Έγινε, 110 ετών. Η ομάδα που ξεκίνησε από την παρέα πέντε εφήβων, γιγαντώθηκε στη συνέχεια, πέρασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κέρδισε τρόπαια και τρόπαια και κατέληξε να είναι μία από τις μεγαλύτερες ομάδες παγκοσμίως. Η Μπόκα Τζούνιορς.

Η γέννηση

Ήταν η τρίτη μέρη του Απριλίου του 1905 και όλα ξεκίνησαν από μία παρέα πέντε ατόμων. Ο Αλφρέδο Σκαρπάτι, ο Σαντιάγο Σάνα, ο Εστέμπαν Μπαγλιέτο και τα αδέρφια Τεόντορο και Χουάν Αντόνιο, Φαρένγκα. Στόχος να φτιάξουν μία ποδοσφαιρική, όπως γινόταν παντού τότε με τον ίδιο τρόπο στο Ροσάριο, στο Σάντα Φε, στη Πλάτα, στο Μπουένος Άιρες, στην Αβεζανέδα, στην Κόρδοβα.

Η συνάντηση έγινε στο σπίτι του Μπαγλιέτο, αλλά δεν βρήκαν άκρη ( ο μύθος λέει ότι οι έφηβοι έκαναν πολύ θόρυβο κάτι που εκνεύρισε το πατέρα του Μπαγλιέτο και τους έδιωξε από το σπίτι) και το ραντεβού μετατέθηκε για την πλατεία Σολίς. Οι ρίζες ιταλικές, όπως γίνεται αντιληπτό και από τα επώνυμα. Μπαγλιέτο ή Μπαλιέτο, Σκαρπάτι. Το πρώτο όνομα που "έπεσε" στο τραπέζι ήταν το "ίχο ντ' Ιτάλια" (γιος της Ιταλίας), αλλά γρήγορα εγκταλείφθηκε.

Στη συνέχεια αποφασίστηκε να δοθεί το όνομα της γειτονιάς της πρωτεύουσας της Αργεντινής, Μπουένος Άιρες, στην οποία έμεναν οι πέντε. Μπόκα, γειτονιά μεταναστών από την Ιταλία (από τη Γένουα ως επί το πλείστον, γειτονιά εργατών). Λα Μπόκα, σκέτο; Όχι... Δίπλα του μπαίνει το Τζούνιορς, αγγλικό. Γι' αυτό και προφέρεται στην Αργεντινή Μπόκα (Τ)ζούνιορς κι όχι Μπόκα Χούνιορς. Η δεύτερη λέξη προστέθηκε λόγω προέλευσης, λόγω πρεστίζ. Πρώτος πρόεδρος, ο Μπαγλιέτο, ο μικρότερος ηλικιακά εκ των πέντε. Πρώτο ματς της ομάδας, 18 ημέρες αργότερα.

Στην "Ιντεπεντένσια Σουδ" η Μπόκα συντρίβει με 4-0 τη Μαριάνο Μορένο. Η τύχη της πρωτάρας ή ο προπομπός της (ένδοξης) ιστορίας; Μάλλον, το δεύτερο.

Τα χρώματα

Η Μπόκα γεννήθηκε λοιπόν από Ιταλούς μετανάστες, είχε γήπεδο, είχε όνομα αλλά με ποια χρώματα;Στην αρχή τα χρώματα επιλέχθηκαν από την αδερφή των Φαρένγκα, Μανουέλα και απείχαν πολύ από το να είναι... Μπόκα. Άσπρο και μαύρο. Υπάρχει ακόμη μία εκδοχή, και η οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί ότι τα πρώτο χρώμα ήταν το ροζ, για δύο παιχνίδια. Μετά ήρθε το μπλε.

Ώσπου τη διαφορά έκανε η σημαία ενός σουηδικού πλοίου που είχε αράξει στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες. Αυτό ήταν, προστέθηκε και το κίτρινο. Από εκεί και στο εξής, η Μπόκα δεν άλλαξε ποτέ χρώματα. Σε αυτά τη σημαίας της εθνικής Σουηδίας. Εδώ αρκεί να πούμε ότι ο μύθος πάλι λέει ότι ο πρόεδρος Χουάν Μανουέλ Μπριτσέτο ήταν ταυτόχρονα και εργάτης στη γέφυρα του λιμανιού κι είχε υποσχεθεί το προηγούμενο βράδυ ότι θα έδινε τα χρώματα της σημαίας του πρώτου καραβιού που θα εισέλθει στο λιμάνι το πρωί, το οποίο ήταν σουηδικό. Η ουσία είναι ότι η ομάδα, άλλαξε αρκετά χρώματα μέχρι να κατασταλάξει σε αυτό που γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα.

Το πρώτο αίμα - το πρώτο κλάσικο

Το ντεμπούτο της Μπόκα στην Πριμέρα γίνεται στις 13 Απριλίου του 1913. Στο Ιτουσαϊνγκό και απέναντι στην Εστουδιαντίλ Πορτένιο. Τη σειρά του πήρε και το κλάσικο. Μιλάμε για την επιτομή της έννοιας του κλάσικο. Ρίβερ και Μπόκα μοιραζόταν την ίδια γειτονιά, τις ίδιες γεωγραφικές καταβολές. Τη Γένουα, της Ιταλίας.

Το πρώτο (είχαν μεσολαβήσει κάποια φιλικά) έγινε στην έδρα της Ράσινγκ και βρήκε τη Ρίβερ νικήτρια με 2-1. Μετά ακολούθησε μία περιπλάνηση της Μπόκα, μέχρι να βρει το ιδανικό "σπίτι" για να μείνει. Άλλαξε πολλά στην πρωτεύουσα.

Ο πρώτος τίτλος

Ο πρώτος τίτλος ήρθε το 1919 με τους Τεσοριέρε, Καλομίνο και Γκαρασίνο. Και μετά ακολούθησε η χρυσή δεκαετία με την Μπόκα να γίνεται κυρίαρχος του ποδοσφαίρου της Αργεντινής κατακτώντας συνολικά έξι τίτλους στην Πριμέρα, δύο Κύπελλα Κάρλος Ιμπαργκουρέν, δύο Κύπελλα Ανταγωνιστικότητας, ένα Κύπελλο Τιμής και ένα Κύπελλο (λαϊκού) Ερεθίσματος. Μιλάμε, για μία εποχή που το ποδόσφαιρο έχει χαρακτήρα ερασιτεχνικό.

Το τουρ στην Ευρώπη

Η φήμη των xeneizes (σενέισες, είναι όρος που αποδίδεται στους Γενοβέζους εξαιτίας της ιταλικής καταγωγής των ιδρυτών), έπρεπε να περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το καράβι από το Μοντεβιδέο έφθασε στο Βίγκο της Ισπανίας μετά από 22 ημέρες. Τα πρώτα φιλικά επί ευρωπαϊκού εδάφους είναι πλέον γεγονός.

15 νίκες, μία ισοπαλία και τρεις ήττες. Μερικοί εκ των αντιπάλων, ήταν η Θέλτα, η Ντεπορτίβο, η Ατλέτικο, η Ρεάλ, η Σοθιεδάδ, η Εσπανιόλ, η Μπάγερν, η Φρανκφούρτη. Τα λεφτά για τα ταξίδια σε Ισπανία, Γαλλία και Γερμανία πλήρωσε ένα "τρελός" οπαδός της ομάδας, ο Βικτοριάνο Καφαρένα. Του αποδόθηκε το παρατσούκλι, 12ος παίκτης. Σήμερα αυτό το παρατσούκλι έχουν, οι οργανωμένοι οπαδοί της Μπόκα.

Στροφή στον επαγγελματισμό

Το 1931, το ποδόσφαιρο γίνεται επαγγελματικό στην Αργεντινή. Και το κατακτά η Μπόκα με 50 βαθμούς, πέντε περισσότερους από τη Σαν Λορένσο. Το πρώτο επαγγελματικό superclasico, συμπίπτει και με τα πρώτα επεισόδια μεταξύ των δύο ομάδων.

Το πρώτο μπικαμπεονάτο (1934-1935)

Πήρε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με 27-4-3, η Μπόκα κατάφερε να πάρει το 85% των διαθέσιμων βαθμών εκείνης της περιόδου. Το 1934 πέτυχε 101 τέρματα, η πρώτη ομάδα που το καταφέρνει. Το 1935, το επανέλαβε. Δέχτηκε, μόλις 23.

Ο "ναός" του "Μπομπονέρα"

Όλα τα είχε η Μπόκα, τίτλους δόξα, φήμη, αλλά της έλειπε το σπίτι της. Ο "ναός" της. Το Μπομπονέρα μπαίνει στη ζωή των "σενέισες", το 1940. Το οικοδόμημα του Δρ Καμίλο Σιτσέρο, εγκαινιάζεται με τη νίκη με 2-0 επί της Σαν Λορένσο, σε φιλικό. Το Μπομπονέρα είναι ένας ναός, με τους δικούς του πιστούς.

Τα δύσκολα χρόνια (1945-1959)

Μπορεί τα πρώτα χρόνια μετά το 1940, να συνοδεύονται από τίτλους αλλά από το 1945 και μετά όλα είναι διαφορετικά. Το 1948, η Μπόκα τερματίζει στην όγδοη θέση. Το 1949, γλίτωσε τελευταία στιγμή τον υποβιβασμό.

Το κατάμεστο "Μπομπόνερα" βοηθά την ομάδα να κερδίσει με 5-1 τη Λανούς και να παραμείνει στην Πριμέρα. Από το 1945 έως το 1959, η Μπόκα πήρε μόνο έναν τίτλο (1954), αναμφίβολα η χειρότερη περίοδος στην ιστορία της. Η βάση αυτής τα οικονομικά προβλήματα, οι συνεχείς απεργίες ποδοσφαιριστών.

Ένα κλάσικο, ένα πρωτάθλημα

Μετά την πρώτη πικρή γεύση στο Κόπα Λιμπερταδόρες από την Πενιαρόλ της Ουρουγουάης, τα μποκένσε νερά του Μπουένος Άιρες είναι, ασφαλώς, πιο ήρεμα. Το πρωτάθλημα του 1962 θα μείνει στην ιστορία γιατί κρίθηκε από ένα κλάσικο. Μπόκα - Ρίβερ 1-0, στο Μπομπονέρα.

Η ομάδα των Αντόνιο Ρόμα, Σίλβιο Μαρσολίνι, Καρμέλο Σιμεόνε και Αντόνιο Ρατίν ήταν εξαιρετική, αλλά για να κατακτήσει τον τίτλο χρειάστηκε και τη βοήθεια ενός σπεσιαλίστα στα πέναλτι, εκ Βραζιλίας, του Πάουλο Βαλεντίμ. Πέντε λεπτά πριν τη λήξη, η Ρίβερ είχε τη "χρυσή" ευκαιρία για να ισοφαρίσει, αλλά ο Ρόμα ήταν εκεί και είπε "όχι" στον Ντελέμ. Οι "σενέισες" θα κατακτούσαν και τα πρωταθλήματα του 1964 και 1965.

Η τραγωδία της θύρας 12

Μία θλιβερή επέτειος είναι αυτή της 23ης Ιουνίου του 1968, όταν στο superclasico για αδιευκρίνιστους λόγους 71 οπαδοί της φιλοξενούμενης Μπόκα, που ευρισκόταν στη Θύρα 12, βρήκαν τραγικό θάνατο. Ήταν γενικώς μία σκοτεινή πολιτικά περίοδος για την Αργεντινή, η διακυβέρνηση της χώρας βρισκόταν στα χέρια του δικτάτορα Κάρλος Ονγκανία.

Deja vu το 1970

Ο,τι έγινε το 1962 έγινε και το 1970, αλλά με τη διαφορά ότι ο χώρος στέψης δεν ήταν το Μπομπονέρα, αλλά το Μονουμεντάλ της Ρίβερ.

Ροχίτας, Πόνσε, Μεδίνα, Νοβέζο, Μαδούργα, υπό τις οδηγίες του Αλφρέδο ντι Στέφανο φεύγουν με την ισοπαλία από το "Μονουμεντάλ" και παίζοντας το καλύτερο ποδόσφαιρο, παίρνουν και το πρωτάθλημα.

Η ώρα για το Λιμπερταδόρες (1977)

Η Μπόκα ήταν το αφεντικό εντός των τειχών, αλλά εκτός ακόμη δεν είχε έρθει αυτή η ώρα. Ήρθε μία κρύα νύχτα στο Μοντεβιδέο κόντρα στη βραζιλιάνικη Κρουζέιρο (1-0) κι αφού το 1963 είχε αποτύχει απέναντι στη Σάντος του Πελέ.

Με Λόκο Γκάτι και Κάρλος Βέγλιο, η Μπόκα ήταν, πλέον, πρωταθλήτρια Αμερικής το 1977. Ακολούθησε και δεύτερο Λιμπερταδόρες, διαδοχικό μάλιστα, κόντρα στην Ντεπορτίβο Κάλι, του Κάρλος Μπιλάρδο.

Μπόκα... οικουμενική

Το 1977 έρχεται η ώρα για και το Διηπειρωτικό. Το 2-2 του "Μπομπονέρα" απέναντι στην Γκλάντμπαχ έδινε το προβάδισμα στους Γερμανούς. Αλλά, η ιδιοφυΐα του Τότο Λορένσο που έστησε αριστοτεχνικά την ομάδα στο Μένχενγκλάντμπαχ θα φέρει το 3-0 και τον τίτλο... των οικουμενικών "σενέισες". Φέλμαν, Μαστράνσελο και Σαλίνας τα γκολ.

Θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε εδώ ότι όλο αυτό το "θαύμα", όλο αυτό το οικοδόμημα, όλη αυτή η εξωστρέφεια οφείλεται στην ιδιοφυΐα, Τότο Λορένσο. Μπορεί η Μπόκα να μην τα πήγαινε καλά στο πρωτάθλημα, αλλά κατέκτησε τους πρώτους της διεθνείς τίτλους από το 1976, έως το 1979.

Ημέρες Μαραντόνα

Η Μπόκα αποκτά τον Ντιέγκο Μαραντόνα από την Αρχεντίνος. Ο μικρός τότε Ντιέγκο μαζί με τον Μπρίντισι, κάνουν θάυματα. Αποκορύφωμα η βροχερή νύκτα της 10ης Απριλίου του 1981, όταν ο "Πίμπε ντ' όρο" χορεύει τη... Ρίβερ στη βροχή και νικά τον Φιζόλ. Ήταν η αρχή της αμφίδρομης σχέση μεταξύ Μπόκα Τζούνιορς και Μαραντόνα.

Τα χρόνια της κρίσης (1982-1989)

Κρίση, θεσμική και αθλητική στην Μπόκα. Με τον Ντι Στέφανο (ξανά) στο τιμόνι, Ολαρτικοετσέα, Ταπία, Γκρασιάνι, Ραμπίνα, το 1985 η Μπόκα δεν καταφέρνει κάτι περισσότερο από το να τερματίσει πέμπτη. Από το 1982, έως το 1989 δεν έρχεται κανένας τίτλος, στο "Μπομπονέρα".

Επιστροφή σε τίτλους και ξανά λειψυδρία

Η Μπόκα κατακτά τέσσερις διεθνείς τίτλους μέχρι και το 1994, αλλά κανείς εξ' αυτών δεν ήταν το Λιμπερταδόρες. Επανέρχεται στους εγχώριους τίτλους το 1992 με τον Όσκαρ Ταμπάρες στον πάγκο και τον "τρελό" "Μόνο Κάρλος Μοντόγια κάτω από τα γκολπόστ.

Νέα "ξηρασία" σε τίτλους, ακολουθεί από το 1994 μέχρι και το 1998. Σε αυτή την περίοδο, έχουμε και την επιστροφή του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Η "χενερασιόν δε όρο" του Μπιάντσι

Κάπου εκεί είναι που έρχεται ο 18χρονος, Χουάν Ρομάν Ρικέλμε. Μαζί με τον Μαρτίν Παλέρμο, τα αδέρφια Στσελότο, τον Χόρχε "Ελ Πατρόν" Μπερμούδες, τον Ουάλτερ Σαμουέλ, τον Νολμπέρτο Σολάνο και τον Όσκαρ Κόρδοβα θα οδηγήσουν ξανά την Μπόκα, στο δρόμο των επιτυχιών.

Όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του "Ελ Βιρέι" Κάρλος Μπιάντσι. Και Απερτούρα και Κλαουσούρα το 1999 αλλά να δεις τι σου 'χω για μετά... Και Απερτούρα, και Λιμπερταδόρες και Διηπειρωτικό το 2000. Η "εποχή Μπιάντσι" σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Ο Μπιάντσι παίρνει και την επόμενη χρονιά Λιμπερταδόρες, τα "σπάει" με τον πρόεδρο κι επιστρέφει το 2003. Αποτέλεσμα, το ίδιο με το 2000. Τρίπλε.

Εποχή Μπασίλε

Ο Μπιάντσι άφησε την Μπόκα με εννιά τίτλους και στη θέση του έρχεται ο Μπασίλε. Θα καθίσει μία σεζόν και θα πάρει σχεδόν τα πάντα στη Νότιο Αμερική με τους "σενέισες", όχι όμως και το Λιμπερταδόρες.

Επιστροφή Ρικέλμε

Ο Λα Βόλπε αποτυγχάνει, ο Ρούσο αναλαμβάνει και με τον άρτι αφιχθέντα εξ' Ισπανίας, Χουάν Ρομάν Ρικέλμε η Μπόκα Τζούνιορς φτάνει στην κατάκτηση ενός ακόμη Λιμπερταδόρες.

Από τότε, μπορεί να μην έχει ακολουθήσει την κατηφόρα της Ρίβερ Πλέιτ, αλλά η Μπόκα Τζούνιορς σίγουρα δεν περνά κι αυτή την καλύτερη περίοδό της. Τώρα, με τον Μπάσκο Αρουαμπαρένα φιλοδοξεί να επανέλθει στην κορυφή. Εντός, εκτός και επί τα αυτά.

Παίκτες - σταθμοί για την Μπόκα

Δελφίν Μπενίτες Κάσερες "Μετσετέρο"

Άνχελ Κλεμέντε Ρόχας

Μαρτίν Παλέρμο

Ρομπέρτο Μόουσο

Ούγκο Γκάτι

Χουάν Ρομάν Ρικέλμε

Κάρλος Ναβάρο Μοντόγια

Ντιέγκο Μαραντόνα

Τίτλοι

Πριμέρα Ντιβισιόν (30): 1919, 1920, 1923, 1924, 1926, 1930, 1931, 1934, 1935, 1940, 1943, 1944, 1954, 1962, 1964, 1965, 1969 Nacional, 1970 Nacional, 1976 Metropolitano, 1976 Nacional, 1981 Metropolitano, 1992 Apertura, 1998 Apertura, 1999 Clausura, 2000 Apertura, 2003 Apertura, 2005 Apertura, 2006 Clausura, 2008 Apertura, 2011

Διηπειρωτικά (3): 1977, 2000, 2003

Copa Libertadores (6): 1977, 1978, 2000, 2001, 2003, 2007

Copa Sudamericana (2): 2004, 2005

Recopa Sudamericana (4): 1990, 2005, 2006, 2008

Supercopa Sudamericana (1): 1989

Copa de Oro (1): 1993

Copa Master de Supercopa (1): 1992