Φοβερά πράματα φίλες και φίλοι. Η εθνική μας ομάδα έπαιξε ποδόσφαιρο κανονικό, από αυτό που το βλέπεις και λες «μωρέ, αυτοί παίζουν ποδόσφαιρο λες και έχουν ξαναδεί μπάλα», νίκησαν την Βοσνία και τώρα λέει μας ψάχνουν οι Φιλανδοί να μας κεράσουν λουκούμια, διατί με την χθεσινή μας νίκη τους βοηθήκαμε να σφραγίσουν την πρόκρισή τους από τον όμιλο.

Το ζήτημα βέβαια ήταν ότι την νίκη δεν την είδανε και πολλοί. Δηλαδής από την τηλεόραση όλο και κάποιος την είδε, αλλά από κόσμο στο γήπεδο άστα να πάνε στο διάτανο. Άνοιγε το πλάνο και δυσκολευόσουν να δεις γεμάτο κάθισμα, σε σημείο που σου ξύπναγαν μνήμες από τις συγκεντρώσεις του Αρτέμη του Σώρρα, εκεί που μαζεύονταν δέκα νοματαίοι και έπαιρναν ενδολή να απλωθούν για να δείχνουν καμιά πενηνταριά.

Ε, κάπως έτσι. Σαν κεκλεισμένων των θυρών έμοιαζε το ΟΑΚΑ, μιας και ο κόσμος εσκέφθηκε πως «μεσοβδόμαδο είναι, να περάσουμε τον όμιλο δεν παίζει, πέταξε το πουλί, αυτόν τον Ολλανδό δεν τόνε ξέρομε, μάλλον θα χάσομε, που να τρέχουμε τώρα».

Εδώ που τα λέμε δεν τις λες και άκυρες ως σκέψεις. Όντως το πουλί της πρόκρισης έχει πετάξει από καιρό. Όντως ήταν μεσοβδόμαδο. Οκ, Τρίτη αλλά δεν είναι τυχαίο ότι ούτε και αυτά τα γουστόζικα τα άρθρα περί εξόδου και τσίλικων μπαρ δεν έχουν τολμήσει ποτέ να πουν «η Τρίτη που είναι η νέα Πέμπτη, που είναι η νέα Παρασκευή, που είναι το νέο Σάββατο». Δηλαδής είναι Τρίτη διάολε. Ούτε Δευτέρα δεν μπορείς να τήνε πεις, που τουλάχιστον τήνε πουλάς ως την ημέρα που βγαίνουν να πιουν οι ελαφρώς πεταμένοι της ζωής (ΣΗΚΩΝΩ ΧΕΡΙ ΚΥΡΙΑ). Η Τρίτη είναι ρε παιδί ο εκνευριστικός φίλος της παρέας που κανείς δεν ξέρει ποτέ γιατί έρχεται όταν πάτε για ποτά. Μόνο το Τσάμπιολι τήνε φτιάχνει και αυτό γιατί είναι ασχολία του καναπέ.

Και ναι, όντως τον Ολλανδό δεν τον έχουμε πολυμάθει ακόμα. Παλαιά δόξα του Ολλανδικού φουτεμπόλ, καμία αντίρρηση, αλλά εδώ ρε παλουκάρια ούτε οι δημοσιογράφοι δεν έχουν συμφωνήσει πώς να τόνε φωνάζουν: Φαν Σιπ, Φαν Σχιπ, Φαντ Σιπ, Φαντ Σχιπ, Φασίπ, ΦανμπΣιχ, κόουτς Φ, Γιάννη, Τάκη, όλα παίζουν. Έχει κι αυτός ο χριστιανός ένα τόσο συμπαθές πρόσωπο που σκέφτεσαι μήπως είναι καθηγητής Ιστορίας που χάθηκε στο δρόμο για το φροντιστήριο και κατέληξε στο γήπεδο.

Δεν έχει το μαλλί ενός Τεννέ, τα μόνιμα νεύρα ενός Σούλη Παπαδόπουλου, το ποδοσφαιρικό βλέμμα ενός Τάκη Γκώνια, τις αμασχάλες ενός Νίκου Αναστόπουλου, ώστε να τονε συνδέσεις άμεσα με το άθλημα με το οποίο καταπιάνεται. Άλλο που φαίνεται ότι τελικά κάτι έχει να πει με αυτήνα την εθνική.

Και ξανα-ναι, έπαιζε ασφαλώς και να χάσουμε. Εμείς δεν είχαμε κάτι να διεκδικήσουμε, η Βοσνία δεν είχε χάσει (μέχρι χθες) εντελώς το τραίνο, είχε σαφώς μεγαλύτερο κίνητρο από εμάς, πάλι πίκρα μύριζε. Έλα που όμως χθες ήρθαν τα ανάποδα. Η ομάδα του κόουτς Φ (ωραία, κανείς δεν τόνε λέει έτσι, ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΝΑ ΤΟΝΕ ΛΕΩ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ) έπαιξε κανονικό, κανονικότατο ποδόσφαιρο, έβανε δύο, θα μπορούσε να βάνει και παραπάνου και το 2-1 έκατσε βαρύ για τους Βόσνιοι, αλλά αλαφρύ σαν αέρινο γλυκάκι για εμάς.

Τους καντινάκηδες σκεφτόμουν εγώ μόνο που περίμεναν το ματς της εθνικής να πωλήσονε καμία λουκάνα, κανένα σοφλάκι και τελικά τα έψησαν και τα έφαγαν μονάχοι τους λες και ήταν Κυρακή του Πάσχα και τους έστησε όλο το συγγενολόι. Δεν σκέφτηκαν και αυτοί οι χριστιανοί να με πάρουν ένα τελέφωνο να μου πουν «Μάκαρε έχουμε 25 λουκάνες απούλητες, έλα να στις κάνομε σάνδουι περιποιημένα να τα μπουκώσεις μπας και κάνουμε ταμείο απόψε».

Όχι και τίποτε άλλο, θα πήγαινα. Σαν εκείνη την φορά στην Συγγρού που έτσι επειδή ήταν νωρίς και επειδή το βράδυ δεν είχε άλλο χαηλάη, μπούκωσα 4 σάνδουι με δικαιολογίες τύπου «τι να σου πει το ένα», «ε εντάξει, τρία είναι όχι δεκατρία», καθώς και «δεν ήθελα να σταματήσω σε μονό νούμερο».

Τώρα που τα βάζω κάτω το 4 παίζει να είναι και νούμερο με ιδιαίτερη αξία για το χθεσινό ματς. Τόσοι πρέπει να ήσαν και οι αθρώποι στις κερκίδες του ΟΑΚΑ. Πώς έλεγαν οι De La Soul «Three Is The Magic Number»;

Ε, κάπως έτσι. Συν ένα. Αυτό ακριβώς τιποτάλλο.