Μιχάλη μπορείς ένα ακόμα συμβόλαιο

Η είδηση έπεσε σαν βόμβα. Ο Μιχάλης ο Εσιέν λέει, δεν θα βρει νέο συμβόλαιο στην Σαμπάιλ του Αζερμπαιτζάν, γιατί λέει η διοίκηση του συλλόγου δεν είναι ευχαριστημένη λέει από την παρουσία του λέει. Έτσι λέει. Η διοίκηση λέει δηλαδή, όχι εγώ.

Εμένα αν με ρωτούσαν, θα έλεγα να του δώκονε ΧΘΕΣ ένα δεκαετές συμβόλαιο και έναν ανδριάντα έξω από το γήπεδο της Σαμπάιλ. Αλλά εμένα δεν ρωτάει κανείς για τίποτα. Και δικαίως εδώ που τα λέμε. Σε κάθε περίπτωση, η διοίκηση της Σαμπάιλ, της τίμιας αυτής ομάδας από το κοσμικό Αζερμπαιτζάν απεφάσισε πως «αρκετά με τον Μιχάλη, ας τον αφήσουμε να πάει στην ευχή του θεού να ησυχάσομε και εμείς».

Εύλογα τίθεται το ερώτημα το οποίο είναι ένα: ΔΙΑΤΙ; Διατί οι κύριοι της Σαμπάιλ απεφάσισαν να στείλουν τον Μιχάλη τον Εσιέν στην ευχή του καλού θεούλη;

Ακούστε εδώ λοιπόν. Μαζεύτηκαν λοιπόν οι καρεκλοκένταυροι του συλλόγου και θεώρησαν ότι στους δέκα μήνες που ο Μιχάλης βρίσκεται στον σύλλογο, οι πέντε εμφανίσεις με την φανέλα της ομάδας που έχει κάμει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ. Δεν αποτελούν αυτό που λέμε value for money. Ότι δηλαδή τα ΟΓΔΟΝΤΑ ΛΕΠΤΑ αγωνιστικού χρόνου που έχει προσφέρει ΑΠΛΟΧΕΡΑ στον σύλλογο της καρδιάς του, την Σαμπάιλ του Αζερμπαιτζάν με κάποιο τρόπο ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ και ότι άρα καλύτερα να χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Μιλάμε για πρωτοφανές θράσος οι τύποι. Άκου λέει δεν φτάνουν πέντε εμφανίσεις και ογδόντα λεπτά σε δέκα μήνες. Συγγνώμη κιόλας που δεν έπαιζε και σε δύο θέσεις να σας βγαίνουν μερικά μεροκάματα λιγότερα. Αφήστε και το άλλο. ΑΦΗΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ (εδώ πάει μια μουσική Ρετιρέ τώρα, αλλά οκ).

Ο φιλότιμος και δουλευταράς Μιχάλης, επειδή δεν είναι κανένας τεμπελχανάς, δεν αρκείται μόνο στα αδιανόητα πολλά ΟΓΔΟΝΤΑ λεπτά αγωνιστικού χρόνου στο εξόχως κουραστικό δεκάμηνο που έχει περάσει στην Σαμπάιλ. Επειδή είναι παιδί με ΧΡΥΣΗ ΚΑΡΔΙΑ σε κάποια φάση ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, από την καλή του την ψυχούλα πιάνει την διοίκηση της Σαμπάιλ και τήσε λέει:

«Ρε σεις, μιας που είμαι εδώ και μιας και είμαι δουλευταράς και μιας και δεν μου αρκεί να παίζω σε κάθε ματς του συλλόγου, ακόμα και στα προπονητικά ματς της ομάδας των αναπληρωματικών, δεν με αφήνετε να προπονώ και την ομάδα νέων, να τους κάνω φισέκια σε δύο-τρεις εβδομάδες, να τους μάθω εγώ πώς να κάνουν καριέρα τσίλικη;»

Συμφωνήσανε οι της διοίκησης γιατί θα μπορούσε να πει κάποιος κακοπροαίρετος πως σκέφτηκαν κάτι του στυλ «ε καλά, αφου δεν παίζει που δεν παίζει ποτέ, τουλάχιστον ας κάνει κάτι για να δικαιολογεί τα λεφτά του», αλλά ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ και μάλιστα θα στεκόμουν απέναντι από οποιεσδήποτε απόψεις θα έθιγαν έστω και στο ΕΛΑΧΙΣΤΟ τον ατόφιο επαγγελματισμό του Μιχάλη μας.

Και σας ρωτώ εγώ τώρα ως ένθερμος οπαδός του Μιχάλη του Εσιέν ΣΤΑ ΤΩΡΑ ΤΟΥ. Πέντε εμφανίσεις, ογδόντα λεπτά ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΝΕΙ ΤΟΥΣ ΜΠΟΜΠΙΡΕΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ. ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΗΛΑΔΗ;

Να τρέχει και το κυλικείο του γηπέδου; Να τρέχει τα πλυντήρια; Να κάνει μπουγάδες; Να οδηγάει το λεωφορείο της ομάδας; Τι άλλο πρέπει να κάνει ο πολύπειρος μέσος για να αξίζει άλλο ένα συμβόλαιο με την ομάδα της καρδιάς του;

Σχωράτε με αλλά με τρώει η αδικία.

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.

Υ.Γ. Σε μια σπάνια αναλαμπή σοβαρότητας (μην φτιάχνεστε η επόμενη θα είναι το Πάσχα του 2023) θέλω να σας πω, ότι στα ντουζένια του, στα καλά του που λένε, ο Μιχάλης ο Εσιέν ήταν ξεκάθαρα ένας παίκτης που δίκαια είχε δίπλα του την ετικέτα «δύναμη της φύσης». Ως φίλος της Μάντσεστερ Γιουνάη, τόνε ζήλευα σαν παρουσία στην Τσέλσι πάνω και πριν από οποιονδήποτε άλλο, πάνω από Ντρογκμπάδες και διάφορους όλους συγκλονιστικούς. Το να βλέπεις τον Εσιέν in full flow στα καλά του ήταν ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό «δώρο», ένα θέαμα που ξέφευγε από τα στενά πλαίσια του αθλήματος και σου επαναπροσδιόριζε αυτά που περίμενες να αντικρίσεις όταν σκεφτόσουν τον όρο «ολοκληρωμένος χαφ». Μπορεί η πορεία του τα τελευταία χρόνια να τον έχει κάνει στόχο για διάφορα χωρατά (μαζί και τα δικά μου ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ), αλλά πριν το σώμα του αρχίσει να τον προδίδει ο Γκανέζος ήταν ο ορισμός του τα-κάνω-όλα-και-σας-παίρνω-και- αμπάριζα. Οδοστρωτήρας από τους λίγους.

Photo Credits: AP / Yorgos Karahalis