«Το ζητούμενο είναι η ομάδα, το σύνολο να τραβήξει τους παίκτες -πλέον δεν υπάρχει Suárez. Είναι δύσκολο να βρει σούπερ ήρωες. Ο Rodgers έχει αποδείξει πως μπορεί να βελτιώνει ποδοσφαιριστές ατομικά. Αυτή τη φορά όμως μοιάζει πιο σημαντικό να βελτιώσει το σύνολο», κάπως έτσι έκλεινε το κείμενο της 5ης Νοεμβρίου. Τότε μιλάγαμε για την ανάγκη να αποκτήσει η Liverpool σταθερές.

«Στην αρχή δεν είχαμε ταυτότητα και όλοι το έβλεπαν. Πλέον την έχουμε ανακτήσει. Οι ομάδες που μας αντιμετωπίζουν ξέρουν ότι θα επιτεθούμε και θα αμυνθούμε με ένταση κι επιθετικότητα. Δεν είχαμε αυτά τα στοιχεία στην αρχή της σεζόν. Πλέον το παιχνίδι μας έχει ξανά στόχευση», είπε λίγες μέρες πριν ο Brendan Rodgers.

Διάφοροι οι λόγοι που άλλαξε η κατάσταση, σύμφωνα με τον προπονητή της Liverpool. Το άφησε εκεί και δεν επεκτάθηκε περισσότερο. Κάποια κομμάτια τα είχαμε συζητήσει και την προηγούμενη φορά σε αυτή τη γωνιά του internet. Πάμε γρήγορα μια ανακεφαλαίωση.

Ο Rodgers με το σύστημά του στήριξε κι αξιοποίησε τον Suárez (και τον Sturridge) πέρυσι, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως ο Ουρουγουανός ήταν όχι μόνο το βασικό καύσιμο της ομάδας, αλλά κι αυτός που είχε τη μεγάλη επίδραση και στο τι και στο πώς και στο γιατί. Δεν ήταν μόνο ένα μεγάλο μέρος του επιθετικού πλάνου των Κόκκινων, αλλά και του αμυντικού. Η ομάδα ήταν δική του, είχε την υπογραφή του. Όταν το καλοκαίρι αποχώρησε ήταν δεδομένο πως τα πάντα θα άλλαζαν. Ή μάλλον έπρεπε να αλλάξουν όλα, αλλά αρκετά άργησαν να αλλάξουν.

Χαμένη

Για άλλη μια φορά στη θητεία του Rodgers, αλλά και γενικά τα τελευταία χρόνια, το σκηνικό διαφοροποιήθηκε σημαντικά για τη Liverpool. Ο Βορειοϊρλανδός προπονητής έχει δείξει πως προσαρμόζεται, δοκιμάζει πράγματα, παίρνει ρίσκα, δε μένει στα στερεότυπα, δεν κολλάει. Ή μάλλον λάθος. Τρώει κολλήματα. Όταν όμως τα αφήνει στην άκρη, όταν δεν πάει άλλο και πρέπει κάτι να αλλάξει, είναι απολαυστικός, επινοητικός, τολμηρός, ξεχνάει τις ταμπέλες. Τότε είναι που εμφανίζεται η καλή Liverpool.

Το καλοκαίρι οι νέοι, νεαροί παίκτες ήταν αρκετοί. Η προετοιμασία όχι η καλύτερη δυνατοί, με διάφορα ταξίδια, μετά από Μουντιάλ και κάμποσους τραυματισμούς. Γενικά όχι το καλύτερο δυνατό πλαίσιο για το χτίσιμο καινούριας ομάδας. Και ο Rodgers περνούσε την ίδια φάση με το περσινό ξεκίνημα. Φάση φόβου και μεγάλου δισταγμού. Τα βάζεις όλα αυτά στο μπλέντερ και εγγυημένα δεν αποκτάς ταυτότητα. Δεν έχεις και παίκτη να σε τραβήξει και εγγυημένα πάνε όλα από το κακό στο χειρότερο. Και μην ξεχνάμε πως τα ματς ήταν συνεχόμενα, όχι όπως πέρυσι που στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν υπήρχε ένα ματς τη βδομάδα.

Σε κάποια φάση ο Rodgers είχε φτάσει σε σημείο να δείχνει τη μεγαλύτερη πίστη σε όσα λειτουργούσαν χειρότερα κι από τα χειρότερα. Το ομολογώ, στα τέλη Νοέμβρη, έγραψα μια μεγάλη βλακεία στο twitter

Ζητώ συγγνώμη. Φταίει και ο Rodgers όμως. Έκανε πραγματικά δηλώσεις Hodgson. Και πραγματικά είχε σκαλώσει ανεξήγητα σε πολλά πράγματα. Και αλήθεια λέω, θύμιζε Moyes σε αγωνιστικές επιλογές. Υποτίθεται πως είναι ή μάλλον είναι πράγματι, ανοιχτόμυαλος κι εφευρετικός. Προοδευτικός και τολμηρός. Μέχρι να μπει ο χειμώνας όμως ήταν συντηρητικός, άτολμος, φοβισμένος, χαμένος. Και μαζί του και η ομάδα.

Γύρισε ο διακόπτης

Υποθέτω πως όταν τα αποτελέσματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα άσχημα, το πήρε απόφαση κι αποφάσισε να κάνει κάτι. Βασικά να απελευθερώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Αργά, αλλά σταθερά η Liverpool άρχισε να βελτιώνεται. Μίκρυνε ο ρόλος του Gerrard, έκατσε στον πάγκο ο Lovren, μπήκε στην 11άδα ο Lucas ή μάλλον θυμηθήκαμε ότι υπάρχει ο Lucas. Έπαψε να παίζει βασικός ο Lambert (μέχρι το τέλος Νοέμβρη η παρουσία του Άγγλου επιθετικού στην 11άδα ήταν ό,τι πιο επαναστατικό είχε συμβεί -κι αυτό ήταν τρομακτικό), αφού είχε πάψει να παίζει ο Balotelli. Άλλαξε η διάταξη και στο τέλος εμφανίστηκε από το βάθος, ο ξεχασμένος Can. Το ότι πέρασαν σχεδόν δύο μήνες για να παίξει ξανά βασικός ο Γερμανός μετά το ματς με την Chelsea, εξηγείται μόνο από… δεν εξηγείται.

Για να μην το κουράζω, ο Rodgers τον Δεκέμβριο άρχισε να ψάχνεται. Μέχρι τότε τον ψάχναμε εμείς. Για να μας εξηγήσει, μεταξύ άλλων, γιατί από όσους αποκτήθηκαν το καλοκαίρι, κάποια στιγμή είχε φτάσει να είναι βασικός μόνο ο Lambert. « Είμαι ένας εφευρετικός προπονητής κι έπρεπε να βρω έναν τρόπο για να παίζουμε καλύτερα», είπε ο Rodgers πρόσφατα. Ακριβώς ρε Brendan, αλλά εσύ έπαιζες με Lovren, Johnson (Glen Johnson σταθερά στην άμυνα ρε φίλε! Δεξιά, αριστερά, σε 3άδα! Και ο Sakho πάγκο κι αν!), Gerrard και Lambert! Αργά και φοβισμένα. Χωρίς την παραμικρή έμπνευση. «Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω κάτι νωρίτερα από όταν το έκανα. Έπρεπε να είχα κάνει τις αλλαγές νωρίτερα». Αρκεί αυτό ρε φίλε Brendan. Ξεχνάω και πάω στο παρόν.

Πραγματική ομάδα

Σβήνεις τις 8 πρώτες αγωνιστικές και η Liverpool χτυπάει πρωτάθλημα (και η Arsenal και η United και η Tottenham, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Δεν είναι εκεί όμως το ζήτημα. Η Liverpool έχει ζωή πλέον. Εδώ και 3 μήνες. Βγάζει ενέργεια, έχει σκοπό μέσα στο γήπεδο. «Η αναμόρφωση της Liverpool δεν έχει να κάνει με τα συστήματα, με την αλλαγή σε 3-4-3. Αφορά περισσότερο την εξέλιξη από μία ομάδα με βάση τις μονάδες σε μια πραγματική ομάδα, που είναι το ποδόσφαιρο που πάντα επιθυμούσε ο Rodgers», του Michael Cox , αλλά το αντιγράφω-μεταφράζω γιατί βαριόμουν να φτιάξω δική μου πρόταση.

Liverpool για πολλά χρόνια σήμαινε Gerrard. Κι αυτό ήταν και καλό και κακό (κυρίως το δεύτερο λέω εγώ, προφανώς όχι (μόνο) με ευθύνη του παίκτη). Η Liverpool που από το πουθενά πήγε να πάρει το πρωτάθλημα ήταν του Suárez. Αυτό που είχε, αυτό που έχει ανάγκη η Liverpool είναι να γίνει ομάδα ξανά. Γεμάτο, στιβαρό σύνολο, με σταθερές, με διαρκή βελτίωση. Η Liverpool που παρακολουθούμε από τη στιγμή που ο Rodgers βρήκε ξανά το μότζο του, είναι η καλύτερη εκδοχή στη μετά Benitez εποχή.

Πέρυσι ήταν τρομερά διασκεδαστική και μανιώδης, με ξέφρενα ξεσπάσματα. Ήταν πιο φανταχτερή. Τώρα είναι πιο ισορροπημένη, πιο ολοκληρωμένη, πιο ομάδα. Δε βάζει 5 γκολ, αλλά έχει περισσότερη ασφάλεια, δεν τρώει 3. Δεν εξαπολύει ολιγόλεπτη δαιμονισμένη επίθεση στον αντίπαλο, αλλά ελέγχει σε περισσότερες περιπτώσεις τα ματς. Δεν εξαρτάται από τις μονάδες για να παίξει καλά.

Έχει δυναμισμό κι ενέργεια και πλέον κάνει πιο σωστή κατανομή. Συνδυάζει ενέργεια και πειθαρχία. Κίνηση και οργάνωση. Όταν βλέπεις ομάδα με αυτά τα στοιχεία, βλέπεις μια καλή ομάδα. Η Liverpool παίζει καλά με την μπάλα και χωρίς αυτή. Το παιχνίδι της έχει ζωντάνια και ροή. Κίνηση κι ευελιξία. Πρεσάρει κι ελέγχει. Σκέφτεται και τρέχει.

Ξεκολλάει από τους σταρ, τους Μεσσίες, τους ηγέτες, τους θρύλους. Προσπαθεί να μην είναι άκαμπτη. Είναι πιο άνετη. Γεμάτη πολυσύνθετους παίκτες. Πέρα από τον Skrtel στην 11άδα που βλέπαμε τις περισσότερες φορές τις τελευταίες βδομάδες, δεν υπάρχει παίκτης εξειδικευμένος σε ένα πράγμα, σε μια θέση, σε έναν ρόλο. Ο Can είναι η προσωποποίηση της καθολικότητας. Ο Sterling έχει παίξει από επιθετικός κορυφής μέχρι αριστερό μπακ-χαφ. Αναζητείται για την ώρα ένας σκόρερ, αλλά η 11άδα είναι συνήθως γεμάτη με παίκτες που αμύνονται, πρεσάρουν, συνεργάζονται, δημιουργούν μόνοι τους, πασάρουν, ντριμπλάρουν, κάνουν τάκλιν, πατάνε και τις δύο περιοχές. Διαβάζουν το παιχνίδι. Μια ομάδα που παίζει στον χώρο, παίζει κάθετα, παίζει με παύσεις, από το πλάι κι από το κέντρο.

Μέλλον

Μην παρεξηγηθώ, η Liverpool απέχει από το να είναι σπουδαία ομάδα. Είναι καλή όμως. Είναι μοντέρνα, στηρίζεται στο σύνολο, δημιουργεί και προστατεύει την άμυνά της. Της λείπει η διάρκεια στο 90λεπτο, λείπει ίσως λίγη δύναμη και σίγουρα εκτελεστική δεινότητα. Ο συντονισμός του συνόλου και η ταχύτητα στην ανάπτυξη είναι κομμάτια που σίγουρα παίρνουν επιπλέον βελτίωση. Πρέπει να παίρνει περισσότερα ρίσκα, να είναι πιο εύπλαστη. Στην πραγματικότητα, ακόμα κι αυτά που κάνει καλά, πρέπει να τα κάνει καλύτερα.

Το θέμα όμως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα πολλά υποσχόμενη. Με καλούς και νεαρούς παίκτες. Ένα σύνολο με μέλλον αν διατηρήσει κάποιες σταθερές και συνεχίσει να εξελίσσεται. Ένας προπονητής που δε φοβάται να ρισκάρει και να πειραματιστεί ξανά. Η Liverpool στο ξεκίνημα της σεζόν ήταν μια ομάδα που δεν ήξερε τι κάνει και που πάει. Τώρα είναι μια ομάδα που ξέρει να παίζει. Μέχρι πριν λίγους μήνες σιχαινόσουν να τη βλέπεις. Τώρα είναι μια ομάδα που δείχνει πώς παίζεις με δύο (τύπου) δεκάρια. Τώρα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες. Τώρα μοιάζει να έχει πραγματικά καλές βάσεις. Είναι μια ομάδα γεμάτη έμπνευση. Μια ομάδα με δυναμική και προοπτική. Είναι περισσότερο από ποτέ ομάδα του Rodgers.

Τα λέμε και στο @ampalofilosofos