Δεν θα σας το κρύψω, η σημερινή στήλη πήρε την ιδέα της από το πάντα εξαιρετικό football365.com, το οποίο έκατσε, το σκέφτηκε και έφτιαξε μια ενδεκάδα με τους έντεκα πιο «shithouse» παίκτες. Τι είναι όμως το shithouse ως κατηγορία παίκτη;

Καλή ερώτηση. Στην αγγλική ποδοσφαιρική διάλεκτο, το να είσαι «shithouse» σε τοποθετεί στην αξιοπερίεργη κατηγορία του τρελού, του τσαμπουκά, του αλητήριου ΠΟΥ ΟΜΩΣ παραμένει σε γενικές γραμμές συμπαθής στο μεγαλύτερο μέρος του ποδοσφαιρικού κοινού. Είναι αυτός που θα κοιτάξει όχι απαραίτητα να χτυπήσει, αλλά ενδεχομένως να «κλέψει», «τεντώνοντας» τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο «απατεωνίσκος» κοινώς, εντός του γηπέδου, που δεν είναι και για πολλά-πολλά, αλλά εντούτοις παραμένει σχεδόν κινηματογραφικά «αντι-ήρωας», πάντα στα όρια του «κακού».

Η στήλη όμως ΑΥΤΗ, δεν έχει χώρο και χρόνο για τέτοιους. Εμείς θέλουμε ΑΥΣΤΗΡΑ «εγκληματίες», εμείς θέλουμε ΑΥΣΤΗΡΑ τους «φονιάδες» εντός γηπέδων, αυτούς που τους φοβάσαι κιόλας μια σταλιά, αυτούς που σε κάποιον ιδανικό ποδοσφαιρικό κόσμο, τους ξεκινάς με κίτρινη από τα αποδυτήρια, μήπως και βάλουν μυαλό, έστω και αν όλοι ξέρουν πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Πάμε λοιπόν να δούμε την ενδεκάδα της στήλης, με κάποιους από τους παίκτες βέβαια να είναι κοινοί με την αντίστοιχη του football365.com

H ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗ, πέρα από το να με βρίζετε στα σχόλια (ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ) είναι να προσφέρετε τις δικές σας προτάσεις για τους δικούς σας αλητήριους ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ που μπαίνουν σε αυτήν την «φονική» κατηγορία.

Σύστημα: 4-3-3

ΤΕΡΜΑΤΖΗΣ: Χάραλντ Σουμάχερ

Μόνο και μόνο για το ΦΟΝΙΚΟΤΑΤΟ του τάκλιν-finishing-move στον Πατρίκ Μπατιστόν στο μουντιάλ του 1982, ο Γερμανός αξίζει την θέση του κάτω από τα δοκάρια. Η εν λόγω κίνηση, πέρα από το ότι θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει ΠΟΛΥ μεγαλύτερη ζημιά στον Γάλλο διεθνή, τον έκανε μια από τις πιο μισητές φυσιογνωμίες στην Γαλλία για δεκαετίες και εδώ που τα λέμε, ΔΙΚΑΙΩΣ. Ο ιπτάμενος «αποκεφαλισμός» του Σουμάχερ έχει παραμείνει στην ιστορία ως ένα από τα (ο θεός να τα κάνει) τάκλιν στην ποδοσφαιρική ιστορία και ΑΥΤΟ λέει από μόνο του αρκετά.

Μεγάλη του στιγμή:

ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ: Κέβιν Μάσκατ

Ασφαλώς έπαιξε ένα μικρό σχετικά κομμάτι της καριέρας του στα δεξιά, μιας και ήταν κυρίως κεντρικός αμυντικός ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΔΕΚΑΔΑ ΜΑΣ. Σε κάθε περίπτωση ο Αυστραλός «ψυχάκιας» έγινε περισσότερο γνωστός για τα πολλά και συχνά δολοφονικά του τάκλιν, πάρα για κάποιο άλλο στοιχείο του παιχνιδιού του, ίσως γιατί δεν υπήρχε κάποιο άλλο στοιχείο του παιχνιδιού του πέρα από αυτά. Παρέμεινε τρομακτικός για τους αντιπάλους μέχρι το τέλος της καριέρας του και «συλλέκτης» κόκκινων καρτών

(Μια, ήταν πολλές) Μεγάλη του στιγμή:

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ: Μπεν Θάτσερ

Τον διάλεξαν και στο football365.com τον Μπεν και κατανοώ το γιατί, απλά εγώ την ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΗ, έτυχε να την δω ζωντανά και θυμάμαι ακόμα τον απόλυτο τρόμο μου. Είναι η σεζόν 2006/2007 και η Μάντσεστερ Σίτι του Θάτσερ, παίζει με την Πόρτσμουθ του Πέδρο Μέντες. Σε μια ανούσια διεκδίκηση κοντά στην γραμμή του πλαγίου και ενώ η μπάλα ρολάρει προς τα έξω, ο Θάτσερ θέλει να σιγουρέψει ότι θα κερδίσει αυτός την μονομαχία και τρέχοντας με πατημένο το γκάζι καταφέρνει δεξί ντιρέκτ στο πρόσωπο του Μέντες που φυσικά πέφτει κάτω και χάνει το φως του. Ο ίδιος ο Θάτσερ δείχνει κιόλας απορημένος και εκνευρισμένος με τις αντιδράσεις, του στυλ «ΠΩΣ ΚΑΝΕΤΕ ΕΤΣΙ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΚΙΟΛΑΣ». Αδιανόητος κάφρος.

Μεγάλη του στιγμή:

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΠΑΚ: Άντονι Γκοηκοετσέα

«Εγκληματικός» κεντρικός οπισθοφύλακας στα όρια του ποδοσφαιρικού «μπαμπούλα», ο οποίος είχε και το προσωνύμιο «ο χασάπης του Μπιλμπάο» για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο τρομακτικά για κάθε πιθανό του αντίπαλο. Στην ιστορία έχει περάσει ως «ο άνθρωπος που έσπασε τον Μαραντόνα», όταν οι δύο τους συναντήθηκαν στο γήπεδο σε αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, ενώ ο ίδιος ο Γκοηκοετσέα, έχει ΣΕ ΓΥΑΛΑ το παπούτσι με το οποίο έκανε την ζημιά στον θρυλικό Αργεντινό. Ε, πώς να λείπει από αυτήν την ενδεκάδα;

Μεγάλη του στιγμή:

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΠΑΚ: Πέπε

Είπαμε να πάμε και στα πιο «σύγχρονα» μπακ με τον Πορτογάλο (και συμφωνούμε ξανά με το football365.com), ο οποίος πάρα το γεγονός ότι υπήρξε ένας πολύ καλός κεντρικός αμυντικός, φρόντισε με την συμπεριφορά του και τις πράξεις του εντός γηπέδων να μείνει στην μνήμη του κόσμου, ως ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ βίαιος. Πάντα έτοιμος για τσακωμό, πάντα με το φιτίλι του μονίμως αναμμένο και στα όρια της έκρηξης, ο Πορτογάλος έχει ΠΟΛΛΕΣ στιγμές οι οποίες αποδεικνύουν ότι συχνά-πυκνά τα έβλεπε όλα κόκκινα, αλλά λίγα πράγματα ξεπερνούν την εγκληματική του επίθεση στον πεσμένο Φρανσίσκο Καθκέρο της Χετάφε. Δηλαδή ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΡΕ ΛΕΒΕΝΤΗ;

Μεγάλη του στιγμή:

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΧΑΦ: Βίνι Τζόουνς

Μια τέτοια ενδεκάδα ΔΕΝ θα μπορούσε να είναι η «σωστή» χωρίς την παρουσία του υψηλόσωμου κεντρικού χαφ, που συνέδεσε το όνομά του με την παρουσία της πιο-σκληρής-πεθαίνεις Γούιμπλετον στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. «Κακός» παλαιάς κοπής, σε μια εποχή που σχεδόν κάθε ομάδα στην Αγγλία ΕΠΡΕΠΕ να έχει τουλάχιστον ΕΝΑΝ για να επιβιώσει, ο Τζόουνς φάνταζε βίαιος ακόμα και για τα τότε «αντρίκια» κυβικά της Αγγλίας. «Τρελός» μέχρι (σχεδόν) κωμικού επιπέδου, φανατικός «μαγνήτης» καρτών, έγραψε το όνομά του στην ιστορία του FA Cup, όταν «στόχευσε» τον «σκληρό» της Λίβερπουλ Στηβ Μακμάον, με το πρώτο σχεδόν σφύριγμα του ιστορικού εκείνου τελικού του 1988. «Έπρεπε να του δείξω ποιος ήταν ο πιο σκληρός, να του κόψω του αέρα», είχε πει. Λογική για όσκαρ.

Μεγάλη του στιγμή:

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΧΑΦ: Nάητζελ Ντε Γιονγκ

Κι αυτός θα έλεγε κάποιος από τις εύκολες λύσεις για το κέντρο μας, αλλά έλα που όταν θα κάνεις μια κουβέντα για τέτοιου είδους παίκτες, ακόμα και αυτοί που ΔΕΝ παρακολουθούν ποδόσφαιρο θα πουν εύκολα «πώς τον λέγανε ρε συ εκείνον τον τρελό που είχε κάνει την καρατιά στο μουντιάλ;»

Νάηζτελ Ντε Γιονγκ φίλες μου. Τον έλεγαν Νάηζτελ Ντε Γιονγκ

Μεγάλή του στιγμή (ΠΡΟΦΑΝΩΣ):

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΧΑΦ: Ρόι Κην

Και ΑΥΤΗ θα έλεγε κανείς ότι είναι μια πάρε-βάλε επιλογή, αλλά σίγουρα ΔΕΝ μπορεί να λείπει. Ο Ιρλανδός «enforcer» έχει περάσει στην βίβλο του ποδοσφαίρου ως ένας από τους τελευταίους «σκληρούς» παλαιάς κοπής, πράγμα που η αλήθεια είναι πως τον αδικεί αρκετά, γιατί πίσω από τα σκληρά τάκλιν και τους τσαμπουκάδες, υπήρχε ένας εξαιρετικός χαφ, ένας box-to-box μέσος που με την πάροδο τον χρόνων μετατράπηκε σε «αυστηρή» αμυντική ασπίδα, ένας αρχηγός με τα όλα του, που τρόμαζε θα έλεγε κανείς τους συμπαίκτες του όσο και τους αντιπάλους του.

Η μεγάλη κουβέντα διαχρονικά γίνεται και για το περίφημο τάκλιν του στον Χάαλαντ, αλλά πολύς κόσμος δεν έχει δει το εξίσου «τρελό» τάκλιν του στον Νηλ Πόιντον της Όλνταμ Αθλέτικ. Ε, θα το δούμε τώρα.

Μεγάλη του στιγμή:

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ: Ντάνκαν Φέργκιουσον

Από την κοψιά του και μόνο, ο Ντάνκαν Φέργκιουσον δεν θα έπρεπε να παίζει ποδόσφαιρο. Περισσότερο φτιαγμένος για παρκέ παρά για γκαζόν, ο Σκωτσέζος ήταν πολιορκητικό όπλο με τα όλα του και από τους τύπους με το διακόπτη μονίμως γυρισμένο στο «ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΡΕ, ΠΑΙΖΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;», κάτι που τον έβαζε ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ σε μπελάδες. Το ζήτημα με τον Σκωτσέζο βέβαια, ήταν ότι τσακωνόταν με τους πάντες εντός και εκτός γηπέδων, με την ρετσινιά του «τρελού» να τον συνοδεύει ακόμα και τώρα που έχει περάσει στην προπονητική. Το εγκληματικό του χαηλάητ ήταν μια κουτουλιά στον Τζοκ Μακστέη της Ρέηθ Ρόβερς, όταν ο «Ντανκ» έπαιζε στην Ρέηντζερς, μια κίνηση που τον οδήγησε μέχρι τα δικαστήρια και εν τέλει την φυλάκιση. Εγκληματίας με την βούλα δηλαδή.

Μεγάλη του στιγμή:

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ: Μάρκο Μπούγκερς

Ο λιγότερο γνωστός παίκτης αυτής της ομάδας, ο Ολλανδός φορ δεν έκανε καμιά σπουδαία πορεία στο ποδόσφαιρο, αλλά είναι μια από τις κλασσικές ιστορίες των πρώτων χρόνων της Premier League. Αγοράστηκε από την West Ham, στα χρόνια που το σκάουτινγκ των αγγλικών ομάδων ακόμα ψαχνόταν κάπως, έπαιξε κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάητεντ, έκανε ένα από τα χειρότερα τάκλιν στην ιστορία της διοργάνωσης πάνω στον νεαρό τότε Γκάρι Νέβιλ, πήρε μια ωραιότατη κόκκινη κάρτα και κάπου εκεί μας χαιρέτησε. Μια κίνηση, ένα φονικό τάκλιν, μια ιστορική στιγμή

Μεγάλη του στιγμή:

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ: Ντιέγκο Κόστα

Και με τον κύριο τσακώνομαι-και-με-τον-ίσκιο-μου τον ίδιο ολοκληρώνουμε την «εγκληματική» μας ενδεκάδα. Ο Ισπανο-βραζιλιάνος είναι κι αυτός μια περίπτωση παίκτη που φαντάζει σαν να αδικεί τον εαυτό του με την συμπεριφορά του. Ικανός να τινάξει την ομάδα του, αλλά και όποιο ματς γουστάρει στον αέρα, ο Ντιέγκο Κόστα είναι (όταν αποφασίζει να το δείξει) ένας ικανότατος επιθετικός, match winner που λένε και στο χωριό μου, αλλά είναι λες και τον απασχολεί περισσότερο να επιβληθεί με άλλους τρόπους, όχι ποδοσφαιρικούς, σε αντιπάλους και συμπαίκτες. Βέβαια σε τσακωμό σε μπαρ, τον θέλαμε στο πλευρό μας.

Μεγάλη του στιγμή:

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.