Καλάθης, όπως κάποτε Γκάλης

Δεν ξέρω τι σόι άμυνα σκοπεύει να παίξει την Τρίτη το βράδυ ο Όντεντ Κάτας απέναντι στην Μπαρτσελόνα (2/3, 21:00, Novasports 1HD και LIVE Blog από το Sport 24.gr) που-γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε-στις καλές βραδιές της δεν είναι απλώς για να τη φοβάσαι, αλλά για να την τρέμεις!

Εάν πάντως βρισκόμουν εγώ στη θέση του Ισραηλινού προπονητή, θα επιδίωκα εν πρώτοις να πειράξω το μυαλό του Νικ Καλάθη βάζοντας τον σε μια διαδικασία που του είναι γνωστή κιόλας εδώ και μια δεκαετία...

Σε ένα déjà vu από εκείνη τη συναρπαστική σειρά play offs της σεζόν 2020-11 που κατέληξε κιόλας στη διθυραμβική πρόκριση των Πράσινων, οι οποίοι επέπρωτο να γίνουν Καταλανοί στη θέση των Καταλανών!

Το εννοώ αυτό διότι, σε πείσμα του μειονεκτήματος έδρας και της ήττας του στον πρώτο αγώνα και μάλιστα με διαφορά μόλις ενός πόντου, ο Παναθηναϊκός απάντησε με τρεις απανωτές νίκες και χάλασε τη ζαχαρένια των Blaugrana εις διπλούν...

Τους εκτροχίασε από το Final 4 που είχαν αναλάβει να διοργανώσουν (μετά την παραίτηση του Τορίνου) και μετά από σαράντα βράδια σήκωσαν την κούπα υπό το βλέμμα τους!

Η ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΥΣΤΕΣ

Εκείνη την εποχή που ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο βρισκόταν ακόμη στα ντουζένια του, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς άνοιξε τη ντουλάπα του και έβγαλε από τη ναφθαλίνη μια αμυντική τακτική που τάχα θεωρούνταν ντεμοντέ και παρωχημένη.

Πριτς που είναι τέτοια το box -and -one ή το diamond- and- one!

Επ’ αυτού άλλωστε έχει τοποθετηθεί δίκην αδιαμφισβήτητου θέσφατου, ο μέγας θεωρητικός και γνώσης (όσο κανείς άλλος) της εξέλιξης των τακτικών, Θόδωρος Ροδόπουλος...

Τα συστήματα στο μπάσκετ έρχονται, παρέρχονται και επιστρέφουν στη μόδα όπως οι φούστες των γυναικών! Μίνι, μίντι, μάξι και τούμπαλιν!

Ο Καλάθης επιστρέφει απόψε στο ΟΑΚΑ για πρώτη φορά ως αντίπαλος της ομάδας της οποίας τη φανέλα φόρεσε επί οκτώ (3+5) σεζόν και προφανώς νιώθει πως στις φλέβες του κυλάει πράσινο αίμα.

Πλάκα πλάκα, από τη στιγμή που οι Καταλανοί δημιούργησαν μια Dream Team, ο πρώην αρχηγός του Παναθηναϊκού επιθυμεί σφόδρα και διακαώς να τους δώσει πίσω αυτό που τους άρπαξε τον Μάρτιο του 2011!

Τότε, στη δεύτερη επαγγελματική σεζόν του, ο Καλάθης λειτούργησε ως ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γκρέμισε το κάστρο των αμφιτρυόνων του Final 4: τόσο στην άμυνα με το box- and -one απέναντι στον Ναβάρο, όσο και στην επίθεση, στην οποία βελτίωσε το σκοράρισμα του κατά τρεις πόντους και συνάμα βρισκόταν πάνω στο παρκέ δέκα λεπτά παραπάνω.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΑΛΑΘΗ

Στην πρώτη φάση εκείνης της περιόδου ο Νικ είχε μέσο όρο 4.1 πόντους, ένα ριμπάουντ και μία ασίστ.

Στο Τop 16 «έγραψε» 2.2 πόντους, 1.5 ριμπάουντ και μία ασίστ.

Μέχρι τότε ήταν αυτό που λένε στο χωριό του στη Φλόριντα, «non factor».

Και ξαφνικά συντελέσθηκε η Αποκάλυψις του… Νικολάου!

Στη σειρά των τεσσάρων αγώνων με την Μπαρτσελόνα ο Καλάθης ανέβηκε στους 7.7 πόντους, στα 2.5 ριμπάουντ και στις 2.3 ασίστ, χώρια το γεγονός ότι, ευρισκόμενος σε διατεταγμένη υπηρεσία, κυνηγούσε τον «La Bomba» σαν λυσσασμένο σκυλί μέχρι και εκεί όπου ακόμη και οι βασιλείς πηγαίνουν μόνοι τους!

Στην τουαλέτα ντε!

Τον κούρασε, τον έβγαλε από τη ρουτίνα του, του κατέβασε κιόλας τον μέσο όσο του κατά δυο πόντους, με αποκορύφωμα τον τέταρτο και καθοριστικό αγώνα στο ΟΑΚΑ (78-67): ο Ναβάρο κόλλησε στους επτά πόντους, ενώ ο Καλάθης σε 34 λεπτά έβαλε 12 με 3/5 δίποντα, 1/3 τρίποντα, 3/4 βολές και είχε επίσης τρία ριμπάουντ, τρεις ασίστ και τρία κλεψίματα…

Στις πρώτες δυο φάσεις ο Νικ έπαιζε κατά μέσο όρο 15 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα, ενώ στα play offs ο χρόνος συμμετοχής του ξεπέρασε τα 25’.

Ο Παναθηναϊκός τέλεψε με την πρόκριση το βράδυ της 31ης Μαρτίου και ξαναγύρισε στη Βαρκελώνη για να ανέβει στο θρόνο: όχι βεβαίως στο Palau Blaugrana, αλλά στο Palau San Jordi όπου έραψε το έκτο παράσημο στην πλουμιστή στολή του.

Ποιο ήταν τότε το σκεπτικό του Ομπράντοβιτς;

Η ιδέα να στείλει τον Καλάθη σε διατεταγμένη υπηρεσία πάνω στο Ναβάρο υποστηριζόταν από το γεγονός ότι ο Τσάβι Πασκουάλ δεν είχε άλλον δεινό σουτέρ και σκόρερ στην περιφερειακή γραμμή της πεντάδας του, καθώς ο Ναβάρο δεν έπαιζε ταυτόχρονα με τον Γιάκα Λάκοβιτς.

ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΣΑΡΤΣΑΡΗΣ

«Έπαιζαν τότε ο Βίκτορ Σάδα και ο Ρίκι Ρούμπιο που δεν ήταν σουτέρ για να τους φοβάσαι και ο κόουτς αποφάσισε να πάρει το ρίσκο» μου είπε ο Κώστας Τσαρτσαρής διηγούμενος χαρτί και καλαμάρι τη μύηση του Καλάθη και όλης της ομάδας σε αυτή την αμυντική τακτική.

«Ο Ομπράντοβιτς ζήτησε από τον Νικ να κυνηγάει παντού τον Ναβάρο και όχι μόνο να τον πιέζει στην κίνηση του προς το καλάθι, αλλά και να τον παίζει οver play για να μην πάρει την μπάλα. Θα ζοριζόταν με αυτή την άμυνα και θα αναγκαζόταν να πασάρει στους άλλους γκαρντ. Εάν έβαζαν τα σουτ ο Σάδα και ο Ρούμπιο αυτή η τακτική δεν θα απέδιδε, αλλά ήταν άστοχοι και συν τοις άλλοις δεν πάθαμε ζημιά ούτε από τον Λάκοβιτς»

Και καταλήγει ο Τσαρτσαρής: «Παίζαμε με μειονέκτημα έδρας σε αυτή τη σειρά και ήμασταν το αουτσάιντερ. Έπρεπε λοιπόν να κάνουμε κάτι απροσδόκητο και ριψοκίνδυνο. Ο κόουτς ρίσκαρε και όλα τα υπόλοιπα είναι πια... Ιστορία».

Όντως η εξέλιξη της σειράς δεν θα κρινόταν μόνο από το πόσο καλά θα αμυνόταν ο Καλάθης απέναντι στο Ναβάρο, αλλά και από το πώς θα αντιδρούσαν οι ομόλογοι του στο back court της Μπαρτσελόνα...

Με εξαίρεση τον πρώτο αγώνα (82-83), ο Παναθηναϊκός έριξε την Μπαρτσελόνα κάτω από τους 74 πόντους (75-71, 76-74, 78-67), ένα το κρατούμενο...

Στα τέσσερα ματς της σειράς. Ο Ναβάρο έβαλε 48 πόντους με μόλις 14/26 σουτ, ο Λάκοβιτς 35 με 11/24, ο Ρούμπιο 29 με 10/28 (εκ των οποίων 4/5 τρίποντα στον τρίτο αγώνα όταν ο Ομπράντοβιτς τον αντιμετώπιζε με under στα pick n’ roll και το ίδιο επίσης έκανε ο Πασκουάλ με τον Διαμαντίδη) και ο Σάδα μόλις δυο με 1/10!

Μ’ αυτά κι μ’ αυτά η δουλειά έγινε όμορφα και παστρικά!

ΘΥΤΗΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑ Ο ΝΙΚ

Η πλάκα σε αυτή την υπόθεση είναι ότι μετά από οκτώμισι χρόνια ο Καλάθης «λούστηκε» αυτή την αμυντική τακτική όντας το θύμα και όχι ο θύτης!

Τούτο συνέβη στις 14 Νοεμβρίου του 2019 στο θρίλερ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στην Αλμπα Βερολίνου που κρίθηκε στη δεύτερη παράταση (105-106) και προκάλεσε κιόλας το τρίτο διαζύγιο με τον Αργύρη Πεδουλάκη.

Εκείνο το βράδυ έπαιξε box and one ο Αίτο Ρενέσες και δικαιώθηκε πανηγυρικά για την επιλογή του, καθώς ο εξουθενωμένος Νικ είχε 10 πόντους, τέσσερα ριμπάουντ, 10 ασίστ, αλλά και εννέα λάθη σε 42 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα!

Λίγο έλειψε να γράψει το πιο ανεπιθύμητο triple double figure...

Δυο μήνες νωρίτερα αυτή η σύνθετη και μεικτή άμυνα είχε απασχολήσει και την Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας...

Ο ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

Στις 6 Σεπτεμβρίου 2019, παραμονή του αγώνα με τους Αμερικανούς στη Σενζέν, βγήκε, χωρίς να... ερυθριά και να αισχύνεται (SIC) ο Γκρεγκ Πόποβιτς και μαρτύρησε ότι θα χρησιμοποιήσει είτε box-and-one, είτε triangle-and-two για να αναχαιτίσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος το επόμενο βράδυ (ΗΠΑ-Ελλάδα 69-53) «έγραψε» 15 πόντους και 13 ριμπάουντ.

O πεντάκις πρωταθλητής του ΝΒΑ είχε επιλέξει για την εξ ορισμού επικίνδυνη αποστολή τον Τζόε Χάρις, αλλά κατόπιν συσκέψεων με τους επιτελείς του την ανέθεσε στον Χάρισον Μπαρνς, ενώ κάποια στιγμή έστησε τέσσερις παίκτες στην ευθεία δίκην οχυρού για να εμποδίσει την κίνηση του Γιάννη προς τα μέσα και να περιορίσει το οπτικό πεδίο του στην πάσα.

Τουθόπερ, μετέτρεψε το box-and-one σε one-and-box και παρουσίασε ένα ποδοσφαιρικό 4-4-2 με δύο στόπερ και δύο λίμπερο!

Εν συνεχεία στο κρίσιμο (αλλά εντέλει ατελέσφορο) ματς με την Τσεχία ο Ισραηλινός προπονητής Ρόνεν Γκίνζμπουργκ είχε επίσης προαναγγείλει ότι προτίθεται να αντιμετωπίσει τον «Greek Freak» με box-and-one, αλλά έβγαλε σχεδόν όλο το ματς με ζώνη…

Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΦΑΓΕΤ

Την ίδια ιντριγκαδόρικη, αλλά σε κάθε περίπτωση κολακευτική ως ένδειξη αναγνώρισης, αμυντική τακτική είχε βρει απέναντι του και ο Βασίλης Σπανούλης, την 1η Φεβρουαρίου του 2012, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Στο πλαίσιο του Top 16 της Ευρωλίγκας και καθ’ οδόν προς τον θρόνο , ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε της Εφές με 83-65 με τον προπονητή της τουρκικής ομάδας και παλαίμαχο δεινό σκόρερ, Ουφούκ Σαρίτσα να επιλέγει αυτή την άμυνα απέναντι στον Σπανούλη που πάντως δεν ενοχλήθηκε ιδιαιτέρως από την το γεγονός ότι έγινε κολλιτσίδα πάνω του ο μετέπειτα συμπαίκτης του, Ολιβερ Λαφαγέτ και παρήγαγε 18 πόντους και τέσσερις ασίστ.

Το box-and-one και το diamond-and-one (αναλόγως με τη διάταξη των παικτών της ζώνης σε τετράγωνο ή σε κύβο) τα λάνσαρε πρώτος στην Ελλάδα ο προπονητής του ΠΑΟΚ Θεόδωρος Ροδόπουλος βάζοντας πότε τον Δημήτρη Καλπάκη και πότε τον Χρήστο Κωνσταντινίδη να πιέζουν τον Γκάλη και να τον οδηγούν μέσα στη ρακέτα όπου καραδοκούσαν ο Παναγιώτης Φασούλας και ο Μάνθος Κατσούλης.

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 1-4 ΚΑΙ Η ΣΑΒΟΥΡΑ!

Τότε ήταν που βγήκε στους δρόμους και άνθισε η γενιά του 1-4, βαδίζοντας στα χνάρια εκείνης του παλιού 1-1-4!

Μπλέκω και τα πολιτικά, διότι η πρώτη γενιά του κανονικού 1-1-4 ανδρώθηκε, παράλληλα με τον «Ανένδοτο» στις αρχές της δεκαετίας του '60, μέσα από τις εκλογές της βίας και της νοθείας και αργότερα με την Αποστασία.

Το 1-1-4 ήταν ένα κίνημα ενθουσιασμού της νεολαίας και στόχευε στην προστασία της συνταγματικής νομιμότητας, όπως επέτασσε το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, το 114.

Ομοίως και το 1-4 του μπάσκετ επιδιώκει να εξολοθρεύσει τον καλύτερο σκόρερ της αντίπαλης ομάδας και να προασπίσει την αμυντική νομιμότητα!

Υπάρχουν διάφορες σύνθετες άμυνες, αλλά το 1-4 (σχηματισμός με τέσσερις παίκτες σε ζώνη και έναν σε over play στον δεινότερο αντίπαλο σκόρερ) και το 3-2 (triangle- and- two, με τρεις παίκτες σε ζώνη και δυο man to man στους γκαρντ) σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, μάλιστα η Ελλάδα μπορεί να καμαρώνει ότι υπήρξε το πεδίο στο οποίο εφαρμόσθηκαν κατά κύριο λόγο.

Η άμυνα 1-4 έχει δύο βασικές παραλλαγές, αναλόγως με το γεωμετρικό σχήμα στο οποίο διατάσσεται η ζώνη και μπορεί να είναι είτε τετράγωνο (box- and- one), είτε ρόμβος (diamond- and -one).

Τέτοιες άμυνες οι Αμερικανοί τις αποκαλούν «junk defenses», κοινώς σαβουροάμυνες ή σε πολύ πιο κομψή και ευπρεπή διατύπωση «gimmick», δηλαδή κόλπο, επινόημα...

Παρ’ όλα αυτά η ιστορία αποδεικνύει ότι τόσο στο ΝCAA (όπου σε αντίθεση με τον δογματισμό του ΝΒΑ, επιτρέπονταν οι ζώνες) όσο και στον υπόλοιπο κόσμο τέτοια σκουπίδια ήταν πανάκριβα!

Στην Ελλάδα αυτές οι «κλέφτικες άμυνες» γνώρισαν ακμή και έξαρση στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν όλοι οι προπονητές σπαζοκεφάλιαζαν για το πώς θα αναχαιτίσουν τον Γκάλη ή αργότερα το δίδυμο του Νικ με τον Γιαννάκη.

Ο ΚΑΛΠΑΚΗΣ ΚΟΛΛΙΤΣΙΔΑ ΤΟΥ ΓΚΑΛΗ

Ο πρώτος που εφάρμοσε με συνέπεια, αλλά και συγκεκριμένο σχέδιο αυτή την τακτική ήταν ο Θόδωρος Ροδόπουλος, ο οποίος ως προπονητής του ΠΑΟΚ βρήκε το λαβράκι που έψαχνε στο πρόσωπο πρώτα του Δημήτρη Καλπάκη και εν συνεχεία του Χρήστου Κωνσταντινίδη.

Ο Καλπάκης ήταν ένας γεροδεμένος γκαρντ που προερχόταν (όπως ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και ο Χάρης Παπαγεωργίου) από την Αναγέννηση Θεσσαλονίκης.

Είχε αμυντικές ικανότητες και γι' αυτό επιλέχθηκε από τον Ροδόπουλο στο ρόλο του ενός: του ενός που θα αποσχιζόταν από τη ζώνη και θα κυνηγούσε τον Γκάλη ακόμη και στις τουαλέτες του Παλέ!

Ωστόσο εκτός από την ατομική ικανότητα του Καλπάκη και αργότερα (όταν ο Δημήτρης κατηφόρισε στον Παναθηναϊκό, εξαργυρώνοντας τη φήμη του ως αντίδοτο του Γκάλη) του Χρήστου Κωνσταντινίδη, τότε ο Ροδόπουλος πόνταρε και στην παρουσία του Φασούλα...

Τουτέστιν, όλη η λογική του κυνηγητού στον Γκάλη ήταν αφενός να μην πάρει εύκολα και γρήγορα την μπάλα και αφετέρου να οδηγηθεί σκοπίμως στο κέντρο της ρακέτας και να πέσει πάνω στον «Πάνι», που καραδοκούσε.

Χάρη σε αυτή την άμυνα, ο ΠΑΟΚ κατάφερε να περιορίσει την παραγωγικότητα του Γκάλη (στους 20-25 πόντους από τους 40-45 που έβαζε συνήθως) και να πέτυχε νίκες επί του Αρη, ενώ η πατέντα γρήγορα ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα και έγινε κτήμα της παγκόσμιας μπασκετικής πιάτσας.

Στη διάταξη του τετραγώνου, οι δύο ψηλότεροι παίκτες παίζουν κοντά στο καλάθι και οι δύο άλλοι στη γραμμή του φάουλ, ενώ στο ρόμβο ο σέντερ μένει κάτω από το καλάθι, δύο παίκτες βρίσκονται ανάμεσα στο καλάθι και στη γραμμή του φάουλ και ο τέταρτος ακριβώς πάνω στη γραμμή του φάουλ.

Το αδύνατο σημείο του box- and - one αποτελεί η...ευπάθεια στις πάσες μέσα στο χώρο του τετραγώνου, όπου δεν βρίσκεται κανείς αμυνόμενος και εφόσον η επιτιθέμενη ομάδα έχει καλό passing game μπορεί να εκμεταλλευθεί αυτό κενό και να βγάλει από εκεί τα σπασμένα του (εγκλωβισμένου) μεγάλου σκόρερ της.

Εκτός από τον ΠΑΟΚ (του Ροδόπουλου) αυτή τη σύνθετη άμυνα χρησιμοποίησαν αργότερα και οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες, ή τουλάχιστον όσες είχαν κατάλληλα αμυντικά εργαλεία: ο Παναθηναϊκός με τον Ιωάννου και με τον Πεδουλάκη, ο Ολυμπιακός με τον Κουκή, ο Πανιώνιος με τον Θόδωρο Καραμανώλη και πάει λέγοντας.

ΠΡΟΪΟΝ ΓΙΑ ΕΞΑΓΩΓΗ

Πολύ γρήγορα όμως πέρασε τα ελληνικά σύνορα και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους αντιπάλους του Αρη και της εθνικής ομάδας, μάλιστα υπήρξε ποικιλία στις επιλογές του εξολοθρευτή, που άλλοτε ήταν γκαρντ και άλλοτε πολύ ψηλότερος παίκτης.

Για παράδειγμα ο Ραλφ Κλάιν και ο Σβι Σερφ (με το Ισραήλ και τη Μακάμπι) έβαλαν πάνω στον Γκάλη και κοντό παίκτη (Λίπιν) και ημίψηλο (Ντάνιελ), αλλά ακόμη και ψηλό (Μπάρλοου), ενώ τη λογική του δίμετρου παίκτη ενστερνίστηκαν ο Πίτερσον με τον Καζαλίνι με την Ολύμπια Μιλάνο (Πίτις) και ο Ιβκοβιτς με την εθνική Γιουγκοσλαβίας στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Ρότερνταμ (Κούκοτς).

Αυτή την άμυνα ξεπατίκωσε επίσης και ο προπονητής της Κούβας, Χουάν Ορτέγκα στις 14 Ιουλίου του 1986, στη Βαρκελώνη μάλιστα έστειλε πάνω του τον εξόχως μυώδη Λερονάρντο Πέρεζ, ο οποίος πίεσε ασφυκτικά τον Γκάλη και πρόλαβε να βάλει και 25 πόντους.

Ο Νικ έμεινε στους 18, η εθνική γνώρισε τη δεύτερη από τις τρεις σερί ήττες της στη δεύτερη φάση του Mundobasket (με σκορ 66-74) και έπεσαν όλοι πάνω του για να του ανεβάσουν τους βιορυθμούς (όπως επέμενε ο γυμναστής της ομάδας, Νίκος Σισμανίδης) και το φρόνημα!

ΤΟ «1» ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΟ 1987

Ως απάντηση σε αυτή την πίεση πάνω στον Γκάλη και στο over play, η εθνική ομάδα λάνσαρε στο Eurobasket του 1987 (με ιδέα του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, που έτυχε της αποδοχής του Κώστα Πολίτη) το περίφημο σύστημα «1», στο οποίο ο Γκάλης έπαιρνε την μπάλα από το άουτ και αναλάμβανε να την κατεβάσει ως πόιντ γκαρντ, ενώ ο Γιαννάκης πήγαινε στα πλάγια.

Το ίδιο επιθετικό σύστημα χρησιμοποιήθηκε και στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1988, όπου ο Γκάλης (θυμήθηκε τις πρώτες σεζόν του στο Seton Hall) έπαιξε περισσότερο ως πόιντ και λιγότερο ως σούτιγκ γκαρντ, άλλωστε προερχόταν από αποχή και είχε ενσωματωθεί καθυστερημένα στους κόλπους της εθνικής.

Μετά την αποχώρηση του Γκάλη και του Γιαννάκη (τον οποίο συχνά αντιμετώπιζαν με 1-4 οι αντίπαλοι του Ιωνικού Νικαίας), αλλά και των προικισμένων σκόρερς του ευρωπαϊκού μπάσκετ αυτή η σύνθετη άμυνα εγκαταλείφθηκε, ωστόσο δεν ξεχάστηκε κιόλας.

Εκτός από την Ευρώπη και το λεγόμενο διεθνές μπάσκετ, το 1-4 είχε μεγάλη πέραση και στο κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, μάλιστα ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο οι προπονητές προσπαθούσαν να περιορίσουν τον Αλεν Αϊβερσον με το Τζορτζτάουν και τον Ρέι Αλεν με το Κονέκτικατ.

ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΕΦ ΚΑΡΙ

Αυτή ακριβώς την αμυντική τακτική επέλεξε για πέντε λεπτά και ο Νικ Νερς στις 2 Ιουνίου 2019, στον δεύτερο τελικό του ΝΒΑ στο Οκλαντ (Ράπτορς-Γουόριορς 204-109) ανάμεσα στους Ράπτορς και στους Γουόριορς για να αντιμετωπίσει τον Στεφ Κάρι, όταν σακατεύτηκε ο έτερος των «Splash Brothers», Κλέι Τόμπσον και συν τοις άλλοις βρισκόταν στα πιτς, λόγω τραυματισμού και ο Κέβιν Ντουράντ.

Τότε η επιλογή του Καναδού προπονητή με αιχμή του δόρατος τον Φρεντ ΒανΒλιτ προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, ειδικότερα δε από τη στιγμή που απέναντι της οι Γουόριορς αστόχησαν σε επτά διαδοχικές κατοχές, αλλά στη συνέχεια έβαλε ένα dagger τρίποντο ο Αντρέ Ιγκουοντάλα και οι φιλοξενούμενοι έφεραν τη σειρά στα ίσια (1-1) προτού ηττηθούν με 4-2 και εκθρονισθούν.

«Το ξέρω ότι όλοι μου κάνουν πλάκα γι’ αυτή την άμυνα» αυτοσαρκάσθηκε ο Νερς διαπιστώνοντας ότι η επιλογή του έγινε το «Talk of the town»!

«Αυτό έχει να μου συμβεί από την τρίτη τάξη του γυμνασίου» είπε γελώντας ο προπονητής των Γουόριορς, Στιβ Κερ, ενώ ο ίδιος ο Κάρι, έκπληκτος σχολίασε ότι «με αντιμετώπιζαν με τέτοιες άμυνες στο Ντέιβιντσον».

Την ίδια στιγμή ο Κάιλ Λάουρι παραδεχόταν ότι «δεν έχω ξαναπαίξει κάτι τέτοιο στη ζωή μου και νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που το χρησιμοποίησε μια ομάδα στο ΝΒΑ».

Photo Credits: Eurokinissi