Η λεβεντιά και το μερακλίκι του Παύλου Γερακάρη

Σαν σήμερα στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, την ώρα που ο Χουάν Αντόνο Σάμαρανκ ανακοίνωνε ότι η Αθήνα θα ήταν η ανάδοχος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ο Παύλος Γερακάρης λιποθύμησε από τη συγκίνηση και την ένταση της στιγμής και πνίγηκε στις αγκαλιές εκείνων που βρισκόμασταν δίπλα του…

Και χθες, μετά από ακριβώς 27 χρόνια παρά μια ημέρα, πάλι πνίγηκε: μόνο πού τώρα πνίγηκε στην πραγματικότητα, χωρίς καμιά αγκαλιά να προλάβει να τον κρατήσει στη ζωή.

Εκτός από πολύ δυσάρεστο και αβάσταχτα θλιβερό, μού είναι και εξαιρετικά δύσκολο να γράψω έναν αποχαιρετισμό στον συνάδελφο, φίλο, δάσκαλο και γείτονα μου…

Νιώθω ένα ασήκωτο βάρος από χθες το βραδάκι όταν μαθεύτηκε το κακό μαντάτο, αυτό το σοκ που μας ήρθε από το Βραχάτι Κορινθίας και μας τσαλάκωσε το νου και τις καρδιές…

Μια ολόκληρη ζωή

Με τον Γερακάρη πέρασα μια ολόκληρη ζωή και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου: στο κοινό κορυδαλλιώτικο λίκνο μας, στα γήπεδα, στην ΕΡΤ, στα Γραφεία Τύπου του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1991, της διεκδίκησης και της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, στο ΔΣ του ΠΣΑΤ, στην παρουσίαση της ετήσιας γιορτής των κορυφαίων αθλητών, σε ταξίδια στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, σε ταβέρνες, σε περιοδείες στην Κρήτη, σε πανηγύρια, σε μπουζούκια και πάει λέγοντας…

Μανιάτης αυτός, Κρητικός εγώ, τα ετερώνυμα που έλκονται, μαθές!

Το αντριλίκι, το μερακλίκι και το ζειμπέκικο

Αφήνω κατά μέρος το αποτύπωμα που άφησε στο σινάφι μας και στα αθλητικά δρώμενα και καταπιάνομαι με τον άνθρωπο πίσω από τον δημοσιογράφο…

Όπως λέμε και στην Κρήτη, ο Παύλος ήταν μια αθρώπα.

Ούλος του άντρας!

Τον καθιστούσαν πολύ ξεχωριστό και αξιολάτρευτο η γενναιοδωρία των συναισθημάτων του, η δοτικότητα του, το κέφι του, το πώς σε έκανε να θέλεις να γίνεις φίλος του και να τον αγαπήσεις, η λεβεντιά του και το μερακλίκι του.

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα-κι επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι τους ανθρώπους οι οποίοι φεύγουν από τη ζωή πρέπει να τους μοιρολογούμε ανακαλώντας συνάμα τις όμορφες στιγμές- οφείλω να επισημάνω ότι το ζεϊμπέκικο που χόρευε ο Γερακάρης θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές και στα σεμινάρια!

Κρίμα που κατελήφθην εξαπίνης και δεν πρόλαβα να βρω μέσα στο αχανές αρχείο μου μια σχετική φωτογραφία από ένα γλέντι μας…

Η Προοδευτική και η ταβέρνα του Βασίλη

Κορυδαλλιώτης, όπως κι εγώ, γαλουχημένος στα νάματα της Προοδευτικής, μεγαλωμένος μέσα σε αθλητική και συνάμα δημοσιογραφική οικογένεια, ο Παύλος τίμησε τον χώρο και το λειτούργημα μας με το πέρασμα του και έφυγε τιμημένος με την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αναγνώριση ολόκληρης της πιάτσας.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τον Γερακάρη: νιώθω στ’ αλήθεια πως πέρασα μαζί του σχεδόν όλη μου τη ζωή, από τότε που όντας μειράκιον της δημοσιογραφίας τον πρωτοσυνάντησα μια Μεγάλη Παρασκευή στον παραδοσιακό αγώνα ανάμεσα στον Βραδυποριακό και στον Ταλαιπωριακό, στο γήπεδο της Νίκαιας.

Δεθήκαμε πολύ το 1988 όταν ταξιδέψαμε στη Σεούλ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τρία χρόνια αργότερα, παρέα με τον Mανώλη Μαυρομάτη οργανώσαμε τις Υπηρεσίες Τύπου στο EuroSwim που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ και κάθε βράδυ καταλήγαμε στην ταβέρνα του Βασίλη, κοντά στα σπίτια μας στον Κορυδαλλό για να φάμε, να πιούμε ένα κρασί και να κάνουμε την ανασκόπηση και τον προγραμματισμό μας…

Ωραίες, αθώες, αγνές εποχές, με χαρτί και στυλό!

Ο πειρατής Λυμπεράκης Γερακάρης

Τραβήξαμε παρέα και με όλη την υπόλοιπη ομάδα, το λούκι στη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, περάσαμε μαζί επτά χρόνια μέχρι που έπεσε η αυλαία (και) των Παραολυμπιακών Αγώνων και ζήσαμε τόσες πολλές και τόσο έντονες στιγμές ώστε από χθες νιώθω πως ξεριζώθηκε ένα κομμάτι της καρδιάς και της ζωής μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βράδια που ανηφορίσαμε, παρέα επίσης με τον Γιάννη Δημαρά, τον Δημήτρη Ευσταθίου και άλλους συναδέλφους και φίλους στα Ζωνιανά και στην Ασή Γωνιά, όπου ένα βράδυ στην ταβέρνα «Αετοφωλιά» του Μάρκου Δασκαλομαρκάκη τον παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα να ξετυλίγει πολύ παραστατικά το κουβάρι της ιστορίας του προγόνου του, του διαβόητου πειρατή και μπέη της Μάνης, Λυμπεράκη Γερακάρη!

Σάββατο κι απόβραδο…

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ο Παύλος με τίμησε με την πρόταση του να συμμετάσχω στο ΔΣ του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου ως Β’ αντιπρόεδρος και να παρουσιάσουμε μαζί για κάμποσα χρόνια την ετήσια γιορτή των κορυφαίων αθλητών, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στη δεύτερη περίπτωση κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι: επειδή και οι δυο ήμασταν τελειομανείς και έπρεπε κιόλας να συντονισθούμε, το τελευταίο Σάββατο πριν από την εκδήλωση, το περνάγαμε από το πρωί ως το βράδυ στο πατρικό μου στον Κορυδαλλό με τη μάνα μου να φροντίζει διαρκώς για τη βρώση και την πόση μας!

Το ρακοκάζανο και η πρόποση

Την τελευταία… εξωσχολική παρέα μας την κάναμε πριν από δυο χρόνια στο Ηράκλειο, με την ευκαιρία του ελληνοκυπριακού συμποσίου του ΠΣΑΤ.

Και την τελευταία τσικουδιά μας την ήπιαμε Κυριακή μεσημέρι σε ένα ρακοκάζανο, όπου μαζευτήκαμε όλοι οι σύνεδροι για να απολαύσουμε την πατροπαράδοτη κρητική φιλοξενία.

Στη μνήμη του ήπια άλλη μια χθες το βράδυ υψώνοντας το ποτηράκι προς τον ουρανό, «for old times sake», όπως λέει και η Ινγκριντ Μπέργκαν, απευθυνόμενη προς τον πιανίστα, Σαμ στην ταινία «Καζαμπλάνκα».

Για χάρη των παλιών καιρών, Παυλάρα μου, καλοστραθιά σου στις αιώνιες θάλασσες, που σε πήραν από κοντά μας…