Αρκετά με τις μάχες των φανατικών. Έχουν πάρει την απόφασή τους και είναι ταγμένοι στις ομάδες τους, δεν παίζει ρόλο η άποψή τους. Ώρα να μιλήσουν οι ουδέτεροι, αυτοί που δεν είναι ούτε Λίβερπουλ ούτε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά καλούνται να πάρουν θέση και να διαλέξουν μία απ' τις δύο.

ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ ΧΩΡΙΣ ΔΙΛΗΜΜΑ, Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ

Στα 25 χρόνια που παρακολουθώ αγγλικό ποδόσφαιρο χωρίς να είμαι Γιουνάιτεντ, είδα τον Καντονά να σηκώνει τον γιακά, τον σερ Άλεξ να βγάζει απ' το μανίκι πρωταθλήματα, τον Γκιγγς να καλπάζει σαν ζαρκάδι ανάμεσα σε ιποππόταμους με πλατυποδία, τον Μπέκαμ να χτίζει φράντζα - φράντζα το σύγχρονο αθλητικό σταριλίκι, τον Ροϊ Κιν να τα κάνει όλα γρυλίζοντας, τον Σκόουλς να τα ξανακάνει λουφάζοντας, τον Σόλσκιερ να κάνει αυτό που όποιος το ξανακάνει θα λέμε "αυτός έκανε ό,τι και ο Σόλσκιερ". Και τον τελικό του '99. Τον πρώτο αδιανόητο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Όλα αυτά τα χρόνια, η ομάδα της διπλανής πόλης δεν περπάτησε ποτέ μόνη της. Η πικρή αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν πήγε και πουθενά.

ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ ΛΟΓΩ KING ERIC, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΠΕΡΙΔΗΣ

Από τις αρχές του '90 που έχω τις πρώτες ξεκάθαρες αναμνήσεις, όταν και με κέρδισε η Τότεναμ ελέω Γιούργκεν Κλίνσμαν, τόσο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όσο και η Λίβερπουλ έχουν χαρίσει παίκτες - θρύλους και μαγικές στιγμές στο ποδόσφαιρο. Γκιγκς, Μπέκαμ, το τρομακτικό δίδυμο Γιορκ - Κόουλ, ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο Σόλσκιερ, ο παίκτης - σύμβολο Τζέραρντ, ο φανταστικός Σουάρες, ο μαγικός Τσάμπι Αλόνσο, οι Σμάιχελ - Ντούντεκ.

Οι αξέχαστοι τελικοί Champions League Μπάγερν Μονάχου - Μάντσεστερ Γ. και Μίλαν - Λίβερπουλ. Άσχετα από τους πόσους τίτλους κατέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια, στο δικό μου μυαλό η μεγάλη τους διαφορά ακούει σε ένα και μόνο όνομα: Ερίκ Καντονά. Αυτή η ποδοσφαιρική ευφυΐα, σε συνάρτηση με το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του, με ανάγκασε τόσες και τόσες φορές να παρακολουθήσω παιχνίδια της Γιουνάιτεντ μόνο και μόνο για να χαζέψω τον Γάλλο με το σηκωμένο γιακά. Τον παίκτη που ήταν τεράστιος, απρόβλεπτος και αθεράπευτα ρεαλιστής ακόμη και στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου.

-Ερίκ, τι θα γίνει η Γιουνάιτεντ χωρίς εσένα; -...Πιο γρήγορη.

Τεράστιος.

ΑΝΤΙΠΑΘΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ, Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΡΤΖΟΥΛΑΚΗΣ

Τι να πρωτοπεί και τι να πρωτογράψει κανείς για την κόντρα αυτών των δύο ομάδων. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ντέρμπι του πλανήτη, που... δεν είναι ντέρμπι (με την ακριβή έννοια του όρου). Ωστόσο, καμία εκ των δύο δεν μου είναι συμπαθής. Ως οπαδός της Τότεναμ, λογικά θα έπρεπε να έχω πρόβλημα μόνο με τις άλλες λονδρέζικες ομάδες, δηλαδή κυρίως την Άρσεναλ και την Τσέλσι. Αλλά δεν μπορώ με τίποτα να συμπαθήσω ούτε τη Λίβερπουλ ούτε τη Γιουνάιτεντ.

Και ιδιαίτερα τη δεύτερη. Την οποία και αντιπαθώ σφόδρα. Την αντιπάθησα έντονα στον τελικό του '99, όταν η Μπάγερν την είχε... πατήσει, αλλά στο τέλος την... πάτησε με τον τρόπο που όλοι θυμόμαστε. Μπορώ να πω ότι τη μίσησα τον Ιανουάριο του 2005, για εκείνο το γκολ του Πέντρο Μέντες από το κέντρο του γηπέδου, όπου ο Ρόι Κάρολ έκανε την γκέλα, η μπάλα έσκασε ένα μέτρο μέσα από τη γραμμή, αλλά ο επόπτης δεν το μέτρησε ποτέ, στερώντας από την Τότεναμ ένα σπουδαίο "διπλό" στο Old Trafford.

Από την άλλη, με έχει κουράσει απίστευτα όλο αυτό που γίνεται με τους οπαδούς της Λίβερπουλ, οι οποίοι νομίζουν πως υποστηρίζουν τη μόνη αληθινά μεγάλη ομάδα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κάτι που ζω σχεδόν καθημερινά στο γραφείο, όπου είμαι περιτριγυρισμένος από... reds. Άλλωστε, τα έχει γράψει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος.

Τέλος πάντων, εφόσον έχουμε να κάνουμε με δίλημμα και πρέπει να επιλέξω, θα καταλήξω στο ότι αντιπαθώ λιγότερο τη Λίβερπουλ. Όμως, για να κάνω και μία πρόβλεψη για το ματς της Κυριακής, πιστεύω πως η Γιουνάιτεντ θα πάρει τη νίκη.

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΡΥΛΟΥΣ, Ο ΗΛΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

Τα νεύρα που είχα πριν μια σχολική γιορτή τον Μάιο του '99 όταν η αγαπημένη μου εφημερίδα βγήκε με πρωτοσέλιδο τη Γιουνάιτεντ και την -αντικειμενικά ασύλληπτη- ανατροπή της, δεν λέγονται. Δεν είχα πρόβλημα με τη Γιουνάιτεντ, αλλά τελικά είχα και λίγο. Αυτό το κατάλαβα με τα χρόνια. Το πρωτοσέλιδο που μου την έσπασε γιατί στα 16 μου, ούτε στα 33 ομολογώ, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με μια ξένη ομάδα. Η Γιουνάιτεντ μου την έσπαγε από την αρχή για αυτό τον μαρκετίστικο χαρακτήρα που σύστησε και τελικά επέβαλλε στο ποδόσφαιρο. Τη ρεκλάμα που έκανε το ποδοσφαιράκι ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο στυγνή μπίζνα.

Από την άλλη, αν υπάρχουν θρύλοι ή αν πιστεύουμε στους θρύλους, το χρωστάμε και θα το χρωστάμε αιωνίως σε κάτι κλαμπ όπως η Λίβερπουλ, στα αρχαϊκά τους τέρματα με το κοντό δίχτυ στα 90s, στο μουστάκι του Ίαν Ρας και στην ανατροπή της Πόλης. Στο ποδόσφαιρο που δεν παίζεται μόνο στο χορτάρι, αλλά πρωτίστως στην καρδιά. Δεν χρειάζεται να είσαι Λίβερπουλ για να ξέρεις τι της χρωστάς.

ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ

Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι να παρακολουθώ τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο συνδρομητικό κανάλι. Τη Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον με Κιν, Μπατ, Σκόουλς, Γκιγκς, Μπέκαμ, Γιορκ, Κόουλ, Σόλσιερ (ή όπως τέλος πάντων προφέρεται το όνομά του) και τους υπόλοιπους. Αυτή η γεννιά των παικτών μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Τη Λίβερπουλ την έχω στο μυαλό μου κυρίως με παίκτες όπως οι Όουεν, Χέσκι, Τζέραρντ, Γκάραχερ, Φάουλερ αλλά και Μπέργκερ, Σμίτσερ, Χίπια. Φυσικά υπήρξαν και άλλοι σπουδαίοι παίκτες που τίμησαν τη φανέλα αυτή, αλλά αναφέρομαι σε ποδοσφαιριστές που θυμάμαι περισσότερο ως πιτσιρικάς.

Δεν μπορώ να πω ότι μισώ κάποια από τις δύο ομάδες. Ίσα, ίσα που έχουν πετύχει πράγματα για τα οποία τις θαυμάζω. Έχω μια τάση, όπως νομίζω οι περισσότεροι όσο περνούν τα χρόνια, να θαυμάζω περισσότερο παίκτες του παρελθόντος ή και να αναπολώ παιχνίδια του παρελθόντος. Για τον λόγο αυτό, επειδή μεγάλωσα κυρίως με Γιουνάιτεντ, της δίνω την ψήφο μου, άσχετα αν με την πάροδο των ετών δεν έγινα υποστηρικτής καμιάς εκ των δύο.

ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ ΛΟΓΩ ΖΟΖΕ, Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΝΑΔΗΣ

Ένας από τους ανθρώπους τους ποδοσφαίρου που με εκνεύριζε περισσότερο ήταν ο Φέργκιουσον. Δεν έχει σημασία εδώ το γιατί. Και επειδή αυτός ήταν ο προπονητής της United από τότε που άρχισα να βλέπω ποδόσφαιρο, δεν την πήρα με καθόλου καλό μάτι. Μπήκε στις αντιπάθειές μου κι ας έχει θρύλους όπως ο Καντονά. Την ίδια ώρα η Λίβερπουλ ήταν στην κατηγορία "ούτε κρύο, ούτε ζέστη", ώσπου βρέθηκα στον τελικό του 2007 στο ΟΑΚΑ και με συνεπήρε η ατμόσφαιρα στις εξέδρες.

Έλα όμως που το 13/14 έγινε το πρώτο φαβορί για το πρωτάθλημα. Αποτέλεσμα να ξεπεταχτούν από παντού υποστηρικτές της Λίβερπουλ σε βαθμό υστερίας. Δεν μπορούσες να ρίξεις ματιά στα social media την ώρα που έπαιζε, χωρίς να εκνευριστείς. Και το κακό συνεχίστηκε/συνεχίζεται επί Κλοπ. Στην αντίπερα όχθη, η United έγινε συμπαθέστερη χωρίς τον Φέργκι. Και αυτή την περίοδο την υποστηρίζω, γιατί όλοι έχουν πέσει πάνω στον Ζοζέ και εγώ είμαι με τον Μουρίνιο, που λέει και ο Δημητρόπουλος. Με λίγα λόγια δεν καιγόμουν διαχρονικά ποτέ γι' αυτό το παιχνίδι, φέτος όμως κλείνω προς Old Trafford.

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΓΙΑ ΤΟ YWNA, Ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΟΛΙΔΗΣ

Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι και των δύο ομάδων, αλλά για τους... ουδέτερους η φάση είναι "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα". Στα παιδικά μου χρόνια έβλεπα την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχοντας αρκετές φορές και τη βοήθεια του διαιτητή, να κατακτά τίτλους, ενώ από την άλλη τη Λίβερπουλ να "παλεύει" σε μία μετριότητα.

Επειδή, όμως, ο Καίσαρης μας έβαλε το... πιστόλι στον κρόταφο να διαλέξουμε μία εκ των δύο τότε θα πάω με τη Λίβερπουλ. Τα κριτήρια δεν είναι σε καμία περίπτωση αγωνιστικά, αλλά αφορούν τις συνθήκες που επικρατούν στο γήπεδο. Αν έχεις υπάρξει φίλαθλος ή οπαδός κάποιας ομάδας είτε εάν απλά σου αρέσει το ποδόσφαιρο δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις στο "You'll never walk alone".

Όταν ακούς περισσότερους από 50.000 φιλάθλους να ενώνουν τη φωνή τους και να τραγουδούν και να... αφιερώνουν στην ομάδα τους ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε για να γίνει ύμνος του συλλόγου τους, αλλά κουβαλάει από μόνο του τη δική του ιστορία είναι κάτι το μοναδικό. Ειδικά, το βίντεο όπου μαζί με τους οπαδούς της Ντόρτμουντ τραγουδούν μαζί το "You'll never walk alone" θα βρίσκεται σίγουρα για πολλά χρόνια στα highlights των στιγμών της εξέδρας στα γήπεδα όλου του κόσμου.

ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ, Η ΜΑΡΙΝΑ ΣΤΡΙΓΓΑ

Ποτέ δεν μπόρεσα να υποστηρίξω κάποια ομάδα του εξωτερικού, να ταυτιστώ μαζί της. Γι' αυτό και πάντα έμενα ουδέτερη σε όλες τις συζητήσεις που αφορούσαν διλήμματα όπως Μπαρτσελόνα - Ρεάλ και άλλα τέτοια για τα οποία καυγάδιζαν φίλοι και γνωστοί. Αν όμως πρέπει να επιλέξω... όχθη για το ντέρμπι της Κυριακής ανάμεσα σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ, τότε θα ψηφίσω Γιουνάιτεντ δαγκωτό.

Αφενός γιατί είμαι πάντα #teamMourinho και αφετέρου επειδή μεγάλωσα σε ένα σπίτι με την τηλεόραση πάντα ανοιχτή σε κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα και το πρόσωπο ενός συμπαθέστατου κύριου (τον οποίο και ήθελα για παππού μου όταν ήμουν μικρή), aka του Άλεξ Φέργκιουσον να κάνει συνεχώς την εμφάνισή του στην οθόνη. Ήταν (και παραμένει) η μεγάλη λατρεία του μπαμπά βλέπετε... Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τη Λίβερπουλ, αλλά στα σημεία κερδίζει η Γιουνάιτεντ.

ΜΙΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ, Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ

Σαν να λέμε διάλεξε το δηλητήριο σου. Την κουρτίνα τρία, κύριοι. Τον Ζονγκ και τα μυαλά στα κάγκελα. Κάτι άλλο. Για το θεό, μην μου το κάνετε αυτό. Η Λίβερπουλ μου ξυπνάει άγρια ένστικτα, κυρίως επειδή δεν αντέχω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ τους οπαδούς της, δηλαδή αυτούς που έχω γύρω μου. Είτε σε απόσταση αναπνοής στο γραφείο και περνάμε πολύ ωραία, είτε αυτούς που μου έκαναν τη ζωή δύσκολη μεγαλώνοντας (ο Ηλίας, δηλαδή). Τα έχω γράψει όλα αυτά και σε ένα κείμενο στο Oneman.gr οπότε είμαι καλυμμένος και σε δικαστήριο. Αλλά Μάντσεστερ; Ε όχι. Μεγαλώνοντας γούσταρα πολύ τη Μπάγερν λόγω Κλίνσμαν, λόγω Γιάνκερ, λόγω Καν, λόγω Έφενμπεργκ. Πως μπορείς να μη λατρέψεις αυτά τα φρύδια; Οπότε φέρω βαρέως τα όσα είχαν γίνει με τον Σόλσκιερ και τον Σέριγχαμ.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Ως γνήσιο αντιδραστικό στοιχείο υποστήριζα ότι εκνεύριζε τους άλλους, ή από την άλλη εναντιωνόμουν με οτιδήποτε υποστήριζαν οι άλλοι. Όπως ο Γιώργος, ο οποίος μου έχει πετάξει παγοκύστη στο κεφάλι όταν άρχισε εν εξάλλω πανηγυρισμούς για το γκολ του Κοστίνια, δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, μη ρωτάς περισσότερα. Η Μάντσεστερ είναι πιο συστημική. Η Λίβερπουλ, όμως, έχει πιο γραφικούς οπαδούς. Ωχ, δεν μπορώ, πραγματικά.

Από τη στιγμή που το αμέσως χειρότερο πράγμα από το να διαλέξω one of the two evils, είναι να μην απαντήσω σε δίλημμα, θα ταχτώ κατά των Reds, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς ενόψει επαναληπτικού. Go Plymouth!

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΜΠΕΚΑΜ, Η ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΓΡΙΒΕΑ

Το γεγονός ότι έχω και γνώμη πάνω σ' αυτό πρέπει να γραφτεί στα πρακτικά, αλλά δε φταίω εγώ φταίει ο Μπέκαμ. Μπορεί να είχα εξαρχής μια συμπάθεια στη Λίβερπουλ λόγω τραγουδιού και underdog status, αλλά τη σφραγίδα την έβαλε ο Μπεκαμικός βομβαρδισμός που τα κορίτσια της γενιάς μου ένιωσαν στα τρίσβαθα της ψυχής τους. Τέτοιος ήταν ο αλαλαγμός που επικρατούσε τότε για τον Μπέκαμ και την εμφάνισή του, που θυμάμαι πως για καιρό δεν ήξερα καν σε ποια ομάδα παίζει. Ήξερα τι ζελέ χρησιμοποιεί, με τι ξυραφάκι ξυρίζεται και τι σλιπάκι φοράει, αλλά για την ομάδα του, τίποτα.

Όταν τελικά κάπως τυχαία έμαθα ότι έπαιζε στη Μάντσεστερ, η ομάδα έγινε αυτόματα "του γελοίου". Οπότε έκτοτε μπορείς να πεις ότι περπατάω με τη Λίβερπουλ.

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΓΙΑ ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ, Η ΕΡΡΙΚΑ ΡΟΥΣΣΟΥ

Είμαι Τσέλσι. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί α) σκασίλα μου και για τη Λίβερπουλ και για την Μάντσεστερ. Παρόλα αυτά, πρέπει να παραδεχτώ ότι ενώ για την πρώτη τα αισθήματά μου είναι πιο ουδέτερα και από το προφίλ του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου με την πρώτη έχω ένα θέμα. Μου τη σπάει φοβερά όλο αυτό το 'εμείς είμαστε και άλλος κανείς' στο όλο look τόσο των παικτών όσο και εκείνων που την υποστηρίζουν. Σιγά τα αυγά τα κόκκινα ρε παιδιά που είναι και το χρώμα σας.

Δεν θέλω να συμπληρώσω κάτι άλλο γιατί θα με πείτε εμπαθή. Το μόνο που θα πω είναι ότι στο πανό παραπάνω, με μικρά γράμματα υπάρχει και το 'Μπέκαμ, χαλάρωσε λίγο'. Αντιός!

ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑ, Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΕΜΠΕΛΗΣ

Δεν τρελαίνομαι με το αγγλικό ποδόσφαιρο, δηλαδή οκ το σέβομαι ότι μπορεί για χίλιους λόγους να είναι το κορυφαίο στον κόσμο, αλλά δεν είναι του γούστου μου. Βλέπω ως ποιοτικότερο το Έιμπαρ - Μπέτις από το Χαλ - Σαουθάμπτον και κατ' επέκταση το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα από το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Λίβερπουλ.

Για να μην ξεφύγουμε από το θέμα, σε γενικές γραμμές, συμπαθώ περισσότερο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ , περισσότερο από κάθε άλλη αγγλική ομάδα. Ή, καλύτερα, αντιπαθώ τη Λίβερπουλ περισσότερο από κάθε άλλη αγγλική ομάδα. Φέτος, λίγο περισσότερο Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λόγω Μουρίνιο. Λόγω αδυναμίας στον μεγάλο Ζοζέ. Και στον ίδιο προσωπικά και στη μεγάλη των προπονητών πορτογαλική σχολή.

Γενικά, είχε κατά καιρούς (όχι πάντως τα τελευταία χρόνια) πιο συμπαθητικούς παίκτες κι έπαιζε πιο συμπαθητικό ποδόσφαιρο από τη Λίβερπουλ, ειδικά επί τεχνικής ηγεσίας, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Δεν έχω κανένα δίλημμα, δηλαδή, ως προς το ποια ομάδα θα υποστηρίξω. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με χίλια...

ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ, SPECIAL ΑΠΑΝΤΗΣΗ, O ΗΛΙΑΣ ΕΥΤΑΞΙΑΣ

Το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι το μόνο που δεν μου προκαλεί αντιπάθειες ως προς τις ομάδες που το απαρτίζουν. Η Τσέλσι είναι απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, ίσως γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμπαθήσεις τους "blue is the color". Στο θέμα μας όμως: Μάντεστερ Γιουνάιτεντ ή Λίβερπουλ; Την ομάδα που κατάφερε να αλλάξει την ιστορία στο αγγλικό πρωτάθλημα και να περάσει στην κορυφή του (σκεφτείτε πόσο σημαντικό είναι αυτό και αναλογιστείτε αν μπορεί να πέσει 2η η Γιουβέντους στην Ιταλία ή η Μπάγερν στην Γερμανία), ή την Λίβερπουλ με την την KOP το YNWA και όλα τα ρομαντικά που ακολουθούν το ποδόσφαιρο τα χρόνια της υπαρξής του;

Δύσκολο το ερώτημα και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση για έναν ουδέτερο, αλλά ο Ζοσέ Μουρίνιο υπάρχει πάντα σε μία γωνία για να βοηθήσει σε αυτά τα διλλήματα. Όσο και αν το Old Traford παραμένει ο απόλυτος ποδοσφαιρικός ναός και η έδρα (χωρίς τον κόσμο) που όλοι θα ήθελαν, θα ταχθώ με το μέρος των φίλων της Λίβερπουλ. Για να το θέσω πιο σωστά θα είμαι απέναντι στον Special One, 2, 3, 4, 5!Go Reds και ας με κουράζουν λίγο οι οπαδοί τους στην Ελλάδα. Go Reds για να διαβάσουμε πως έφταιγε το χορτάρι, το πότισμα, οι παίκτες, ο καιρός, το πρόγραμμα και όλες οι άλλες δικαιολογίες του "κορυφαίου". Go Reds γιατί είναι πιο ωραία ιστορία με τον heavy metal Κλοπ...