Internazionale Milano: Τα 110 χρόνια ιστορίας της Ίντερ

ΝΙΚΟΣ ΣΥΡΙΩΔΗΣ 09.03.2018 | 11:03

Internazionale Milano: Τα 110 χρόνια ιστορίας της Ίντερ

Ήταν 9 Μαρτίου του 1908, όταν δημιουργήθηκε η Ίντερ. Μια παρέα 43 ανθρώπων, που διαφωνούσε με τον τρόπο λειτουργίας της Μίλαν και αποφάσισε να δώσει "σάρκα και οστά" στην Football Club Internazionale Milano. Το Sport24.gr κάνει φλας μπακ.

Αποτέλεσε το όνειρο ζωής μιας παρέας ανθρώπων που διαφωνούσε με τον τρόπο λειτουργίας και τη λογική της AC Milan Football and Cricket Club. Ήθελαν να φτιάξουν έναν σύλλογο που θα μπορούσε να δεχτεί αλλοδαπούς παίκτες και θα ξέφευγε από τα στενά ιταλικά όρια. Ένα κλαμπ που έμελλε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο και να γίνει ένα από τα κορυφαία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ήταν ένα βράδυ στις 9 Μαρτίου του 1908, όταν 43 άνθρωποι, πρώην φίλοι της Μίλαν, έδωσαν "σάρκα και οστά" σε ένα μεγάλο τους όνειρο. Στο εστιατόριο "L' Orologio" πήρε πνοή η Football Club Internazionale Milano. Το αντίπαλο δέος στο Μιλάνο ήταν πλέον γεγονός και η Ίντερ κατάφερε να γιγαντωθεί στη μέχρι σήμερα 110χρονη ιστορία της. Μια ομάδα που απέκτησε εκατομμύρια πιστούς, έχει σηκώσει πολλά τρόπαια και βρίσκεται στην "ελίτ".

Η Ίντερ, είναι μέχρι σήμερα η μοναδική ιταλική ομάδα που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στη Serie Β και επίσης είναι η μόνη στη χώρα της που κατέκτησε το τρεμπλ, δηλαδή Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Champions League την ίδια περίοδο (2009-10). Το 2007, έσπασε όλα τα κοντέρ, συγκεντρώνοντας 97 βαθμούς, που αποτέλεσε ρεκόρ στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου (το έσπασε το 2014 η Γιουβέντους), έχοντας παράλληλα τις περισσότερες σερί νίκες (17) όλων των εποχών στο Καμπιονάτο.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το όνομα του συλλόγου δεν προήλθε τυχαία, αφού αντιπροσώπευε τις αξίες και τα ιδανικά των ιδρυτών της. Στόχος ήταν να δοθεί η δυνατότητα σε παίκτες εκτός Ιταλίας να φορέσουν την φανέλα, γι' αυτό και είναι ως σήμερα η ομάδα με τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων παικτών στην χώρα.

"Θα γεννηθεί εδώ, στο ristorante “l’Orologio”, μια ομάδα με μεγάλο ταλέντο. Αυτή η εκπληκτική νύχτα θα δώσει τα χρώματά της στο δικό μας έμβλημα, το μαύρο και το γαλάζιο στο χρυσό χρώμα των αστεριών, που θα ονομάζεται Internazionale (Διεθνής), γιατί εμείς είμαστε αδέρφια όλου του κόσμου. Χαρακτηριστικά μας θα είναι η ευγένεια, το ήθος και ο σεβασμός", είχε πει ο Τζιόρτζιο Μουτζιάνι, εκ των ιδρυτών του συλλόγου και γραμματέας της ομάδας.

Όσο για τα χρώματά της, ήταν το μαύρο και το μπλε και επιλέχθηκαν από τον ίδιο. Αυτά τα χρώματα ήταν τα επίσημα του συλλόγου μέχρι και το 1928. Εν συνεχεία αυτά άλλαξαν και έγιναν το λευκό και το κόκκινο (τα χρώματα του Μιλάνου), μετά τη συγχώνευση με την Unione Sportiva Milanese. Το 1932 επέστρεψαν οι μαύρες- μπλε ρίγες, όμως παρέμεινε ο κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο. Ο ίδιος ο Μουτζιάνι είχε ρητή εντολή να χρησιμοποιήσει το μαύρο και το μπλε προκειμένου να δηλώνεται η αντίθεση με τη Μίλαν, η οποία είχε για χρώματα το μαύρο και το κόκκινο. Το πρώτο έμβλημα έφερε τα γράμματα F, C, I, Μ, ενώ αυτό διατηρήθηκε μέχρι το 1928.

Πρώτος πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Ζιοβάνι Παραμιθιότι, ο οποίος ανέλαβε το 1909 και τον επόμενο χρόνο η προεδρία πέρασε στον Ετόρε Στράους, με τον οποίο η Ίντερ κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της τεράστιας ιστορίας της. Το 10-3 απέναντι στην Προ Βερτσέλι έφερε την Κούπα στην ομάδα του Βιρτζίλιο Φοσάτι. Ήταν το πρώτο από τα πολλά τρόπαια που έμελλε να κοσμούν μέχρι σήμερα την τροπαιοθήκη της. Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε την σεζόν 1919-20, με τους "νερατζούρι" να μετρούν τις "πληγές" τους μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο που είχε διακόψει κάθε αθλητική δραστηριότητα.

Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια, η έλευση του φασισμού δημιούργησε προβλήματα και η Ίντερ αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά "Internazionale", καθώς το καθεστώς πίστευε πως δεν τιμούσε το παραδοσιακό ιταλικό πνεύμα που προσπαθούσε να προωθήσει. Ήρθε η συγχώνευση με την Unione Sportiva Milanese, μετονομάστηκε σε Società Sportiva Ambrosiana με χρώματα το λευκό και το κόκκινο, αλλά λίγους μήνες μετά το μπλε και το μαύρο επέστρεψαν και συνυπήρξαν με τα νέα. Το τρίτο σκουντέτο ήρθε την σεζόν 1929-30 και την επόμενη δεκαετία στόχος ήταν μια ομάδα που θα σάρωνε τα πάντα, ενώ έγιναν και ενέργειες για να αλλάξει το όνομα σε Ambrosiana-Inter.

Η σεζόν 1937-38 βρήκε και πάλι την Ίντερ στην κορυφή, αλλά το ευτύχημα για την ίδια ήταν πως είχε να υπερηφανεύεται για μια εμβληματική μορφή του ιταλικού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου, τον Τζουζέπε Μεάτσα, ο οποίος δοξάστηκε με την φανέλα της, ενώ κατέκτησε και το Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική Ιταλίας για δεύτερη φορά. Την επόμενη αγωνιστική περίοδο ήρθε το πρώτο Κύπελλο (2-1 τη Νοβάρα στις 18/5/1939). Τη νέα σεζόν ήρθε και το πρωτάθλημα στη μάχη με τη Μπολόνια, με τα "φίδια" να γιγαντώνονται σταδιακά.

Τον επόμενο χρόνο από την κατάκτηση του 5ου πρωταθλήματος και έπειτα από 13 χρόνια προσφοράς, ο Μεάτσα πουλήθηκε στη μισητή συμπολίτισσα, παίζοντας εκεί για δυο χρόνια. Στο τέλος της επόμενης σεζόν, ήρθε η νέα διακοπή λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πτώση όμως του φασιστικού καθεστώτος, βοήθησε το ποδόσφαιρο της χώρας και κατ' επέκταση την Ίντερ. Το "Ambrosiana" έφυγε και το "Ιnternazionale" επανήλθε.

Ύστερα από μερικά δύσκολα χρόνια, ήρθαν τα πρώτα back to back πρωταθλήματα με τον Αλφρέντο Φόνι στο πηδάλιο (1953 και 1954). Πλέον, η Ίντερ είχε επτά scudetti, ενώ ξεκίνησε να κάνει αισθητή την παρουσία της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, όταν ήρθε ο Ελένιο Έρέρα, ο πρώην προπονητής της Μπαρτσελόνα, με τις πολλές επιτυχίες στους Καταλανούς. Με αυτόν, η ομάδα έζησε ανεπανάληπτες στιγμές και απέκτησε άλλο "ειδικό βάρος" η φανέλα της. Τελειοποίησε το "κατενάτσιο", βάζοντας τον λίμπερο πίσω από τα δυο σέντερ μπακ. Μια καινοτομία που βρήκε πολλούς μιμητές τις επόμενες δεκαετίες. Ήταν ένα δικό του δημιούργημα...

Με τον Ερέρα, η Ίντερ κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1963, 1965, 1966), ενώ το 1964 πήρε το πρώτο της Πρωταθλητριών (3-1 τη Ρεάλ Μαδρίτης) και ένα χρόνο στέφθηκε εκ νέου Πρωταθλήτρια Ευρώπης, νικώντας στον τελικό με 1-0 την Μπενφίκα. Επίσης, πήρε των δύο Διηπειρωτικά κόντρα στην Ιντεπεντιέντε. Στην ηγεσία της ομάδας βρισκόταν ο Άντζελο Μοράτι, ο οποίος είχε "χτίσει" την Grande Inter του Ματζόλα, του Φακέτι, του Μπεντίν και των υπολοίπων αστεριών της εποχής. Επτά χρόνια μετά και συγκεκριμένα το 1972 η Ίντερ έφτασε εκ νέου σε τελικό, αλλά έχασε από τον υπερηχητικό Άγιαξ εκείνης της εποχής του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ. Ο Ερέρα ήταν παρελθόν από το 1968, όταν και η ομάδα τερμάτισε 5η στο πρωτάθλημα.

Η Ίντερ πέρασε στη συνέχεια στα χέρια του Ιβάνοε Φραϊτσόλι και υπό τις οδηγίες του νέου προέδρου, η ομάδα κατέκτησε το 11ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, αφήνοντας πίσω της τις Μίλαν, Νάπολι και Γιουβέντους. Έκτοτε, έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να έρθει κάποιο τρόπαιο, μέχρι το 1978 και το Κύπελλο με το 2-1 απέναντι στη Νάπολι (Αλτομπέλι και Μπίνι οι σκόρερ των "νερατζούρι"). Αυτό το τρόπαιο, σήκωσε ξανά την Ίντερ στα πόδια της, της έδωσε αυτοπεποίθηση και δυναμική, κατακτώντας το πρωτάθλημα της σεζόν 1979-80. Στα μέσα της σεζόν και πιο συγκεκριμένα στις 23 Μαρτίου του 1980, ξέσπασε και το σκάνδαλο Totonero. Πρόκειται για ένα σκάνδαλο που αφορούσε στημένα παιχνίδια. Κύριοι πρωταγωνιστές σε αυτό ήταν οι ομάδες της Μίλαν, της Λάτσιο, της Αβελίνο, της Μπολόνια, της Περούτζια, της Παλέρμο και της Ταράντο και για όλες υπήρξε βαριά τιμωρία.

Την δεκαετία του '80, η Ίντερ μπήκε δυνατά, αλλά η συνέχεια δεν ήταν καλή, με αποτέλεσμα οι τίτλοι να αποτελούν σε εγχώριο επίπεδο είδος υπό εξαφάνιση. Το 13ο πρωτάθλημα στο φινάλε των 80ς, "γλύκανε" κάπως τους φίλους της ομάδας, που έβλεπαν τα προηγούμενα χρόνια τα τρόπαια να πηγαίνουν στους ανταγωνιστές της. Το 1989, οι "νερατζούρι" άφησαν πίσω τους τις Νάπολι και Μίλαν με +11 και +12 βαθμούς αντίστοιχα, έχοντας για μπροστάρηδες τους Γερμανούς, Λόταρ Ματέους και Αντρέας Μπρέμε. Εκείνη την χρονιά, μετά το πρωτάθλημα, ήρθε ο Γιούργκεν Κλίνσμαν, ενώ κατακτήθηκε και το πρώτο Σούπερ Καπ Ιταλίας από την ομάδα του Τζιοβάνι Τραπατόνι (2-0 την Σαμπντόρια).

Η επόμενη δεκαετία δεν ήταν καλή σε εγχώριο επίπεδο, σε αντίθεση με την Ευρώπη. Το 1991, οι "νερατζούρι" έφτασαν στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, όπου και νίκησαν σε διπλά ματς τη Ρόμα, ενώ το 1994 πήραν εκ νέου το τρόπαια σε διπλά ματς με την αυστριακή, Ζάλτσμπουργκ. Ένα χρόνο μετά και συγκεκριμένα το 1995, η Ίντερ πέρασε στα χέρια του Μάσιμο Μοράτι, ο οποίος έμελλε να είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς ηγέτες της ιστορίας της. Ο κεντροαριστερός πετρελαιοβιομήχανος, αγάπησε την ομάδα όσο ελάχιστοι, έβαλε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη και στα δικά του χρόνια "σήκωσε" τα πάντα. Η παρουσία του κρίνεται πέρα για πέρα επιτυχημένη σε βάθος χρόνου, έστω και αν υπήρξαν αποτυχημένες χρονιές. Κανείς δεν μπορεί να πει πάντως ότι δεν τα έδωσε όλα ή ότι... τσιγγουνεύτηκε τα χρήματα για να δει την Ίντερ στην κορυφή.

Ο Μοράτι είδε την ομάδα του να φτάνει για ακόμη μια φορά κοντά στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA το 1997, όμως δεν κατάφερε να πανηγυρίσει την κατάκτηση του τροπαίου, αφού ήρθε η ήττα στα πέναλτι από τη Σάλκε στους διπλούς τελικούς. Τότε, αποφάσισε να κάνει το απόλυτο "μπαμ", φέρνοντας στο Μιλάνο τον Ρονάλντο από την Μπαρτσελόνα και η Curva Nord άρχισε να πίνει νερό στ' όνομά του. Την σεζόν 1997-98, η Ίντερ κατέκτησε το τρίτο της Κύπελλο UEFA, αφού διέλυσε με 3-0 τη Λάτσιο. Την ίδια χρονιά, η ομάδα άλλαξε για ακόμη μια φορά το σήμα της, το οποίο και διατήρησε ίδιο μέχρι και το 2007.

Τα χρόνια κυλούσαν, οι τίτλοι δεν έρχονταν, πολλοί μιλούσαν για... loser και το 2005 ήρθε το Κύπελλο Ιταλίας απέναντι στη Ρόμα και δυο μήνες μετά το Σούπερ Καπ κόντρα στη Γιουβέντους. Η δυναστεία της Ίντερ ήρθε μετά το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σκάνδαλο στην ιστορία της Ιταλίας, το calciopoli. H παράλληλη καταδίκη των Γιουβέντους, Λάτσιο, Φιορεντίνα, Ρετζίνα και Μίλαν για στημένα παιχνίδια τον Ιούλιο του 2006, έφερε στον... αφρό την Ίντερ. Πήρε στα χαρτιά το πρωτάθλημα του 2006 και μετέπειτα κυριάρχησε για τα καλά στο Καμπιονάτο, πρώτα με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι και μετά με τον Ζοζέ Μουρίνιο.

Τα πρωταθλήματα έρχονταν το ένα μετά το άλλο, αλλά έλειπε το... κερασάκι στην τούρτα, που δεν ήταν άλλο από το Champions League. Όπερ και εγένετο το 2010, όταν και η Ίντερ έκανε το τρεμπλ, σηκώνοντας πρωτάθλημα, Κύπελλο και Πρωταθλητριών (2-0 την Μπάγερν Μονάχου). Τα τελευταία οκτώ χρόνια ψάχνει τα... πατήματά της, δεν διάγει και τα καλύτερα χρόνια της ιστορίας της, ενώ η ομάδα προσπαθεί να μπει και πάλι στον δρόμο των επιτυχιών.

Ή Ίντερ είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί. Το επιτάσσει η ιστορία της και η βαριά φανέλα της. Το "φίδι του Μιλάνου" θέλει να ρίξει και πάλι το... δηλητήριό του!