Ο Κωνσταντίνος Παναγόπουλος δεν έπαιξε επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Από 27 ετών ξεκίνησε την προπονητική καριέρα. Στα 33 του έκανε ντεμπούτο στον πάγκο του Πανιωνίου στη Super League. Τώρα είναι στα Τρίκαλα, στη Football League, και "παλεύει" να ανεβάσει τους Θεσσαλούς στην πρώτη κατηγορία. Ο Νικαιώτης είναι ιδιαίτερος προπονητής.

Όχι μόνο λόγω των επιλογών του στην ενδυμασία, αλλά και για την εξωγηπεδική συμπεριφορά του. Βρισκόμαστε μόλις στην 5η αγωνιστική της δεύτερης κατηγορίας (την Παρασκευή η ομάδα του σημείωσε μεγάλη νίκη κόντρα στην Κέρκυρα) και είναι νωρίς για προγνωστικά αναφορικά με τις ομάδες που θα τερματίσουν στην 1η και 2η θέση. Για αυτό στη συνέντευξη που έδωσε στο Sport24.gr, με αφορμή την ιδιαίτερη ενδυμασία του στα εκάστοτε παιχνίδια, ξέφυγε από τα τετριμμένα αγωνιστικά θέματα και η κουβέντα πήγε περισσότερο στη ζωή του εκτός γηπέδων.

Ο τρόπος που έχει αποφασίσει να ντύνεται, η μουσική, ο κινηματογράφος και το διάβασμα βιβλίων που τον χαλαρώνουν, αλλά και οι καφετέριες και τα μπουζούκια που αποφεύγει. Ο Καρυωτάκης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Μάνου Τσάο και ο Όσκαρ Ουάιλντ. Το απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη που τον "σημαδεύει" μέχρι σήμερα και η συμβουλή που θέλησε να δώσει σε όλους αυτούς που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο.

-Έχει προκαλέσει εντύπωση ότι ένας προπονητής Β' Εθνικής ντύνεται τόσο κομψά. Συμβολίζει κάτι για εσένα το ωραίο ντύσιμο;

"Ως άνθρωπος, όχι ως προπονητής, μπορώ να υποστηρίξω και το τζιν με τη μπότα μου, αλλά και το σακάκι. Δεν το κάνω για προβολή το ωραίο ντύσιμο. Είναι το πώς νιώθω. Είτε με φόρμα με δεις, είτε με σακάκι, εγώ νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Δεν είναι ότι ακολουθώ κάποιον τύπο συγκεκριμένα. Μου αρέσει να βλέπω τον προπονητή και με φόρμα, και με τζιν και με κοστούμι. Εγώ είμαι νεαρός ηλικιακά και με... παίρνει να πειραματιστώ. Όσο για τα γέννια που έχω αφήσει, είναι κάτι πολύ προσωπικό, δεν είναι στυλιστικό. Δεν ακολουθώ τη μόδα. Είχα τατουάζ επάνω μου από 20 ετών και έχω σταματήσει επειδή έχει κατακλειστεί το ποδόσφαιρο με τατού. Από το 2010 που πήγα στον Πανιώνιο έχω σταματήσει να κάνω τατουάζ".

-Από την κερκίδα έχεις ακούσει κολακευτικά ή αρνητικά σχόλια για τον τρόπο που ντύνεσαι;

"Είχα κάποια θέματα με τον Πλεξίδα στη Λάρισα. Όταν μπαίνω στο γήπεδο όμως, δεν ακούω καμία εξέδρα. Το μυαλό μου είναι στο χορτάρι. Δεν ακούω τίποτα και κανέναν. Δεν ακούω ούτε την επιδοκιμασία ούτε την αποδοκιμασία. Είμαι 100% δοσμένος στην ομάδα. Και με τον Πανιώνιο στην Τούμπα ή το Καραϊσκάκη, το μυαλό μου ήταν στους παίκτες μου, στο παιχνίδι".

-Ποια είναι η αγαπημένη σου μάρκα ή είδος ρούχων;

" Είμαι της άποψης ότι πρέπει να προσέχεις την εικόνα σου όταν κάνεις ενα συγκεκριμένο επάγγελμα. Στο δικό μας υπάρχει προβολή, υπάρχει δημοσιότητα, αλλά μέχρι εκεί. Είναι καλό να είσαι ευπαρουσίαστος και προσεκτικός. Πρέπει να το φοράς το ρούχο, να μη σε φοράει. Είτε είναι ενα απλό μπλουζάκι και μια φόρμα, είτε πρόκειται για το πιο ακριβό σακάκι. Δεν έχω προτίμηση για συγκεκριμένη μάρκα, αρκεί να είναι ποιοτικό αυτό που θα φορέσω. Ακόμα και τη γραβάτα αν χρειαστεί θα τη φορέσω. Είμαι εναλλακτικός ως άνθρωπος".

-Στον ελεύθερο χρόνο σου τι κάνεις;

"Το βιβλίο και η μουσική με χαλαρώνουν. Στον ελεύθερό μου χρόνο θα προτιμήσω να διαβάσω ένα βιβλίο, παρά να βγω έξω για να πιω καφέ. Γενικά δεν είμαι της εξόδου. Είναι πολύ πιεστική η δουλειά μας και ξεφεύγω έτσι. Ίσως να με έχει βοηθήσει το γεγονός ότι δεν έχω παίξω επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Δουλεύω από τα 27 μου ως προπονητής. Δεν έπαιξα επαγγελματικά ποδόσφαιρο και δεν με επηρέασε η λάμψη που προσδίδει ο χώρος. Όταν είσαι ποδοσφαιριστής, κάποια παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν τη δημοσιότητα και την αναγνωρισιμότητα. Το λέω γενικά στους παίκτες μου να αφήνουν τη δουλειά τους στο γήπεδο και έξω από αυτό να έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Εμένα προσωπικά σε καφετέριες και σε μπουζούκια δεν θα με δεις. Θέλω ποιοτικά πράγματα. Ένα καλό βιβλίο, μια ποιοτική μουσική, ένα ποτήρι κρασί, ένα κινηματογράφο. Αυτά έχω στερηθεί από τη δουλειά μου. Οι άνθρωποι με τους οποίους έχω στενές σχέσεις με ξέρουν ως άνθρωπο. Με τον Σάμαρη, που είναι χειροπιαστό παράδειγμα παίκτη με ανησυχίες, είχα πάντα τέτοιες συζητήσεις. Είναι ωραίο να προβληματίζεσαι και πέρα από τη δουλειά σου. Ένα βιβλίο σου ανοίγει τους ορίζοντες".

-Συνήθως τι βιβλίο προτιμάς να διαβάσεις;

"Είναι ανάλογα την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Δεν θα επιλέξω ένα μυθιστόρημα, να σου πω την αλήθεια. Όμως μπορώ να διαβάσω από μία βιογραφία μέχρι Καρυωτάκη και Όσκαρ Ουάιλντ. Τώρα τελευταία διαβάζω Χαλίλ Γκιμπράν, Λιβανέζος ποιητής. Δεν έχω συγκεκριμένη θεματολογία. Γενικά είμαι βιβλιοφάγος από μικρό παιδί".

-Και από μουσική; Τι προτιμάς;

"Εναλλακτική κυρίως. Κυρίως είμαι φαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αλλά και του Μάνου Τσάο. Φαντάσου τους βάζω και στα αποδυτήρια. Ακόμα και στη Δ' Εθνική όταν ήμουν. Με βοηθάει αυτό. Στα Τρίκαλα ακόμα δεν έχω βάλει μουσική στα αποδυτήρια, αλλά θα το κάνω".

"Η ουρά του αλόγου", που είχε γράψει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, είναι το αγαπημένο του τραγούδι

-Γούρια έχεις; Για παράδειγμα υπάρχει περίπτωση να φορέσεις το ίδιο ρούχο;

"Κανένα γούρι. Απλά πριν από κάθε ματς μένω πέντε λεπτά μόνος και συγκεντρώνομαι. Πάω σε ένα δικό μου χώρο για να μείνω προσηλωμένος".

- Ποιος είναι ο πιο καλοντυμένος προπονητής στην Ελλάδα και ποιος στο εξωτερικό;

"Χαίρομαι τους προπονητές στο μπάσκετ. Βλέπω ότι όλοι είναι ομοιόμορφα ντυμένοι με τα επιτελεία τους, κοστουμαρισμένοι... Τους χαίρομαι. Μου αρέσει αυτό. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν αρκετοί καλοντυμένοι προπονητές στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό μου αρέσει να βλέπω τον Κλοπ με το μπουφάν και τον Σιμεόνε με το κοστούμι. Και οι δύο το ίδιο καλοί είναι. Κάποιος μπορεί να τονίζει την προσωπικότητά του μέσα από μια φόρμα. Άλλος μέσα από ένα καλό ντύσιμο. Δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπέλες. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Αποδέχομαι την ελευθερία του ατόμου σε ό,τι και αν κάνει".

-Οι περισσότεροι φίλοι σου είναι από το χώρο του ποδοσφαίρου ή έξω από αυτό;

"Δύσκολος ο χώρος για πραγματικές φιλίες. Σχέσεις ανθρώπινες με παίκτες που έχω συνεργαστεί υπάρχουν. Πολλοί οι γνωστοί, φίλοι ελάχιστοι. Οι πραγματικοί μου φίλοι είναι εκτός ποδοσφαίρου. Και αυτό είναι καλό. Αν όλη μέρα μιλάς για τη δουλειά σου, δεν εξελίσσεσαι ως άνθρωπος. Έξω από το ποδόσφαιρο έχω την προσωπική μου ζωή. Δεν με ακολουθεί η δουλειά μου. Αν πάω σε μια καφετέρια, θα τα βγάλω τα πέντε ευρώ να πληρώσω τον καφέ. Άλλο αν θέλει να με κεράσει κανείς. Δεν πάω εκεί ως προπονητής, αλλά ως Παναγόπουλος. Όταν θα πάω".

-Ποια είναι τα όνειρά σου στο ποδόσφαιρο;

"Τα όνειρα δεν σταματάνε ποτέ. Φιλοδοξίες υπάρχουν. Σε πρώτη φάση, θέλω να επιστρέψω στη Super League. Μπορεί να ανέβω με τα Τρίκαλα. Εγώ ασπάζομαι αυτό που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης. Ότι «η φυγή δεν είναι νίκη, το όνειρο είναι τεμπελιά, και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή». Με τη δουλειά μπορείς να προχωράς. Επιθυμία μου είναι κάποια στιγμή να πάω στην Αγγλία. Εκεί είναι το ιδανικό περιβάλλον. Ακόμα και στην Κόνφερενς να είσαι. Συμπαθώ δύο ομάδες. Τη Μπιλμπάο και τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Γίνεται όμως να φύγει ο Βαλβέρδε και να πάρω τη θέση του; Δεν γίνεται. Το παν όμως είναι η δουλειά. Ένας προπονητής δεν έχει να κάνει μόνο με τον εαυτό του. Έχει να διαχειριστεί ανθρώπινο δυναμικό. Έχεις να κάνεις με παίκτες, παράγοντες, γιατρούς, επιτελεία. Πρέπει να είσαι μονίμως σε εγρήγορση. Οι αισθήσεις σου αναπτύσσονται πολύ γρήγορα. Είναι δύσκολη δουλειά. Ο κόσμος σε βλέπει την Κυριακή που κάθεσαι στον πάγκο με ένα καλό ρούχο και θα πει: «Εντάξει μωρέ. Και τι κάνει αυτός;». Το δύσκολο είναι να διαχειριστείς όλη την εβδομάδα".

-Ποια ήταν η πιο ιδιαίτερη στιγμή σου ως προπονητής;

"Με τον Πανιώνιο. Ήταν 24 Φεβρουαρίου, στο πρώτο μου παιχνίδι ως πρώτος προπονητής. Νικήσαμε 2-0 τον Πανθρακικό στη Super League, το 2013. Δεν είχα κλείσει μάτι το προηγούμενο βράδυ. Είχα διατελέσει βοηθός και του Άκη Μάντζιου και του Δημήτρη Ελευθερόπουλου, αλλά εκείνη τη μέρα έπρεπε να σηκώσω εγώ όλο το βάρος στις πλάτες μου. Εκείνη την εβδομάδα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν η πιο δυνατή μου στιγμή, μέχρι την επόμενη ασφαλώς".

-Τι επίλογο θα ήθελες να βάλεις;

"Όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι με το ποδόσφαιρο, οι προπονητές, οι ποδοσφαιριστές, οι δημοσιογράφοι, οι παράγοντες, είναι ευκαιρία μέσα από την κρίση που βιώνουμε, που δεν είναι οικονομική, αλλά κρίση αξιών, να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας και να καταλάβουμε ότι συμβάλουμε στο να διαμορφώσουμε άποψη στα νέα παιδιά. Να τους δώσουμε κίνητρο, να καταλάβουν ότι τίποτα δεν είναι εύκολο, να μην τα παρατάνε εύκολα. Να βγαίνουν μηνύματα μέσα από το ποδόσφαιρο. Να γίνει γιορτή το ποδόσφαιρο, όπως ήταν κάποτε".

Follow me on twitter: Dimitris Samolis