόρθωνε ο Βασίλης Αυτλωνίτης και η Βασιλειάδου επέμενε "Αστραλία γιατί βγαίνει από τα άστρα και εκεί θα βρω το τυχερό μου".

Αυτά τα άστρα αναζητεί και η Εθνική ομάδα, αγωνιζόμενη υπέρ πίστεως και πατρίδος, για να βρει το δικό της τυχερό!

Ο Σπανούλης, η αιχμαλωσία και η ρεβάνς

Πλάκα πλάκα τους Boomers τους είχαμε ξεγράψει από τον χάρτη μας και τους ξαναβλέπουμε μπροστά μας μετά από 16 ολάκερα χρόνια!

Οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 8 Ιουλίου του 2008 στο ΟΑΚΑ όπου η Εθνική τους αντιμετώπισε σε ένα φιλικό ματς προετοιμασίας ενόψει του Προολυμπιακού Τουρνουά και τους νίκησε με 89-69, προεξάρχοντος του Βασίλη Σπανούλη ο οποίος είχε σκοράρει 18 πόντους.

Αρχής γενομένης από το πρώτο αντάμωμα μας στις 17 Αυγούστου του 1960 στην Μπολόνια (Ελλάδα-Αυστραλία 108-87, Οικονόμου 30, Χρηστέας 26, Αμερικάνος 19, Μουρούζης 17) και σε σύνολο 12 αγώνων, η Εθνική έχει τη μερίδα του λέοντος στις νίκες με σκορ 10-2.

Από αυτά τα 12 ματς, δυο διεξήχθησαν στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων: στις 28 Ιουλίου του 1996 στην Ατλάντα μας έπιασαν αιχμάλωτους με 103-62 (Γκέιζ 17, Χιλ 13, Ρίντι 12, Ρόνλαντσον 11, ΜακΚίνον 11/ Οικονόμου 22, Αλβέρτης 12, Ρεντζιάς 7, Αγγελίδης 7) ενώ ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο του 2004 στο Ελληνικό πήραμε το αίμα μας πίσω με 76-54 (Παπαδόπουλος 21, Χατζηβρέττας 13, Ντικούδης 12, Παπαλουκάς 11).

Ζήσης, Φώτσης, μπαμ και κάτω!

Το νταλαβέρι περιλαμβάνει επίσης το θρίλερ της 22ας Αυγούστου του 2006 στη Χαμαμάτσου, όπου στο πλαίσιο της πρώτης φάσης του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος η Εθνική γράπωσε τη νίκη με 72-69, χάρη στο σερί 6-0 που πέτυχε στα τελευταία εννέα δευτερόλεπτα, με αιχμή του δόρατος τα δυο απανωτά τρίποντα του Αντώνη Φώτση και του Νίκου Ζήση, μεσολαβούντος του κλεψίματος του Θοδωρή Παπαλουκά (Διαμαντίδης 20, Παπαδόπουλος 12, Παπαλουκάς 11, Σπανούλης 10).

Οι δικοί μας Αυστραλοί

Στον αγώνα του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1996 είχαν βρεθεί απέναντι στην Εθνική τέσσερις παίκτες οι οποίοι νωρίτερα ή αργότερα ήρθαν στα μέρη μας και φόρεσαν φανέλες ελληνικών ομάδων: ο πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Σπερς Αντριου Γκέιζ (Απόλλων Πατρών, 1994-95), ο «τρελός ο Αυστραλός» Σέιν Χιλ (Νήαρ Ηστ 1998-2000, Μακεδονικός 2003-04), ο Τζον Ρίλι (ΑΕΚ, 2002-03) και ο Μαρκ Μπράντκε (Ολυμπιακός 2002-03).

Δεδομένου πως όποια πέτρα κι αν σηκώσεις απανταχού της γης θα βρεις έναν Έλληνα ή κάποιον που έχει ανοίξει παρτίδες με την πάρτη μας, στην τωρινή ομάδα της Αυστραλίας βρίσκεται σε ρόλο ασίσταντ κόουτς ο συνεργάτης του Γκρεγκ Πόποβιτς στους Σπερς, Ματ Νίλσεν, ο οποίος φόρεσε τις φανέλες του ΠΑΟΚ (2004-05) και του Ολυμπιακού (2010-11).

Τα κατοπινά χρόνια πέρασαν από εδώ o σπεσιαλίστας στα τρίποντα Μπραντ Νιούλεϊ (Πανιώνιος 2007-08, Πανελλήνιος 2009-09, ΑΕΚ 2016-17), ο Αλεξ Μάριτς (Παναθηναϊκός 2010-12) και ο επίσης πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Σπερς το 2014, Αρον Μπέινς (Ίκαρος Καλλιθέας 2011-12).

Ο Πόζογλου και ο Δημακόπουλος

Τον τελευταίο πριν από τον επόμενο κρίκο σε αυτή την κατηγορία αποτελεί ο Ελληνοαυστραλός Νίκολας Πόζογλου που αγωνίσθηκε πέρυσι στον Κόροιβο Αμαλιάδας (7.9π., 8.2ρ., 2.0ας., 1.6κλ.).

Την ίδια στιγμή σε ρόλο πρεσβευτή του ελληνικού μπάσκετ στο "Down Under" λειτουργεί ο Γιάννης Δημακόπουλος: ο γιος του παλαίμαχου διεθνούς πάουερ φόργουορντ και παρόντος στο Μουντομπάσκετ 1986, Δημήτρη Δημακόπουλου (Έσπερος, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Απόλλων) μετά τις διάφορες περιπλανήσεις του επέστρεψε στη γενέτειρα της μητέρας του αγωμιζόμενος τα τελευταία χρόνια στους Ιστερν Μάβερικς, στους Γιούνταλουπ Γουλβς και στους Περθ Ρεντμπακς.

Η ραψωδία του Ρεντζιά

Α, για να μην το ξεχάσω: η Αυστραλία είναι συμβεβλημένη με μια από τις μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού μπάσκετ, καθώς αυτήν νίκησε με σκορ 91-73, η Εθνική Εφήβων στις 22 Ιουλίου του 1995 στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, χοροστατούντος του Ευθύμη Ρεντζιά που πέτυχε triple-double figure με 33 πόντους, 21 ριμπάουντ, 10 τάπες.

Μας έλειψαν λοιπόν οι Αυστραλοί, που εδώ και 16 χρόνια δεν τους έχουμε συναντήσει στα παρκέ του μπάσκετ και το όποιο στερητικό σύνδρομο καλύπτεται από τους συχνούς αγώνες μας στο γουότερ πόλο και από τις συμμετοχές του Στέφανου Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη στο Australian Open.

Mας έλειψαν, τους ξαναβρίσκουμε σήμερα ως χάλκινους Ολυμπιονίκες πριν από τρία χρόνια στη Σαϊτάμα και με οκτώ παίκτες του ΝΒΑ στο ρόστερ τους, σε ένα do-or-die ματς και με την ελπίδα αυτό το παλιοκαιρίτικο συναπάντημα να μη μας βγει ξινό!

Ο διευθυντής του SPORT24, Παντελής Βλαχόπουλος βρίσκεται στη Λιλ και μαζί με τη ΔΕΗ ακολουθεί την πορεία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες.