Κώστας Τσιμίκας: Κάτι παραπάνω από ιστορία

Δεν είναι ότι ο Κώστας Τσιμίκας συντροφεύει πλέον την κατάκτηση ενός τίτλου της Λίβερπουλ. Ενός τίτλου στη διεκδίκηση ενός ιστορικού καρέ. Δική του, τελείως, η ουγιά, η υπογραφή. Ξάπλωμα του – κορυφαίου τερματοφύλακα του φετινού Champions League, μην ξεχνιόμαστε – Μεντί, επιλογή γωνιάς, δίχτυ, γκολ, Κύπελλο Αγγλίας.

Τρέλα, σπριντ μισού γηπέδου, περιμένοντας να τον φτάσουν οι συμπαίκτες του. Χέρια απλωμένα, στόμα ορθάνοιχτο, φλέβες τσιτωμένες, όλα, να δένουν στο σκηνικό της στιγμής. Του τίτλου. Του ιστορικότερου του ποδοσφαίρου. Που εφεξής, με αυτές τις εικόνες, με αυτόν τον τρόπο, με αυτό το πρόσωπο θα μνημονεύεται.

Δεν είναι όμως αυτό. Δεν είναι καν η αίσθηση πληρότητας, ποδοσφαιρικής, αθλητικής, ανθρώπινης που (πρέπει να) δημιουργείται, βλέποντας το μισό Γουέμπλεϊ να πάλλεται από ένα δικό του κατόρθωμα. Είναι η συνειδητοποίηση. Είναι η επιτομή της προόδου. Είναι ο ορισμός της εξέλιξης. Όχι απότομης. Όχι τυχαίας. Πριν πέντε χρόνια, τέτοια εποχή, αποβάλλονταν στο τελευταίο παιχνίδι των play out του δανέζικου πρωταθλήματος. Εκεί, στην άγονη γραμμή είχε ξεκινήσει για να βρει χρόνο συμμετοχής με τη φανέλα της Έσμπιεργκ.

Πριν τέσσερα χρόνια προβιβαζόταν, ως προς το επίπεδο, παίζοντας στην Eredivisie και – πάντα τέτοια εποχή – έκλεινε τη σεζόν σκοράροντας με τη φανέλα της Βίλεμ.

Πριν τρία χρόνια έπαιρνε το πρώτο σερί παιχνιδιών του με τα "ερυθρόλευκα". Άλλο, μεγαλύτερο ως τότε από τα τέσσερα διαδοχικά τότε – Παναιτωλικός, Ξάνθη, Λαμία, ΑΕΛ– δεν είχε ματαδεί.

Από την πρωταθλήτρια Ελλάδας, στην πρωταθλήτρια Ευρώπης

Πρόπερσι το φινάλε της χρονιάς του, ελέω πανδημίας, τράβηξε κατακαλόκαιρο, με το ασανσέρ να τον στέλνει κατ’ ευθείαν στο ρετιρέ. Πιο πάνω, δεν είχε. Πιο πάνω, δεν έχει. Από την πρωταθλήτρια Ελλάδας, στην πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Το άλμα δεν είναι απλώς μεγάλο. Αγγίζει τα όρια αυτού της πίστεως. Το κάνεις και ελπίζεις πως δεν θα γκρεμοτσακιστείς. Δεν αμφιβάλλει κανείς για το ότι γίνεται για τις δυνατότητες του άλτη. Εφόσον τον διάλεξαν, προφανώς και υπάρχουν. Αυτό που τίθεται σε συζήτηση, αυτό που (πάντα) τριβελίζει και γεμίζει αμφιβολία είναι αν κάπου στην πορεία αυτού του άλματος χαθεί η πίστη και έτσι, μείνει ανολοκλήρωτο.

Πέρυσι, τέτοια εποχή, πιθανώς να φάνταζε ευχή, απλώς και μόνο η συνέχιση της πορείας. Στις 19 Μαΐου, στο παρά ένα δηλαδή της ολοκλήρωσης της Premier League, έμπαινε στο Turf Moor στα χασομέρια της "τριάρας" της Λίβερπουλ επί της Μπέρνλι. Ίσα για την… μυρωδιά. Που δεν έφτανε κιόλας. Αυτή, η μετρημένων δευτερολέπτων συμμετοχή του ήταν μόλις η δεύτερη στην παρθενική του σεζόν στην Premier League.

Έναν χρόνο μετά κρίνει τελικό Κυπέλλου Αγγλίας. Και όχι γιατί του έτυχε, γιατί του έλαχε.

Έναν χρόνο μετά από την εφιαλτικότερη σεζόν της καριέρας του, ο προπονητής του, τον διάλεξε στην παράταση γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: για να εκτελέσει πέναλτι. Δεν είχε εκτελέσει ποτέ στην καριέρα του. Το πρώτο του ήταν. Σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας. Που έκρινε το τρόπαιο.

Ε, και; Ο προπονητής του, ο προπονητής της Λίβερπουλ, σε αυτήν ακριβώς τη συνθήκη, τον διάλεξε να μπει στο γήπεδο, για να κάνει τη διαφορά. Μπροστά από Γκόμεζ, Τζόουνς, Οριγκί, που θα ακολουθούσαν αν η ιστορία εξελίσσονταν διαφορετικά. Δεν τους άφησε να δοκιμάσουν.

Πιθανώς ο Κλοπ να ήθελε να στηθεί πίσω από τη βούλα ακόμη νωρίτερα. Και ας ήταν αυτή, εκεί, έτσι, η παρθενική του φορά. Σε αυτό, πάντα, το σκηνικό. Ο διεθνής αμυντικός όμως ήθελε και διάλεξε το πρώτο του να είναι το έβδομο της ομάδας του, να συνδυαστεί έτσι – πέραν της ιστορικότητας που προκάλεσε – με τον δικό του, τυχερό αριθμό.

Έγινε ο Tsimi, ο Greek Scouser

Στον χρόνο που μεσολάβησε, δεν συστήθηκε απλώς στο κοινό της Λίβερπουλ που είχε ξεχάσει το ονοματεπώνυμό του. Έγινε ο Tsimi. Ο Greek Scouser. Ή από χτες το απόγευμα, ο Scouser που είναι Greek. Με δικό του τραγούδι, ενδεικτικό της αποθέωσης που απολαμβάνει σε κάθε του εμφάνιση. Ανάλογο της αποδοχής που πλέον έχει. Σε αποδυτήρια, εξέδρα, media. Ανάλογη του ρόλου και της υπόστασής του στη συντροφιά των όντως, απολύτως κορυφαίων.

Έγινε ο κορυφαίος, αναλογικά του χρόνου συμμετοχής του, δημιουργικός αμυντικός της Γηραιάς Αλβιόνας. Έγινε αυτός που αποτελεί μέλος των όσων εκτελούν τις στατικές φάσεις των Κυπελλούχων, πλέον, Αγγλίας. Των επίδοξων πρωταθλητών Premier League. Και των επίδοξων πρωταθλητών Ευρώπης. Της μιας εκ των δύο, τριών κορυφαίων ομάδων του πλανήτη της τελευταίας τριετίας.

Έγινε αυτός που έχει κερδίσει τόση πια εμπιστοσύνη, έχει διανύσει τόσο δρόμο ώστε να μπορεί να κρίνει, σε συνθήκη που του είναι ξένη, τελείως καινοφανή στην σταδιοδρομία του, ένα τρόπαιο. Και όχι – για τους Άγγλους ειδικά – οποιοδήποτε τρόπαιο.

Και άργησε. Αλήθεια. Τέτοια η φόρα του, τέτοια η φούρια του, τέτοια η επιμονή του, τέτοια η στοχοπροσήλωσή του, τέτοια η δουλειά που ασταμάτητα πατάει, που δεν θ’ αργήσει η ώρα, που ο Κλοπ δεν θα τον ακούει περιμένοντας ο ίδιος να διαλέξει τη σειρά του, μα θα τον στέλνει από τους πρώτους στη βούλα.

Και γιατί όχι, πρώτο κιόλας;

Το Παρίσι, έτσι για ένα πρώτο στοίχημα, κοντά είναι.

Μα και αν η συγκυρία δεν το προκαλέσει στην Πόλη του Φωτός, ποιος αρνείται πως, οποτεδήποτε προκύψει από εδώ και πέρα, ότι ακόμη και αυτό, ο Κώστας Τσιμίκας, το μπορεί; Και ότι κυρίως, πλέον, ότι το έχει; Οτιδήποτε πλέον του ζητηθεί ή ο ίδιος θελήσει να καταθέσει στο χορτάρι;

Παρακολουθήστε την Game Night: