Έβαλε την Αργεντινή στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, έγινε το είδωλο για εκατομμύρια κόσμου και κατέκτησε τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή κερδίζοντας τον Πελέ σε σχετική ψηφοφορία. Το D10S (DIOS=Θεός), έγινε το λογότυπό του, αλλά η "απάτη" με το χέρι του θεού το 1986 και η εξωαγωνιστική του ζωή με τα ναρκωτικά και τα κρούσματα ντόπινγκ χάλασαν την εικόνα και τον έριξαν από τον θρόνο.

Ανήμερα των γενεθλίων του, οι συντάκτες του Sport24.gr, απαντούν στην ερώτηση αν ο Ντιέγκο, είναι "Θεός" ή "απάτη" και περιμένουν τη δική σας άποψη.

Η "απάτη" που θέλουμε να είναι ο Θεός μας (Δημήτρης Κωνσταντινίδης)

Aν του ανοίξουμε το θέμα όλοι οι θεοί στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι και λίγο απάτη έτσι; Και τους ίδιους να ρωτούσαμε θα έλεγαν πως τους έχουν φορτώσει στην πλάτη περισσότερα απ' όσα μπορούν να σηκώσουν. Η διαφορά τους με τον Ντιέγκο είναι ότι αυτός θα σου πει ότι μπορεί να τα σηκώσει όλα και ότι και...λίγα λένε για τις χάρες του και τα ταλέντα του.

Δεν υπάρχει ο τύπος! Αυτή είναι η αλήθεια. Κατάφερε ακόμα και η κορυφαία απάτη του, το "χέρι του Θεού" να γίνει λατρευτικό μνημείο από εκατομμύρια πιστούς. Τον μισούν και πολλοί; Σίγουρα, αλλά μπορεί και να κρυφοζηλεύουν που δεν τον είχαν στην ομάδα τους.

Δεν τρελαινόμουν ποτέ για τον Ντιέγκο στα ντουζένια του. Παικτάρα τεράστια, αλλά τον θεωρούσα ένα υπερφίαλο κακομομαθημένο καθίκι, που έκανε ένα σωρό γυφτιές και τις πουλούσε για επανάσταση. Τον συμπάθησα περισσότερο, μετά την μάχη που κέρδισε για τη ζωή του στην Κούβα και βλέποντας (πλέον) πόσα πραγματικά υπερφίαλα καθίκια κυκλοφορούν τώρα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και είναι περισσότερο ρομποτάκια. Ναι, τελικά ο Ντιέγκο, ο αυθεντικός τεράστιος τσόγλανος, είναι η "απάτη" που επιθυμούμε να είναι ο Θεός μας.

Θεός αν είναι... (Θοδωρής Κουνάδης)

Να χαρακτηρίσω ως ποδοσφαιρική “απάτη” τον Μαραντόνα; Να ρίξει φωτιά ο Ντιέγκο να με κάψει. Εντάξει, για μένα η Πρωτοχρονιά παραμένει η 1η Ιανουαρίου και όχι η 30η Οκτωβρίου όπως γιορτάζει ο Ηλίας Ευταξίας. Αλλά να φτάσω στο σημείο να διαγράψω την καριέρα του κορυφαίου ποδοσφαιριστή που γνώρισε ο πλανήτης για δύο χέρια; Όχι δα.
Άλλωστε ο ίδιος έδωσε ή πήρε τις απαντήσεις του για τις... αταξίες του. Το 1986 λίγο μετά το γκολ με το χέρι στην Αγγλία, σημείωσε τοωραιότεροτέρμα που έχεις δει σε τέτοιο επίπεδο. Και το 1990 για την απόκρουσηστους ομίλους με την ΕΣΣΔ, βίωσε τη μεγαλύτερη σφαγή σε τελικό Μουντιάλ.

Τι άλλο πέρα από τα χέρια για να τον χαρακτηρίσεις “απάτη”; Ήταν (και είναι) κακό παιδί; Συγνώμη, αλλά τα επιτεύγματα ενός ποδοσφαιριστή μέσα στο χορτάρι δεν θα τα κρίνω με βάση το αν μου κάνει για γαμπρός της βαφτιστήρας μου.

“Απάτη” λοιπόν δεν μπορείς να τον πεις. Οπότε στο ερώτημα απομένει το Θεός. Αν και αυτά που έχει πετύχει ως σύγχρονος Ελ Σιντ με Νάπολι και Αργεντινή, αρκούν για να τον αποκαλείς Θεό. Κάνε και αλλιώς! Είπαμε, θα σου ρίξει φωτιά να σε κάψει.

Ο Θεός των φτωχών (Κώστα Χολίδης)

Ο ίδιος δεν διάλεξε ακριβώς αυτό που λέμε το δρόμο του Θεού. Κάθε άλλο, αφού, η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη ατασθαλίες, ουσίες και οινοπνεύματα. Στο γήπεδο όμως, δεν μπορεί κανένας να παραγνωρίσει τις σπάνιες αρετές του και το ταλέντο που του χάρισε απλόχερα ο Θεός.

Δεν είναι μόνο αυτό που κάνει τον "Ντιεγκίτο" να έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές ορισμένων ανθρώπων. Ειδικά, όσων είναι από την Αργεντινή ή την υποστηρίζουν και το ίδιο ισχύει και για τη Νάπολη.

Για αυτούς τους ανθρώπους είναι ο ήρωας των φτωχών. Εκείνος που ήρθε για να τους πάρει από το χεράκι (ποιος ξεχνά το "χέρι του Θεού") και να τους οδηγήσει στην κορυφή, κάτι σαν τον "Ρομπέν των Δασών" του ποδοσφαίρου.Οδήγησε μόνος του την Αργεντινή μέχρι την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 (2ου της ιστορίας της Albiceleste) και την έφτασε στον τελικό τέσσερα χρόνια αργότερα. Πήρε τη Νάπολη της εργατικής τάξης και την έκανε πρωταγωνίστρια κόντρα στον πλούσιο Βορρά.

Όλα αυτά όντας πάνω απ' όλα αυθεντικός και χωρίς να κάνει όσα επέβαλλαν οι δημόσιες σχέσεις που θα έπρεπε να έχει όντας ένας αστέρας του ποδοσφαίρου. Θεός, λοιπόν, δίχως αμφιβολία.

Θεός (Θανάσης Κρεκούκιας)

Έχω γράψει χιλιάδες λέξεις για τον Μαραντόνα. Δεν τις χρειαζόταν, αντίθετα, εγώ το είχα ανάγκη να γράψω και να ξαναγράψω. Ο Ντιέγο ήταν το εφηβικό μου είδωλο, ένας πραγματικός Θεός της μπάλας (με ημίθεο τον Σαραβάκο, να τα λέμε αυτά). Τον άκουσα για πρώτη φορά στο ξεκίνημα της δεκαετία του '80, τον είδα να αγωνίζεται στο Σαν Πάολο τον Σεπτέμβρη του 1989 και τον αγκάλιασα εκείνη τη μαγική βραδιά της 20ης Μαρτίου του 2010 στο Κορνεγιά Ελ Πρατ της Εσπανιόλ, επειδή φρόντισαν γι' αυτό ο αδερφός μου, Ηλίας Ευταξίας και ο υπέροχος Θέσαρ Παρέδες, καλή του ώρα.

Νιώθω διπλά ευλογημένος γιατί συμπέσαμε ηλικιακά και τον απόλαυσα σε όλη του την καριέρα, αλλά και γιατί στάθηκα δίπλα του, τον φίλησα, τον ευχαρίστησα που υπάρχει και έτσι εκπληρώθηκε το όνειρο της ζωής μου, όπως χαρακτηριστικά βρήκα τη δύναμη να του ψελλίσω. Ο Ντιέγο ήταν, είναι και θα είναι ο Θεός. Ο ένας και μοναδικός κι ας χρειάστηκε πολλές φορές να πολεμήσει τους δικούς του δαίμονες. Παρέμεινε όμως Θεός. Τουλάχιστον για μένα. Εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.

Θεϊκή απάτη (Βασίλης Τεμπέλης)

Βαθιά θρησκευόμενος όντας, νομίζω ότι ο θεός του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε, παρά να αναδυθεί από την πιο ευλογημένη περιοχή της Ν. Αμερικής. Αυτή δεν είναι η Αργεντινή.

Παραμερίζω τα εκτός γηπέδου ολισθήματα με άμεσο αντίκτυπο στην υγεία του - άλλωστε θα ήταν μία ικανή και αναγκαία συνθήκη να τον ντύσουν με το μανδύα της θεϊκής υπόστασης - δεν παραμερίζω τα εντός γηπέδου επιτεύγματα, που ήταν όλα έργα τέχνης, αντικειμενικά και υποκειμενικά.

Λατρεύεται ιεροτελεστικά στη Νάπολη, αλλά την Εφορία της πόλης δεν την επισκέφτηκε ποτέ, λατρεύεται και είναι mas grande από τον Πελέ στην Αργεντινή ως άλλος απελευθερωτής... Σιμόν Μπολίβαρ (απάτη Νο1) με το χέρι του "θεού" (απάτη Νο2), αλλά είπε ότι δεν θα υποστηρίξει την "αλμπισελέστε", κάποτε, για διαφορές με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας.

Δεν τα έχει καλά με τον Πασαρέλα, δεν τα έχει καλά με τον Πελέ, δεν τα έχει καλά και με τον εαυτό του, τη στιγμή που μιλάει.

Μπόρεσε να πλανέψει τη μεγάλη λαϊκή μάζα που ζητούσε την πλάνη. Γιατί ήταν πανέξυπνος. Ήταν ίσως ο μοναδικός που μπόρεσε να ισορροπήσει τέλεια ανάμεσα στη συμβατικότητα και την (αντι)συμβατικότητα. Και αυτό είναι στοιχείο, αντικειμενικά, ημιθεϊκό.

Ένας από τους καλύτερους στην ιστορική διαδρομή του αθλήματος. Ο πιο θεαματικός, σίγουρα. Αλλά, όχι θεός.

Ένας θεός, δεν φοβάται την (φυσική) εξέλιξη, τη (φυσική) διαδοχή, το θρόνο, τον... Μέσι.

D10S (Ηλίας Ευταξίας)

Οι καλοί συνάδελφοι είναι σίγουρο πως θα μου αλλάξουν τα φώτα στα σχόλιά τους και αρκετοί από αυτούς θα στηρίξουν Τον ένα και μοναδικό Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, οπότε δεν χρειάζεται να γράψω κάτι συγκεκριμένο για Τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έκανε ο Θεός του ποδοσφαίρου και όπως Έχει πει για τα όσα εξωαγωνιστικα του λερώνουν το βιογραφικό: "Η μπάλα δεν είναι βρώμικη".

Από την εκκλησία του Μαραντόνα στην Αργεντινή, οι 10 εντολές για τους πιστούς και το Ντιέγο ημών:

Οι 10 εντολές

1. Η μπάλα δεν "λεκιάζεται", όπως είπε ο D10S στον αγώνα προς τιμήν του.

2. Να αγαπάς το ποδόσφαιρο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

3. Να εκδηλώνεις την χωρίς όρους αγάπη σου για τον Ντιέγο και το ωραίο ποδόσφαιρο.

4. Να υπερασπίζεσαι τη φανέλα της Αργεντινής, σεβόμενος τους φιλάθλους.

5. Να κάνεις γνωστά τα θαύματα του Ντιέγο σε όλο το σύμπαν.

6. Να τιμάς τους "ναούς" στους οποίους δίδαξε και τα ιερά "άμφια" που φόρεσε.

7. Μην προφέρεις το όνομα του Ντιέγο εν ονόματι μόνο ενός συλλόγου.

8. Να διακηρύττεις τις αρχές της Εκκλησίας του Μαραντόνα.

9. Να έχεις το Ντιέγο ως δεύτερο όνομά σου και να το δώσεις και στο παιδί σου.

10. Να μη ζεις μακριά από την πραγματικότητα και να μην είσαι ένας άχρηστος.

Ντιέγο ημών

Δικέ μας Ντιέγο που βρίσκεσαι στα γήπεδα, να είναι πάντα ιερό το αριστερό σου πόδι και να αφήσεις να έρθει σε εμάς η μαγεία σου. Να μνημονεύονται τα γκολ σου τόσο στη Γη όσο και στον Ουρανό. Δώσε μας σήμερα την μαγεία κάθε ημέρας, συγχώρεσε τους Άγγλους όπως εμείς συγχωρέσαμε τη Μαφία της Νάπολης, μην μας αφήσεις να υποπέσουμε σε οφσάιντ και απάλλαξέ μας από τον Χαβελάνζε και τον Πελέ!

Γι το φούτερ της πίστης και αφοσίωσης ΕΔΩ

Αν ο Θεός γινόταν παίκτης, θα ήταν ο Μαραντόνα (Νίκος Συριώδης)

Πάντα διαχώριζα τον άνθρωπο Μαραντόνα με τον ποδοσφαιριστή Μαραντόνα. Όντας βαθύτατα συντηρητικός (εγώ, όχι ο Μαραντόνα), πάντα με ενοχλούσαν τα διθυραμβικά σχόλια για ό,τι έκανε και η προσπάθεια στρογγυλοποίησης των (πολλών) λαθών του επειδή και μόνο ήταν αυτός. Έκανε παιδί και δεν το αναγνώρισε ποτέ, δεν ήταν σωστός οικογενειάρχης, δεν ήταν το σωστό πρότυπο , πολλά "δεν" μαζεμένα. Βέβαια, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε αλάνθαστος. Απλά δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος κάποιος που αποδεδειγμένα δεν είναι. Από την άλλη, δεν ήταν ποτέ με το σύστημα, δεν σαλιάρισε όπως ο Πελέ, είχε απίστευτο λαϊκό έρεισμα και γκελ. Αυτά δεν μπορεί κάποιος να μην του τα πιστώσει, διότι θα ήταν εμπαθής και ψεύτης. Αναμφίβολα, μια πολυσχιδής προσωπικότητα, που πάντως ποτέ δε με τρέλανε, ίσως λόγω διαφοράς αντιλήψεων του τι είναι πραγματικό μεγάλο και σπουδαίο και τι όχι.

Αν πάμε όμως στον ποδοσφαιριστή Μαραντόνα, τότε έχω να πω το εξής. Αν ο Θεός κατέβαινε και γινόταν ποδοσφαιριστής, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος πέρα από τον "Ντιεγκίτο". Πέτυχε απίστευτα πράγματα με ομάδες που αν δεν τον είχαν, ούτε καν θα μπορούσαν να διανοηθούν. Κέρδισε τίτλους, ατομικές διακρίσεις, έκανε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να υποκλιθεί στο μεγαλείο του, ήταν η επιτομή του ηγέτη. Είναι "ο Θεός της μπάλας" και πιθανότατα ο κορυφαίος όλων των εποχών. Αυτός που είχε το πακέτο και διέθετε "το άγγιγμα του Μίδα". Ένας μύθος...