Πάμε σε ένα ταξίδι στο κοντινό παρελθόν μέσα από τις κορυφαίες αθλητικές στιγμές για το 2014 όπως τις θυμάται η ομάδα του Sport24.gr. Περιμένουμε στα σχόλια και τη δικιά σας στιγμή την οποία ξεχωρίσατε μέσα στη χρονιά που φεύγει σε λίγα 24ωρα.

Ο Σουάρες όχι, η Γερμανία ναι (Γιάννης Φιλέρης)

Θα μπορούσε να είναι η δαγκωνιά του Σουάρες στον Κιελίνι, που διέλυσε τη ...Λίβερπουλ του 2014, ωστόσο, από τη στιγμή που υπάρχει αυτό το ...7-1 της Γερμανίας επί της Βραζιλίας στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, δεν μπορούμε να διαλέξουμε κάτι άλλο. Όσες φορές κι αν ξαναπαίξουν οι δυο ομάδες στο μέλλον, αποκλείεται να ξαναδούμε κάτι τέτοιο. Μέσα στη Βραζιλία, με ένα έθνος ολόκληρο να ζει και να αναπνέει για την πρόκριση της "σελεσάο" και να τελειώνει το ματς με 1-7; Κανείς δεν πίστευε στα μάτια του, βλέποντας την εξέλιξη του ματς, με τους τρομερούς Γερμανούς του Λεβ να λιώνουν από το πρώτο λεπτό την αντίσταση της Βραζιλίας. Αυτά τα βλέπουμε μια φορά στη ζωή μας. Κι είμαστε τυχεροί, που γίναμε μάρτυρες της πιο επιβλητικής εμφάνισης που έγινε ποτέ σε ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπελλου.

Το τρομακτικό ατύχημα του Μπιανκί (Κώστας Χολίδης)

Ήταν 5/10 όταν όλοι οι φίλαθλοι των μηχανοκίνητων σπορ, αλλά και απλοί άνθρωποι έμειναν "παγωμένοι" μπροστά στις οθόνες τους βλέποντας το τρομακτικό ατύχημα του Ζουλς Μπιανκί. Το μονοθέσιο του Μπιανκί προσέκρουσε στο γερανό που μετέφερε εκτός πίστας τη Sauber του Άντριαν Σούτιλ, μετά από ατύχημα του Γερμανού στο ίδιο ακριβώς σημείο έναν γύρο νωρίτερα. Η πρόσκρουση ήταν δυνατή και είχε ως αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του στο κεφάλι. Μετά από ένα σχεδόν μήνα αγωνίας ο Μπιανκί βγήκε από το τεχνητό κώμα και μεταφέρθηκε από την Ιαπωνία στη Γαλλία όπου και συνεχίζει τη μάχη του. Το εάν θα καταφέρει να επανέλθει πλήρως από τον τραυματισμό του είναι άγνωστο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ζουλ Μπιανκί θα σταθεί αφορμή για να αλλάξουν πολλά στην ασφάλεια της F1.

Αλλάζει το ποδόσφαιρο το 1-7 της Γερμανίας (Κώστας Πετρωτός)

Το πρώτο ποδοσφαιρικό ματς που θυμάμαι να κλαίω ήταν το περιβόητο 3-2 της Ιταλίας του Πάολο Ρόσι επί της Βραζιλίας. Μικρό παιδί τότε, βοήθησε να φτιαχτεί στο μυαλό μου ο μύθος της ομάδας που παίζει κάτι άλλο σε σχέση με τις υπόλοιπες ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη. Όσο κι αν η "σελεσάο" έγινε... γήινη τα επόμενα χρόνια, παικταράδες όπως ο Ρομάριο (για μένα ο μεγαλύτερος σκόρερ που έχει βγει ποτέ...) και ο Ρονάλντο με έκαναν να την αντιμετωπίζω σαν κάτι ξεχωριστό. Το 7-1 της απίστευτα ισοπεδωτικής, στη μέρα της, μηχανής που λέγεται εθνική Γερμανίας ήταν κάτι σαν σοκ για μένα, αν και τα μηνύματα για την κατάπτωση της Βραζιλίας είχαν σταλεί πολύ νωρίτερα απλά δεν ήθελα να τα πάρω πολύ σοβαρά. Ίσως, όμως, μία τόσο ταπεινωτική βραδιά να αποτελέσει το ταρακούνημα για να αναγεννηθεί ο μύθος της Βραζιλίας... Όσοι αγαπούν το πραγματικό ποδόσφαιρο ελπίζουν σ' αυτό.

Η επιστροφή των Σπερς στο θρόνο (Στέφανος Τριαντάφυλλος)

Φέτος ζήσαμε μια από τις σπάνιες στιγμές της απόλυτης αναγνώρισης στον αθλητικό κόσμο. Αυτό που έκαναν φέτος οι Σαν Αντόνιο Σπερς θα μείνει στην ιστορία. Πριν από ένα χρόνο η γηρασμένη -και κάθε καλοκαίρι ξοφλημένη- ομάδα του Γκρεγκ Πόποβιτς έχασε την ευκαιρία για τον τελευταίο της τίτλο για ένα χαμένο αμυντικό ριμπάουντ και για ένα εύστοχο τρίποντο του Ρέι Άλεν. Ένα χρόνο μετά επέστρεψε καλύτερη από ποτέ, παίζοντας το απόλυτο, το ολοκληρωτικό μπάσκετ. Ακόμη και ο βασιλιάς ΛεΜπρόν υποκλίθηκε στους φοβερούς και τρομερούς Σπερς του Ντάνκαν, του Πάρκερ, του Τζινόμπιλι, του Λέοναρντ, του Μπελινέλι, του Σπλίτερ, του Ντιό. Δεν ξέρω αν μετά την Κομανέτσι υπάρχει το "τέλειο" στον αθλητισμό, όμως αυτή η ομάδα σίγουρα το άγγιξε περισσότερο από κάθε άλλη.

Η πτώση που θα μείνει στην ιστορία (Δημήτρης Σαμόλης)

Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές! Μια ενέργεια, μια ντρίμπλα, ένα fair play. Ενίοτε και μια... πτώση, ικανή να στερήσει τίτλο. Τον περασμένο Απρίλιο η Λίβερπουλ ήταν σε θέση... ισχύος στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά στο κρίσιμο σημείο λύγισε. Αιτία το γλίστρημα του Στίβεν Τζέραρντ στην κρίσιμη αναμέτρηση με την Τσέλσι, που έκρινε επί της ουσίας τον τίτλο. Ο αρχηγός έχασε την ισορροπία του, έπεσε στον αγωνιστικό χώρο και έχασε τη μπάλα, ο Ντεμπά Μπα βγήκε μόνος και νίκησε τον Μινιολέ. Δεν ήταν ο οποιοσδήποτε αυτός που υπέπεσε στο τραγικό λάθος. Ήταν ο εμβληματικός ποδοσφαιριστής των ''κόκκινων'', που στο τέλος του αγώνα έβαλε τα κλάματα. Η Λίβερπουλ κατέστη ανέφικτο να κερδίσει τον τίτλο, τον οποίο αγνοεί στο Νησί από το 1990. Μια στιγμή, ένα λάθος που θα μείνει στην ιστορία του βρετανικού, αλλά και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου! Γιατί συνέβη σε μια κρίσιμη στιγμή, σε μια ομάδα που παλεύει

πάνω από 20 χρόνια για πρωτάθλημα, από έναν παίκτη σύμβολο...

Ο συγκλονιστικός Αλμπέρτο Κονταδόρ στον Γύρο της Ισπανίας (Θανάσης Κρεκούκιας)

Ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί για να κερδίσει (για τρίτη φορά στην καριέρα του) τον Γύρο Γαλλίας. Είχε χάσει δυόμιση λεπτά στη γενική από τον Νίμπαλι στο παβέ και με τον Φρουμ εκτός αγώνα, ο Ισπανός ποδηλάτης είχε καταστήσει σαφές ότι θα ξεκινούσε συνεχείς επιθέσεις με την ομάδα του από το δέκατο ετάπ, το πρώτο με βουνά (εφτά σπριντ ανάβασης και τερματισμό στο πρώτης κατηγορίαςLa Planche des Belles Fillesμε 6 χιλιόμετρα στο 8.5%). Όλα ήταν έτοιμα για να παρακολουθήσουμε την πρώτη μεγάλη μονομαχία ανάμεσα στον Νίμπαλι και τον Κονταδόρ. Όμως στην κατηφόρα μετά την κορυφή τουPetitBallon(δεύτερη ανηφόρα της διαδρομής) όλα πήγαν στραβά για τον "Πιστολέρο" και τηνTinkoffSaxo. Ο Κονταδόρ έπεσε με 60 χιλιόμετρα την ώρα και τραυματίστηκε στο δεξί πόδι, κάτω από το γόνατο. Ο συγκλονιστικός Αλμπέρτο συνέχισε στον δρόμο μετά τις πρώτες βοήθειες, ανεβαίνοντας το πρώτης κατηγορίαςPlatzerwaselμε σπασμένη κνήμη, όμως στην αμέσως επόμενη κατηφόρα και μετά την απαίτηση της γιατρού του αγώνα στον Μπιάρνε Ρίις να τον σταματήσουν επειδή το χτύπημά του ήταν σοβαρό, κατέβηκε από το ποδήλατο και εγκατέλειψε. Οι στιγμές ήταν δραματικές, ο Γύρος της Γαλλίας, μετά τον Κρις Φρούμ, έχανε και το δεύτερο μεγάλο φαβορί του, κάτι που δεν έχει συμβεί μεταπολεμικά στη διοργάνωση.

Ο Κονταδόρ μεταφέρθηκε την επόμενη μέρα στη Μαδρίτη, όπου υποβλήθηκε σε σειρά εξετάσεων, οι οποίες επιβεβαίωσαν το κάταγμα στην κνήμη του, αφήνοντας ευτυχώς απείραχτους τους συνδέσμους και τους τένοντες. Το χτύπημα ήταν μεγάλο για τοTour de France, καταστροφικό όπως το αποκάλεσε ο Πουρίτο στους δημοσιογράφους. Παράλληλα όμως σήμαινε και το τέλος της σεζόν για τον Ισπανό, αφού με μόλις έναν μήνα να μεσολαβεί ανάμεσα στον τραυματισμό του και το ξεκίνημα τηςVuelta, οι γιατροί είχαν ξεκαθαρίσει ότι θα ήταν 100% αδύνατο να προλάβει να αποθεραπευτεί και να βρεθεί στην εκκίνηση του Γύρου της Ισπανίας. Και όμως, μια εβδομάδα πριν το πρώτο ετάπ στο Χερέθ, ο ποδηλατικός κόσμος διάβασε με τεράστια έκπληξη την ανακοίνωση του Κονταδόρ ότι τελικά θα έπαιρνε μέρος στον τελευταίο μεγάλο Γύρο της χρονιάς. Ελάχιστοι τον κατέταξαν στα φαβορί, αλλά ο απίστευτος, ο εντυπωσιακός Ισπανός διέλυσε όλα τα προγνωστικά, άντεξε το πρώτο δεκαήμερο χωρίς να χάσει χρόνο, πήρε την κόκκινη φανέλα στο χρονόμετρο και από εκεί και μετά ξεκίνησε μια μοναδική "παράσταση". Δεν άφησε κανένα από τα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα να τον απειλήσει, κέρδισε τα δυο "βασιλικά" ετάπ στην Φαραπόνα και στο Ανκάρες, τερμάτισε πρώτος στη γενική κατάταξη και απέδειξε ότι είναι ο κορυφαίος ποδηλάτης στον κόσμο την τελευταία δεκαετία, κατακτώντας τον έκτο μεγάλο Γύρο της καριέρας του.Chapeauστον υπερθετικό βαθμό!

Η ευκαιρία της Ελλάδας (Βασίλης Τεμπέλης)

Η πορεία της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντιάλ κρίνεται, κρίθηκε καλύτερα, επιτυχημένη. Αλλά όσο και να γυρίσεις πίσω το χρόνο που φεύγει σε εκείνο το βράδυ τέλος του Ιουνίου, ο αποκλεισμός από την Κόστα Ρίκα αφήνει μία πικρή γεύση.Είτε γιατί η Εθνική, οι Έλληνες, όλοι, θεωρούσαν από πριν του χεριού τους την Κόστα Ρίκα, είτε γιατί οι συνθήκες της αναμέτρησης μεταβλήθηκαν στη διάρκειά της, υπέρ της ελληνικής πλευράς, εκείνο το παιχνίδι αποτελεί απωθημένο κάθε φιλάθλου. Οι νόμοι των πιθανοτήτων στα πέναλτι κόβουν το καρπούζι στη μέση, και η Εθνική δεν ήταν τυχερή σε αυτό.Οι εικασίες για το τί θα γινόταν εάν περνούσε είναι πολλές, αλλά δεν έχουν νόημα. Αυτό που έχει νόημα είναι η εικόνα που παρουσίασαν οι παίκτες του Φερνάντο Σάντος στη Βραζιλία και είναι αυτή η εικόνα που δημιουργεί αυτό το (συν)αίσθημα της απογοήτευσης -μαζί και της ανάγκης για ευγνωμοσύνη- σε εκείνο το παιχνίδι. Σημαντικότερο όλων είναι ότι καθώς μας αποχαιρετά το 2014, είναι εκείνη η ανάμνηση από την εμφάνιση στα τέλη Ιουνίου που φέρνει στο μυαλό όλων, την τελευταία χρονικά πραγματική εθνική Ελλάδας που συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια. Ειδικά μετά τα άσχημα αποτελέσματα για τα προκριματικά του Euro2016.Δεν ήταν χαμένη μόνο, η ευκαιρία. Γιατί από τέτοια παιχνίδια δεν χάνεις μόνο, αλλά κερδίζεις για την επόμενη φορά. Αλλά εκείνο το αν...

Το πρωτάθλημα της Ατλέτικο Μαδρίτης (Πέτρος Παπαμακάριος)

Σε μια κούρσα για δυο Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα νικήτρια αναδείχθηκε η Ατλέτικο Μαδρίτης δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι τα χρήματα που δίνουν οι μεγάλες ομάδες για αστέρες πρώτου μεγέθους ίσως δεν παίζουν και τόσο ρόλο. Η ομάδα του Σιμεόνε, ο οποίος είναι και ένα από τα πρόσωπα του 2014, με σαφώς πολύ μικρότερο μπάτζετ από την έτερη ομάδα της Μαδρίτης και τον σύλλογο της Καταλονίας και χωρίς να έχει στις τάξεις του παίκτες όπως οι Ρονάλντο, Μέσι, Μπέιλ, Νειμάρ και πολλούς ακόμα έφτασε σε ένα πρωτάθλημα ιστορικό για την Ατλέτικο. Το πρώτο μετά το 1996 με την ομάδα του Σιμεόνε να αντέχει στον μαραθώνιο τον 38 αγωνιστικών και να τερματίζει στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα με 90 βαθμούς έναντι 87 της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ. Μάλιστα η Ατλέτικο είχε 28 νίκες, 6 ισοπαλίες και 4 ήττες στην προσπάθειας της αυτή. Αν στο τέλος της σεζόν η Ατλέτικο έπαιρνε και το Τσάμπιονς Λιγκ σίγουρα θα ήταν η ομάδα σημείο αναφοράς για το 2014 αλλά το έχασε από την έτερη ομάδα της Μαδρίτης.

Μία φάση, μία στιγμή, μία πρόκριση (Θοδωρής Κουνάδης)

Χωρίς δεύτερη σκέψη, τα ελάχιστα δευτερόλεπτα από την ώρα που ο Γιώργος Σαμαράς ξεκινά να εκτελέσει το πέναλτι με την Ακτή Ελεφαντοστού, μέχρι η μπάλα να καταλήξει στα δίχτυα. Γιατί, τι είναι στιγμή; Κάτι που διαρκεί πολύ, πάρα πολύ λίγο. Και πώς μπορεί να σου μείνει αξέχαστη, χαραγμένη για πάντα στη μνήμη; Όταν στα ελάχιστα δευτερόλεπτά της, περιέχει έκρηξη συναισθημάτων. Και στο πέναλτι του Σαμαρά, αυτή η στιγμή πρόλαβε να χωρέσει τόσα πολλά: Άγχος, αγωνία, ένταση, κομμένη ανάσα, επιθυμία, παράκληση, κλειστά μάτια, γκοοοοοοοοοοοοοοοολ, έκρηξη, ανακούφιση! Η Ελλάδα σημείωσε τη μεγαλύτερη της επιτυχία στα Παγκόσμια Κύπελλα σε νεκρό χρόνο. Σε "μία φάση, μία στιγμή, μία πρόκριση" όπως περιγράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος πριν ταξιδέψει και αυτός μαζί με όλη την Ελλάδα: Ναι! Ναι! Ναι!

Το πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά με την Ακτή Ελεφαντοστού (Νίκος Συριώδης)

Η Εθνική ήθελε νίκη και μόνο νίκη με την Ακτή Ελεφαντοστού, αν ήθελε να συνεχίσει στην επόμενη φάση του Μουντιάλ, αλλιώς θα έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής για τα πάτρια εδάφη. Το σκορ στο 1-1 και ο αγώνας έχει φτάσει στα... χασομέρια, με την ομάδα μας να κυνηγάει με λύσσα το πολυπόθητο δεύτερο γκολ. Ο Γιώργος Σαμαράς δέχεται μαρκάρισμα μέσα στην περιοχή, που εντέλει αποτέλεσε αφορμή για πολλές συζητήσεις και ο ρέφερι καταλογίζει την εσχάτη των ποινών (γνώμη μου ότι τελικά ήταν πέναλτι, όπως έδειξαν τα κοντινά ριπλέι). Ο ίδιος θα αναλάμβανε την εκτέλεση και ήξερε πως ήταν "μια και έξω". Αν το έβαζε, γινόταν ήρωας και η Εθνική έγραφε ιστορία, περνώντας για πρώτη φορά στην ιστορία της σε δεύτερη φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αν το έχανε, γινόταν ο αποδιοπομπαίος τράγος και παράλληλα θα χανόταν μια τεράστια ευκαιρία για διάκριση. Συν τις άλλοις, είχε να τα... βάλει και με την παράδοση που λέει πως όποιος κερδίζει πέναλτι και το εκτελεί, συνήθως δεν δικαιώνεται. Εκείνη την στιγμή, εκατομμύρια μάτια ήταν στραμμένα πάνω του και ο ίδιος το ήξερε καλά. Λες και είχαν παγώσει τα πάντα και περίμεναν όλοι μια εύστοχη εκτέλεση για να πανηγυρίσουν σαν τρελοί ή να βυθιστούν στην θλίψη και στην απογοήτευση. Παίρνει λίγα μέτρα φόρα, ευστοχεί και εν συνεχεία γίνεται ο κακός χαμός από τους πανηγυρισμούς σε κάθε σημείο του πλανήτη που υπάρχουν Έλληνες και βλέπουν το ματς αυτό. Υπέροχα τα συναισθήματα, μοναδικά, εκείνες οι στιγμές που προσφέρει ο αθλητισμός και είναι τόσο ιδιαίτερες. Όχι, δεν λύθηκε κανένα πρόβλημά μας επειδή έβαλε ένα πέναλτι ο Σαμαράς, ούτε είναι λόγος να είμαστε εθνικά υπερήφανοι, όταν έχουν ταπεινωθεί ως έθνος για ένα κάρο άλλους λόγους. Ήταν όμως μια στιγμή έντονη που κανένας Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος δεν μπορεί να ξεχάσει.

Τα 179 δευτερόλεπτα εις τους αιώνες των αιώνων (Γιάννης Σερέτης)

Πάντα σ’ αυτές τις ερωτήσεις ισορροπείς μεταξύ «αντικειμενικής» καταγραφής και υποκειμενικής αντίληψης. Ως οπαδός της Λίβερπουλ, δεν θα ξεχάσω ποτέ το γλίστρημα λόγω του οποίου ένας από τους πλέον εμβληματικούς αρχηγούς της αθλητικής ζωής μας δεν θα πάρει πρωτάθλημα ποτέ. Στις 27 Απριλίου, ο Στίβεν Τζέραρντ, μαζί του και εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, δάκρυσαν και έκλαιγαν, μαύρισαν… Τέσσερα ματς είχε μπροστά της η Σίτι, πήρε τον τίτλο, αναδεικνύοντας και την άλλη όψη του μεγαλείου του αθλητισμού. Όμως… αντικειμενικά, αυτό που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ είναι τα 179 δευτερόλεπτα της 9Ιουλίου. Κλόζε, Κρόος εις διπλούν και το 0-1 εγένετο 0-4. Από το 23’ ως το 26’. Λίγο αργότερα 0-5, 0-7, τελικό 1-7. Η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της εθνικής Βραζιλίας. Στην έδρα της και σε ημιτελικό Μουντιάλ. Γράφτηκε ιστορία εις τους αιώνες των αιώνων.

Ο Τζέραρντ έχασε το ραντεβού με την ιστορία, ο Σαμαράς όχι (Βαγγέλης Σταματόπουλος)

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η συγκλονιστική ομιλία του Στίβεν Τζέραρντ προς τους συμπαίκτες του στη Λίβερπουλ στο κέντρο του γηπέδου δευτερόλεπτα μετά τη σπουδαία νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτι στο "Anfield" (3-2), στην οποία τους προέτρεπε να ξεχάσουν τη νίκη και να παίξουν στο αμέσως επόμενο ματς (εκτός με τη Νόριτς) σαν να έδιναν ένα ακόμα ντέρμπι. Όμως η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη ήταν τυφλή στην περίπτωση του αρχηγού των "κόκκινων" καθώς λίγες εβδομάδες αργότερα αντί να φοράει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή Αγγλίας βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα μίας πολύ μεγάλης καριέρας, βρέθηκε να αντιμετωπίζει τη χλεύη των οπαδών των αντιπάλων ομάδων για το περίφημο γλίστρημά του κόντρα στην Τσέλσι που στέρησε σε μεγάλο ποσοστό τον τίτλο από τη Λίβερπουλ. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να επιλέξω μία ευχάριστη στιγμή που ξεχώρισα για το 2014 (πρέπει να στέλνουμε άλλωστε και ένα μήνυμα αισιοδοξίας ενόψει της νέας χρονιάς) και έτσι η επιλογή μου δεν μπορεί να είναι άλλη από το ματς της Ελλάδας με την Ακτή Ελεφαντοστού στο φινάλε της φάσης των ομίλων του Μουντιάλ που κρίθηκε με το buzzer beater του Γιώργου Σαμαρά. Και αυτό γιατί η Εθνική Ελλάδας έγραψε ιστορία στην "Αρένα Καστελάο" στην Φορταλέζα πετυχαίνοντας κάτι που δεν είχε πετύχει εδώ και 84 χρόνια: να αγωνιστεί σε νοκ-άουτ ματς στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Όπως και με τη Ρωσία στο Euro 2012 που ήθελε μόνο νίκη για να προκριθεί και οι περισσότεροι δεν της έδιναν και πολλές ελπίδες έτσι και στη Βραζιλία η ομάδα του Φερνάντο Σάντος έπαιξε ένα must-to-win παιχνίδι και έκανε πράξη το σοφό γνωμικό "τα μεγάλα παιχνίδια δεν παίζονται, κερδίζονται...". Ο τρόπος μάλιστα που πήρε το εισιτήριο για τους "16" του Μουντιάλ ήταν επικός. Με το σκορ στο 1-1 από τα γκολ των Σάμαρη (42') και Μπονί (74') μετρούσαν αντίστροφα τα δευτερόλεπτα για το φινάλε που θα έβρισκε τους Ιβοριανούς στα νοκ-άουτ παιχνίδια για πρώτη φορά στην ιστορία τους ωστόσο στις καθυστερήσεις ο Γιώργος Σαμαράς ξύπνησε μνήμες... Euro 2004. Κέρδισε πέναλτι στην τελευταία φάση του αγώνα, νίκησε με ολύμπια ψυχραιμία από την άσπρη βούλα τον Μπαρί και έγραψε το τελικό 2-1, προσθέτοντας μία ακόμα χρυσή σελίδα στον γιγάντιο τόμο που έχει γράψει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα την τελευταία 10ετία.

Το "αντίο" του Αμπιντάλ (Γιώργος Περπερίδης)

Είχα την τύχη να είμαι παρών σε όλη την διαδρομή του... τέλους του Ερίκ Αμπιντάλ. Από την συνέντευξη Τύπου στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης και της ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένης ατμόσφαιρας, μέχρι την στιγμή που ο Ερίκ γνώρισε το standing ovation στο Δημοτικό Στάδιο της Μυτιλήνης, τόσο από τους φίλους της Καλλονής, όσο βεβαίως και από εκείνους του Ολυμπιακού. Στην Ελλάδα δεν έχουμε συχνά την τύχη να απολαμβάνουμε προσωπικότητες τέτοιου βεληνεκούς, όπως ο Αμπιντάλ. Πολύ περισσότερο δε, να αποφασίζουν στην χώρα μας το τέλος της ποδοσφαιρικής τους καριέρας. Με τον Αμπιντάλ μας έλαχε και αυτό και η αλήθεια είναι πως περάσαμε τις... εξετάσεις με άριστα. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε με την όλη κατάσταση με απόλυτο σεβασμό και την σπουδαιότητα που άρμοζε σε μια είδηση που αφορούσε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Άψογη οργάνωση και χειρισμός του γεγονότος. Από την άλλη, μπορεί το "αντίο" του Γάλλου να έγινε σε ένα "ταπεινό" γήπεδο, όμως παίκτες και φίλοι της Καλλονής και του Ολυμπιακού στάθηκαν απέναντι στον Ερίκ, έτσι όπως άρμοζε στην περίσταση. Πολύ όμορφες και συγκινητικές στιγμές που έκαναν τον γύρο του κόσμου. Και επιτέλους, ή ευτυχώς αν θέλετε, έδειξαν ένα ωραίο πρόσωπο του αθλητισμού προερχόμενο από την χώρα μας.

Η θέα του Λαβιλενί από τα 6,16μ. (Γιώτα Κουνάλη)

Επί 21 χρόνια ο Σεργκέι Μπούμπκα κοιμόταν ήσυχος. Το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ δεν απειλούνταν. Μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου που ο Ρενό Λαβιλενί ανέβασε τον πήχη στα 6,16μ. και δεν τον έριξε. Μπροστά στα μάτια του «τσάρου των αιθέρων» στο Ντόνετσκ ο Γάλλος χρυσός Ολυμπιονίκης «γκρέμισε» το ρεκόρ του και του πήρε την ταυτότητα. Ο Μπούμπκα χειροκρότησε ιπποτικά, αλλά η καρδούλα του το ήξερε. Ειλικρινά, παρά τις καλές προθέσεις του Λαβιλενί, ποιος περίμενε πως θα μπορούσε να καταρρίψει το ακατάρριπτο παγκόσμιο ρεκόρ; Παρόντες στην ιστορική βραδιά ήταν ο Κώστας Φιλιππίδης, μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής στον κλειστό στίβο και ο μοναδικός που κατάφερε μια νίκη επί του Λαβιλενί φέτος, στη Στοκχόλμη και η Νικόλ Κυριακοπούλου. Τώρα πια ο Γιουσέιν Μπολτ δεν είναι ο απόλυτος σταρ του στίβου, υπάρχει και ο Λαβιλενί, μέχρι και άγαλμα του έστησαν στη γενέτειρα του, το Κλερμόν Φεράν.

Η ξεφτίλα της Βραζιλίας! (Στέλιος Χαρτζουλάκης)

Μέσα στο 2014 γίναμε μάρτυρες του πιο απίστευτου αγώνα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η σπουδαία Βραζιλία, μέσα στο ίδιο της το σπίτι, να γίνεται έρμαιο των αδηφάγων Γερμανών, που δεν σταματούσαν να... πυροβολούν την κακομοίρα τη "σελεσάο" στον αλησμόνητο ημιτελικό τουMineirão. Πρώτο ημίχρονο 0-5 και ολοένα να αυξάνει η ανησυχία για το πόσα θύματα αυτοκτονιών θα μετρήσουμε εκείνο το βράδυ της 8ης Ιουλίου στη "χώρα του καφέ". Η "νασιονάλμανσαφτ" έκανε ό,τι ήθελε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, έβαζε γκολ όποτε το επιθυμούσαν οι παίκτες της και γενικότερα νόμιζες πως αντιμετώπιζε μία ομάδα άλλου επιπέδου, πολύ κατώτερου από το δικό της. Η Βραζιλία θύμιζε... παιδική χαρά και θαρρείς πως οι παίκτες της είχαν βάλει στοίχημα πως πρέπει με κάποιο τρόπο να κάνουν το Maracanazo να ξεχαστεί, δημιουργώντας ένα ακόμα μεγαλύτερο σοκ για τους συμπατριώτες τους, αυτό που πλέον θα μείνει στην ιστορία ως Mineirazo, την πιο ντροπιαστική στιγμή στην ιστορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Ευτυχώς που τελικά δεν είχαμε θύματα...

Η επτάρα της Βραζιλίας (Στέφανος Λεμονίδης)

Όσο κι αν το ψάξουμε, είναι σπάνιο ως απίθανο να βλέπεις τη Βραζιλία να δέχεται 7 γκολ σε ρυθμούς προπόνησης και μάλιστα στην έδρα της. Η απόδοση της Γερμανίας στον ημιτελικό του Μουντιάλ, αλλά και τη Βραζιλίας ήταν απίστευτα εκ διαμέτρου αντίθετες. Ε, αφού το ζήσαμε κι αυτό...Δύσκολα θα ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο , τουλάχιστον τα επόμενα 50 χρόνια. Έμεινε στην ιστορία και χωρίς πολλές πολλές αυτοκτονίες, όπως και το 1950. Ακόμη και οι Βραζιλιάνοι, δεν λειτούργησαν με το συναίσθημα, αλλά με τη λογική και αποδέχθηκαν μια απίστευτη συντριβή.Αν μας έλεγε κάποιος, πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα τον παίρναμε με τα γιαούρτια... Κι όμως...

Ούτε η Ελεύθερη Ώρα το 7-1 της Γερμανίας στην Βραζιλία (Γιώργος Χριστοφόρου)

"Ρουκέτα" προσκύνησε μπροστά από την εικόνα της Παναγίας", μπορώ να το πιστέψω. "Flash Gordon, ο σατανικός παντοκράτορας του σύμπαντος", κι αυτό μπορώ να το πιστέψω. "Πάπας με κέρατα", ε ναι ακόμα και αυτό μπορεί να το πιστέψω από την αγαπημένη Ελεύθερη Ώρα. Αυτό το 7-1 της Γερμανίας στην Βραζιλία με τίποτα. Είναι από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια που σοκάρομαι με κάτι από την τηλεόραση. Δεν είναι μόνο το σκορ που σοκάρει, αλλά και το γεγονός πως συνέβη απέναντι στην κορυφαία διαχρονικά ομάδα που υπάρχει, μέσα στο σπίτι της, κι ενώ διοργανώνει ένα Μουντιάλ. Περίεργοι καιροί φίλε μου.

Την ισοπέδωση της Βραζιλίας (και) ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Ναι όσο κι αν το ψάξεις δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από τη νίκη της Γερμανίας επί της Βραζιλίας στον ημιτελικό του Μουντιάλ. Άλλωστε αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να είναι και το σημείο αναφοράς της δεκαετίας για το ποδόσφαιρο. Διστάζω να γράψω και το σκορ όπως αντιλαμβάνεστε, γιατί -ομολογώ- πως δεν είναι μόνο ότι γράφω ως φίλος της Βραζιλίας αλλά και ως μέγιστος hater της Γερμανίας. Βλέπετε όσο και αν το οπαδιλίκι είναι κάτι γραφικό και κουραστικό μαζί υπάρχουν αντιπάθειες που δεν μπορούν να σβήσουν. Ακόμα και αν παραδέχεσαι την πεισμώδη προσέγγιση των Γερμανών στον αθλητισμό δεν μπορεί να μη σε τσαντίζει που είναι (και αυτή) ολοκληρωτική. Ειδικά (να τα λέμε αυτά) όταν ισοπεδώνουν την ομάδα που υποστηρίζεις. Από την άλλη...της άξιζε. Γιατί ήταν μια Βραζιλία, λειψή που χώλαινε και χωρίς διαιτητικό σπρώξιμο δεν θα έφτανε μέχρι τον τελικό. Άρα η τιμωρία ακόμα και όταν έρχεται από τη...Γερμανία (που είναι και η ειδική σε αυτό) ήταν κατά μια έννοια Θεία Δίκη.