Η μάχη για τον τίτλο του «αφεντικού» της πόλης αποτελεί το βασικό «συστατικό» για τη γέννηση ενός… κλασσικού ντέρμπι. Τις παραδοσιακές μονομαχίες, ωστόσο, δεν τις κάνουν μόνο τα γεωγραφικά κριτήρια (ΠΑΟΚ-Άρης), ούτε καν ο διαρκής «πόλεμος» για την κατάκτηση του εγχώριου τίτλου, όπως γίνεται με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Κι αυτό γιατί υπάρχουν κόντρες που κρύβουν πίσω τους «κατάρες», κλεμμένα τσεκούρια, φάρσες ακόμη και… τσαμπουκάδες λιμενεργατών.

Το ντέρμπι του Μάντσεστερ, του Μέρσισαιντ, του Ρουρ (Ντόρτμουντ-Σάλκε), του Τάιν-Ουέρ (Νιουκάσλ-Σάντερλαντ), του Βελιγραδίου (Ερ. Αστέρας-Παρτίζαν), της Πόλης (Γαλατάσαραϊ-Φενέρμπαχτσε), της Νότιας Ακτής (Σαουθάμπτον-Πόρτσμουθ), της Βασκονίας (Μπιλμπάο-Σοσιεδάδ), το «Ολντ Φαρμ» (Νόριτς-Ίπσουιτς) και τα δεκάδες ακόμη ανά τον κόσμο οφείλονται σε λόγους εντοπιότητας.

Από την άλλη ξακουστές «μάχες» όπως τα «Σούπερκλασικο» της Νότιας Αμερικής (Ρίβερ-Μπόκα και Τσίβας-Αμέρικα), έχουν αντέξει στο χρόνο κυρίως επειδή συνδυάζονται με την κατάκτηση τίτλων. Συχνό φαινόμενο κι οι εξάρσεις βίας σε σημείο που για το ντέρμπι του Μπουένος Άιρες να λένε ότι «η μέρα του ντέρμπι κάνει το Old Firm της Σκωτίας να μοιάζει με μπάλα στην αυλή του σχολείου».

Υπάρχουν, όμως κι οι άλλες κόντρες με… παρασκήνιο, παράδοση και άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Στην τελευταία κατηγορία ανήκει το «Old Firm» της Γλασκώβης μεταξύ Σέλτικ και Ρέιτζερς που αποπνέει θρησκευτικό χαρακτήρα (Καθολικοί εναντίον Προτεσταντών) ή αυτή της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα που χτίστηκε πάνω σε πολιτικό, πολιτιστικό και εθνικό υπόβαθρο λόγω των διαφορών μεταξύ Καστιγιάνων και Καταλανών.

Γνωστά αυτά λίγο ως πολύ… Διαβάστε αναλυτικά ιστορίες που πιθανόν να μην γνωρίζατε.

Το πιο… άγνωστο ντέρμπι κι η κορυφαία ομιλία όλων των εποχών

Η κόντρα του Άρμχεστ και του Ουίλιαμς, δύο ξακουστών σχολείων στη Μασαχουσέτη κρατά πριν τη θέσπιση του κολεγιακού αθλητισμού, συγκεκριμένα από τις αρχές του 19 αιώνα. Όλα ξεκίνησαν όταν ο δεύτερος πρόεδρος του Ουίλιαμς, Ζεφάνια Σουίφτ Μουρ, αποχώρησε από το κολέγιο για να δημιουργήσει το δικό του, το Άμχερστ.

Μάλιστα πήρε μαζί του μαθητές, υλικά ακόμη και βιβλία! Οι μάχες τους στο φούτμπολ θεωρούνται «κλασικές», με τους οπαδούς του Άμχερστ να αποκαλούνται ακόμη «Αποστάτες». Η κόντρα έχει περάσει και σε επίπεδο… μπάντας, με την πρώτη να χρεώνει τη δεύτερη με 18 δισεκατομμύρια δολάρια, όπως υπολογίστηκε το πρόστιμο για τα βιβλία που πήρε ο Μουρ και δεν τα έχει επιστρέψει ποτέ στη… βιβλιοθήκη.

Στο μεταξύ το… έθιμο θέλει τους «Εφς» σε περίπτωση νίκης να καταφεύγουν στον περίφημο «Περίπατο», στην καλύτερη παράδοση κολεγιακού φούτμπολ όπως ανακηρύχθηκε από το «Sports Illustrated». Το «The Walk» περιλαμβάνει σουλάτσο παικτών και φιλάθλων στην πόλη ως το κεντρικό κουρείο, όπου πίνουν αναψυκτικά και τραγουδούν, καταλήγοντας πολλές φορές στο να ξυρίζουν τα κεφάλια τους!

Χαρακτηριστικές για το μέγεθος του μίσους μεταξύ των δύο σχολείων κι οι δηλώσεις του ασίσταντ κόουτς Ρέτζι Λαμπ στα πλαίσια της ομιλίας του πριν από ντέρμπι. « Αν θέλεις να είσαι χαρούμενος για μια ώρα, πάρε ναρκωτικά. Αν θέλεις να είσαι χαρούμενος για τρεις μέρες παντρέψου. Αν θέλεις να είσαι χαρούμενος για οκτώ μέρες σκότωσε ένα γουρούνι και φάτο. Αν θέλεις να είσαι χαρούμενος για πάντα, κέρδισε το Άμχερστ».

Η «δίαιτα» της Βεγγάλης

Η Μοχούν Μπαγκάν αποτελεί την πιο ιστορική ομάδα της Ινδίας (η πρώτη ασιατική ομάδα που ιδρύθηκε το 1889 κι η πρώτη που κέρδισε αγγλική) κι η Ίστ Μπενγκάλ αποτελεί την «νέμεσις» της, παρότι ιδρύθηκε τριάντα χρόνια μετά (1920), από μια ομάδα εξτρεμιστών. Μετά από χρόνια η Ανατολική Βεγγάλη έγινε το… Μπακλαντές, αλλά η κόντρα έμελλε να συνεχιστεί.

Η «έχθρα» των δύο ομάδων ποτέ δεν ξεπέρασε τα όρια, ούτε καν μετά το «Μπανγκάλ» την διχοτόμηση της Βεγγάλης, αν και μεταφέρθηκε με πολλές μορφές εκτός γηπέδων, φτάνοντας ακόμη και στην κουζίνα! Συγκεκριμένα η παράδοση θέλει τους φανατικούς της Μοχούν Μαγκάν να γιορτάσουν τη νίκη τους τρώγοντας δαμάσκηνα, ενώ αντίθετα οι «Ανατολικοί» πανηγυρίζουν με το εξωτικό ψάρι Χίλσα.

Ο «δολοφόνος» δέντρων

Από ιστορίες κολεγιακής τρέλας άλλο τίποτα! Η κόντρα του Όμπερν με το Αλαμπάμα θεωρείται «κλασσική» και έγινε… πασίγνωστη πριν ένα περίπου μήνα μετά την επιλογή ενός άνδρα να το το φανατισμό ένα βήμα παρά πέρα, καταλήγοντας στη φυλακή.

Συγκεκριμένα ένας 62χρονος από το Ντέιντεβιλ συνελήφθη επειδή έριξε χημικά στη βελανιδιά-σύμβολο του Όμπερν, που δεσπόζει στο «Τούμερ Κόρνερ» εδώ και 130 χρόνια. Το σοκ ήταν μεγάλο για το άλλοτε κολέγιο του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, με τους οπαδούς να αφήνουν σημειώματα και λουλούδια στον κορμό του δέντρου με ευχές για «ταχεία ανάρρωση».

Κι όπως έγραψε μια τοπική εφημερίδα; Πάλι καλά που τα κολέγια δεν έχουν πυρηνικά όπλα.

Το κλεμμένο κανόνι

Η κόντρα του Ράτγκερ με το Πρίνστον οφείλεται σε ένα κανόνι της Αμερικανικής Επανάστασης, με τα ίχνη της να φτάνει στο μακρινό 1875! Συγκεκριμένα όλα ξεκίνησαν όταν φοιτητές του πρώτου έκλεψαν το κανόνι από το κάμπους του Πρίνστον (τότε λεγόταν Κολέγιο του Νιου Τζέρσεϊ) και χρειάστηκε να περάσουν μήνες για να συμφιλιωθούν τα δύο σχολεία, όταν το κειμήλιο επιστράφηκε στη θέση του.

Ελικόπτερα και αποκεφαλισμοί

Το Σάουθ Καλιφόρνια έχει να χωρίσει πολλά με το UCLA. Η έχθρα τους, ωστόσο, φούντωσε μετά τις «φάρσες» που έκαναν οι οπαδοί των μεν στους δε. Το μενού έχει λίγο από όλα: αποκεφαλισμό αγάλματος, κλοπή καμπάνας ακόμη και ρίψη κοπριάς από ελικόπτερο.

Το κόλπο με το τρένο

Εκεί στον (αμερικανικό) Νότο έχουν μια τάση για υπερβολή! Και το κολέγιο του Όμπερν έγινε η πιο μισητή ομάδα για το Τζόρτζια Τεκ. Ο χρόνος γυρίζει πίσω στο 1896 όταν φοιτητές έβαλαν γράσο στις ράγες και το τρένο που μετέφερε την αποστολή και τους φιλάθλους του Τζόρτζια Τεκ δεν κατάφερε να σταματήσει στον σταθμό, αλλά κατέληξε 10 μίλια πιο κάτω!

Η ομάδα χρειάστηκε να περπατήσει την απόσταση κι όταν έφτασε στο γήπεδο είχε στερέψει από δυνάμεις, με αποτέλεσμα την άνετη νίκη του Όμπερν με 45-0.

Εις το όνομα του… Λος Άντζελες

Οι περίφημοι αγώνες «Freeway Series» έχουν μεγάλη ιστορία και παράδοση, που μπορεί να εντοπιστεί στην ημέρα που η ομάδα του ΆναχαΪμ μπήκε στη ζωή του Αμερικάνικου μπέιζμπολ το 1961. Η «παλιά» ομάδα της περιοχής δεν είδε ποτέ με καλό μάτι το γεγονός ότι ο νέος τους «συμπολίτης» πήρε το όνομα της… πόλης.

Δεν χώνεψαν ποτέ το «Λος Άντζελες Έιντζελς» και αποφεύγουν σε κάθε ευκαιρία να το διαβάσουν ή να το γράψουν. Οι Ντότζερς συνηθίζουν να αναφέρονται σε αυτούς (στο ταμπλό του γηπέδου ή στα έντυπα που μοιράζονται πριν το ματς) ως ANA (εκ του Άναχαϊμ) ή LAA.

Το ίδιο… βιολί κι ο εκφωνητής του γηπέδου, Βιν Σκάλι, που τους αποκαλεί μόνο «Έιντζελς» ή ακόμη… χειρότερα «Άναχαϊμ Έιντζελς».

Η «κατάρα» του ταβερνιάρη

Το όνομα αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου και για το «μίσος» των Σοξ με τους Καμπς, τις δύο ομάδες του Σικάγο. Όταν οι «Άγιοι» του Σεν Πολ μετακόμισαν στην «Πόλη των Ανέμων» ο πρόεδρος των Καμπς δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Μάλιστα έκανε μήνυση στον ιδιοκτήτη της ομάδας, Τσαρλς Κομίσκι.

Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις επιτράπηκε η «μεταφορά» της ομάδας, υπό τον όρο να μη χρησιμοποιήσει το όνομα της πόλης κι η έδρα της να βρίσκεται κάτω από την 35 Λεωφόρο.

Ο Κομίσκι απάντησε, όμως, ονομάζοντας την ομάδα «Ουάιτ Στόκινγκς» (Άσπρες Κάλτσες) κλέβοντας δηλαδή το αρχικό όνομα των Καμπς. Οι δύο ομάδες εκείνη την εποχή δεν έπαιζαν στην ίδια λίγκα (υπήρχε η American League κι η National League), με την πρώτη να κερδίσει δημοτικότητα λόγω των φθηνότερων τιμών και της ανέχειας στο αλκοόλ.

Και κάπου εκεί ήρθε η «κατάρα» του ταβερνιάρη Μπίλι Σιάνις, ο οποίος δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ έγκαιρα στη θέση του επειδή τον… συνόδευε μια μικρή κατσίκα! Ο θρύλος λέει ότι καταράστηκε τους Καμπς να μην κερδίσουν ποτέ τον τίτλο, όπως κι έγινε.

Μάλιστα σε μια προσπάθεια… λύτρωσης οι υπεύθυνοι της ομάδας έχουν τυπώσει διαφημιστικά με κατσίκες στην κερκίδα, χωρίς όμως να καταφέρουν να σπάσουν την κατάρα.

Ακαδημαϊκή υπόθεση

Η κόντρα του Γέιλ με το Χάρβαρντ δεν εντάσσεται στα στενά πλαίσια του αθλητισμού, καθώς η κόντρα των δύο σχολείων για τον τίτλο του «κορυφαίου ιδρύματος στην Αμερική» κρατάει χρόνια και μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη αγγλική μονομαχία της Οξφόρδης με το Κέιμπριτζ.

Στο μεταξύ η αναμέτρηση τους στο φούτμπολ ονομαζόταν «The Game», συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη σημασία του. Τα πρώτα χρόνια οι κανονισμοί έμοιαζαν περισσότερο με αυτούς του ράγκμπι κι έτσι το άθλημα ήταν ιδιαίτερα σκληρό.

Τα διάσημα αυτά εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν έχουν όμως μόνο το όνομα, αλλά έχουν και τη χάρη. Έτσι στο δεύτερο «The Game», στο μακρινό 1892, ο μαθηματικός –και μετρ στο σκάκι- Λόριν Ντέλαντ «ανακάλυψε» ένα σχέδιο επίθεσης, το περίφημο «flying wedge», που επέτρεψε στο Χάρβαρντ να διαλύσει το Γέιλ. Ήταν, δε, τόσο αποτελεσματικό που… απαγορεύτηκε την επόμενη χρονιά. Η σκληρότητα του αγώνα διατηρήθηκε παρόλα αυτά με τις εφημερίδες να γράφουν ότι εφτά παίκτες αποχώρησαν από το γήπεδο σε «ημιθανή κατάσταση». Εξαιτίας αυτού οι αρμόδιοι διέκοψαν τις αναμετρήσεις τους για δύο χρόνια.

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;

Η κόντρα μεταξύ του Νεμπράσκα και του Μιζούρι μπορεί να μην εμπεριέχει εκδηλώσεις φανατισμού, αλλά είναι μια από τις πιο ιστορικές, με ρίζες στο 1892. Η έχθρα εκδηλώθηκε όταν μέλη της αδερφότητας «ΠΔΘ» και της «ΔΤΔ» έκλεψαν την καμπάνα από την εκκλησία στο Σιούαρντ της Νεμπράσκα.

Το 1926 αποφασίστηκε η απονομή της καμπάνας στο νικητή του ντέρμπι μεταξύ των δύο κολεγίων. Το σχολείο που κερδίζει κρατά την καμπάνα για ένα χρόνο, πάνω στην οποία χαράζονται τα σκορ των μεταξύ τους αναμετρήσεων.

Κάνουν στην… μπάντα

Το «Bayoo Classic» όπως έχει βαφτιστεί το παιχνίδι ανάμεσα στο Γκράμπλινγκ Στέιτ και το Σάουθερν θεωρείται το κορυφαίο «έγχρωμο» ντέρμπι της Αμερικής και για αυτό «αποκαλείται» και το… μαύρο Super Bowl.

Ούτε σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν ακραία φαινόμενα βίας, αλλά ο φανατισμός παραμένει στον αέρα για αρκετές ημέρες στην περίοδο των αγώνων, που διεξάγονται παραδοσιακά δύο ημέρες πριν την «Ημέρα των Ευχαριστιών».

Αυτή που κλέβει την παράσταση και επισκιάζει πολλές φορές τη μάχη των «Τάιγκερς» με τους «Τζάγκουαρς», είναι η «Battle of the Bands», η μάχη δηλαδή ανάμεσα στις μπάντες των δύο σχολείων. Όπου μπάντα; Μια ομάδα με δεκάδες μουσικούς (κρουστά, έγχορδα και πνευστά) που ανοίγουν τα παιχνίδια και εμψυχώνουν ομάδες και κόσμο με τη μουσική τους.

Παράλληλα με το σόου που δίνουν οι «Οι Παγκοσμίως Διάσημοι» του Γκράμπλινγκ Στέιτ και το «Ανθρώπινο Τζουκ Μποξ» του Σάουθερν υπάρχει κι η συνοδεία μεγάλης χορογραφίας πριν το παιχνίδι, μετά από αυτό, αλλά και στη διάρκεια του ημιχρόνου.

Καθαρό μίσος

Οι λόγοι που μπορεί να μισεί το Τζόρτζια Τεκ το αντίστοιχο κολέγιο του Τζόρτζια είναι προφανείς και ενισχύονται από το γεγονός ότι απέχουν μεταξύ τους μόλις 110 χιλιόμετρα.

Τα παιχνίδια τους έχουν ιδιαίτερο πάθος και για αυτό ονομάζονται «καθαρό, παραδοσιακό μίσος» (Clean, old-fashioned Hate», ενδεικτικό της… έχθρας των δύο πλευρών, που πριν πολλά χρόνια «τα έσπασαν» λόγω ονόματος (συγκεκριμένα για τον τίτλο του Πολυτεχνείου), αλλά και χρωμάτων, καθώς σε επίσημες δηλώσεις του το Τζόρτζια απαρνήθηκε το «κίτρινο», επειδή σημαίνει… δειλία.

Πέρα από τις σκληρές μάχες εντός γηπέδου, διεξάγονται αντάξιες κόντρες και στις κερκίδες με τα τραγούδια των οπαδών να αποτελούν το ιδανικό ηχητικό ντεκόρ.

Η ταξική κόντρα του Μιλάνου

Το «Derby della Madonnin» όπως λέγεται το γνωστό ιταλικό ντέρμπι ξεκίνησε από έναν τσακωμό το 1908 και ουσιαστικά τη διάσπαση της ομάδας Κρίκετ και ποδοσφαίρου του Μιλάνου.

Η μάχη της Ίντερ και της Μίλαν πήρε γρήγορα ταξικές διαστάσεις: οι «ροσονέρι» ήταν η ομάδα που εκπροσωπούσε την εργατική τάξη, ενώ οι «νερατζούρι» είχαν περισσότερους οπαδούς στη μεσαία τάξη, διαχωρισμός που συνεχίστηκε μεταξύ της Βίρτους και της Φορτιτούντο ,με τους τελευταίους να αποτελούν τα «λαϊκά» παιδιά της Μπολόνια.

Αίμα στον πάγο

Η άσβεστη κόντρα του χόκεϊ έχει δύο πρωταγωνιστές: τους Ρεντ Ουίνγκς από το Ντιτρόιτ και τους Άβαλανς του Κολοράντο. Η αφορμή; Ο καυγάς της «ματωμένης Τετάρτης» όπως έμεινε στην ιστορία, που συνέβη το 1997.

Η αιτία; Το χτύπημα του Κλοντ Λεμιέ στον Κρις Ντέιπερ ένα χρόνο πριν. Συγκεκριμένα στα πλαίσια των τελικών της Δυτικής Περιφέρειας ο Λεμιέ «τσέκαρε» τον Ντέιπερ από πίσω στέλνοντας τον στα προστατευτικά κιγκλιδώματα. Το χτύπημα ήταν αρκετά σκληρό με αποτέλεσμα ο Ντρέιπερ να καταλήξει στο νοσοκομείο με σπασμένο σαγόνι και κάταγμα στο ζυγωματικό. Χρειάστηκαν πολλά ράμματα και πλαστικές επεμβάσεις προκειμένου το σαγόνι του Ντρέιπερ να επιστρέψει στη θέση του.

Οι ομάδες συναντήθηκαν τρεις φορές πριν την 26 Μαρτίου χωρίς να… ανοίξει ρουθούνι. Μόνο που σε αυτά τα ματς δεν είχε «ντυθεί» ο Ντρέιπερ, που περίμενε την εκδίκηση του. Πριν τον μεγάλο καυγά είχαν προηγηθεί εννέα μεμονωμένα περιστατικά. Ο… χαμός έγινε όταν ο Ντάρεν ΜακΚάρτι βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει τον Λεμιέ κατά τη διάρκειας μιας άλλης συμπλοκής (μεταξύ των Λαριόνοφ και Φόρσμπεργκ). Ο ΜακΚάρτι χτύπησε με συνεχώς γροθιές τον παίκτη των Άβαλανς, πριν αυτός πέσει στον πάγο. Πρόλαβε, βέβαια, πριν τους χωρίσουν να τον χτυπήσει 3-4 φορές ακόμη και με γονατιά στο κεφάλι.

Το παιχνίδι διακόπηκε άλλες τέσσερις φορές με τους Ρεντ Ουίνγκς να παίρνουν τη νίκη χάρις στο γκολ του ΜακΚάρτι!

Η μάχη του τσεκουριού

Η κόντρα του κολεγίου Καλ με το Στάνφορντ (του σχολείου του Τζος Τσίλντρες) κρατά από το 1899 και έχει ως φόντο ένα τσεκούρι. Η αναδρομή κάνει λόγο για έναν αγώνα μπέιζμπολ μεταξύ των δύο ομάδων στο Σαν Φρανσίσκο. Οι μαζορέτες του Στάνφορντ είχαν φέρει μαζί τους ένα τσεκούρι με το οποίο αποκεφάλισαν μια ψεύτικη αρκούδα (το σήμα του Καλ).

Η ιδέα δεν άρεσε ιδιαίτερα στον κόσμο που αποφάσισε να πάρει με τη βία το τσεκούρι και να το φυλάξει στο Μπέρκλεϊ. Από εκείνη την ημέρα το τσεκούρι έχει αλλάξει αμέτρητες φορές χέρια, έχοντας κλαπεί ακόμη κι από θησαυροφυλάκια. Πιο θεαματική ήταν η κλοπή από τους «κόκκινους» του Στανφορντ με τη χρήση δακρυγόνων, αλευριού και 21μελούς ομάδας που άρπαξε το «έπαθλο» από τα χέρια του αρχηγού της ομάδας μπέιζμπολ των Καλιφορνέζων το 1930. Η «συμμορία» έμεινε στην ιστορία ως οι «21 αθάνατοι».

Και να ‘ταν μόνο αυτό; Τα αντίποινα κι οι πράξεις εκδίκησης ήταν πάρα πολλές εκατέροθεν. Ουσιαστικά γιγαντώθηκαν το 1964 όταν φοιτητές του Στάνφορντ έκλεψαν το κανόνι του Καλ. Η απάντηση ήρθε όταν οι Καλιφορνέζοι "αφαίρεσαν" λάβαρα, 7.000 τράπουλες (!!) και μια παλιά καμπάνα βάρους 200 κιλών.

Οι κόντρες τους πήραν διαστάσεις… κινηματογραφικής ταινίας όταν οι δύο πλευρές συναντήθηκαν στο Αλαμέντα για να δώσουν ο ένας στον άλλον τα «κλεμμένα». Τελικά η κατάληξη ήταν το «παγιδευμένο» (με δακρυγόνα) φορτηγό του Καλ κι η σύλληψη του οδηγού.

Πινακίδες και το μεγάλο κόλπο

Έκτοτε οι δύο πλευρές έχουν χτυπήσει πολλές φορές: το 1991 όλες οι πινακίδες γύρω από το κολέγιο του Στάνφορντ μυστηριωδώς άλλαξαν όνομα (σε «Stanfurd»), ενώ το 1998 πέντε Καλιφορνέζοι απήγαγαν τη μασκότ του Στάνφορντ, το «Δέντρο». Μάλιστα οι «εγκληματίες» που βαφτίστηκαν «Phoenix Five», έφτιαξαν βίντεο με την μασκότ να εμφανίζεται με δεμένα μάτια!

Η πιο οργανωμένη φάρσα, ωστόσο, στήθηκε από το αντίπαλο δέος το 1982. Μια ημέρα μετά το περίφημο «The Play» ένα από τα ιστορικότερα ματς των δύο ομάδων, φοιτητές του Στάνφορντ τύπωσαν χιλιάδες ψεύτικες εφημερίδες, απομιμήσεις της «Daily California» και τις έβαλαν στα σημεία πώλησης γύρω από το Μπέρκελι, γράφοντας ότι το NCAA διαπίστωσε διαιτητικά λάθη και χάρισε τη νίκη στο Στάνφορντ!

Ο Ρέντναπ του σκανδάλου

Το ντέρμπι της Νότιας Ακτής ή ντέρμπι του Χάμπσαϊρ είχε πάντα ιδιαίτερη «ιστορία». Αν κι οι μάχες μεταξύ της Σαουθάμπτον και της Πόρτσμουθ πέρασαν σε άλλη διάσταση μετά την πώληση του Χάρι Ρέντναπ στους «Αγίους».

Οι σχέσεις των δύο ομάδων έφτασαν στο σημείο μηδέν όταν το 2005 ο Ρέντναπ επέστρεψε στην Πόρτσμουθ. Έκτοτε οι διοικήσεις των ομάδων πήραν μέρος σε μια ανοιχτή κόντρα με τον Λόου να κατηγορεί τον Μάνταριτς ακόμη και για συμμετοχή σε παράνομα στοιχήματα. Ο Μάνταριτς σε άλλη περίσταση απάντησε στέλνοντας στον Λόου μια νεκρή πάπια ως «δώρο» Χριστουγέννων…

Η μάχη του λιμανιού

Αν εξαιρέσει κανείς το « Old Firm» δεν υπάρχει ντέρμπι με αποπνέει μεγαλύτερο… μίσος από αυτό μεταξύ της Μίλγουολ με τη Ουέστ Χαμ. Η έμπνευση για την ταινία «Green Street Hooligan», αλλά και για την έκδοση αμέτρητων βιβλίων αποτέλεσε η… αιώνια κόντρα που είχαν οι δύο ομάδες και κυρίως οι οπαδοί τους.

Η ρίζα της έχθρας δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι αμφότερα τα σωματεία προέρχονται από την ίδια περιοχή του Λονδίνου, αλλά κυρίως γιατί «γεννήθηκαν» στις απέναντι όχθες του ποταμού Τάμεση.

Η Μίλγουολ ξεκίνησε ως η ομάδα της κονσερβοβιομηχανίας «JT Morton» που στεγαζόταν στο «Νησί των Σκύλων» όπως λεγόταν. Η Ουέστ Χαμ από την άλλη δημιουργήθηκε λίγα χρόνια αργότερα ως το ποδοσφαιρικό κομμάτι της «Ironworks» του Τάμεση, της μεγάλης ναυπηγικής εταιρίας, από την οποία πήραν προφανώς και το παρατσούκλι τους τα «σφυριά».

Μεταξύ των δύο ομάδων υπήρχε μεγάλο μίσος από την πρώτη κιόλας στιγμή και μάλιστα η έχθρα κράτησε για πολλά χρόνια με την εκδήλωση πρωτοφανών φαινομένων βίας. Οι οπαδοί της Μίλγουολ μάλιστα θεωρούνται οι πιο… επικίνδυνοι χούλιγκαν της Αγγλίας.

Θρησκευτική κόντρα Νο2

Εκτός από τη Σέλτικ και τη Ρέιντζερς αντίστοιχη... θρησκευτική διαφορά παρουσιάζεται μεταξύ των δύο ομάδων του Εδιμβούργου, της Χαρτς και της Χιμπέρνιαν. Οι δεύτεροι δημιουργήθηκαν από μια παρέα Ιρλανδών και συνδέθηκαν με τους Καθολικούς, ενώ οι «Καρδιές», που πήραν το όνομα τους από την μουσική σάλα «Χαρτς» του Μιντλόθιαν αποτέλεσαν την ομάδα των Προτεσταντών.

Για την ιστορία (αν και άσχετο) η Χαρτς είναι η ομάδα που ευθύνεται για την αλλαγή του κανονισμού και τη θέσπιση του πέναλτι. Κι αυτό γιατί σε έναν αγώνα ένας αμυντικός έδιωξε με το χέρι πάνω στη γραμμή. Το αποτέλεσμα ήταν ο διαιτητής να δώσει φάουλ σε μια απόσταση δίπλα στο τέρμα. Μόνο που γκολ δεν μπορούσε να μπει γιατί κι οι 11 παίκτες της ομάδας κάθισαν στο τέρμα.

Η κατάρα του Μπαμπίνο

Η μεγαλύτερη «έχθρα» του αμερικάνικου μπέιζμπολ αφορά τους Γιάνκις και τους Ρεντ Σοξ. Η αρχή είχε γίνει με τα… γνωστά γεωγραφικά κριτήρια καθώς οι κάτοικοι της Βοστώνης θεωρούσαν τους εαυτούς τους πιο εκλεπτυσμένους, πιο καθαρούς και πιο μορφωμένους από αυτούς που έμεναν στο «Μεγάλο Μήλο».

Η ιστορία του μεγάλης κόντρας γράφτηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν ο θρυλικός Μπέιμπ Ρουθ πήρε μεταγραφή από τους «Σοξ» στη Νέα Υόρκη. Έτσι τα… σκήπτρα άλλαξαν χέρια κι οι Γιάνκις έγιναν σε μια νύχτα ο κυρίαρχος του σπορ, ενώ από την άλλη η ομάδα της Βοστόνης από πρωταγωνίστρια μετατράπηκε σε σάκο του μποξ.

Από τότε οι οπαδοί της Βοστόνης άρχισαν να μιλούν για την «κατάρα του Μπαμπίνο», που ουσιαστικά δεν θα τους επέτρεπε ποτέ να πανηγυρίσουν τον τίτλο! Η κατάρα έσπασε το 2003 (υπάρχει κι η αντίστοιχη ταινία με τη Ντρου Μπάριμορ) όταν οι Σοξ έκαναν τη μεγάλη ανατροπή κι από 0-3 πήραν την πρόκριση και μετά τον τίτλο.