Οι ώρες του εγκλεισμού πολλές, άγνωστο πόσες ακόμα, οι μέρες έχουν αρχίσει να μοιάζουν η μια στην άλλη επικίνδυνα και η μόνη παρηγοριά, η πιο σωστά η μόνη σίγουρη παρηγοριά για πολύ κόσμο εκεί έξω, είναι η ζεστή ηλεκτρονική αγκαλιά της παιχνιδοκονσόλας. Την ανοίγεις, βάζεις εκεί ένα παιχνίδι και κάνεις το κομμάτι σου. Παίζεις, κατακτάς, κερδάς, χάνεις, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι και πάει έτσι μέχρι το τέλος, όποτε και αν έρθει τελικώς αυτό.

Μαζί με τα θετικά βέβαια, πάνε πακέτο και τα αρνητικά. Έτσι ήταν πάντα, η ζωή είναι περίεργη και λοιπές τέτοιες ομορφιές. Μαζί με τα ωραία λοιπόν που μας δίνει το video gaming, μας δίνει και κάτι που στην πραγματικότητα είναι τόσο επικό (αν το παρακολουθείς ως τρίτος), τόσο χολυγουντιανό στην υπερβολή της έκφρασής του (αν το παρακολουθείς ως τρίτος ξαναλέμε), που φεύγει από τα άσχημα και πάει και στρογγυλοκάθεται με τα καλά.

Είναι το λεγόμενο rage quit που λένε και στο χωριό μου ή αν το θέλετε λίγο πιο μακροσκελές: «αυτό που κάτι γίνεται και το παιχνίδι σου την γυρνάει πολύ άσχημα την φάση και χάνεις χωρίς όμως να φταις, ή αν φταις τέλος πάντων δεν φταις πραγματικά, ακόμα και αν φταις και τώρα σου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι και θες να διαλύσεις τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να κάψεις το ίδιο σου το σπίτι όσο και να ήθελες, οπότε ξεσπάς στο controller ή/και την οθόνη και βρίζεις σαν 50ρης νταλικιέρης που του έχει σκάσει τριπλολάστιχο στην εθνική οδό». Αυτό.

Και πώς χωράει όλο αυτό σε αυτήν την ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΣΤΗΛΗ;

Καλή ερώτηση με εύκολη απάντηση. Διότι φίλες και φίλοι, ελάχιστα rage quit είναι πιο απολαυστικά από αυτά που δημιουργούν οι αδικίες (υπάρχουσες ή φανταστικές) των ηλεκτρονικών ποδοσφαιρακίων. Εκεί που κάτι γίνεται και χάνεις το άχαστο, εκεί που ο τερματοφύλακας πασάρει στον αντίπαλο ενώ εσύ ξεκάθαρα του είπες να πασάρει στον κεντρικό σου αμυντικό, εκεί που ο αντίπαλος σου ΣΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ παίζοντας εκνευριστικές πάσες 3 μέτρων για τον κυνηγάς, εκεί που γίνονται όλα.

Η έμπνευση μου ήρθε από ένα πρόσφατο δικό μου rage quit, εκεί που αναγκάστηκα να κλείσω την κονσόλα, γιατί μετά από σφυροκόπημα αντίπαλης εστίας, μου έβαλαν γκολ στο 94 και μου έκλεισαν το σπιτάκι και πήγα να πάθω εγκεφαλικό ή/και να φάω τα δόντια μου σαν στραγάλια.

Μετά από έρευνα στια αχανείς πεδιάδες του διαδικτύου, κατέληξα σε ΑΥΤΟ το απίθανο βίδεο που περιέχει όλη την μαγεία, την αγανάκτηση και την καρδιακή προσβολή του ΑΓΝΟΥΝ, ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΟΥ ποδοσφαιρικού rage quit. Προλαβαίνω τις αντιδράσεις και σας λέω πως δεν έχω κάποια προτίμηση στο FIFA συγκριτικά με το Pro Evo, αλλά ΑΥΤΗ η FIFA-τη συλλογή έχει τόσο συναίσθημα, τόση οργή που πραγματικά δεν με ενδιαφέρει το παιχνίδι. ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΘΕΑΜΑ. ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.