Βρισκόμουν εν πλω, όταν κτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα από τον Χάρη Σταύρου τα (θλιβερά) καθέκαστα. Δεν είχα κιόλας καλό σήμα και χρειάσθηκε να μου επαναλάβει τρεις φορές ποιος ήταν αυτός που έφυγε από τη ζωή.

Ο Μπιλ Ράσελ αποδήμησε εις Κύριον έχοντας ένα προνόμιο που σπανίζει και πάντως χαρακτηρίζει τους πραγματικά μεγάλους: είχε κατακτήσει την αιωνιότητα προτού ταξιδέψει στον ουρανό.

Ήταν ήδη αθάνατος προτού συμβεί ο θάνατος του κι αυτό λέει πολλά: βασικά τα λέει όλα για το μεγαλείο του ανδρός!

Το ποιος υπήρξε, το ποιος είναι και το τι συμβολίζει για την Αμερική ο Μπιλ Ράσελ δεν θα το πω, ούτε θα το γράψω εγώ.

Μας τα τρίβει στη μούρη

Είμαι πολύ μικρός για να τον περιγράψω: μικρός σε μέγεθος, μικρός ακόμη και σε ηλικία σε σχέση με τον πιο στέρεο ακρογωνιαίο λίθο στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ, που παρεμπιπτόντως αδικείται τα μέγιστα απ' όλη την (ουσιαστική η κούφια) κουβέντα που άνοιξε τα τελευταία χρόνια για το ποιος τάχα είναι ο G.O.A.T.

Προϊούσης αυτής της ατέρμονης συζήτησης ο αοίδιμος πλέον Ράσελ θα μπορούσε να ανοίγει τις χερούκλες του (σαν να μας μουντζώνει για την ασέβεια), να μοστράρει τα έντεκα δαχτυλίδια του και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να μας τρίβει στη μούρη!

Η τρομερή ιστορία του Πιτίνο

Τα είπαν και τα έγραψαν πολλοί άλλοι, μάλιστα μια πτυχή της προσωπικότητας του μας την άφησε αμανάτι ο Ρικ Πιτίνο το πρώτο κιόλας βράδυ που εμφανίσθηκε επί ελληνικής σκηνής, στον αγώνα Παναθηναϊκός - ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στις 28 Δεκεμβρίου του 2018.

Αναδημοσιεύω τη διήγηση του, αυτολεξεί από την επιγενόμενη συνέντευξη Τύπου:

"Στα αποδυτήρια προτού βγούμε στο γήπεδο είπα στους παίκτες του Παναθηναϊκού κάποιες ιστορίες. Μία από αυτές αφορούσε τον Μπιλ Ράσελ και κάτι που είχε πει όταν βρισκόμουν στον πάγκο των Σέλτικς (ΣΣ: 1997-2001). Πρόκειται για μία ιστορία που νομίζω ότι θα σας αρέσει.

Λόγω της κίνησης στους δρόμους, πριν από ένα εντός έδρας ματς, ο Μπιλ είχε αργήσει περίπου μία ώρα να έρθει στο γήπεδο. Εκείνη την εποχή οι παίκτες δεν αγωνίζονταν τόσο σκληρά όσο έπρεπε να το χειρότερο ήταν ότι κοιτούσαν περισσότερο τα στατιστικά τους. Η ήττα στις ομάδες είναι σαν τον καρκίνο και οι παίκτες αρχίζουν να παίζουν για τον εαυτό τους, αντί να χτίζουν όλοι μαζί.

"Εσύ νούμερο 7 ντριμπλάρεις, ντριμπλάρεις, ντριμπλάρεις"

Όταν λοιπόν, μπήκε στα αποδυτήρια ο Ράσελ κοίταξε το νούμερο 7 που ήταν ο Kένι Άντερσον. Ξέρετε, ο Ράσελ, ποτέ δεν αποκαλούσε κάποιον με το όνομα του αλλά μόνο με τον αριθμό της φανέλας του. Έστρεψε λοιπόν το βλέμμα του προς το νούμερο 7 και είπε ότι κρατάει πολύ την μπάλα στην κατοχή του, ντριμπλάρει, ντριμπλάρει, ντριμπλάρει και την τελευταία στιγμή πασάρει γιατί το Νούμερο 7 θέλει να χρεωθεί την ασίστ.

"Εσύ Νο 34, καρφώνεις, αλλά είσαι φιγουρατζής"

Στη συνέχεια έδειξε το νούμερο 4, τον Τόνι Μπάτι και του είπε πως του μοιάζει επειδή του αρέσει να ρίχνει τάπες. Αλλά μετά από κάθε τάπα φωνάζει και κάποιος πρέπει να πει στο νούμερο 4 πως η μπάλα βρίσκεται ακόμα στην κατοχή του αντιπάλου.

Αμέσως μετά ο Μπιλ Ράσελ γύρισε στον Πολ Πιρς και του είπε πως "εσύ νούμερο 34 είσαι καταπληκτικός ρούκι, μου θυμίζεις το Τζον Χάβλιτσεκ. Κλέβεις τη μπάλα, τρέχεις να καρφώσεις αλλά ο Χάβλιτσεκ δεν είχε το δικό σου ταλέντο. Ξέρεις πάντα πού βρίσκεται η κάμερα όταν καρφώνεις για να κάνεις φιγούρα. Ο Χάβλιτσεκ πραγματικά δεν το ήξερε αυτό"!

Σε εκείνο το σημείο λοιπόν όλοι κατέβασαν τα πρόσωπα τους και σκοτείνιασαν. Ο Μπιλ Ράσελ απευθύνθηκε στο Αντουάν Γουόκερ: "Έχω παίξει με άτομα σαν το νούμερο 8. Δεν σταματάει να σουτάρει. Είναι στο χέρι σας, παιδιά, να σιγουρέψετε ότι παίρνει καλά σουτ".

"Εσύ Νο 52, σπρώχνεις κόσμο με τους αγκώνες σου"

Στο τέλος ήρθε η σειρά του Βιτάλι Ποταπένκο και τον ρώτησε: "Εσύ νούμερο 52 δεν εμπιστεύεσαι τους Αμερικανούς, έτσι δεν είναι;

Ο Ουκρανός τον κοίταξε απορημένος και προσπαθούσε να καταλάβει τι εννοεί ο Μπιλ Ράσελ. "Εγώ μάζευα τα ριμπάουντ και προτού προσγειωθώ στο παρκέ είχα ήδη δώσει ήδη την πάσα στον διπλανό μου. Εσύ παίρνεις το ριμπάουντ και αρχίζεις να σπρώχνεις κόσμο με τους αγκώνες σου"!

Ξαφνικά περίπου 15 λεπτά προτού αρχίσει το ματς, μέσα στα αποδυτήρια έβλεπα μόνο κατεβασμένα κεφάλια. Και τότε ο Ράσελ φώναξε: "Ο εγωισμός δεν σου επιτρέπει να είσαι σπουδαίος. Ποτέ δεν προσπάθησα να βάλω περισσότερους πόντους από τον Τσάμπερλεϊν, με ένοιαζε μόνο να νικήσω!

Νικούν οι Σέλτικς; Είμαι χαρούμενος!

Χάνουν οι Σέλτικς; Είμαι εκνευρισμένος!

"Είμαι ο Μπιλ Ράσελ και εσείς δεν είστε"

Φαίνεται πως είμαι διαφορετικός από εσάς. Πέτυχα 56 σερί νίκες στο NCAA, πανηγύρισα 2 πρωταθλήματα στο κολεγιακό πρωτάθλημα, βγήκα χρυσός Ολυμπιονίκης και έχω 11 δαχτυλίδια στο ΝΒΑ. Απογοήτευσα την ομάδα μου επειδή τραυματίστηκα και χάσαμε το δωδέκατο»!

Στον χώρο υπήρχε νεκρική σιγή και απείχαμε περίπου δέκα λεπτά από το τζάμπολ. Τότε λοιπόν , κατευθύνθηκε προς την πόρτα για να φύγει, αλλά γύρισε και είπε στους παίκτες: "Αλλά να σας πω και κάτι; Είμαι ο Μπιλ Ράσελ και εσείς δεν είστε"!

Το συμβόλαιο της μιας ημέρας

Αυτή την ιστορία λοιπόν είπα σήμερα στους παίκτες του Παναθηναϊκού. Τους θύμισα ότι ο εγωισμός δεν αφήνει περιθώρια για επιτυχία και τους ζήτησα ένα πράγμα: Να παίξουν για τους εαυτούς τους σαν να έχουν συμβόλαιο διάρκειας μιας ημέρας. Συμβόλαιο μιας ημέρας, ούτε λεπτό περισσότερο. Και στο τέλος της βραδιάς να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να σκεφτούν οι ίδιοι αν θα έδιναν επέκταση συμβολαίου στον εαυτό τους.

Απόψε λοιπόν κάθε ένας από αυτούς τους παίκτες εκεί έξω είδαν το συμβόλαιο τους να ανανεώνεται!

Κλείνω εδώ την παρένθεση με την ιστορία που διηγήθηκε τότε ο Ρικ, καλή του ώρα.

Τα έντεκα δαχτυλίδια του Ράσελ και του Ρίτσαρντ στο χόκεϊ

Για το αμερικάνικο μπάσκετ, ο Ράσελ υπήρξε και θα παραμείνει εις του αιώνας των αιώνων κάτι πολύ παραπάνω από έναν ογκόλιθο που εικονογραφεί, όσο κανείς άλλος τη δυναστεία των Σέλτικς και ολόκληρο το ΝΒΑ

"Ο μεγαλύτερος πρωταθλητής στην ιστορία των ομαδικών σπορ" όπως τον χαρακτήρισε πριν από λίγες ώρες ο κομισάριος του ΝΒΑ, Ανταμ Σίλβερ.

Έντεκα πρωταθλήματα είναι αυτά, χώρια που τα δυο τα κατέκτησε με τον διπλό ρόλο του παίκτη και προπονητή, όταν τον άφησε στο πόδι του ο Ρεντ Αουερμπαχ!

Έντεκα και μάλιστα μέσα σε 13 χρόνια, τόσα πολλά δεν έχει κατακτήσει κανείς άλλος μπασκετμπολίστας στο ΝΒΑ και δίπλα του στέκεται μονάχα ο Καναδός Χένρι Ρίτσαρντ, ο οποίος έβαλε στο παλμαρέ του ισάριθμα τρόπαια του «Stanley Cup» με την ομάδα χόκεϊ των Μόντρεαλ Κανάντιανς…

Ο Ρίτσαρντ έφυγε από τη ζωή στις 5 Μαρτίου του 2020 σε ηλικία 84 ετών και ο Ράσελ χθες στα 88 του.

Ένας περήφανος και αγέρωχος λεβεντόγερος

Δεν ήταν πια καλοστεκούμενος και τα τελευταία χρόνια τον έβλεπα στα Αll Star Games και στους τελικούς του ΝΒΑ να σουλατσάρει υποβασταζόμενος ή με μπαστούνι…

Αλλά, διάβολε, παρέμενε ένας περήφανος και αγέρωχος λεβεντόγερος ο οποίος μπορούσε κιόλας να γονατίζει, να βγάζει στεντόρεια φωνή κατά του ρατσισμού και να τα... χώνει στον προηγούμενο Πλανητάρχη, Ντόναλντ Τραμπ.

Α, για να μην το ξεχάσω: εκτός από τα έντεκα δαχτυλίδια του ΝΒΑ, ο Ράσελ έχει ακόμη στη συλλογή του δυο απανωτούς κολεγιακούς τίτλους με το Σαν Φρανσίσκο και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ το 1956.

Τρία τρόπαια σε 13 μήνες

Αμ το άλλο;

Μέσα σε δέκα τρεις μήνες, από τις 24 Μαρτίου του 1956 έως τις 13 Απριλίου του 1957 πρόλαβε να δρέψει τρία τρόπαια σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις: τον κολεγιακό τίτλο στο έβανστον (με 26 πόντους και 27 ριμπάουντ στον τελικό με το Άιοβα), το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη Μελβούρνη και το πρωτάθλημα με τους Σέλτικς, κατεβάζοντας 32 ριμπάουντ στον έβδομο τελικό κόντρα στους Χοκς, που τότε κατάλαβαν τι κελεπούρι έχασαν.

Το εννοώ αυτό διότι στο ντραφτ της προηγούμενης χρονιάς η ομάδα του Σεντ Λούις επέλεξε τον Ράσελ στο Νο 2, αλλά τον αντάλλαξε με τους Σέλτικς για να πάρει τον Εντ ΜακΚόλεϊ και τον Κλιφ Χάγκαν!

Το λες και γκάφα αυτό...

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι εκείνος ο έβδομος τελικό, που μάλιστα θεωρείται ως ο συγκλονιστικότερος όλων των εποχών κρίθηκε στην εκπνοή της δεύτερης παράτασης (125-123) και πώς;

Με την τάπα του Μπιλ Ράσελ στον Μπομπ Πετίτ!

Η στεντόρεια φωνή της Αμερικής και το ωραίο φόρεμα μιας μαύρης

Εάν για το ΝΒΑ ο Ράσελ υπήρξε και θα διαιωνίζεται ως μια μυθική βιβλική φιγούρα, για την αμερικανική κοινωνία θα αποτελεί για πάντα τον διαπρύσιο κήρυκα της συνείδησης της! Είναι τρόπον τινά το alter ego του Μοχάμεντ Αλι, άλλωστε υπάρχει μια ιστορία που τους συνδέει και την κρατάω κάβα για τη συνέχεια…

Τον ρατσισμό ο εμβληματικός ογκόλιθος των Σέλτικς τον γνώρισε εξ απαλών ονύχων: όταν ο πατέρας του, επιστάτης σε ένα εργοστάσιο χαρτιού στη Λουϊζιάνα, έχανε τη σειρά του στην ουρά του βενζινάδικου για να εξυπηρετηθούν οι λευκοί, όταν τον σημάδεψαν στον κρόταφο για να μείνει εκεί και να περιμένει, όταν οι αστυνομικοί έστελναν τη μάνα του να αλλάξει φόρεμα, επειδή, λέει, αυτό που φορούσε ήταν πολύ ωραίο για να το βάζει μια μαύρη!

Τον Ράσελ τον έχω συναντήσει κάμποσες φορές, αλλά πάντοτε ήμουν λαίμαργος μαζί του.

Η λαιμαργία και ο εμφύλιος

Επίτηδες αναφέρομαι στη λαιμαργία, διότι αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε ο μεγάλος αντίπαλος του, ο Γουίλτ Τσάμπερλεν, στις 26 Μαΐου του 1999, όταν οι Σέλτικς απέσυραν για δεύτερη φορά τη φανέλα με το Νο 6.

"Ο Μπιλ είναι λαίμαργος. Πάντοτε ήταν. Ενώ έχει δέκα δάκτυλα στα δυο χέρια του, πήρε έντεκα δαχτυλίδια" είπε εκείνο το βράδυ στο Fleet Center ο "Βig Dipper", που αξιώθηκε να κατακτήσει μονάχα ένα.

Παρεμπιπτόντως η φωτογραφία στην οποία εικονίζεται ο Ράσελ να φορά και να δείχνει μπροστά στον φακό τα έντεκα δαχτυλίδια αποτελεί μια από τις τρεις πιο σαγηνευτικές και συνάμα… ανατριχιαστικές στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού: μαζί με εκείνες του Μάικλ Φελπς με τα οκτώ χρυσά ολυμπιακά μετάλλια το 2008 στο Πεκίνο και του Μαρκ Σπιτς με τα επτά δικά του το 1972 στο Μόναχο.

Εκείνη την ίδια χρονιά μάλιστα στην Αμερική κόντεψε να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, καθότι το ESPN σε μια α λα G.O.A.T. κατάταξη των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών τοποθέτησε τον Ράσελ στο Νο 4 πίσω από τον Τσάμπερλεν, τον Τζόρνταν και τον Μάτζικ Τζόνσον…

Η φανέλα που αποσύρθηκε δυο φορές

Γιατί άραγε οι Σέλτικς απέσυραν δυο φορές τη φανέλα του Ράσελ; Α, ναι, αυτή είναι επίσης μια ωραία ιστορία που δηλώνει κιόλας το ποιόν του ανδρός…

Η φανέλα με το Νο 6 απεσύρθη ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 1972 στο Garden σε στενότατο κύκλο: βασικά την σήκωσε ψηλά ο Άουερμπαχ και δίπλα του βρισκόταν μόνο ο Ράσελ!

Για ποιο λόγο; Ο Ράσελ δεν γούσταρε τη δημοσιότητα και απαίτησε από τον άλλοτε προπονητή του και μετέπειτα πρόεδρο των Σέλτικς να είναι οι δυο τους, μόνοι τους στο γήπεδο.

Είκοσι επτά χρόνια αργότερα ο Άουερμπαχ, κυριευμένος από τις τύψεις συνειδήσεως του, τον υποχρέωσε να εκτεθεί δημοσίως και διοργάνωσε μια λαμπρή τελετή στις 26 Μαΐου του 1999, με παρουσιαστή τον ηθοποιό Μπιλ Κόσμπι και με την παρουσία της αφρόκρεμας του ΝΒΑ: Γουίλτ Τσάμπερλεν, Μπομπ Κούζι, Τζον Χάβλιτσεκ, Οσκαρ Ρόμπερτσον, Τζούλιους Ερβινγκ, Λάρι Μπερντ και δεν συμμαζεύεται.

Πλάκα πλάκα η ζωή του Ράσελ είναι ένα déjà vu: το εννοώ αυτό διότι δυο κορυφαίες στιγμές της καριέρας του τις βίωσε δυο φορές.

Και οι δυο εισαγωγές στο Hall Of Fame!

Είναι ο μόνος παίκτης που είδε τη φανέλα του να αποσύρεται δυο φορές και άλλες δυο επίσης εισήχθη στο Hall Of Fame!

Ο Ράσελ εντάχθηκε για πρώτη φορά στο μουσείο του Σπρίνγκφιλντ το 1975, αλλά αρνήθηκε να παραστεί στην εκδήλωση, ισχυριζόμενος ότι "δεν αξίζω να είμαι ο πρώτος μαύρος παίκτης που θα εισαχθεί στο Hall Of Fame, υπάρχουν άλλοι που άξιζαν αυτή την τιμή πριν από εμένα".

Τότε ο "Mr 11 Rings" εννοούσε τον Τσακ Κούπερ που υπήρξε ο πρώτος Αφροαμερικανός ο οποίος επελέγη στο ντραφτ του ΝΒΑ το 1950, αγωνίσθηκε επί έξι σεζόν στο ΝΒΑ (τις πρώτες τέσσερις με τους Σέλτικς) και έφυγε από τη ζωή το 1984.

Ξαλάφρωσε η ψυχή του

Ο Κούπερ εντάχθηκε μετά θάνατον, το 2019 και μόνο τότε ο Ράσελ αισθάνθηκε ότι θα μπορούσε να παραλάβει το δαχτυλίδι που απονέμεται στα μέλη του Hall Of Fame.

Ελόγου του δεν το είχε πάρει ώστε να μπορεί να το πετάξει σε ένα ποτάμι (όπως έκανε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον ρατσισμό, ο Μοχάμεντ Άλι με το ολυμπιακό μετάλλιο που είχε κατακτήσει το 1960) και νιώθοντας πλέον ότι ξαλάφρωσε η ψυχή του δέχθηκε το δαχτυλίδι με καθυστέρηση 44 ετών!

Στις 15 Νοεμβρίου του 2019 οι εκπρόσωποι του Hall Of Fame του το απένειμαν σε μια ιδιωτική σεμνή τελετή σε στενό κύκλο στον οποίο παρεισέφρησαν, με δική του πρόσκληση ο Αλόνσο Μούρνινγκ, ο Μπιλ Γουόλτον και η Αν Μέιερς …

Το αυτόγραφο των 300.000 δολαρίων

Τον Ράσελ τον συνάντησα από κοντά για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1986 στην εξέδρα Τύπου του «Palacio de deportes» της Μαδρίτης, όπου αυτός και ο Μπόμπι Νάιτ σχολίαζαν τους αγώνες της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα…

Με δισταγμό του ζήτησα να βγάλουμε μια φωτογραφία και δεν αρνήθηκε. Μου έφτανε αυτή η φωτογραφία, δεν του ζήτησα αυτόγραφο, διότι τότε είναι βέβαιο πως θα έτρωγα χυλόπιτα!

Σοβαρολογώ, διότι ο Ράσελ δεν έδινε τσάμπα αυτόγραφα.

"Στα ντουζένια μου ζήταγα 300.000 δολάρια απ' όποιον ενδιαφερόταν να έχει την υπογραφή μου" εξήγησε γελώντας μετά από έντεκαχρόνια εν Αθήναις, σε μια κουβέντα που παρέπεμπε στην παρεμφερή στάση ζωής του Ισπανού συγγραφέα Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν…

Κατά το "πυρ, γυνή και θάλασσα", ο Ράσελ σιχαίνεται τέσσερα πράγματα: το ποτό, το κάπνισμα, τα αυτόγραφα και το όνομα του Τσάμπερλεν, τον οποίο κάποτε άφησε έξω από τη λίστα των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών!

Τι έκανε ο Ράσελ στην Αθήνα; Εδώ σε θέλω μάστορα. Ο θρύλος των Σέλτικς επελέγη από το ΝΒΑ και έσκασε μύτη στα μέρη μας ως guest star στην κλήρωση του 13ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (1998) το οποίο φιλοξένησε η Ελλάδα.

Είχα αναλάβει τότε την ευθύνη του Γραφείου Τύπου της διοργάνωσης και με αυτή την ιδιότητα, χώρια η έμφυτη δημοσιογραφική διαστροφή μου, τον χρεώθηκα με 108 από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα.

Στην Αθήνα άλλαζε κασέτες στα... μαγνητοφωνάκια

Η κλήρωση πραγματοποιήθηκε στις 3 Νοεμβρίου του 1997 στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ την επόμενη ημέρα ο Ράσελ παρακάθισε σε μια ιστορική συνέντευξη Τύπου στην οποία μαγνήτισε το δημοσιογραφικό σινάφι και τα όσα έκανε και είπε μένουν αιχμάλωτα στη μνήμη μου.

Είχε τρελά κέφια εκείνο το πρωί ο Ράσελ.

Πρώτα απ' όλα δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία. Ρώτησε την Τζούλη Βελισσαράτου, που είχε αναλάβει τη διερμηνεία, εάν θα μπορούσε να μεταφράσει από γερμανικά, ολλανδικά ή ρωσικά και την πανικόβαλε!

Ύστερα, ενόσω απαντούσε στις ερωτήσεις, άλλαζε μόνος του τις κασέτες στα δημοσιογραφικά μαγνητοφωνάκια που είχαν αφεθεί πάνω στο τραπέζι του πάνελ και τα έκανε κιόλας να αναβοσβήνουν!

Το δαχτυλίδι του 1969

Γελούσε διαρκώς, ούτε κωμωδία να έβλεπε δεν θα χαχάνιζε τόσο. Πείραζε τους πάντες, ενώ λαμπύριζε το δαχτυλίδι που φορά πάντοτε και το θεωρεί ως το πιο ανεκτίμητο απ’ όλα: εκείνο του πρωταθλήματος της σεζόν 1968-69 στην οποία θριάμβευσε ως παίκτης και προπονητής.

Δεν θα ξεχάσω παρεμπιπτόντως, μια ατάκα που μου είπε ο τότε φρέσκος προπονητής της Εθνικής, Παναγιώτης Γιαννάκης: "Εάν ένας Έλληνας έλεγε και έκανε όλα αυτά, θα του κρεμάγαμε κουδούνια και θα τον λέγαμε γραφικό και καραγκιόζη"!

Πες το ψέματα, ρε Δράκε!

Ήμουν ένας Δον Κιχώτης

Σε εκείνη τη συνέντευξη ο Ράσελ είχε πει τις κάλτσες του. Τα πάντα όλα! Ιδού ένα μικρό σταχυολόγημα:

• Ήμουν ένα Δον Κιχώτης που πολεμούσε διαρκώς με τους ανεμόμυλους! Ήξερα ότι τα βραβεία, οι έπαινοι και οι διακρίσεις δίνονταν με πολιτική σκοπιμότητα και αποφάσισα ότι δεν με νοιάζουν καθόλου. Τα βραβεία δεν μπορούν να νικήσουν τα γεγονότα. Γεγονότα είναι οι νίκες και τα πρωταθλήματα και γι’ αυτά πάλευα κάθε βράδυ και έδινα τον καλύτερο εαυτό μου.
• Δεν θα άλλαζα τίποτε στη ζωή μου, εάν ξαναγεννιόμουν. Έχω μια ερωτική σχέση με το μπάσκετ και οι Σέλτικς είναι η ζωή μου όλη.
• Από το 1970 και πέρα το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει προοδεύσει πολύ, τουλάχιστον 30% με 40%.

Ο μόνος μαύρος και το WNBA

• Όταν πρωτόπαιξα στους τελικούς του ΝΒΑ ήμουν ο μοναδικός μαύρος ανάμεσα σε ένα σωρό λευκούς παίκτες, Τώρα ψάχνεις με το κιάλι να βρεις λευκούς παίκτες. Και άλλη μια διαφορά: ως ρούκι έπαιρνα 25.000 δολάρια τον χρόνο που τώρα οι παίκτες το έχουν για μεροκάματο.
• Βλέποντας εικόνες από το ΝΒΑ της εποχής μου σκέπτομαι ότι μοιάζει με το τωρινό WNBA!
• Ήμουν φίλος με τον πατέρα του Τζόρνταν και του είπα ότι πρέπει να είναι υπερήφανος όχι γιατί γέννησε τον καλύτερο παίκτη της σύγχρονης εποχής, αλλά διότι έβγαλε έναν υπέροχο άνθρωπο.
• Όχι (ένα σκέτο "No", η απάντηση του στην ερώτηση εάν έχει δει κάποιον παίκτη που να του μοιάζει).