Καναβάρο, ο απόλυτος καπιτάνο!

Μετά από μία τεράστια ποδοσφαιρική διαδρομή (1992-2011) κατά τη διάρκεια της οποίας σάρωσε όλους σχεδόν τους μεγάλους τίτλους που βρέθηκαν στο δρόμο του και γεύτηκε το νέκταρ των ύψιστων ατομικών διακρίσεων, ο Φάμπιο Καναβάρο είπε "arrivederci" στους αμέτρητους θαυμαστές του, "προδωμένος" στα 38 του χρόνια (τα κλείνει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο) από τα προβλήματα στο αριστερό γόνατο που τον ταλαιπωρούσαν εδώ και καιρό.

Προτού όμως ρίξει την αυλαία ο εμβληματικός κεντρικός αμυντικός με το μικρό δέμας (μόλις 1.76μ) αλλά με τα σπάνια αθλητικά προσόντα (ταχύτητα σε μυαλό και πόδια, άριστες τοποθετήσεις, εξαιρετική τεχνική, "διάβασμα" του παιχνιδιού του αντιπάλου και dna αρχηγού και πρωταθλητή) πρόλαβε να χαρίσει αμέτρητες αναμνήσεις στους πιστούς της "στρογγυλής Θεάς" που θα τους συντροφεύουν για μία ζωή.

Στιγμές που είναι αρκετές για να βάλουν τον Φάμπιο Καναβάρο στο "Hall of Fame' των μεγάλων του ιταλικού ποδοσφαίρου, όπου βρίσκονται ήδη οι Πάολο Μαλντίνι, Ρομπέρτο Μπάτζο, Φράνκο Μπαρέζι, Ντίνο Τζοφ και αρκετοί ακόμη παίκτες που γεννήθηκαν με καρδιά ηγέτη και ψυχή πρωταθλητή...

To Sport24.gr σας παρουσιάζει τα highlights μίας καριέρας βγαλμένης μέσα από όνειρο καθώς και τον αντίκτυπο που είχε η αποχώρησή του από την ενεργό δράση για αρκετούς από τους μέχρι πρότινος συνοδοιπόρους του.

Τα επτά βήματα της καριέρας του

Nάπολι

Γεννημένος στη Φουοριγκρότα, δυτικό προάστιο της Νάπολης, και ουσιαστικά δύο βήματα από το στάδιο "Σαν Πάολο", δεν θα μπορούσε η πρώτη του ποδοσφαιρική αγάπη να είναι άλλη ομάδα πλην της Νάπολι.

Ξεκίνησε την καριέρα του στα τμήματα υποδομής των Ναπολιτάνων σε μία εποχή που στον ιταλικό Νότο μεσουρανούσε το αστέρι του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, και το 1987 κατέκτησε το πρωτάθλημα Νέων (Campionato Allievi) με τους "παρτενοπέι".

Με την ίδια φανέλα έκανε το ντεμπούτο του στη Serie A σε ηλικία μόλις 19 ετών, στην αναμέτρηση κόντρα στη Γιουβέντους (7 Μαρτίου 1993), ενώ αγωνίστηκε εκεί για τρεις συνολικά σεζόν, μέχρι το 1995.

Πάρμα

Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του κάνει "μπαμ" από χιλιόμετρα και το καλοκαίρι του 1995 η Νάπολι αναγκάστηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων να τον πουλήσει στην Πάρμα, σε μία εποχή που οι "παρμέντσι" αποτελούσαν μία από τις ισχυρές δυνάμεις του calcio.

Το "Ένιο Ταρντίνι" έγινε το σπίτι του Καναβάρο για επτά ολόκληρες σεζόν, διάστημα στο οποίο κατέκτησε δύο Κύπελλο Ιταλίας, 1 Κύπελλο UEFA και 1 Σούπερ Καπ Ιταλίας, ενώ μαζί με τους Λιλιάν Τουράμ και Τζανλουίτζι Μπουφόν έφτιαξε μία απροσπέλαστη αμυντική γραμμή, πρότυπο για όλες τις υπόλοιπες ομάδες του Καμπιονάτο.

Ίντερ

Το 2002 μεταπήδησε στην Ίντερ έναντι 23.000.000 ευρώ, όμως εξαιτίας μίας σειράς τραυματισμών οι εμφανίσεις του απείχαν παρασάγγας από αυτές που είχε συνηθίσει τους αμέτρητους θαυμαστές του. Όπως μάλιστα ο ίδιος έχει δηλώσει, τα δύο χρόνια που πέρασε στο "Τζουζέπε Μεάτσα" ήταν τα δυσκολότερα σε όλη την καριέρα του.

Γιουβέντους

Μετά την άσχημη παρένθεση της Ίντερ, ο Καναβάρο πήγε στη Γιουβέντους του Φάμπιο Καπέλο τον Αύγουστο του 2004 και στο Τορίνο ξαναβρήκε τους "παλιόφιλούς" του από την εποχή της Πάρμα, Τουράμ και Καναβάρο, αλλά και τον Τσίρο Φεράρα με τον οποίο υπήρξε συμπαίκτης δέκα χρόνια πριν στη Νάπολι.

Με τη φανέλα της "βέκια σινιόρα" ο Καναβάρο κατέκτησε δύο σερί πρωταθλήματα Ιταλίας τα οποία όμως έμελε να είναι τα πλέον πολυσυζητημένα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου εξαιτίας του σκανδάλου calciopoli που ξέσπασε το καλοκαίρι του 2006 στη γειτονική χώρα (τελικά αυτό του 2005 έμεινε "ορφανό" από πρωταθλητή και του 2006 αφαιρέθηκε από τη Γιουβέντους για να δοθεί στα χαρτιά στην Ίντερ).

Ρεάλ Μαδρίτης

Ο υποβιβασμός της Γιουβέντους στη Serie B ελέω calciopoli οδήγησε τον Καναβάρο στην πόρτα της εξόδου, με τον νέο τεχνικό της Ρεάλ Φάμπιο Καναβάρο να τον παίρνει δίχως δεύτερη σκέψη στο "Μπερναμπέου" (7.000.000 ευρώ κόστισε η μεταγραφή του στους Μαδριλένους).

Η πρώτη του θητεία εκτός Ιταλίας αποδείχτηκε απόλυτα πετυχημένη αφού στις τρεις συνολικά σεζόν που φόρεσε τα λευκά της "βασίλισσας" κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (2007, 2008).

Γιουβέντους

Τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφόρησαν οι πρώτες φήμες περί επιστροφής του στη Γιουβέντους και στις 19 Μαΐου η διοίκηση των "μπιανκονέρι" ανακοίνωσε επίσημα την συμφωνία των δύο πλευρών για μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας (με οψιόν για έναν ακόμα χρόνο).

Φαίνεται όμως πως το γυαλί στις σχέσεις του με μερίδα οπαδών της Γιουβέντους είχε ραγίσει για τα καλά, αφού αρκετοί τον χαρακτήριζαν προδότη για το γεγονός ότι εγκατέλειψε την ομάδα στην δυσκολότερη στιγμή της ιστορία της, μετά δηλαδή τον υποβιβασμό στη δεύτερη κατηγορία.

Με την αμφισβήτηση μόνιμη προς το πρόσωπό του, ο Καναβάρο έπαιξε σε 27 παιχνίδια πρωταθλήματος (η Γιουβέντους τερμάτισε 7η), με το τελευταίο του ματς στη Serie A να είναι το Μίλαν-Γιουβέντους 3-0. Και αυτό γιατί λίγες ημέρες αργότερα η διοίκηση γνωστοποίησε την απόφασή της να μην κάνει χρήση της οψιόν για ανανέωση του συμβολαίου του για έναν ακόμα χρόνο.

Αλ Αχλί

Η Άλ Αχλί έγινε ο έκτος και τελευταίος σταθμός στην επαγγελματική του καριέρα, με τον Καναβάρο να βάζει την υπογραφή του στις 2 Ιουνίου 2010 σε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με την ομάδα από το Ντουμπάι και να παίρνει μάλιστα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Τα προβλήματα στο γόνατο όμως δεν του επέτρεψαν να παίξει και δεύτερη σεζόν στα Αραβικά Εμιράτα, και έτσι το Σάββατο (9/7) έριξε τίτλους τέλους, πέντε ακριβώς χρόνια από τη βραδιά που είχε σηκώσει πρώτος ως αρχηγός της Εθνικής Ιταλίας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Όπως έγινε γνωστό θα συνεχίσει για τρία ακόμα χρόνια στην Αλ Αχλί από διοικητικό πόστο.

Εθνική Ιταλίας

Με "προίκα" τις δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Euro Under 21 (1994, 1996) με την Εθνική Ελπίδων που καθοδηγούσε ο Τσέζαρε Μαλντίνι, ο Καναβάρο πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην μεγάλη "σκουάντρα ατζούρα" στις 22 Ιανουαρίου 1997 (σε ηλικία 23 ετών), μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο του φιλικού αγώνα Ιταλία-Βόρεια Ιρλανδία (2-0) που διεξήχθη στο Παλέρμο.

Συνολικά πήρε μέρος σε τέσσερις τελικές φάσεις Μουντιάλ (1998, 2002, 2006, 2010) και δύο Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (2004, 2008), ενώ με τις 136 εμφανίσεις του με το εθνόσημο (τελευταίο του ματς στις 24 Ιουνίου 2010 με τη Σλοβακία) είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην Εθνική Ιταλίας έχοντας πίσω του τον θρυλικό Πάολο Μαλντίνι με 126.

Το 2000 έφτασε στην πηγή αλλά δεν ήπιε νερό καθώς η Ιταλία ηττήθηκε στον τελικό του Euro από τη Γαλλία με το χρυσό γκολ του Νταβίντ Τρεζεγκέ στην παράταση (2-1 το σκορ, με τους "ατζούρι" να ισοφαρίζονται στην κανονική διάρκεια του τελικού στο 93'), το 2002 πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον Πάολο Μαλντίνι (το φόρεσε συνολικά οκτώ χρόνια), ενώ η πιο χρυσή σελίδα της καριέρας του γράφτηκε αναντίρρητα την 9η Ιουλίου 2006.

Τότε, ως αρχηγός της Εθνικής Ιταλίας σήκωσε πρώτος στον ουρανό του Βερολίνου το τρόπαιο του Μουντιάλ, γιορτάζοντας με τον πλέον ιδανικό τρόπο τη συμπλήρωση 100 αγώνων με τη φανέλα της "σκουάντρα ατζούρα" εκείνη τη βραδιά.

Στα αξιοσημείωτα το γεγονός ότι δεν έχασε ούτε λεπτό στα επτά ματς που έδωσε η ομάδα του Μαρτσέλο Λίπι στα γήπεδα της Γερμανίας, όντας ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους για να ράψει η ομάδα του το τέταρτο συνολικά αστέρι στη φανέλα της, μετά τις επιτυχίες του 1934, του 1938, και του 1982.

Λίγους μήνες αργότερα ήρθε η απόλυτη καταξίωση., καθώς στις 27 Νοεμβρίου 2006 πήρε τη "Χρυσή Μπάλα" από το "France Football" για να γίνει ο τέταρτος Ιταλός που κατακτά αυτή την ατομική διάκριση (μετά τους Τζάνι Ριβέρα, Πάολο Ρόσι και Ρομπέρτο Μπάτζο) και τρίτος αμυντικός (μετά τους Φραντς Μπεκενμπάουερ και Ματίας Ζάμερ).

Το προσωπικό του κρεσέντο ολοκληρώθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, όταν και αναδείχτηκε "Κορυφαίος Παίκτης στον Κόσμο" από την FIFA, για να γίνει έτσι ο δεύτερος εστεμμένος Ιταλός από την παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία, μετά τον Ρομπέρτο Μπάτζο.

Τί είπε ο Καναβάρο (για την αποχώρησή του):

"Όταν ανακοίνωσα την αποχώρησή μου δεν είχα σκεφτεί ότι ήταν πέντε χρόνια ακριβώς από την κατάκτηση του Μουντιάλ. Ίσως ήταν σημάδι της μοίρας. Η ομορφότερη ημέρα της καριέρας μου συμπίπτει με την πιο θλιβερή.

Δεν έχω μετανιώσει για κάτι όλα αυτά τα χρόνια. Κέρδισα τίτλους με τους πιο φημισμένους συλλόγους στον κόσμο, Ρεάλ, Γιουβέντους και Εθνική Ιταλίας. Πήρα τη Χρυσή Μπάλα και το βραβείο της FIFA για το κορυφαίο παίκτη στον κόσμο σε ηλικία 33 ετών.

Και αυτός ο τελευταίος τίτλος, που μου απονεμήθηκε ουσιαστικά από προπονητές και παίκτες, έδειξε πόσο παραμυθένιο ήταν το 2006 και ότι κανείς δεν μου χάρισε κάτι.

Έπαιξα με τους πιο δυνατούς της εποχής μου: Μπουφόν,Τουράμ, Πίρλο, Τότι, Ντελ Πιέρο, Μπάτζο, Τζόλα, Μαλντίνι. Θα μπορούσα να πω ότι έχω πάρα πολλά σε 30 χρόνια, επειδή ξεκίνησα να παίζω από τα 8 μου χρόνια.

Σίγουρα, στον τελικό του Euro 2000, κόντρα στη Γαλλία, έπρεπε να ήμασταν πιο πονηροί. Όμως εκείνη την τύχη που δεν είχαμε τότε, την βρήκαμε στο Βερολίνο.

Ισως επέλεξα να δώσω αποχαιρετιστήρια συνέντευξη στο Ντουμπάι για να μην συγκινηθώ. Ευχαριστώ την οικογένειά μου και όλους εκείνους που ήταν κοντά μου αυτά τα χρόνια.

Εύχομαι στον Τζίτζι Μπουφόν μακρά ζωή στην Εθνική Ιταλίας. Αλλά θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσει να ξεπεράσει το ρεκόρ μου, των 79 αγώνων με το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Για αυτά τα νούμερα και για όλα αυτά που έχω κατακτήσει, αισθάνομαι πολύ υπερήφανος", δήλωσε ο Καναβάρο σε συνέντευξή του στην "Gazzetta dello Sport".

Είπαν για αυτόν (μετά την αποχώρησή του):

Μαρτσέλο Λίπι: "Ο Φάμπιο Καναβάρο ήταν πρώτα μία μεγάλη προσωπικότητα και μετά ένας μεγάλος παίκτης. Έκανε μία έξοχη καριέρα με την κορωνίδα να είναι η επιτυχία στο Μουντιάλ της Γερμανίας. Μιλώ πολύ συχνά με τον Φάμπιο, ήταν ικανοποιημένος από την εμπειρία του στο Ντουμπάι, αν και είχε επίγνωση ότι δεν ήταν σε μία ανταγωνιστική ομάδα.

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο (μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του): "Η 9η Ιουλίου, για τους ατζούρι, για όλους τους Ιταλούς, δεν είναι μία οποιαδήποτε ημερομηνία.

Για αυτό δεν είναι τυχαίο που ο Φάμπιο Καναβάρο, ο αρχηγός που σήκωσε για όλους εμάς τους πρωταθλητές κόσμου το Κύπελλο στον ουρανό του Βερολίνου, στις 9 Ιουλίου 2006, αποφάσισε να αποχαιρετήσει το ποδόσφαιρο κάνοντάς αυτό το γεγονός να συμπέσει με μία ξεχωριστή ανάμνηση.

Είμαι πολύ δεμένος με τον Φάμπιο, για προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους. Για μένα ήταν ένας μεγάλος συμπαίκτης (και μερικές φορές ένας μεγάλος αντίπαλος), για μία ζωή.

Σχεδόν πάντα με τα γαλάζια. Αλλά και με τα ασπρόμαυρα, πρώτα για δύο αξέχαστες νικηφόρες σεζόν από το 2004 μέχρι το 2006, μετά στην τελευταία του στο Τορίνο, το 2009-2010.

Αυτός είναι ο αρχηγός μου στην Εθνική, εγώ είμαι ο αρχηγός του στη Γιουβέντους... Όμορφο ζευγάρι!

Ευχαριστώ Φάμπιο, όλοι εκείνοι που αγαπούν το άθλημά μας πρέπει να σηκωθούν όρθιοι και να σου αφιερώσουν ένα μεγάλο χειροκρότημα. Όπως εκείνη τη νύχτα πέντε χρόνια πριν".

Τζανλουίτζι Μπουφόν: "Πάνω από συμπαίκτης, ο Φάμπιο είναι ένας φίλος. Έχουμε παίξει μαζί και έχουμε κερδίσει μαζί τόσα πολλά".

Αντρέα Πίρλο: "Η ομορφότερη ανάμνηση για τον Φάμπιο δεν μπορεί παρά να είναι αυτή πριν πέντε χρόνια. Ήταν ένας σπουδαίος συμπαίκτης στην Εθνική Ιταλίας και ένας αντίπαλος που φοβόσουν σε συλλογικό επίπεδο".

Λούκα Τόνι: "Το Μουντιάλ που κερδίσαμε μαζί θα μας δένει για πάντα. Ο Φάμπιο είναι ένας φίλος με τον οποίο μιλώ ακόμα και σήμερα".

Βιτσέντσο Ιακουίντα: "Ήταν τιμή για μένα να κατακτήσω ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μαζί του. Στη Γερμανία ήταν ο καλύτερος και του άξιζε η Χρυσή Μπάλα".

Τζόρτζιο Κιελίνι: "Για μένα ήταν ένας μεγαλύτερος αδερφός. Ως αμυντικός έμαθα πάρα πολλά παίζοντας δίπλα του. Ένα παράδειγμα προς μίμηση".

Κλαούντιο Μαρκίζιο: "Μαζί του είχα την τύχη να παίξω μόνο έναν χρόνο στη Γιουβέντους και στην Ιταλία, αλλά ήταν σημαντιικό διάστημα. Με βοήθησε πολύ".

Φάμπιο Κουαλιαρέλα: "Ο Φάμπιο Καναβάρο είναι ο αρχηγός των αρχηγών".

Χρειάζεται καλύτερος επίλογος για τον Φάμπιο Καναβάρο από τις οκτώ λέξεις του Κουαλιαρέλα; Ίσως το παρακάτω βίντεο...