Κώστας Τσιμίκας: Ο Mr Assist της Λίβερπουλ θέλει να φτάσει έως το τέλος

Κανείς δεν (του) είπε πως θα είναι εύκολο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Το άλμα, δεν είναι απλώς μεγάλο. Αγγίζει τα όρια αυτού της πίστεως. Το κάνεις και ελπίζεις πως δεν θα γκρεμοτσακιστείς. Δεν αμφιβάλλει κανείς για το ότι γίνεται, για τις δυνατότητες του άλτη. Εφόσον τον διάλεξαν, προφανώς και υπάρχουν. Αυτό που τίθεται σε συζήτηση, αυτό που (πάντα) τριβελίζει και γεμίζει αμφιβολία είναι αν κάπου στην πορεία αυτού του άλματος, χαθεί η πίστη και έτσι, μείνει ανολοκλήρωτο.

Για χίλιους και δυο λόγους μπορεί να συμβεί. Κόντεψε και στην περίπτωση του Κώστα Τσιμίκα. Η, τουλάχιστον, έτσι φάνηκε. Από Ελλάδα και Ολυμπιακό, σε Premier League και Λίβερπουλ. Από την πρωταθλήτρια της Super League Interwetten, στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ταβάνι. Δεν πάει ψηλότερα. Και έχοντας μπροστά του, να ανταγωνιστεί, για να διεκδικήσει χρόνο συμμετοχής, τον κορυφαίο του πλανήτη στη θέση του. Πλέον όμως, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση για το ότι ο Tsimi το έκανε το άλμα, προσγειώθηκε στην άλλη μεριά. Εκεί που εξ αρχής άνηκε.

Μπορεί η χθεσινοβραδινή ρεβάνς των προημιτελικών του Champions League με την Μπενφίκα να έμοιαζε και εν πολλοίς να ήταν μια τυπική διαδικασία μετά το 3-1 του «Ντα Λουζ», ωστόσο αποτέλεσε μια ακόμη απόδειξη. Προσέφερε ακόμη ένα ορόσημο στη φετινή παρουσία του διεθνή αριστερού μπακ στα κόκκινα. Τα δύο από τα τρία γκολ των Μερσεϊσάιντερς ξεκίνησαν από τα πόδια του. Για πρώτη φορά στην καριέρα του έδωσε δύο ασίστ. Σε προημιτελικό Champions League. Ενας αριστερός μπακ. Αξιομνημόνευτο για όποιον και αν είναι. Ακόμη και αν έχει κάνει το άλμα.

Ηδη, μετράει φέτος μισή ντουζίνα ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις. Δεύτερος καλύτερος απολογισμός της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του μετά τις επτά που έγραψε στην τελευταία του χρονιά στον Ολυμπιακό. Και έχει ακόμη δέκα (+2, τους τελικούς Champions League και Κυπέλλου Αγγλίας αν φτάσει εκεί η Λίβερπουλ) παιχνίδια για να τελειώσει η φετινή και να κυνηγήσει την κατάρριψη αυτής της επίδοσης.

Πέρυσι, τέτοια εποχή, τόσα (6) ήταν τα παιχνίδια που είχε αγωνιστεί. Πήρε άλλο ένα, στο φινάλε της Premier League, αδυνατώντας να φτάσει συνολικά τις τέσσερις ώρες στο γήπεδο. Δεν το έκρυψε. Δεν χρειάζονταν κιόλας. Εζησε τη χειρότερη σεζόν της καριέρας του. Τραυματισμοί και covid ήρθαν σε καίριες στιγμές. Για έναν νέο στο «Ανφιλντ», για έναν νέο στις απαιτήσεις της Λίβερπουλ και του Γιούργκεν Κλοπ, το timing, η συνέχεια, η αδιάλειπτη συνέχεια στην προσαρμογή στο κάθε τι, εντός και εκτός γηπέδου, παίζει καταλυτικό ρόλο. Και δεν την είχε.

Ονειρο ζωής. Και οικογενειακό

Εύλογη η (παρα)φιλολογία. Οσο και αν ακούγεται παράδοξο, τερματίστηκε νωρίς πριν καν παρουσιαστεί στη δημόσια σφαίρα. Γι’ αυτούς που μετράει, γι’ αυτούς που αποφασίζουν, πιθανότατα δεν υπήρξε καν. Η Λίβερπουλ τον είχε στα κιτάπια της, χαρτογραφημένο, από τότε που έπαιζε δανεικός στην Eredivisie και τη Βίλεμ. Επτά είναι συνολικά οι βαθμίδες scouting των «ρεντς». Τότε, ήταν η πρώτη, η βάση της πυραμίδας.

Στην επόμενη διετία στον Ολυμπιακό, καλύφθηκαν όλες. Στη δεύτερη σεζόν μετά την επιστροφή από τη Βίλεμ – επεισοδιακή καθ’ όλα, αφού το ολλανδικό club ενημέρωσε για την χρήση του προβλεπόμενου buyout, κοστίζοντας χρόνο και χρήμα στους πρωταθλητές Ελλάδας προκειμένου να ακυρώσουν, ως είχαν δυνατότητα (έστω και αν το έπραξαν στο όριο) αυτή την option και να κρατήσουν τον Τσιμίκα – δεν υπήρχε παιχνίδι του Ελληνα ακραίου που δεν τον παρακολουθούσε ζευγάρι μάτια ανθρώπου της Λίβερπουλ.

Πως λοιπόν να μην τον ήξεραν; Να μην γνώριζαν τις δυνατότητές του;

Δεν ήταν οι μόνοι, ναι. Η Σεβίλλη για παράδειγμα, το καλοκαίρι του ’20, το καλοκαίρι της καραντίνας, ήταν η πρώτη που έδειξε ενδιαφέρον στα όρια της πρότασης (είχε προηγηθεί, αλλά «ακυρωθεί» έγκαιρα, χωρίς διάθεση επανόδου η Νις). Οι Ανδαλουσιάνοι όμως έπρεπε να περιμένουν πωλήσεις για να εξασφαλίσουν ρευστό ώστε να κινηθούν για τον «Τσίμι». Και έτσι, έχασαν χρόνο. Και στο τέλος, και τον ίδιο.

Ετσι κι αλλιώς, όταν μπήκε η Λίβερπουλ στο παιχνίδι, σκότωσε τον ανταγωνισμό. Δεν μπορούσε καν να το πιστέψει το πόσο σοβαρό ήταν το ενδιαφέρον των ρεντς, οι οποίοι αναζητούσαν ένα αξιόπιστο backup του Ρόμπερτσον. Έναν τύπο να κάνει τα ρεπό του Σκωτσέζου, μα και να μπορεί να τον αναπληρώσει επάξια σε οποιαδήποτε στραβή. Ο Τσίμικας πείστηκε για το ρεαλιστικό του πράγματος μόνο όταν ο ίδιος ο Κλοπ του μίλησε, του εξήγησε το background της επιλογής του και τα σχέδια, το πλάνο που υπήρχε γι’ αυτόν.

Πως λοιπόν να μην γνώριζε ο Γερμανός τι είχε στα χέρια του, τι είχε επιλέξει;

Τη μεταγραφή την περίμενε σ’ εκείνο το ταξίδι του Ολυμπιακού στο Λονδίνο, για τη ρεβάνς των «16» του EuropaLeague με τους Γουλβς, αρχές Αυγούστου. Περίμενε πως δεν θα γύριζε Αθήνα με την «ερυθρόλευκη» αποστολή. Εν τέλει, έμειναν όλοι οι εμπλεκόμενοι στις συζητήσεις, αλλά όχι αυτός. Γύρισε και για δύο μέρες ήταν στα νύχια. Σε μια διαπραγμάτευση που εξελίχθηκε όπως οι περισσότερες. Με δεδομένα, συγκεκριμένο οικονομικό πλαίσιο, διάφορες προτάσεις (μέχρι και έμψυχο δυναμικό έβαλε στο τραπέζι κάποια στιγμή η Λίβερπουλ), εντάσεις, αλλά ευτυχώς κατανόηση και γρήγορη κατάληξη.

Η πόρτα που άνοιγε ήταν πολύ μεγάλη για να μείνει σφαλιστή για τεχνικότητες. Γιατί, κακά τα ψέματα, στο συγκεκριμένο deal, οτιδήποτε πέραν της αδιαμφισβήτητης πρόθεσης όλων να το πετύχουν και φυσικά της… τρέλας του ίδιου του Τσιμίκα να μετακομίσει στο Λίβερπουλ, όλα τα υπόλοιπα ήταν, αποδείχτηκαν, όντως τεχνικότητες.

Και έτσι, παρά τα σκαμπανεβάσματα, η επιθυμία ήταν τόσο μεγάλη, που Κυριακή πρωί, τα πάντα είχαν τελειώσει και με ιδιωτικό τζετ πέταξε στο νέο του σπίτι, υλοποιώντας ένα όνειρο. Να φορέσει τη φανέλα της ομάδας που παιδί την είχε πόστερ στο προσκέφαλό του, που… οικογενειακά, πατέρας και μεγαλύτερος αδερφός, υποστηρίζονταν και του είχαν κολλήσει το ανάλογο μεράκι.

Εμπιστοσύνη και δουλειά

Δεν ήταν δυνατόν συνεπώς η εμπιστοσύνη όλων στη Λίβερπουλ μέσα σε λίγους μήνες να χαθεί. Δεν ήταν δυνατόν όσες δυσκολίες και αν αντιμετώπισε ο Τσιμίκας, προβλεπόμενες καθ’ όλα, παρότι ναι, κομματάκι μαζεμένες, να σβήσουν τη δική του κάψα.

Πάλι λοιπόν, έγκαιρα, πολύ έγκαιρα, τα συζήτησαν, τα έβαλαν κάτω, τα ξεκαθάρισαν, διατρανώθηκε η αμοιβαιότητα της πίστης και έτσι, τόσο απλά, τόσο καθαρά, πριν καν ξεκινήσει η δημόσια συζήτηση για το μέλλον του Tsimi μετά από μια κακή παρθενική σεζόν στους «κόκκινους», αυτό είχε ξεκαθαρίσει.

Δεν θα το κούναγε από το Λίβερπουλ, θα αξιοποιούσε ό,τι διδακτικό του προσέφερε η πρώτη, δύσκολη χρονιά και το πλάνο θα ακολουθούνταν προβλεπόμενα. Το δούλεψε και ο ίδιος. Ετσι κι αλλιώς, χωρίς δουλειά, σε κάθε κομμάτι, δεν μπορεί να γίνει. Ψυχολογικά, πνευματικά, σωματικά, αγωνιστικά, σε οποιοδήποτε επίπεδο, σε κάθε τμήμα του παιχνιδιού.

Δεν χρειάζεται εμβάθυνση, ούτε και ιδιαίτερη ανάλυση: πρόκειται για άλλο παιχνίδι. Και σε αυτό επιβιώνουν, αντέχουν, ξεχωρίζουν, μόνο οι ελάχιστοι ικανοί, οι μετρημένοι κορυφαίοι. Γιατί τέτοιοι, καθορίζουν αυτό το… άλλο παιχνίδι. Από εκεί λοιπόν που ο πάγκος ήταν το όριο του, πλέον έγινε συνήθεια το χορτάρι. Από εκεί που το κοινό του «Ανφιλντ» καλά καλά δεν τον γνώιρζε εξ όψης, τον αποθέωνε σε κάθε του εμφάνιση, επιβραβεύοντάς τον για την προσπάθεια, τη δυναμική, την προσαρμοστικότητά του και το ταίριασμα του σε ένα δομημένο σύνολο.

Αρμονικό απόλυτα. Από την πρώτη στιγμή είχε κολλήσει με τον Σαλάχ. Τα καφεδάκια γαρ, κοινή συνήθεια σε Ελληνες και Αιγύπτιους. Ξεχώρισε την παρέα του Τιάγκο και του γερόλυκου Ισπανού κίπερ Αντριαν (ευκαιρία να φρεσκάρει που και που και τα – βασικά έστω, αλλά κατανοητά - ισπανικά του), αλλά το πόσο είχε γίνει ένα με το σύνολο φαίνονταν. Από τους πανηγυρισμούς του με τον Κλοπ, από το πως ζούσε, ακόμη και από τον πάγκο, τα παιχνίδια. Από τη συμμετοχή του στα λογιών λογιών ενσταντανέ που μοιράζονταν σε κοινή θέα οι λιβερπούντλιανς.

Τα δυο του κινέζικα SharPei, o Maui και ο Fuerte, έχουν μετατραπεί πλέον σε… αξιοθέατο, τα τατουάζ του (στο «μανίκι» που χτύπησε στο δεξί χέρι, πλαισίωσε τα δύο του σκυλιά με αγγέλους, καλύπτοντας παράλληλα σιγά σιγά ολάκερο το αριστερό του πόδι, από τον αστράγαλο ως τον μηρό) απασχόλησαν, η αναζήτηση για προσωπικό σύνθημα έχει εξελιχτεί σε.. σταυροφορία μεταξύ των οπαδών της Λίβερπουλ, με το “Tsimi Tsimi Tsimi, our Kostas Tsimikas / His passport says he’s Greek but we know that he’s Scouse”, στους ρυθμούς του Gimme! Gimme! Gimme! των Abba να είναι κοντά στην κατοχύρωση.

Όλα, κομμάτι κομμάτι, δομούν πλαίσιο, σκιαγραφούν ολότητα, συνθέτουν μια πλήρη αγωνιστική και όχι μόνο προσωπικότητα, σύμφυτη τελείως με το στάτους της μιας εκ των μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού καλύτερων ομάδων του πλανήτη.

Είπαμε. H πίστη ξέχειλη εξ αρχής. Το άλμα έγινε. Και πλέον ζούμε, βλέπουμε, αυτό που αναμφίβολα συμβαίνει: τον Tsimi να έχει περάσει στην άλλη πλευρά. Στο παρεάκι των κορυφαίων…