ΖΗΣΑΜΕ τον Γιώργο Αμερικάνο ως αθλητή, ως τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα της ΑΕΚ (αλλά και γενικότερα της εποχής του – εννοείται κατά την δική μας, την προσωπική, άποψη αυτή η κρίση, που οδηγεί και στο «ανώτερος του Νίκου Γκάλη»), ως άνθρωπο, ως φίλο, ως «αδελφό» , ως συγκάτοικο στην Λευτερο(Παπαδοπουλικά) στιχοκεντισμένη οδό Αριστοτέλους, στον αριθμό 123…Αποτέλεσε, ο Νικαιώτης, το ό,τι πιο ιδιαίτερο, πιο οικείο, για μας, από τον κόσμο του ελληνικού μπάσκετ. Κι΄αυτό, γιατί επί πλέον με τη μία ΄Ελλη, την μητέρα μας, αισθανόταν , εκεί στην Αριστοτέλους 123, σαν «ένας ακόμη γιός της» και αργότερα την άλλη ΄Ελλη , την άμοιρη 39χρονη θυγατέρα μας, σαν την «δεύτερη Χριστίνα του»…

Του Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, αν κάνουμε σωστά, που με το κλείσιμο μιας εβδομάδας, από το παντοτινό φευγιό του «Παγκόσμιου» … «βγάζουμε από τις τσέπες μας φλούδες μανταρίνι» και ραντίζουμε τέτοιες αναμνήσεις. Σε πολυάριθμες στιγμές περισυλλογής του αυτό , το «Οδός Αριστοτέλους», του Λευτέρη Παπαπαδόπουλου, του Γιάννη Σπάνού, της Χάρης Αλεξίου, τραγουδούσε…

Και άπλωνε τις αρίδες του στη μόνιμη πολυθρόνα, που είχε στο στέκι της γειτονιάς μας , στου «Γιαννάκη», στην Πλατεία Βικτωρίας…Και σε τέτοια στάση θωρούσε , ότι λίγα μέτρα πιο κει , ότι «παίζανε οι μικρότεροι- «κλέφτες κι αστυνόμοι»- και ήταν αρχηγός….». Για τον θρυλικό αρχηγό , όπως τόχε μετατρέψει με την δική του έμπνευση, την πρωτόγονη ρίμα του : «…και ήταν αρχηγός η ΑΕΚ μου- με Νέστορα θεό»!

ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ με βασική διάθεση να αποφύγουμε το νέο συναισθηματικό ξέσπασμα μας, για το «Μία εβδομάδα , που ο Παγκόσμιος έγινε Πανουράνιος». Άλλωστε , επί τρεις συνεχόμενες ημέρες στην εφημερίδα μας, το «ΦΩΣ», βγάλαμε… «123ποντο!» από συναίσθημα , σκαλίζοντας χαρακτηριστικές αναμνήσεις για τον Γιώργο, που κατά το σημερινό (χθεσινό) «Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη, στην Αριστοτέλους γύρναγε…» -γυρίζαμε κι εμείς - και μας κατασυγκινούσε!

Έλα, όμως, που «αδύναμα» παρασυρθήκαμε από το ίδιο μοτίβο, το συναισθηματικό… Και για το «μια βδομάδα συμπληρώθηκε» ακολουθούμε τον ίδιο ρυθμό. Είναι τόσα πολλά , τα οποία μας σφτιχτόδεσαν ψυχικά με τον Αμερικάνο , ώστε για να αραδιάσουμε έστω ένα μέρος, από αυτά, θα έπρεπε να είχαμε κάνει, προς τον ίδιο, καθημερινό επισκεπτήριο στα τρία χρόνια, που βασανίστηκε, από εντατικές σε δωμάτια και τούμπαλιν, στα νοσοκομεία του «Υγεία» και του ΚΑΤ…

ΤΟ εκμυστηρευόμαστε σήμερα, για πρώτη φορά: ούτε μια επίσκεψη δεν του κάναμε! Γιατί; Πρώτο, μας το ζήτησαν η σύζυγος και η κόρη του. Προς αποφυγή της πολύ πιθανής ακραίας , άρα λίαν επικίνδυνης, συναισθηματικής έκρηξης του, μόλις αντίκριζε «το αγρίμι»- έτσι μας αποκαλούσε, αξιολογώντας και τον τρόπο, που αντιδρούσαμε σε ό,τι ενοχλούσε και τον ίδιο! Ειλικρινά μας εκτιμούσε κι αγαπούσε , αμέτρητα τα «μαζί χαρήκαμε-μαζί λυπηθήκαμε»…

ΑΛΛΟΣ ένας λόγος υπήρξε , μέγιστος κι αυτός, ως προς το γιατί στερηθήκαμε , ώστε νάχουμε ως τελευταία εικόνα του , έστω την ψιθυρολαλιά του-αυτή που, δυστυχώς, του είχε απομείνει…Τόχουμε ξαναγράψει, ότι για επικοινωνία με το περιβάλλον και για «φωνή» του είχε πιά μόνο το βλέμμα του, για το οποίο μας έκαναν λόγο και σπάραζαν η Πέπη και η Χριστίνα… Υποφέραμε κοντά σ΄ εκείνες . Να το «καταλάβαινε», να το «διαισθανόταν», ότι νοερά ( αφού μόνο έτσι μπορούσαμε) του ανταποδίδαμε το «κοίταγμα» του; Αλλά εμείς, φωνάζοντας όσο, που θα έτριζαν τα τζάμια του άΧαρου δωματίου του . Τον «βλέπαμε» και του το «λέγαμε», του υποσχόμασταν, πως θα τον διαχρονίσουμε με το «Πανουράνιος»! Επίσης, με το « Εσύ αιώνια θα τιμάσαι και δοξάζεσαι ως το παφλαστό κύμα , που αποσπάστηκε θεριεμένο από τον 80χιλιάνθρωπο Καλλιμάρμαρο ΑΕΚωκεανό του ΄68»!

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ λόγος, λοιπόν, που δεν επισκεφτήκαμε ούτε μια φορά τον «Παγκόσμιο» (τώρα πιά «Πανουράνιο») τούτος ήταν: ότι στον 8 όροφο , σε δωμάτιο του «Υγείας» τον Δεκέμβριο του 2011, μεταφέρθηκε το ένα από τα δύο-τρία πιο λατρεμένα πρόσωπα της ζωής μας. Με που το διαπιστώσαμε σκέψεις- κατάμαυρα φίδια κουλουριάστηκαν στα πόδια κι έφτασαν ως την καρδιά μας .Από δαύτα γέμισε ο διάδρομος του ορόφου. Η παραμικρή αμφιβολία, πως ήταν η προειδοποίηση για την τελική μοίρα και των δύο…Ούτε αυτή, την ομοκατοίκηση, έμαθε ποτέ ο Γιώργος, γιατί τότε , για την «σαν δεύτερη κόρη του», το βλέμμα του όχι απλά θα βούρκωνε, αλλά ίσως και για κάποιο διάστημα «να τυφλωνόταν»…

ΓΙΩΡΓΟ, πόσο στρωτά κι όμορφα το κελαϊδοτραγουδούσες, θύμησέ μας ΄το : «…Ζώσανε τα δίκανα οι παλιοί φαντάροι – γέμιζε η πλατεία με παιδιά. Κι ήτανε το πράσινο το πράσινο φεγγάρι να σου μάρανε την καρδιά…». Κι απανωτά να λες, στραμμένος προς της Νέας Φιλαδέλφειας τη μεριά: «Εμπρός της ΑΕΚ , Νεστορίδη , παλικάρι- σούταρε και σπάσε κάθε δοκάρι. Τα δίκτυα σκίσε –Με σένα πάλι σκόρερ νικήστε, νικήστε»!…!

ΔΥΟ οι μεγαλύτεροι λατρο-Νεστοριδικοί στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Αμερικάνος κι εμείς! Κι όταν θέλαμε να μη επαναλαμβάναμε το «Παγκοσμιε»; Τον λέγαμε «Νέστορα του μπάσκετ»! Και το χαμόγελο χαράς και περηφάνιας του, γινόταν όσο από το ένα άκρο, ως το άλλο του Καλλιμάρμαρου Σταδίου! Στην Πανουράνια ζωή του, εμείς το ξέρουμε-και το διαβεβαιώνουμε: Ο «Παγκόσμιος» του μπάσκετ σε… «Κώστας Νεστορίδης της ΑΕΚ»! Αυτό να γίνει και «στον Παράδεισο θα πάει»!

Ο Φαίδων Κωνσταντουδάκης είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στην εφημερίδα ΦΩΣ των Σπορ. To 1968 είχε καλύψει τον τελικό ΑΕΚ-Σλάβια Πράγας και χάρισε στον Γιώργο Αμερικάνο το προσωνύμιο "Παγκόσμιος"