Μια άλλη υπογραφή για τον Γκάλη

Όταν την περασμένη Δευτέρα το απόγευμα άκουσα ότι έφυγε από τη ζωή ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου, πρώτα λυπήθηκα και ύστερα χαμογέλασα.

Η θλίψη έχει να κάνει με την απώλεια του ανδρός που όντως υπήρξε μια πολυσχιδής και επιφανής προσωπικότητα στο γίγνεσθαι της αθλητικής, ιατρικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου.

Υπήρξε στ’ αλήθεια και θα μνημονεύεται ως ένας «Homo universalis», όπως αποκαλούσαν τους πολυπράγμονες ανθρώπους την εποχή της Αναγέννησης.

Το χαμόγελο πάλι αφορούσε μια απόκρυφη ιστορία που σχετίζεται με ένα γεγονός το οποίο εξ ορισμού άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του μπάσκετ και του αθλητισμού σε αυτό τον ίδιο τόπο.

Την οριστικοποίηση της ένταξης του Nίκου Γκάλη στον Άρη εννοώ που όπως κάθε τέτοια ιστορία έχει κι αυτή τα παρασυνελευόμενα και τα dessous της.

O «Γκάνγκστερ» πρωτοφόρεσε τη φανέλα με το Νο 7 του Αρη εκείνο το αλήστου μνήμης κυριακάτικο βράδυ της 2ας Δεκεμβρίου του 1979 στον αγώνα κόντρα στον Ηρακλή, που μάλιστα εξελίχθηκε σε θρίλερ.

Αμ το άλλο; Αυτό το θρίλερ περισσότερο από τους 30 πόντους που έβαλε ο Νικ, κρίθηκε από μια τάπα out of the blue με την οποία φιλοδώρησε ο ίδιος το αντίπαλον δέος του, τον Σωτήρη Σακελλαρίου!

Γκάλης και τάπα, αυτός όντως είναι ένας αταίριαστος συνδυασμός που θα μπορούσε να υπόκειται κιόλας σε φραγή εισερχομένων σχολίων!

Για να παίξει ο Γκάλης σε εκείνο τον αγώνα, χρειάσθηκε προηγουμένως να εξυφανθεί μια συνωμοσία: δεδομένου μάλιστα ότι έχουν περάσει κιόλας 41 χρόνια από τότε, αυτή η υπόθεση, όπως συμβαίνει και με τα αρχεία του Foreign Office, δεν εμπίπτει στα απόρρητα!

Ο Γκάλης βρισκόταν από τις αρχές Οκτωβρίου (του 1979) στη Θεσσαλονίκη, συμμετείχε στις προπονήσεις, είχε παρακολουθήσει τον αγώνα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στον Άρη και στη Μακάμπι Τελ Αβίβ (στον οποίο δεν είχε ακόμα δικαίωμα συμμετοχής), τα απαραίτητα έγγραφα ήταν τακτοποιημένα, αλλά.

Αλλά έλειπε μια υπογραφή που μπήκε σαν σήμερα, χωρίς μάλιστα να είναι η ενδεδειγμένη!

Ο Γκάλης, συνηθισμένος από τον επαγγελματικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν στη γενέτειρα του, κλήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία του με τον Άρη στις 16 Οκτωβρίου του 1979 και αυτή η υπόθεση πέρασε από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη!

Τις προηγούμενες ημέρες ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου που βρισκόταν τότε στον προεδρικό θώκο του (ενιαίου) Αρη είχε φιλήσει... κατουρημένες ποδιές για να λάβει-και μάλιστα με οριακή πλειοψηφία- την έγκριση της μεταγραφής από το ΔΣ του ΑΣ Αρης.

Μέχρι τότε όλοι είχαν κάνει τη δουλειά τους όπως έπρεπε. Παστρικά και όμορφα.

Ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης ταξίδεψε στο Νιου Τζέρσι για να πείσει τον Γκάλη και τους γονείς του, προσφέροντας μάλιστα στη μητέρα του, τη Στέλλα, μια εικόνα της Παναγιάς.

Ο Ανέστης Πεταλίδης υποδέχθηκε τον Νικ στο αεροδρόμιο και τον έστειλε κατ’ ευθείαν στον οδοντίατρο για να του φτιάξει τα χαλασμένα δόντια!

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής κατ’ εντολήν του Πεταλίδη («Μαύρε όρμα του να δούμε τι ψάρια πιάνει») τον υπέβαλε σε μια ζόρικη αμυντική δοκιμασία και στο τέλος αυτής της βασάνου απεφάνθη το προφανές: «Ανέστη εγώ που είμαι χαλκέντερος, τα ΄φτυσα. Αυτός δεν παίζεται, είναι από άλλο ανέκδοτο»!

Ο (Αμερικανός προπονητής) Φράνκ Ντέβελι, που είχε διαδεχθεί τον Γιάννη Ιωαννίδη έτριβε τα χέρια του, διότι αφενός ήξερε τον Γκάλη από τη φήμη του στο NCAA (με το Seton Hall) και αφετέρου διαπίστωσε ιδίοις όμμασιν το ταλέντο και τις ικανότητες του.

Ο Διονύσης Ανανιάδης είχε αποδειχθεί την... υποβάθμιση του, από βασικός σούτιγκ γκαρντ την προηγούμενη χρονιά, που ο Αρης στέφθηκε πρωταθλητής και όπως αυτοσαρκάστηκε μετά από χρόνια, «από σουτέρ και σκόρερ έπρεπε να γίνω ο... Φοιρός του μπάσκετ»!

Ολοι τα είχαν κάνει όλα, αλλά έλειπε εκείνη η ρημάδα η υπογραφή στο συμφωνητικό, που επείχε θέση συμβολαίου και συν τοις άλλοις ο Νικ έπρεπε να πάρει και μερικά όβολα, δίκην προκαταβολής!

Ο Γκάλης πίεζε για να πέσουν οι υπογραφές και η 16η Οκτωβρίου ήταν μια κρίσιμη και καταληκτική ημερομηνία, αλλά ο Άρης έπεσε στην περίπτωση.

Ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου έλειπε από την Ελλάδα όντας αρχηγός αποστολής της ποδοσφαιρικής ομάδας στην Περούτζια, όπου ο Αρης έγραψε το γνωστό και μη εξαιρετέο (από τη συλλογική μνήμη) έπος.

«Και τώρα τι κάνουμε; Αυτός θα σηκωθεί και θα φύγει, εάν δεν υπογράψουμε σήμερα ανησυχούσαν οι Αρειανοί, αλλά το περιβόητο ελληνικό δαιμόνιο θα έκανε και πάλι το θαύμα του.

Ερήμην (αλλά εις γνώσιν και υπό την έγκρισιν) του Χατζηγεωργίου, ο Πεταλίδης πήγε στο ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλάς», όπου διέμενε ο Γκάλης και εκεί του παρουσίασε έναν πρόεδρο σαν φάντη μπαστούνι!

Δεν ήταν βεβαίως ο κανονικός πρόεδρος, αλλά ο έφορος της ομάδας, Γιώργος Μπουντοβίνος ο οποίος συστήθηκε ως Μενέλαος Χατζηγεωργίου!

Οι τρεις τους έφυγαν από το ξενοδοχείο, πήγαν στα γραφεία του Αρη, εκεί έπεσαν οι υπογραφές και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Από τότε πέρασαν κιόλας 41 χρόνια και οι πρωταγωνιστές εκείνης της «απάτης» (αλλά για καλό λόγο!) έχουν συχωρεθεί: το 2011 ο Τσιλιγκαρίδης, το 2012 ο Πεταλίδης, τις προάλλες ο Χατζηγεωργίου.

Εκτός από σπουδαίος πολίστας, πρόεδρος του Αρη, βουλευτής και Ευρωβουλευτής ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου υπήρξε και διαπρεπής μαιευτήρας-γυναικολόγος.

Τούτου δοθέντος, νομιμοποιούμαι να γράψω πως εκείνη την υπογραφή την έβγαλε με καισαρική τομή κι ενώ της εγκυμονούσας της είχαν σπάσει από μέρες τα νερά!