Και αυτοί αξίζουν την προσοχή μας

Τα είπαμε για τις ομάδες που αποτελούν μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις , συνεχίσαμε με τις ομάδες που περιμένουμε πώς και πώς να δούμε στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και σήμερα ολοκληρώνουμε την τριλογία με σκέψεις για τους υπόλοιπους 12 από τους 32.

Στην πραγματικότητα αρκετές από αυτές θα μπορούσαν να έχουν συμπεριληφθεί στο δεύτερο μέρος του θέματος. Νομίζω ότι με εξαίρεση την Κόστα Ρίκα, την Ονδούρα και την Αυστραλία δεν υπάρχουν πολύ αδύναμες ομάδες. Στις 3 προηγούμενες μπορούμε να βάλουμε και το Ιράν, αλλά λόγω Queiroz και του τρόπου που αγωνίζεται, καταφέρνει να κρύβει σε ένα βαθμό την έλλειψη ποιότητας. Οι παρακάτω ομάδες στην πλειοψηφία τους διαθέτουν ταλέντο, έχουν θετικά στοιχεία, αλλά είτε έχουν δύσκολο όμιλο, είτε τους λείπει η εμπειρία, είτε η καλή ομαδική λειτουργία, είτε προχώρησαν τους τελευταίους μήνες σε αρκετές αλλαγές. Σε κάποιες περιπτώσεις όλα αυτά. Ας δούμε σύντομα κάθε μία ξεχωριστά.

ΓΚΑΝΑ

Το 2010 έχασε στα πέναλτι την ευκαιρία να γίνει η πρώτη αφρικανική ομάδα με παρουσία στους 4 του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η βάση εκείνης της ομάδας συνεχίζει και σε αυτή τη διοργάνωση. Θα καθοδηγείται όμως από άλλο προπονητή. Ο λόγος για τον James Kwesi Appiah, που ανέλαβε τον Απρίλιο του 2012, αφού προηγουμένως είχε για 5 χρόνια τον ρόλο του βοηθού προπονητή κι ένα επιτυχημένο πέρασμα από την ομάδα κάτω των 23.

Νέα πρόσωπα υπάρχουν και στο ρόστερ. Ξεχωρίζουν οι Mohammed Rabiu (αμυντικός μέσος, που κατά πάσα πιθανότητα θα πάρει τη θέση ενός εκ των Muntari, Essien), ο Emmanuel Agyemang-Badu, που δίνει επιπλέον λύσεις στα χαφ, οι δύο πλάγιοι επιθετικοί Christian Atsu (Rabiu-Badu-Atsu-Afful, αυτό είναι μαύρη μαγεία), αλλά και οι Wakaso Mubarak, Majeed Waris.

Ο τελευταίος στα προκριματικά είχε πολύ καλή συνεργασία με τον Asamoah Gyan κι αποτελεί έναν από τους λόγους που βγήκε το 4-4-2 στον Appiah. Η Γκάνα τα προηγούμενα χρόνια χρησιμοποιούσε σταθερά 4-5-1/4-2-3-1 και η λογική της έλεγε πως πρέπει πρώτα να προσέχει την άμυνα και να χτυπάει κατά βάση στις αντεπιθέσεις. Ο Appiah αφήνει τους παίκτες πιο ελεύθερους κι επιλέγει πιο επιθετική φιλοσοφία με περισσότερα ρίσκα.

Ο όμιλός τους όμως είναι δύσκολος, οπότε ίσως επιστρέψουν σε μια πιο επιφυλακτική προσέγγιση. Εξάλλου, με προσοχή στην άμυνα, οργάνωση, πειθαρχία και γρήγορες αντεπιθέσεις πέτυχαν το 2010. Ανάλογη λογική μάλλον είναι προτιμότερη απέναντι στις Γερμανία, Πορτογαλία και ΗΠΑ. Ειδικά από τη στιγμή που στην άμυνα υπάρχουν αρκετά ερωτηματικά. Στα στόπερ το βασικό δίδυμο φαίνεται ακόμα να αναζητείται, ενώ οι πλάγιοι αμυντικοί δεν είναι ό,τι πιο αξιόπιστο θα μπορούσε να έχει μια ομάδα.

Η Γκάνα συνδυάζει εμπειρία και νιάτα, έχει ποιοτικές επιλογές στην επίθεση (στους παραπάνω προσθέστε Boateng και τα αδέρφια Ayew), αλλά ερωτηματικά στην άμυνα, δε διαθέτει παίκτη στον άξονα που να ελέγχει/μοιράζει το παιχνίδι κι ακόμα δεν είναι σίγουρο ποια προσέγγιση θα επιλέξει.

ΝΙΓΗΡΙΑ

Η πρωταθλήτρια Αφρικής καθοδηγείται από μια θρυλική φιγούρα για τους Νιγηριανούς, τον Stephen Keshi, ο οποίος για πολλούς είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές της ηπείρου. Οι μισοί παίκτες της ομάδας είναι από 24 χρονών και κάτω, αλλά όπως δείχνει και η πορεία τους το τελευταίο διάστημα ξέρουν να πετυχαίνουν στόχους.

Όπως οι περισσότερες αφρικανικές ομάδες, η Νιγηρία διαθέτει ιδιαίτερη ικανότητα στις αντεπιθέσεις, όπου χτυπάει με τους γρήγορους Emenike, Moses, Musa, Odemwingie κ.ά. Ερωτηματικά υπάρχουν στα χαφ, όπου o Mikel καλείται να υπηρετήσει διαφορετικό ρόλο σε σχέση με αυτόν που έχει στην Chelsea. Παίζει πιο μπροστά, έχει περισσότερες δημιουργικές αρμοδιότητες. Το θέμα είναι πως το κάνει ξεκινώντας από χαμηλά, πράγμα που τον δυσκολεύει. Την ίδια στιγμή αναζητείται ο τρίτος χαφ (ο δεύτερος είναι ο Onazi). O παίκτης δηλαδή που θα δημιουργεί από πιο προωθημένη θέση. Οι δοκιμές του Keshi μέχρι τώρα δεν έχουν βγει. Υπάρχει η πιθανότητα ο Mikel να παίξει πιο ψηλά και να είναι πιο κοντά στον Onazi ένας εκ των Azeez, Nosa.

Στην αμυντική 4άδα υπάρχουν ταλαντούχοι παίκτες (κυρίως στα στόπερ με τους Omeruo και Oboabona), αλλά απουσιάζουν η εμπειρία (ειδικά όταν δεν αγωνίζεται ο Yobo) και η ασφάλεια. Η αστάθεια αμυντικά, τα ερωτηματικά στο κέντρο και η έλλειψη σκόρερ εκτός του Emenike είναι προβλήματα που αν παραμείνουν άλυτα, θα αναγκάσουν τη Νιγηρία να αποχωρήσει από τη διοργάνωση νωρίς. Μένει να δούμε αν ο Keshi και οι παίκτες του έχουν απαντήσεις.

ΚΑΜΕΡΟΥΝ

Στην πραγματικότητα ό,τι γράψαμε για τη Νιγηρία ισχύει και για το Καμερούν. Με τη διαφορά ότι η ομάδα του Volker Finke διαθέτει περισσότερη εμπειρία και πιο αξιόπιστη αμυντική 4άδα. Ο N’Koulou είτε με τον Matip δίπλα του, είτε με τον Chedjou καταφέρνει να προσφέρει αρκετά καλή κάλυψη στον Irandje. Οι πλάγιοι μπακ Nyom και Bedimo βρίσκονται πάνω από το μέσο όρο, δεν αποτελούν τρύπες αμυντικά και βοηθάνε επιθετικά.

Σε ρόλο Mikel υπάρχει ο Song, η σύνθεση της 3άδας των χαφ δεν είναι σίγουρη (Mbia, Enoh, Song, Makoun, Edgar, Nguemo έχουν πιθανότητες να είναι βασικοί με τους 3 πρώτους να έχουν προβάδισμα), στον άξονα αναζητείται παραπάνω δημιουργία, στην επίθεση υπάρχει ταχύτητα. Και περισσότεροι σκόρερ όμως σε σχέση με αυτούς που διαθέτει η Νιγηρία. Εκτός από τον Eto’o πολύ καλές επιλογές είναι και οι Vincent Aboubakar, Eric-Maxim Choupo-Moting και Pierre Webo. Εκεί που υστερεί σε σχέση με τη Νιγηρία είναι στη συνοχή του συνόλου εντός κι εκτός γηπέδου. Κροατία και Μεξικό έχουν επίσης τα δικά τους θέματα, οπότε το Καμερούν έχει πιθανότητες να προκριθεί αν παρουσιαστεί ενωμένο και λύσει 1-2 προβλήματα.

ΑΛΓΕΡΙΑ

Επτά από τους παίκτες που έχει επιλέξει για την τελική φάση του Μουντιάλ ο Vahid Halilhodzic είναι κάτω από 25 χρονών. Στην πραγματικότητα στο ρόστερ υπάρχει ακόμα λιγότερη εμπειρία. Η Αλγερία μοιάζει με καινούρια ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό πως από στην 11άδα δεν προβλέπεται να βρίσκονται πάνω από 3 παίκτες (Bougherra, Medjani, M'Bolhi) που έχουν φορέσει τη φανέλα της εθνικής τους σε περισσότερα από 25 ματς. Για παράδειγμα στο κέντρο είναι πιθανό να δούμε 3 παίκτες (Brahimi, Bentaleb, Taider) που συνολικά έχουν 20 ματς με την Αλγερία. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το βασικό πρόβλημα θα είναι η έλλειψη χημείας. Είναι άγνωστο το πόσο καλά θα λειτουργήσουν ως σύνολο.

Γιατί κατά τα άλλα ταλέντο υπάρχει. Σε αντίθεση με όσα ίσχυαν το 2010, αυτή τη φορά ποιοτικοί παίκτες θα εμφανιστούν (η 3άδα του κέντρου που αναφέρουμε πιο πάνω συν τους Feghouli, Slimani, Soudani, Ghilas, Mahrez, Ghoulam), ενώ υπάρχει διάθεση να παίξουν πιο επιθετικό ποδόσφαιρου, με περισσότερα ρίσκα, κίνηση και ταχύτητα. Το κέντρο τους μοιάζει πιο ισορροπημένο σε σχέση με της Νιγηρίας. Διαθέτει destroyers και creators, οργανωτές και… τρεχαλατζήδες.

Μαζί με τον πολύ καλό αριστερό μπακ Ghoulam στην 11άδα μπορεί να υπάρχουν ακόμα και 6 παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στις αντίπαλες άμυνες. Πρόβλημα υπάρχει στην άμυνα, όπου οι λύσεις δεν είναι υψηλού επιπέδου. Η δυσκολία να αντιμετωπιστούν γρήγοροι παίκτες, μπορεί να αποδειχθεί αξεπέραστο εμπόδιο από τη στιγμή που η Αλγερία είναι μια ομάδα με διάθεση να πιέσει ψηλά. Μελετώντας τους τις τελευταίες μέρες διαπίστωσα πως είναι καλύτεροι από ό,τι πίστευα, αλλά το γεγονός πως παίρνουν αρκετά ρίσκα και είναι ένα σύνολο που τώρα χτίζεται μειώνει τις ελπίδες τους να πάρουν την πρόκριση.

ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ

Στον όμιλο της Αλγερίας βρίσκεται και η Νότια Κορέα. Οι δύο ομάδες έχουν αρκετά κοινά. Όπως και οι Πολεμιστές της Ερήμου, έτσι και οι Κόκκινοι Διάβολοι της Ασίας, το τελευταίο διάστημα έχουν αλλάξει τρόπο παιχνιδιού, ενώ το ρόστερ τους αποτελείται από αρκετούς παίκτες με λίγες διεθνείς συμμετοχές.

Προπονητής τους είναι ο Hong Myung-bo, βασικός αμυντικός της ομάδας που το 2002 έφτασε στα ημιτελικά. Ουσιαστικά έφερε νέο αέρα στην Κορέα από τη στιγμή που ανέλαβε, τον περασμένο Ιούλιο. Με τον προκάτοχό του, Choi Kang-hee, οι Κορεάτες βασίζονταν πολύ στις μακρινές πάσες. Πλέον έχουν γυρίσει σε πιο γνωστά τους στοιχεία. Κρατάνε την μπάλα κάτω (ξεκινώντας από τα στόπερ, όπου οι Hong Jeong-ho and Kim Young-gwon έχουν την ικανότητα να κάνουν παιχνίδι), τρέχουν, πιέζουν, δίνουν βάρος στην τεχνική και την ταχύτητα.

Ταχύτητα που πρώτοι από όλους προσφέρουν στα άκρα της επίθεσης οι Lee Chung-yong και Son Heung-Min. Ο πρώτος δημιουργεί και κουβαλάει την μπάλα περισσότερο, ο δεύτερος κατά βάση μένει πιο ψηλά κι εκτελεί. Όχι πάντα με ιδιαίτερη ευστοχία όμως. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Στην κορυφή της επίθεσης δεν υπάρχει ο παίκτης που θα προσφέρει με συνέπεια γκολ, ενώ πίσω του στο 4-2-3-1 μάλλον θα αγωνίζεται ο Koo Ja-cheol που σκοράρει, αλλά όχι με μεγάλη συχνότητα.

Πιο πίσω στα χαφ ξεχωρίζει ο Ki Sung-Yeung της Swansea. Ένας παίκτης σταθερός, έξυπνος, που δίνει ηρεμία στην ομάδα και προστασία στην άμυνα. Δίπλα θα είναι ένας εκ των Han Kook-young, Park Jung-woo, με αμφότερους να μην ξεχωρίζουν. Στην αμυντική 4άδα υπάρχει απειρία στα στόπερ και περιορισμένη ποιότητα στα πλάγια μπακ, τα λάθη είναι συχνά και τα γκολ που δέχονται σε στημένες φάσεις πολλά. Όπως και η Αλγερία είναι μια ομάδα που ακόμα φτιάχνεται. Σε σχέση με τους Αφρικανούς παίρνει λιγότερα ρίσκα, αλλά διαθέτει και λιγότερη ποιότητα.

ΙΡΑΝ

Η ομάδα του Carlos Quieroz διαθέτει εμπειρία, αλλά και μόλις 6 παίκτες που αγωνίζονται στην Ευρώπη (συνολικά 9 που δεν παίζουν σε ομάδες του πρωταθλήματος του Ιράν). Υπάρχουν όμως παίκτες που έχουν παίξει αρκετά χρόνια στην ήπειρό μας και σε υψηλό επίπεδο. Όπως οι κεντρικοί χαφ Teymourian και Nekounam. Ποδοσφαιριστές που προσφέρουν ηρεμία, σωστές τοποθετήσεις, ενώ είναι ικανοί με την μπάλα στα πόδια. Ο δεύτερος αποτελεί κι επιθετική απειλή.

Από εκεί και πέρα, το βασικό που κάνει το Ιράν είναι να αμύνεται. Ομάδα καλά οργανωμένη, με μικρές αποστάσεις μεταξύ των παικτών. Συχνά χρησιμοποιεί δύο μπακ σε μια πλευρά. Όλοι έχουν πρώτα το μυαλό τους στα μετόπισθεν και στο πώς θα περιορίσουν τους χώρους για τους αντιπάλους. Οι Dejagah, Ghoochannejhad και Jahanbakhsh (με τέτοια ονόματα ευτυχώς που το Ιράν δίνει μεγάλο βάρος στην άμυνα) δίνουν ποιότητα στο επιθετικό κομμάτι, σε μια ομάδα που σπάνια σκοράρει, αλλά δυσκολεύει την επιθετική δράση των αντιπάλων. Να σημειωθεί ότι αντιμετώπισαν αρκετά εμπόδια στην προετοιμασία. Κυρίως εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων έδωσαν φιλικά με αδύναμους αντιπάλους, ενώ αρκετές προπονήσεις ακυρώθηκαν.

ΗΠΑ

Η ομάδα του Jurgen Klinsmann δεν είναι βαρετή, αλλά αδιάφορη θα μπορούσες να την πεις. Το οποίο παίζει να είναι και χειρότερο. Δεν παίζει άσχημα, αλλά δεν έχει ψηλό ταβάνι. Ξεπερνάει τη βάση, οριακά. Δεν κάνει κάτι πολύ καλά, δεν υστερεί ξεκάθαρα σε κάποιο κομμάτι. Δεν έχει παίκτες που σε ενθουσιάζουν, με εξαίρεση 2-3. Δηλαδή είναι Αμερικάνοι που παίζουν soccer. Και δεν έχουν στην αποστολή τον Landon Donovan, που για μένα αποτελούσε τη μισή μαγεία τους.

Ο Γερμανός τεχνικός δοκιμάζει αρκετούς παίκτες, ψάχνεται, άλλαξε και σύστημα τελευταία. Άφησε το 4-2-3-1 για το 4-4-2 σε ρόμβο. Το οποίο μάλλον είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχουν να παρουσιάσουν οι ΗΠΑ. Μαζί με τον Bradley, που στην πραγματικότητα είναι ο παίκτης που ξεχωρίζει και γύρω του κινούνται όλα. Ο πρώην παίκτης της Roma δίνει βοήθειες αμυντικά και είναι αυτός που βγάζει την ομάδα μπροστάΑπό εκεί και πέρα, πιο ψηλά παίζει ο Dempsey που είναι έμπειρος και αρκετά ποιοτικός. Κοντά του κινείται ο Altidore, για τον οποίο το μόνο σίγουρο είναι πως δε χαρακτηρίζεται από συνέπεια.

Στις πλευρές του ρόμβου αγωνίζονται οι Zusi, Bedoya όταν η ομάδα θέλει να έχει μεγαλύτερη επιθετικότητα και παίκτες που μπορούν να προσφέρουν κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Όταν η προσέγγιση είναι πιο επιφυλακτική ο πρώτος μένει εκτός, στην 11άδα μπαίνει ο Beckerman, με τον Jones να κινείται πιο αριστερά. Πίσω αυτός που ξεχωρίζει ο τερματοφύλακας, ο Howard.

Οι ΗΠΑ είναι μια ομάδα οργανωμένη, αρκετά συμπαγής, με καλή φυσική κατάσταση, δυνατή, με τρεξίματα, αλλά περιορισμένες αξιόπιστες επιθετικές λύσεις υψηλού επιπέδου και λίγους παίκτες που έχουν γκολ. Ο ρόμβος θέλει καλούς μπακ για να είσαι απειλητικός και οι δύο των ΗΠΑ, αν και καλοί αθλητές, δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί κοντά στην αντίπαλη περιοχή.

ΕΚΟΥΑΔΟΡ

Τα παιχνίδια της ομάδας του Reinaldo Rueda κατά πάσα πιθανότητα δε θα είναι βαρετά. Οι Τρικολόρ χρησιμοποιούν ένα κλασικό, ανοιχτό 4-4-2. Παίζουν γρήγορα, άμεσα κι αφήνουν αρκετά κενά. Οι στόπερ τους δεν είναι επιπέδου Μουντιάλ σε καμία περίπτωση, ενώ ο αριστερός μπακ, Ayovi παίζει ψηλά και παίρνει αρκετές επιθετικές πρωτοβουλίες. Την ίδια στιγμή που μπροστά του βρίσκεται ο Montero. Σίγουρα ένας από τους πιο ποιοτικούς παίκτες του Εκουαδόρ, αλλά δίνει λίγες βοήθειες αμυντικά.

Πάντως μαζί με τον Antonio Valencia, που παίζει δεξιά και τον Enner Valencia, που είναι ο ένας από τους δύο επιθετικούς, αποτελούν τους 3 παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν τα περισσότερα προβλήματα στους αντιπάλους. Γρήγοροι, κινητικοί και οι πιο προικισμένοι τεχνικά παίκτες της ομάδας. Τέλος, ο Rueda στηρίζεται στον Noboa για να καλύπτει την τελευταία γραμμή άμυνας, που όπως είπαμε απαρτίζεται από παίκτες περιορισμένης ποιότητας.

ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ

Η Κόστα Ρίκα από την άλλη, μάλλον θα σε κάνει να βαρεθείς. Ο 61χρονος προπονητής Jorge Luis Pinto (πρωταθλητής σε Κόστα Ρίκα, Κολομβία, Περού, Βενεζουέλα) απαιτεί ένα πράγμα: απόλυτη πειθαρχία. Το βασικό ζητούμενο για αυτόν είναι οι παίκτες του να ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές του. Η ομάδα δεν έχει πλούσιο ταλέντο, αλλά υπάρχουν 3-4 παίκτες ικανοί επιθετικά, οπότε σε ένα βαθμό ίσως έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως ο Pinto περιορίζει το ταλέντο των παικτών του.

Από την άλλη, οι αμυντικοί της ομάδας είναι από τους χειρότερους της διοργάνωσης, οπότε δεν είναι παράλογο να προσπαθεί να θωρακίσει τα μετόπισθεν. Για αυτό επιλέγει το 5-4-1 και χρησιμοποιεί τρεις στόπερ, κοντά στους οποίους έχουν εντολή να μένουν οι πλάγιοι μπακ, που δεν προωθούνται συχνά. Από τους δύο χαφ ο πιο δημιουργικός είναι ο Celso Borges. Αυτός μαζί με τον Bryan Ruiz είναι οι δύο παίκτες που χτίζουν επιθέσεις και κρατάνε μπάλα. Στα αριστέρα αγωνίζεται ο Bolanos που τρέχει περισσότερο με την μπάλα και ταιριάζει σε παιχνίδι αντεπιθέσεων. Στην κορυφή είναι ο γνωστός μας Joel Campbell, που με την ταχύτητα και την κινητικότητά του μπορεί να απειλήσει τις αντίπαλες άμυνες, ακόμα κι αν σε αρκετές περιπτώσεις είναι απομονωμένος.

Σημαντικές είναι οι απουσίες των Oviedo και Saborio, καθώς αμφότεροι είναι ποιοτικοί παίκτες και θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερη επιθετικότητα στην Κόστα Ρίκα. Από την οποία στην πραγματικότητα ξεχωρίζει ο τερματοφύλακας, Keylor Navas. Αν κάνει ανάλογες εμφανίσεις με αυτές που πραγματοποίησε με τη φανέλα της Levante, η μεταγραφή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

ΟΝΔΟΥΡΑ

Η Ονδούρα είναι χειρότερη ομάδα από άποψη τεχνικής κατάρτισης. Ο προπονητής Luis Fernando Suarez (ό,τι πιο κοντινό σε Torres και Suarez;) δοκίμασε δεκάδες παίκτες μέχρι να καταλήξει στους 23. Γνωρίζοντας πως τα παιδιά δεν ξέρουν μπάλα, επέλεξε κατά βάση παίκτες κάτω από τα 30, αλλά πάνω από τα 25. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξαιρετικά δυναμικοί.

Αν δούμε τους δύο παίκτες που αγωνίζονται ως κεντρικοί μέσοι, τους Palacios και Garrido, θα κατανοήσουμε σχεδόν τα πάντα για την Garra Catracha (υπέροχο ψευδώνυμο). Οι περισσότεροι παίκτες δεν μπορούν να ακολουθήσουν γρήγορο ρυθμό, αλλά είναι μαχητικοί και σκληροί. Πειθαρχημένοι και καλά οργανωμένοι. Παρατάσσονται με 4-4-2, αλλά με εντελώς διαφορετική λογική από αυτή του Εκουαδόρ. Οι γραμμές είναι μαζεμένες, τα ρίσκα λίγα, οι πλάγιοι μέσοι παίζουν κοντά στους κεντρικούς (σε λογική Atletico περίπου).

Στην άμυνα υπάρχει εμπειρία με τον Figueroa της Hull να ξεχωρίζει στα στόπερ και τον Izaguirre της Celtic στα αριστερά να αποτελεί κι επιθετική απειλή. Οι επιθετικοί είναι χαμηλού επιπέδου (ο ένας είναι ο πρώην παίκτης της Βέροιας, Costly). Πιο πίσω, στα άκρα, ο Najar και o Oscar Garcia είναι οι δύο παίκτες που μπορούν να δώσουν κάτι διαφορετικό. Ο Espinosa που συνήθως παίζει στο αριστερό άκρο είναι πιο αμυντικογενής παίκτης.

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Μόλις τον περασμένο Οκτώβριο ο Άγγελος Ποστέκογλου (ή Ange Postecoglou), που έχει περάσει κι από την Παναχαϊκή, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Αυστραλίας. Μιας ομάδας που βρίσκεται σε μεταβατική φάση, μετά την αποχώρηση ή τη μη επιλογή σχεδόν όλων των παικτών της προηγούμενης γενιάς.

Έτσι, εκτός από νέο πρόσωπο στον πάγκο, υπάρχουν κι αρκετοί νεαροί παίκτες στο ρόστερ, αλλά και διαφορετική αγωνιστική λογική. Ο προηγούμενος προπονητής, Holger Osieck επικεντρωνόταν κυρίως στο αμυντικό κομμάτι. Ο διάδοχός του πιστεύει περισσότερο σε ένα παιχνίδι πρόληψης, δημιουργίας και πρωτοβουλιών. Θέλει η ομάδα του να παίρνει ρίσκα και να έχει την μπάλα, και να αγωνίζεται με ταχύτητα.

Σημαντικό στοιχείο της λογικής των Αυστραλών φαίνεται να είναι η προσπάθεια για άμεση μεταφορά της μπάλας στα άκρα, όπου υπάρχουν γρήγοροι παίκτες. Όπως οι Oar, Leckie, Halloran, Vidosic ποδοσφαιριστές που μπορούν να αγωνιστούν σε πάνω από μία θέσεις. Σε αυτούς προσθέστε και τον 21χρονο Tom Rogic, που παίζει πίσω από τον επιθετικό και φαίνεται να έχει κερδίσει τον Ποστέκογλου. Στα χαφ δεσπόζει ο Jerdinak που έκανε εξαιρετική σεζόν με την Crystal Palace και δίνει πολλές βοήθειες σε μια άμυνα με στόπερ άπειρους, αλλά ικανούς χειριστές της μπάλας και πλάγιους που ανεβαίνουν πολύ. Τέλος, να σημειώσουμε ότι συνεχίζει ο Tim Cahill, που πλέον αγωνίζεται μόνος του στην κορυφή της επίθεσης. Η Αυστραλία τώρα άρχισε να χτίζεται, ενώ βρίσκεται σε δύσκολο όμιλο. Το μυαλό θα βρίσκεται στο μέλλον, οπότε η αγωνιστική λογική που παρουσιάζει στα φιλικά είναι πιθανό να εφαρμοστεί και στο Μουντιάλ. Ακόμα κι αν εμπεριέχει αρκετά ρίσκα.

ΕΛΛΑΔΑ

Για το τέλος άφησα το συγκρότημα του Fernando Santos για το οποίο έχετε διαβάσει πολλά και σε κάθε περίπτωση το γνωρίζετε καλύτερα από τις υπόλοιπες ομάδες. Οπότε απλά μερικές γενικές παρατηρήσεις. Διαθέτει στόπερ που στέκονται άνετα εκτός Ελλάδας, καλό δεξί μπακ, χαφ που παίζουν κοντά στην αμυντική 4άδα κι έχουν ικανότητα στο να καταστρέφουν και λιγότερο στη δημιουργία.

Η τελευταία είναι το βασικό στοιχείο που λείπει από την ομάδα (ειδικά χωρίς τον Καραγκούνη), που γενικά είναι καλά οργανωμένη, έχοντας πάντα ως πρώτο στόχο να μη δεχθεί γκολ. Όσο για τους παίκτες της επίθεσης, ο Σαμαράς βοηθάει κυρίως στο κράτημα της μπάλας, κατεβαίνοντας αρκετές φορές χαμηλά, αλλά χαρακτηρίζεται από αστάθεια κι αρκετές φορές αφήνει εκτεθειμένο τον Holebas, που έτσι κι αλλιώς είναι ο χειρότερος της αμυντικής 4άδας. Ο Σαλπιγγίδης ακόμα και όταν είναι εκτός φόρμας, προσφέρει, ειδικά στα σημαντικά ματς. Από την άλλη Μήτρογλου και Γκέκας όταν δεν είναι καλά, έχουν λίγα να δώσουν. Θετικό ότι παίκτες όπως οι Φετφατζίδης, Χριστοδουλόπουλος και Κονέ, που δεν αποτελούν τις συνηθισμένες βασικές λύσεις, έδειξαν καλά στοιχεία στα φιλικά.

Μετά από μια δεκαετία πλησιάζει το τέλος και για τους τελευταίους παίκτες που ήταν παρόντες στο Euro του 2004 και η Ελλάδα παραμένει άκρως ανταγωνιστική. Έχει την πιο σταθερή άμυνα και τη λιγότερο επικίνδυνη επίθεση του ομίλου της. Είναι αργή, δε σε διασκεδάζει, αλλά ξέρει να παίρνει αποτελέσματα. Έχει καλούς στόπερ και σκόρερ, της λείπει ταχύτητα και δημιουργία. Κατά μία έννοια είναι το αντίθετο της Ιαπωνίας.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside