Διαβάστε τις απαντήσεις που έδωσε η ομάδα του Sport24.gr στο ερώτημα της εβδομάδας που δημοσιεύεται κάθε Πέμπτη. Ακούστε στα video από οικίες φωνές όπως του Φίλιππα Συρίγου, του Βασίλη Σκουντή, του Μανώλη Μαυρομμάτη μέχρι Βρετανούς, Αμερικάνους και Ουρουγουανούς σπίκερ.

Περιμένουμε στα σχόλια και τις περιγραφές που έχουν μείνει αξέχαστες σε εσάς!

"Γκολ και φεύγουμε για τελικό", ο Παναγιώτης Χαραλάμπους

Η πρώτη περιγραφή που έμεινε από την τηλεόραση είναι σίγουρα αυτή του 1987 στο μπάσκετ με την Ελλάδα να νικά την Σοβιετική Ένωση στον τελικό και να κατακτά την κούπα από τα χέρια του "τίμου γίγαντα" Αργύρη Καμπούρη, ωστόσο θα επιλέξω την μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού ποδοσφαίρου, την κατάκτηση του EURO 2004. Οι περιγραφές τόσο από την κρατική τηλεόραση (Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια) όσο και από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς απλά συγκλονιστικές.

Αξέχαστες όμως αυτές του Γιώργου Χελάκη για το "Ελληνικό Πειρατικό" που ξεκίνησε από το Οπόρτο για να φτάσει στην Λισαβόνα. Ατάκες όπως "Ο Άγγελος Χαριστέας σκίζει τους Γάλλους σαν σαρδέλες" στον προημιτελικό, όπως το "Γκολ και φεύγουμε για τελικό" στην κεφαλιά του Δέλλα με την Τσεχία ή όπως το "Γκοοοοολ ο Χαριστέας, εμείς προχωράμε, αυτοί υποχωρούν. Βρε μήπως ο Βάσκο Ντα Γκάμα ήταν Έλληνας; Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ελλάδα, δεν περιγράφω άλλο" μετά το γκολ του 'Άγγελου Χαριστέα στον τελικό με τους Πορτογάλους έχουν μείνει στην ιστορία.

"Στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα" ο Θοδωρής Κουνάδης

Αν έχεις ζήσει ζωντανά αυτή την περιγραφή, δεν μπορείς να την συγκρίνεις ούτε με το αγόρι που το' βάλε, ούτε με τον Χαριστέα που το κάρφωσε ούτε με τίποτε άλλο. Πόσο μάλλον με Γάλλους που σκίζονται σαν σαρδέλες ("ανατρίχιασα" Χαραλάμπους). "Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά"... Η φωνή του Φίλιππα Συρίγου ταυτίστηκε με τα πιο συγκλονιστικά δευτερόλεπτα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Τα "χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα" δεν κρατούσαν μόνο την... "πρόκριση" (λάθος που αναδεικνύει όλο το μεγαλείο των συναισθημάτων της αγωνίας και της συγκινησιακής φόρτισης της στιγμής) αλλά όλους τους Έλληνες. "101-102 ... 101-103" και η ανάσα κόβεται για 4 δευτερόλεπτα. "Βάλτερς για τον Γιοβάισα, σουτ τριών πόντων και η μπάλα έξω" ... Ανακούφιση ... "είναι το ΤΕΛΟΣ". Πανζουρλισμός ... "η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης". Επανάληψη για να το πιστέψουμε ... "η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης".

"Μπασινάάάάάς... 2-0!!!", ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Όσο κι αν ακούγεται σαν τραγική ειρωνεία, η μετάδοση που μου έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό είναι ακριβώς την ίδια ημέρα που σωριάστηκαν οι δίδυμοι πύργοι στη Νέα Υόρκη, δηλαδή την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε το ταξίδι του για μια μεγαλειώδη πορεία στο Champions League από το "Αουφσάλκε Αρίνα" με αντίπαλο την τότε πρωταθλήτρια Γερμανίας, Σάλκε. Την αναμέτρηση μετέδιδε το MEGA και στην περιγραφή ήταν ο Αλέξης Σπυρόπουλος.

Οι "πράσινοι" άνοιξαν το σκορ στο 75ο λεπτό με εκτέλεση φάουλ του Γκόραν Βλάοβιτς, αλλά δεν ήταν εκείνη η στιγμή που με συνεπήρε η περιγραφή του δημοσιογράφου. Αυτό συνέβη πέντε λεπτά αργότερα, όταν ο Κωνσταντίνου απέφυγε εξαιρετικά τον αντίπαλό του, μπήκε από δεξιά στην περιοχή και την κατάλληλη στιγμή γύρισε την μπάλα προς το σημείο του πέναλτι, όπου εντελώς ανενόχλητος ο Άγγελος Μπασινάς έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. "Μπασινάάάάάς... 2-0!!!" ακούγεται η πνιγμένη φωνή του Αλέξη Σπυρόπουλου, με το "τριφύλλι" να σιγουρεύει τη νίκη του και να κάνει το πρώτο βήμα για μία ακόμη αξιομνημόνευτη πορεία.

Γκολ η ρουφιάνα για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Μπαράζ ανόδου στην Β' Εθνική. Παναιτωλικός και Ρόδος στα μπαράζ και το Αγρίνιο παίρνει φωτιά. Στο γκολ που μπήκε στο 82' (01:17 στο βίντεο) είχαμε μια κραυγή. Κι ένα απανωτό "γκολ η ρουφιάνα". Αλλά στο επομενο γκολ είναι που τέλειωσε ο κόσμος. Αφού προηγούνται κάτι επικά "πάμε λίγο ο Καραμαλίκης" και "να τον χαίρεστε τον διαιτητή σας" φτάνουμε στις καθυστερήσεις, γίνεται η σέντρα και μπαίνει και το δεύτερο (06:00 στο βίντεο). Μετά από το ατελείωτο "γκοοοοοοοολ" έρχεται και το αγαπημένο "γκολ η ρουφιάνα". Λογικό και επόμενο το "βάλτε ψησταριές" που ακολούθησε.

Δεν με αφορούσε καν το παιχνίδι. Αλλά δεν μπορεί να μην μπει σε αυτή τη λίστα η τίμια κραυγή αυτού του γίγαντα που σχολίαζε το παιχνίδι. Απολογούμαι που δεν γνωρίζω το όνομά του να το αναφέρω.

"Βάλτο αγόρι μου" για τον Ηλία Αναστασιάδη

Την ιστορία με το χουνέρι της εθνικής στη Γαλλία στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 την έχουμε ορθά αναγάγει σε ραψωδία. Πέρα όμως από τον Διαμαντίδη που κολλάει το τρίποντο και ολοκληρώνει την κινηματογραφική ανατροπή, στη συγκεκριμένη μετάδοση δικαιώνεται και ο αέναος μπασκετικός ζήλος του Βασίλη Σκουντή. Όχι ότι δεν θα μείνει στην ιστορία έτσι κι αλλιώς με τους τόνους αγώνων και μπασκετικών περιστάσεων που έχει περιγράψει, αλλά αυτό το 'Βάλτο Αγόρι Μου' σε συνδυασμό με το αγόρι που το έβαλε ήταν το ραντεβού του σπήκερ με την αιωνιότητα.

Μην ξεχνάς ότι όπως και το ματς, έτσι και η θρυλική μετάδοση δεν τέλειωσε στο τρίποντο του Διαμαντίδη, αλλά και στο επικότερο των επικών 'Γιοβάισααα' που λέει ο Σκουντής την ώρα που ο Ριγκοντό δεν καταφέρνει καν να σηκωθεί για το τρίποντο του χαμού. Ανεξάντλητος Βασίλης Σκουντής. Αν το ματς είχε 30 δευτερόλεπτα επιπλέον, θα ακούγαμε σίγουρα κι άλλα μαγικά. Το μομέντουμ ήταν όλο δικό του.

Γιοβάισα... ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Νομίζω ότι μπορώ να πω απ' έξω όλη την περιγραφή του Φίλιππα Συρίγου στον τελικό του '87. Για τον γερο-Γοβάισα, για τον Γκάλη ανάμεσα σε τρεις Σοβιετικούς, για τη μπάλα στα χέρια του τίμιου γίγαντα. Είναι η περιγραφή που μου έρχεται στο μυαλό αν ακούσω τη λέξη "περιγραφή". Είναι η φωνή που συνοδεύει τις αξέχαστες εικόνες, της μεγαλύτερης επιτυχίας του ελληνικού αθλητισμού. Χαρακτηριστική της σημασίας της για τα σπορ μας και τα ΜΜΕ μας η αντίστοιχα επική περιγραφή του "Βάλτο αγόρι μου" με τον Βασίλη Σκουντή να συνεχίζει: "3-2-1, Γιοβάισα (;;;;;) όπως τότε".

Είναι η πιο έντονη, αλλά όχι και η μοναδική... Υπάρχει το αντίστοιχο "είναι κλοπή" στον αγώνα του Άρη με την Μπαρτσελόνα (και πάλι του Συρίγου) και το επίσης αγαπημένο "Μάριο Έλλλι κι αυτός το βιολλλλίιιιι του" του Σκουντή στα μέσα του '90 όταν έδειχνε ο ALPHA το ΝΒΑ σε μια σειρά πλέι-οφ των Ρόκετς (νομίζω απέναντι στους Σανς). Αν έπρεπε να πω και μια ποδοσφαιρική (όχι ότι ρώτησε κανείς) θα ήταν μια φράση που μου είχε μείνει χαραγμένη (την έβαζε συχνά ο αείμνηστος Χαράλαμπος Τσιριμονάκης στο γραφείο) είναι το "σήμερα είναι σαν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα μαζί" από το 5-1 που είχε ρίξει η Αγγλία στη Γερμανία.

"We know the name son", ο Αντώνης Τσιράκης

Η περιγραφή που μου έχει μείνει αξέχαστη δε θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει τον Στίβεν Τζέραρντ. Η αλήθεια είναι πως το "Oh. your beauty" του Andy Gray καθώς και οι λέξεις που ακολουθούν είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου, αλλά θα επιλέξω κάτι που είδα ζωντανά. Ο αρχηγός της Λίβερπουλ για μία ακόμη φορά παίρνει την ομάδα από το χέρι, ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις του τελικού με τη Γουέστ Χαμ (2006) σε 3-3 (στο 1.00 του βίντεο) και στη συνέχεια οι «κόκκινοι» παίρνουν το κύπελλο.

Βάζει ένα απίστευτο γκολ και ο εκφωνητής φωνάζει: "Gerrard, oh. stunning. When you need someone to stand up and be counted, and pull an absolute rabbit from the hat, Steven Gerrard has done just that!". Ο Τζέραρντ δείχνει το όνομά του και ο εκφωνητής συνεχίζει: "We know the name son", ενώ στο τέλος ο σχολιαστής αναφέρει: "You 've got it son, you 've definitely got it".

Μόνο Μανόλο... για τον Γιάννη Φιλέρη

Υπήρχε πρόβλημα ευθύς εξ΄αρχής με το συγκεκριμένο ερώτημα. Δεν έχω ακούσει 'live" ποτέ μεταδόσεις μεγάλων αγώνων μπάσκετ, γιατί ήμουν παρών στο γήπεδο. Ούτε το "είναι το τέλος" του Συρίγου το 87, ούτε το "βάλτο αγόρι μου" του Σκουντή το 2005 στο Βελιγράδι. Όταν τα ακούς μετά, δε λέει. Είναι σα να ξέρεις το τέλος του έργου, ή όπως έγραψε κάποτε ο αδερφός μου σε βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι που διάβαζε ένας φίλος του "ο δολοφόνος είναι ο γιατρός" (καμιά δεκαριά σελίδες πριν αρχίσει να αποκαλύπτεται το μυστήριο).

Θα διάλεγα, λοιπόν, μια μετάδοση του κουμπάρου μου Χρήστου Μεγγλίδη, γιατί μου έχει κάτσει στο λαιμό. Λιλ-Ολυμπιακός, ο Χρήστος έχει πάρει φόρα, σπικάρει στον Φλας τον αγώνα του Ολυμπιακού που εμείς ακούμε από το τηλέφωνο σε ένα ξενοδοχείο στη Μαδρίτη, αν δεν κάνω λάθος, καθώς υπήρχε ματς μπάσκετ ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Ρεάλ. Κι εκεί που όλα πάνε καλά, λέει το εξής τρομερό: "Σέντρα, βγαίνει ο Ελευθερόπουλος μπλοκάρει και γκολ για τη Λιλ"!

Μου έπεσε το τηλέφωνο από τα χέρια. Στα σοβαρά τώρα, είμαι ανάμεσα σε δυο. Στο ιστορικό "σαν σε προπόνηση" του Διακογιάννη στο γκολ του Ταρντέλι στον τελικό Ιταλίας-Γερμανίας, και το περσινό του Σπυρόπουλου με το γκολ του Τόρες στην Μπαρτσελόνα και τον σερ Αλεξ να αναφωνεί: " Δεύτερη κηδεία για τη Μπάρτσα στο Καμπ Νοου μέσα σε τρεις μέρες"!

Αλλά, αν με πιέσετε θα σκαλίσω ακόμη περισσότερο τη μνήμη μου και θα επιλέξω τον Μανόλη Μαυρομμάτη που σε αγώνα της Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 86 περιέγραψε ως εξής το δεύτερο γκολ του Μαραντόνα εναντίον των Άγγλων: "Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Μαραντόνα, Μαραντόνα πάντα, Μαραντόνα, Αρμάντο Ντιέγκο Μαραντόνα, Μαραντόνα, Μαραντόνα και γκοοοολ!"

"Solskjaeeeeeeeeerrrrrrrr, United rules Europe" φωνάζει ο Μάνος Μίχαλος

Η πρώτη επιλογή μου ήταν το "Βάλτο αγόρι μου", αλλά ο Ηλίας Αναστασιάδης με κάλυψε απόλυτα στο "το ραντεβού του σπήκερ με την αιωνιότητα", ενώ αμέσως μετά είδα τον Φιλέρη να αναφέρει έστω λίγο το "είναι το τέλος" του Φίλιππα Συρίγου, που παρότι το έζησα σε ηλικία πέντε ετών, κάθε φορά που το βλέπω ανατριχιάζω το ίδιο, 25 χρόνια μετά. Οπότε, έστριψα εντελώς προς ποδόσφαιρο και μάλιστα εκτός συνόρων. Στο Καμπ Νόου, εκείνο το βράδυ της 26ης Μαϊου 1999, όπου το ποδόσφαιρο αποφάσισε να δείξει με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο, γιατί είναι ο βασιλιάς των σπορ και αν όχι των σπορ, σίγουρα των συγκινήσεων.

Το βίντεο με την περιγραφή, δεν είναι βίντεο. Δεν έχει εικόνα, δεν είναι από τηλεοπτική μετάδοση. Είναι μια ραδιοφωνική περιγραφή του BBC από τον Alan Green, που πέραν των άλλων, είναι οπαδός της Λίβερπουλ. Η ένταση της φωνής, οι χορδές που τρέμουν πιθανότατα από αυτό που λέει στο τέλος ( I can't believe it, but it's happened) και η έλλειψη εικόνας είναι όσα χρειάζεσαι για να πεις ακόμη κι εσύ, που μισείς θανάσιμα τη Γιουνάιτεντ (όπως ο Φιλέρης δηλαδή), ότι αυτά συμβαίνουν μια φορά σε ολόκληρες ζωές. Και καλό είναι, αν δεν τα ζεις, τουλάχιστον να τα βλέπεις...

¡Genio! ¡Genio! ¡Genio! Ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta, δακρύζει ο Ηλίας Ευταξίας

Ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω. Τώρα συνειδητοποίησα πως ανατριχιάζω και όταν γράφω τα ιστορικά λόγια του Victor Hugo Morales για το γκολ του αιώνα. Για την ανεπανάληπτη κούρσα του Μαραντόνα στις 22 Ιουνίου του 1986 με αντίπαλο όλη την Αγγλία. Εκτός από το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο, το οποίο είναι αξεπέραστο όσον αφορά το ποδόσφαιρο και τις μεταδόσεις, ο Μοράλες έχει συνειδητοποιήσει πιο γρήγορα απ όλους την ιστορικότητα της στιγμής. Έχει αντιληφθεί σε δευτερόλεπτα το μεγαλείο του τέρματος χαρακτηρίζοντας το, ως το καλύτερο όλων των εποχών. Όποιος νομίζει πως είναι εύκολο, ας φέρει νοητά τον εαυτό του στη θέση του Ουρουγουανού σπίκερ. Το γκολ του αιώνα συνδυάστηκε με την περιγραφή του αιώνα.

" Ο Μαραντόνα έχει την μπάλα, δύο τον μαρκάρουν, ο Μαραντόνα πατάει τη μπάλα, η διάνοια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου τρέχει προς τα δεξιά, περνάει το κέντρο και θα πασάρει στον Μπουρουτσάγα. Πάντα ο Μαραντόνα! Ευφυές! Ευφυές! Ευφυές! Τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα. Γκοοοοοοοοοοοολ! Γκοοοοοοοοοοοοοολ! Θέλω να κλάψω. Ω Θεέ μου! Ζήτω το ποδόσφαιρο! Γκοοοοοοοοοοοολάρα! Ντιεγκόλ Μαραντόνα! Αυτό είναι αρκετό για να σε κάνει να κλάψεις, συγχωρέστε με. Ο Μαραντόνα σε μία αξέχαστη κούρσα, την καλύτερη ενέργεια όλων των εποχών. Διαστημικό βαρελάκι! Από ποιον πλανήτη ήρθες; Άφησε στο πέρασμά του τόσους πολλούς Άγγλους. Όλη η χώρα είναι μία γροθιά ενωμένη και τραγουδάει για την Αργεντινή. Αργεντινή 2, Αγγλία 0. Ντιεγκόλ, Ντιεγκόλ. Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Σ' ευχαριστώ Θεέ μου, για το ποδόσφαιρο, για τον Μαραντόνα, γι' αυτά τα δάκρυα, για το Αργεντινή 2, Αγγλία 0".

Το κλάμα του Τσώχου για τον Γιάννη Γεωργόπουλο

Δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός της ΑΕΚ για να φορτιστείς συγκινησιακά από την συγκλονιστική τηλεοπτική περιγραφή του Σταύρου Τσώχου στο ματς της Ένωσης με την Σπαρτάκ Μόσχας που σήμανε την πρόκριση του Δικεφάλου στον Γ΄ Γύρου του Κυπέλλου UEFA (1991/92). Ο έμπειρος σπόρτκαστερ εμφανώς συγκινημένος από την σπουδαία νίκη της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια ξεσπά σε λυγμούς κατά την αποφώνηση του.

Πέρασαν σχεδόν 22 χρόνια και ακόμη νιώθω την ίδια ανατριχίλα ακούγοντας την φωνή του να “σπάει”. “Το ποδόσφαιρο πολλές φορές επιφυλάσσει μεγάλες συγκινήσεις, ζητάμε συγνώμη, εάν αυτή την ώρα λειτουργούμε σαν οπαδοί” ήταν τα λόγια που ψέλλισε με μεγάλη δυσκολία ο Σταύρος Τσώχος αγγίζοντας τις ψυχές των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων μέσω του τηλεοπτικού δέκτη...

"Kυρίες και κύριοι ο Ρασίντ Γιεκινί", ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Δύσκολη ερώτηση αυτή την εβδομάδα καθώς ομολογώ πως συνήθως επικεντρώνομαι στο παιχνίδι πάνω στο χορτάρι και σπάνια "κολλάω" στο τι είπε ο εκάστοτε σπίκερ. Για να βάλω και εγώ όμως το... λιθαράκι μου στο θέμα θα γυρίσω το χρόνο σχεδόν δύο δεκαετίες πίσω. Ματς Νιγηρία-Βουλγαρία στην πρεμιέρα των δύο ομάδων στην τελική φάση του Μουντιάλ του 1994 και οι Νιγηριανοί ανοίγουν το σκορ. Δράστης ο Ρασίντ Γιεκινί με κοντινή προβολή ο οποίος πανηγύρισε σαν μικρό παιδί το γκολ του μπαίνοντας μέσα στην εστία και τραβώντας με χαρακτηριστικό τρόπο για περίπου 10'' τα δίχτυα. Την ίδια ώρα ο Στράτος Σεφτελής που περιέγραφε το ματς για την ΕΤ2 φώναζε με πάθος και ένταση:

"Kυρίες και κύριοι ο Ρασίντ Γιεκινί. Αυτόν τον παίκτη πήρε ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι και θα έχουν την ευκαιρία να τον θαυμάζουν οι Ολυμπιακοί στα ελληνικά γήπεδα...". Όπως καταλαβαίνετε, για ένα 13χρονο τότε παιδί τα λόγια αυτά έμελε να καρφωθούν στη μνήμη του και ο πήχης των προσδοκιών/απαιτήσεων από το νέο αστέρι των Πειραιωτών να έχει ανέβει στο μάξιμουμ. Τελικά, ουδέποτε είδαμε στην Ελλάδα τον Γιεκινί εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου (ακόμα και τώρα πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής του ομάδας, με 37 γκολ σε 58 ματς). Αντίθετα, θα θυμόμαστε πάντα πως έχασε όλη την προετοιμασία του καλοκαιριού εφευρίσκοντας απίστευτες δικαιολογίες και ότι κατάφερε να μείνει μόνο... 39 ημέρες στο Ρέντη πριν αποχωρήσει. Τον περασμένο Μάη έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία 48 ετών, φέρνοντας μου και πάλι στο μυαλό εκείνο το ξεχωριστό γκολ των παιδικών ποδοσφαιρικών μου αναμνήσεων.

Do you believe in miracles? YES!, αναφωνεί ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είμαι εντελώς ανήμπορος να παρακολουθήσω χόκεϊ επί πάγου αλλά λατρεύω τις φανταστικές αθλητικές ιστορίες, και αν το "Miracle on Ice", δηλαδή το χρυσό μετάλλιο των ΗΠΑ το 1980 στο χόκεϊ δεν ήταν μια από τις πιο απίστευτες αθλητικές ιστορίες όλων των εποχών, τότε δεν ξέρω ποια είναι. Ένα μάτσο κολεγιόπαιδα και ερασιτέχνες απάρτιζαν την ομάδα που έπαιξε απέναντι στην ακτύπητη Σοβιετική Ένωση που είχε κερδίσει 5 από τα 6 χρυσά μετάλλια στην ιστορία του Ολυμπιακού τουρνουά. Εν μέσω ασφυκτικής πίεσης, οι ΗΠΑ βρέθηκαν στα τελευταία δευτερόλεπτα να υπερασπίζονται ένα απρόσμενο προβάδισμα 4-3 με έναν τρόπο που στα δικά μου μάτια (που επαναλαμβάνω δεν ξέρω χόκεϊ) είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο 'παρκάρω λεωφορείο στον πάγο'.

Καθώς ο χρόνος κυλάει αντίστροφα, ο τρισμέγιστος Αλ Μάικλς μετράει τα δευτερόλεπτα που απομένουν μέχρι τη νίκη που -ουσιαστικά- χάρισε στις ΗΠΑ το χρυσό μετάλλιο, δέκα δευτερόλεπτα, πέντε δευτερόλεπτα απομένουν στο παιχνίδι, και τότε με έναν τόνο αγνού ενθουσιασμού, συγκίνησης και αποθέωσης στη φωνή ενός ανθρώπου που δεν πιστεύει αυτό που βλέπει, παραδίδει την εμβληματικότερη ίσως ατάκα σχολιαστή στον αμερικάνικο αθλητισμό: "Do you believe in miracles? YES!!!" Θα μπορούσε να έχει ντύσει κάθε αθλητική ταινία που έχει γυριστει ποτέ.

"Ινιέστα, lo puto crack!", ωρύεται ο Θανάσης Κρεκούκιας!

Σίγουρα υπάρχουν πολλές εκπληκτικές μεταδόσεις σε όλα τα αθλήματα. Ανάμεσα στις κορυφαίες είναι αυτή του Φίλιππα Συρίγου στον τελικό του Ευρωμπάσκετ το ’87 και εκείνη του Βίκτορ Ούγκο Μοράλες στο γκολ του Μαραντόνα εναντίον των Άγγλων στο Μουντιάλ του ’86. Ήδη έχουν γραφτεί από τον Θοδωρή και τον Ηλία, οπότε εγώ λέω να προτιμήσω ένα "κολάζ" από πέντε ισπανικά ραδιόφωνα στο γκολ του Ινιέστα εναντίον της Τσέλσι το 2009.

Οι Λονδρέζοι προηγούνται 1-0, ο Αντρεσίτο ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις με ένα εκπληκτικό σουτ και η Μπαρτσελόνα παίρνει την πρόκριση για τον τελικό της Ρώμης, εκεί όπου κέρδισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για τρίτη φορά στην ιστορία της. Και οι πέντε ραδιοφωνικοί σταθμοί είναι απολαυστικοί, όμως δώστε ιδιαίτερη βάση στους δυο τελευταίους. Τις κραυγές και τα κοκοράκια του εκφωνητή του "El Mundo" και την κορυφαία περιγραφή από το "Radio Catalunya" με το ιστορικό πλέον "Lo puto crack" (ο γαμημένος παιχταράς) να δονεί το στούντιο!