Είμαστε σε μια περίοδο που Manchester United και Liverpool σχεδόν πανηγυρίζουν μετά από ήττες. Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να ακούσω προπονητή/παίκτη ομάδας που έχει χάσει ακόμα και 5-0 να δηλώνει πως κάποια πράγματα τον ικανοποίησαν. Άλλωστε το ποδόσφαιρο είναι τρελό άθλημα. Συμβαίνει να παίξεις καλά και να χάσεις και με διαφορά. Μπορεί να έχει πολλά θετικά το παιχνίδι σου και να μη σταυρώνεις νίκη για πολλά ματς. Ρωτήστε και την Dortmund.

Μπορεί να κάνεις πολλά σωστά και να πληρώσεις καθοριστικές φάσεις. Το θέμα όμως είναι πως στην πραγματικότητα ούτε η United κόντρα στη Manchester City, ούτε η Liverpool κόντρα στη Real Madrid παρουσίασαν κάτι τρομερά θετικό –παρότι εμφάνισαν σημάδια βελτίωσης κι ελπίδας. Έκαναν τίμιες εμφανίσεις, που κάποιος –λογικά- μπορεί να τις συμπεριλάβει στις καλύτερες φετινές τους, επειδή έχουν πολλές κακές. Επιπλέον απέναντι βρίσκονταν ανώτεροι αντίπαλοι, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως η ομάδα έχει μπει σε πορεία εκτόξευσης. Είναι φυσιολογικό οι προπονητές και οι παίκτες να σταθούν στα θετικά, να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους, ως εκεί όμως. Ακόμα κι αν η απόδοση ήταν εξαιρετική (δεν ήταν σε καμία από τις δύο περιπτώσεις), δεν μπορείς βάσει αυτής να αξιολογείς το αποτέλεσμα. Όπως και να ‘χει παραμένουν δύο διαφορετικά πράγματα.

Όχι πανικός

Αφήνω τα γενικά για να σταθώ λίγο στη Liverpool, καθώς για την United τα έχουμε πει και θεωρώ πως δεν είναι ακόμα η σωστή στιγμή για να επανέλθουμε. Η ομάδα του Brendan Rodgers λοιπόν, δεν έχει κανένα λόγο να πανικοβάλλεται και να τα βάφει μαύρα, αλλά πρέπει να προβληματίζεται, να αρχίσει σιγά-σιγά να λύνει προβλήματα, να αποκτήσει κατεύθυνση και σταθερές. Ας βγάλουμε πρώτα από τη μέση το κομμάτι αποτελέσματα. Όσοι δε συνέχισαν να ζουν στην περσινή παράνοια-σεζόν υπέρβαση, κουβέντες περί πρωταθλήματος έκαναν μόνο χωρίς να ξεχνούν να στριμώξουν κάπου τη λέξη όνειρο ή κάποια σχετική. Γιατί αυτό που έκανε πέρυσι η Liverpool ήταν παράλογο και δεν ήταν ρεαλιστικό. Οπότε με Champions League, αρκετές αλλαγές και χωρίς τον Suárez δεν ξέρω πως θα μπορούσε να έχει τον ίδιο στόχο με Chelsea και City.

Λογικά κι αναμενόμενα μετά από 10 αγωνιστικές πιστεύω πως όλοι έχουν επανέλθει στην πραγματικότητα. Ταβάνι των Κόκκινων είναι η τρίτη θέση για την οποία δεν μπορεί να θεωρούνται σε καμία περίπτωση φαβορί. Ρεαλιστικός στόχος η συμμετοχή στο Champions League την επόμενη σεζόν και η πρόκριση στους 16 της φετινής διοργάνωσης. Με άλλα λόγια η σταδιακή καθιέρωση-επιστροφή της ομάδας στα ψηλά. Η ανάκτηση χαμένης δυναμικής.

Σε κάθε περίπτωση η Liverpool παραμένει κοντά στον στόχο της. Στην Ευρώπη έχει μεγαλύτερα ζόρια, αλλά και δύο ματς στα μέτρα της. Λόγος για αφορισμούς και πανικό δεν υπάρχει πάντως, ειδικά από τη στιγμή που στην Αγγλία καλά-καλά δε φαίνεται να υπάρχει δεύτερη ομάδα (Koeman αγαπάω την ομάδα σου, αλλά δεν μπορεί να είναι η δεύτερη της Αγγλίας. Μπορεί;) Αυτά σε ό,τι έχει να κάνει με τους πίνακες της βαθμολογίας.

Χωρίς Suárez

Πάμε στις εμφανίσεις τώρα. Προβληματικές σχεδόν όλες ως τώρα. Όπως πέρυσι τους πρώτους μήνες. Τότε που ο Mignolet έδωσε βαθμούς, πιθανότατα επειδή ήταν σαν να έπαιζε σε μια ομάδα με νοοτροπία αντίστοιχη της Sunderland. Αργότερα όταν άλλαξε ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα ματς η Liverpool φάνηκαν και οι αδυναμίες του Βέλγου. Επίσης η ομάδα μάζεψε βαθμούς καθαρά χάρη στους Sturridge και Suárez. Κατά τα άλλα η απόδοσή της κυμαινόταν σε ανάλογα επίπεδα με τα φετινά. Τη διαφορά την έκαναν οι επιθετικοί και ο τερματοφύλακας. Δεν είναι σπάνιο να μην παίζεις καλά και να σου δίνουν βαθμούς οι παίκτες που παίζουν σε αυτές τις θέσεις.

Η Liverpool κάπως έτσι απέκτησε καλή ψυχολογία, ο Suárez πέταγε, άλλαζε επίπεδο τους γύρω του, ο Rodgers άφηνε στην άκρη το χτίσιμο μιας ομάδας που θα παίζει πολλή ώρα με την μπάλα, παραδινόταν στους επιθετικούς του και δημιουργούσε για αυτούς ένα πρότυπο που τους βοήθησε να διαπρέψουν. Η ομάδα σιγά-σιγά άρχισε να αποκτάει αυτοπεποίθηση, βρέθηκαν αντίπαλοι που τη φοβήθηκαν, στην πορεία βρίσκονταν κι αυτοματισμοί επιθετικά. Με το αμυντικό κομμάτι (με εξαίρεση αρκετά διαστήματα πίεσης ψηλά) να παραμένει προβληματικό ως το τέλος. Όπως και η δημιουργία όταν δεν υπήρχε χώρος για να κάνουν τα δικά τους οι επιθετικοί ή/και δε μεταφερόταν άμεσα η μπάλα μπροστά.

Φέτος δεν έχει βρεθεί παίκτης για να τραβήξει την ομάδα, που εξακολουθεί να έχει τα ίδια προβλήματα με πέρυσι, ενώ έχει χάσει σημαντικό κομμάτι της ορμητικότητάς. Επιπλέον, πολύ απλά δεν έχουν κάτσει αποτελέσματα που πέρυσι θα κάθονταν… Η Liverpool δεν έχει να πιαστεί από κάπου: ούτε από κάποιον παίκτη (ο Mignolet δεν έχει μεταμφιεστεί σε Superman, o Sterling δε γίνεται αυτή τη στιγμή να κάνει περισσότερα από όσα κάνει και να κουβαλήσει μεγαλύτερο βάρος, ο Gerrard δεν είναι σε θέση να κάνει τη διαφορά, ο Sturridge είναι εκτός και ο Balotelli πρέπει πρώτα να βρει μερικά συνεχόμενα γκολ –σε κάθε περίπτωση κανένας δεν μπορεί να κάνει τον Suárez), ούτε από τη λειτουργία του συνόλου.

Σε αναζήτηση σταθερών

Η Liverpool είναι σαν να ξεκινάει από την αρχή και χωρίς τον καλύτερό της παίκτη. Ο Rodgers στα δύο χρόνια και κάτι που είναι στην ομάδα δεν έχει καταφέρει να της δώσει ταυτότητα που να μην αλλάξει μέσα σε 4-5 μήνες. Είχα σημειώσει και πέρυσι πως αυτό είναι και καλό, καθώς καταφέρνει να προσαρμόζεται, επιδεικνύει ευελιξία. Από την άλλη όμως οι σταθερές, κατοχυρωμένες αρχές αν δε σου εξασφαλίζουν μια συνέχεια, σίγουρα σου προσφέρουν τη δυνατότητα να ξεπερνάς κρίσεις κι απώλειες παικτών πιο εύκολα. Αυτή τη στιγμή, η Liverpool ως σύνολο κάνει ελάχιστα πράγματα καλά και τα ερωτηματικά δεν είναι λίγα –σε επίπεδο προσώπων, αλλά κι ομαδικής λειτουργίας. Πλέον λοιπόν μιλάμε -για άλλη μια φορά- για σύνολο που χτίζεται σχεδόν από την αρχή και ψάχνει ταυτότητα και σημεία αναφοράς.

Οι αρκετοί τραυματισμοί, κάποιες μεταγραφές που έγιναν με καθυστέρηση και η συνολικά προβληματική προετοιμασία είναι παράγοντες που δε βοηθάνε. Δημιουργούν αμφιβολίες, οδηγούν σε πολλές αλλαγές, κάνουν πιο δύσκολη την ενσωμάτωση των καινούριων παικτών. Ο Lovren με τον Skrtel ας πούμε πως έχουν ένα θέμα συγχρονισμού (και ο Sakho, καλύτερος για μένα στόπερ, έχασε ματς εξαιτίας τραυματισμού κι από ό,τι φαίνεται δεν έχει την εμπιστοσύνη του προπονητή). Προσθέτεις και Moreno, Manquillo και μιλάμε για καινούρια άμυνα.

Ο Lallana τώρα άρχισε να μπαίνει ουσιαστικά στην ομάδα. Ο Markovic θα ξαναπώ ότι ήθελε ακόμα μια σεζόν σε επίπεδο Πορτογαλίας. Ο Balotelli προσπαθεί, αλλά δε σκοράρει, έχει κάνει καλά ματς, μέτρια ματς και 1-2 που δε βρισκόταν στο γήπεδο. Ο Ιταλός δεν παίζει σαν τον Suárez, αλλά η Liverpool συχνά παίζει σαν να έχει μπροστά τον Suárez –πέρα από ποιότητα παικτών, μιλάμε για άλλο είδος, που σημαίνει πως δε γίνεται να κάνεις τα ίδια πράγματα ως ομάδα. Και τέλος, ο Can δεν έχει καταφέρει ακόμα να βγάλει 90λεπτο. Καινούρια ομάδα, που ακόμα ψάχνει πώς ακριβώς θα κινηθεί και προσπαθεί να ενσωματώσει παίκτες.

Χαφ

Ο Rodgers δείχνει μια διάθεση να επιστρέψει στη λογική του ποδοσφαίρου κατοχής. Μέχρι τώρα όμως δεν έχει βρει τον τρόπο να το κάνει σωστά. Ξέρω ότι η ιδέα να πάψει η ομάδα να στηρίζεται στον Gerrard βρίσκει σχεδόν τους πάντες αντίθετους, αλλά ειδικά στο ποδόσφαιρου που αγαπάει ο Rodgers δε γίνεται ο αρχηγός να είναι αναντικατάστατος. Αν έπαιρνα αποφάσεις και με δεδομένο πως ο Gerrard είναι στα 34 και η ομάδα δημιουργείται με το μυαλό στο μέλλον, θα έχτιζα το κέντρο της ομάδας πάνω στους Allen, Can, Henderson και η επόμενη ακριβή μεταγραφή μου θα ήταν χαφ.

Ο λόγος είναι απλός: ο Gerrard έχει ποιότητα, αλλά όσο περνάει ο χρόνος αποτελεί μεγαλύτερη τρύπα αμυντικά (fun fact: ο μ.ο. του στα τάκλιν είναι μόλις 0,7 πάνω από του Balotelli), βάζει περισσότερες δυσκολίες στους συμπαίκτες του (πρέπει να καλύψουν περισσότερους χώρους), παρά στους αντιπάλους (όταν τον πιέζουν έχει θέμα) και τέλος κάνει πιο αργή την κυκλοφορία της μπάλας και την ανάπτυξη. Πιο συχνά θα παίξει βιαστικά, παρά γρήγορα. Έχει στιγμές, αλλά συνολικά στη ροή του αγώνα συχνά αντιμετωπίζει και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Σε κάθε περίπτωση ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι πιο περιορισμένος, ώστε να συνεχίζει η ομάδα να αξιοποιεί την ποιότητά του, χωρίς να χάνει πράγματα.

Κι επειδή μιλάμε για σταθερότητα και ταυτότητα, το κέντρο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Αν δε θες απλώς να μακιγιάρεις προβλήματα, θα πρέπει πρώτα εκεί να αποκτήσεις καλύτερη κίνηση και συνεργασίες, μεγαλύτερη ταχύτητα, συνοχή. Αυτή τη στιγμή η Liverpool ούτε προστατεύει την άμυνά της, ούτε τροφοδοτεί την επίθεσή της όπως πρέπει. Κι αυτό είναι πρόβλημα που υπήρχε ακόμα και πέρυσι σε πολλές περιπτώσεις. Ναι, τρακάρουν πίσω, χαχα ο Balotelli δε σκοράρει από τα δύο μέτρα, αλλά πιο σημαντικό από όλα είναι πως η ομάδα, ως σύνολο δε λειτουργεί καλά (επιθετικά ας πούμε δε βρίσκει γκολ από πουθενά –ακόμα και ο Sturridge, έστω κι αν οι 3 αγώνες δεν είναι μεγάλο δείγμα, δεν είχε ανάλογο ξεκίνημα με πέρυσι). Ακόμα χειρότερα, ψάχνει να βρει πώς θα λειτουργεί.

Προπονητής, σύνολο και μέλλον

Υποθέτω δεν υπάρχουν αντιρρήσεις ότι το ματς απέναντι στην Tottenham ήταν το καλύτερο ως τώρα. Εκτός από τους χώρους και τα δικαιώματα που είχαν δώσει οι Spurs, η Liverpool εμφάνισε στοιχεία από πέρυσι: δυνατό ξεκίνημα, γρήγορο γκολ, όχι πολύ μεγάλο ποσοστό κατοχής, δύο επιθετικούς (που λειτούργησαν πολύ ως δημιουργοί άμεσα ή έμμεσα) συν τον Sterling -και οι τρεις με ελευθερία και χώρους να κινηθούν. Το δείγμα είναι μικρό, αλλά τα στατιστικά και τα μάτια μας λένε πως ο Balotelli κάνει περίπου διπλάσιες προσπάθειες εντός περιοχής (σουτ και πάσες που δέχεται ή δίνει) όταν η Liverpool παίζει με δύο μπροστά. Επίσης τα στατιστικά και τα μάτια μας λένε πως ο Sterling είναι πιο αποτελεσματικός είτε κεντρικά, είτε αριστερά. Και ο Gerrard πιο άνετος όταν η ομάδα παίζει πιο άμεσα.

Θέλει παιχνίδι πρωτοβουλίας και κατοχής ο Rodgers; Πρέπει να δημιουργήσει διαφορετικά δεδομένα στα χαφ. Έχει τον Balotelli μπροστά; Πρέπει να αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούν οι γύρω του. Όπως και να έχει, όποια προσέγγιση κι αν επιλέξει, αυτή τη φορά θα πρέπει επιμείνει σε ό,τι αποφασίσει, να χτίσει με βάση το σύνολο και να δημιουργήσει και για το μέλλον.

Εξάλλου, με αυτή τη λογική έγιναν και οι μεταγραφές. Κατά βάση νεαροί παίκτες, που δεν ήταν ψημένοι σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά έχουν ταλέντο και με τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν μέσα στα επόμενα 1-2-3 χρόνια να αλλάξουν κατηγορία. Το ζητούμενο είναι η ομάδα, το σύνολο να τραβήξει τους παίκτες -πλέον δεν υπάρχει Suárez. Είναι δύσκολο να βρει σούπερ ήρωες. Ο Rodgers έχει αποδείξει πως μπορεί να βελτιώνει ποδοσφαιριστές ατομικά. Αυτή τη φορά όμως μοιάζει πιο σημαντικό να βελτιώσει το σύνολο. Σε μια εποχή που ελάχιστοι βλέπουν πέρα από το αποτέλεσμα, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τη μέθοδο και τη διαδικασία της δημιουργίας με μακροπρόθεσμη λογική.

Τα λέμε και στο twitter @ampalofilosofos