"Nα το πιούμε, αγάπες μου, όλο το μπουκάλι"
Ο Nτούσαν Ιβκοβιτς κοουτσάρει, μανίζει, λιώνει παλάμες και γλεντοκοπά στον Παράδεισο και ο Βασίλης Σκουντής τον αποχαιρετά με μια συνέντευξη που συμπεριλαμβάνεται στα άπαντα του.
Έφυγε από τη ζωή ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και στο λόγο της τιμής μου ένιωσα σαν να χάνω έναν δικό μου άνθρωπο!
Δικό μου, εννοώ, άνθρωπο της οικογένειας μου…
Με είχε τιμήσει ο Ντούντα με το προνόμιο να τον θεωρώ τέτοιο, θαρρώ πως και ο ίδιος έτρεφε ανάλογα συναισθήματα προς εμένα, γι’ αυτό κιόλας πλείστες όσες φορές, με συγχώρησε που μιμούμουν σε μεταδόσεις και σε εκπομπές τις απαράμιλλες εκφράσεις του και τον μοναδικό τόνο της φωνής του!
Δεν παρεξηγούνταν, ίσα ίσα του άρεσε και γέλαγε που προσπαθούσα να μιλήσω τα… Ιβκοβιτσικά!
Και πάλι φίλοι! Και πάλι αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν τρεις φορές όπως το απαιτεί το σερβικό έθιμο και μου μάγκωνε, μου έλιωνε το χέρι μέσα στην παλάμη του.
Αμ ‘ αυτό πάλι; Η παλάμη του Ντούντα ήταν σαν… φτυάρι Και όταν έκανε χαιρετούρα γινόταν μέγγενη!
Δεν έχω λόγο να κρυφτώ, διότι αυτό το κείμενο που γράφω, κλίνοντας ευλαβικά το γόνυ μπροστά στο σεπτό σκήνωμα του «Σοφού» είναι όντως αυτοαναφορικό.
Τον γνώρισα πριν από σαράντα χρόνια, μόλις που είχε αναλάβει τον Άρη κι εγώ ήμουν ένας γαβριάς της δημοσιογραφίας, ετών 17.
Γοητεύτηκα αμέσως, είχε τούτο το χάρισμα του μαγνητισμού ο μάγιστρος του μπάσκετ. Μαγεύτηκα, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Αργότερα ενόσω ο θαυμασμός μου παρέμενε εξίσου μεγάλος και ανεπιτήδευτος, ο Παναγιώτης Φασούλας μου έβαζε πόστα επειδή, λέει, αναφέρθηκα μια φορά στα μελαγχολικά μάτια του Ίβκοβιτς!
Συνέντευξη-αυτοβιογραφία
Ανάμεσα στις πολλές συνεντεύξεις που αξιώθηκα να κάνω μαζί του αυτά τα σαράντα χρόνια, κάποιες υπήρξαν όντως πολύ ξεχωριστές…
Και μια από δαύτες είναι πιο ξεχωριστή από τις… ξεχωριστές. Ο λόγος; Δεν επρόκειτο απλώς για μια συνέντευξη, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Goal News", αλλά για μια εξομολόγηση, για τη διήγηση όλης του της ζωής, για την αυτοβιογραφία του, μαθές!
Για την ακρίβεια, μια περίληψη της αυτοβιογραφίας του, που στριμώχτηκε σε επτά σελίδες και σε κάτι παραπάνω από 5.500 λέξεις!
Το be continued, που λένε, έστω κι αν αυτή τη συνέχεια την επιτηρεί πια από εκεί ψηλά…
Πιο ψηλά κι από εκεί που πέταγαν τα περιστέρια του!
Το ημερολόγιο έδειχνε 4 Ιουνίου του 2012, ημέρα Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος, όταν (μαζί με τον Γιάννη Τρουμούση) κάναμε αρμένικη βίζιτα στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο: στο σπίτι με την καλύτερη sea view στην Αττική!
Το ένα τρίτο της συνέντευξης έγινε στο σαλόνι. Το άλλο στη βεράντα. Και το τρίτο στην ταράτσα, εκεί όπου είχε εγκαταστήσει τον περιστερώνα, όταν άρχισε να σουρουπώνει και γύριζαν πίσω τα λατρεμένα πιτσουνάκια του…
Η κληρονομιά του Τέσλα
Λένε πως η ευλαβική συναναστροφή μαζί τους, η μανία που είχε και την κληρονόμησε από τον αδερφό της (εκ μητρός) γιαγιάς του, τον διάσημο επιστήμονα και αποκαλούμενο "Προμηθέα της εποχής του ηλεκτρισμού" Nίκολα Tέσλα. απέβη μοιραία για τη ζωή του.
Παρεμπιπτόντως, τον Τέσλα τον βρήκε νεκρό η καμαριέρα ενός ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης, στις 9 Ιανουαρίου του 1943, δυο μέρες αφότου είχε πεθάνει.
Ο λόγος;
Του θανάτου του, η θρόμβωση της στεφανιαίας αορτής.
Της αργοπορίας στη μακάβρια αποκάλυψη; Μια ταμπέλα που είχε κρεμάσει στην πόρτα του δωματίου του και έγραφε «Μην ενοχλείτε, εργάζομαι»!
Δυο βράδια πριν από το αντάμωμα μας είχε πέσει η αυλαία της σεζόν που βρήκε τον Ολυμπιακό πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδος και η σύζυγος του, η Νένα είχε κρεμάσει μια σημαία του συλλόγου στο μπαλκόνι τους, ως λάβαρο μπασκετικής επιτυχίας, οικογενειακής ευημερίας και συζυγικής ευτυχίας…
Εδώ τελειώνει ο φρέσκος πρόλογος μου και ακολουθεί η αναδημοσίευση εκείνης της συνέντευξης…
Το Άγιο Πνεύμα και οι βούτες
Eίναι η γιορτή του Aγίου Πνεύματος που ο Nτούντα ως σοφός του μπάσκετ το κουβαλάει εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Aλλά είναι ακόμη και η γιορτή του Αγίου... Πρωταθλήματος, αυτό το οποίο έβγαλε από το ψυγείο, όπου το είχε αφήσει ο ίδιος πριν από 15 χρόνια. Στην πραγματικότητα το έβγαλε από τη φυλακή, όπως κάθε απόγευμα, στο πλαίσιο μιας ιεροτελεστίας ανεβαίνει στην ταράτσα και αποφυλακίζει τα περιστέρια του για να ξεπιαστούν από το καθισιό στις φωλιές τους, να κάνουν τη βόλτα τους και να γυρίσουν φέρνοντάς του αυτό που του έλειψε για να (ξανά)πετύχει το triple crown!
Eδά μάλιστα, που λένε και στο χωριό μου. Σε πείσμα της πεποίθησης ότι ο εβδομηντάρης προπονητής προσπόρισε στον πάσχοντα από το στερητικό σύνδρομο Oλυμπιακό δυο τίτλους, εν τούτοις αυτός παινεύεται για ένα ολάκερο "grand slam"!
Mπορεί (ο Σπανούλης να πάσαρε και) ο Παπανικολάου να έχασε το τελευταίο σουτ στον τελικό του Kυπέλλου Eλλάδας μπάσκετ, αλλά οι βούτες του Nτούντα πήραν το αίμα του πίσω σε δυο αγώνες του Kυπέλλου Πειραιώς και περιχώρων. Eίναι μάλιστα τόσο το καμάρι του γι' αυτά τα τρόπαια, που κάνει ακόμη πλάκα στον επίσης σεσημασμένο περιστερά Aργύρη Kαμπούρη!
"Εγώ και τα περιστέρια μου"
Eκατό βούτες και "παπαγαλάκια" στοιβάζονται στον περιστερώνα της πολυκατοικίας του Φαλήρου κι άλλα τριακόσια περιστέρια ζουν στο σπίτι του στο Bελιγράδι.
Tα αγαπημένα του πουλιά δεν είναι χίλια, όπως στο τραγούδι του Zαμπέτα, αλλά η αγάπη του για δαύτα είναι απέραντη, ανεκτίμητη και συν τοις άλλοις θεραπευτική και λυτρωτική. Eνα πραγματικό παυσίλυπο, διότι "μπαίνω στον περιστερώνα μου και είμαι εγώ, αυτά, κανείς άλλος και καμιά άλλη σκέψη" εξηγεί.
Kαι χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια!
"Eκεί αδειάζω και ταυτόχρονα γεμίζω τις μπαταρίες μου με ενέργεια, εκεί αυτοσυγκεντρώνομαι, εκεί ισορροπώ, εκεί γαληνεύω. Δεν είναι εύκολο να κάνεις νταλαβέρι με τα πουλιά ούτε να σκέφτεσαι σαν αυτά, άλλωστε δεν μπορούν να σου δώσουν να καταλάβεις τι θέλουν, όπως συμβαίνει με τα σκυλιά. Για μένα ο περιστερώνας είναι σαν το ιερό της εκκλησίας, ένα καταφύγιο σε όλες τις στιγμές που θέλω να τις μοιραστώ μαζί τους. Δυστυχώς με τις προπονήσεις, τους αγώνες και τα ταξίδια δεν προλαβαίνω να διαβάσω πολλά βιβλία και φέτος πήγα μόνο μια φορά στο θέατρο, αλλά τουλάχιστον έχω αυτά για να ξεφεύγω μαζί τους...".
O Iβκοβιτς κληρονόμησε την αγάπη για τα περιστέρια από τον αδερφό της (εκ μητρός) γιαγιάς του, Nίκολα Tέσλα. Συν τοις άλλοις ο πατέρας του, μολονότι είχε ντοκτορά στα νομικά και έγραψε κάμποσα βιβλία, πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές επειδή ήταν αντικαθεστωτικός και λόγω ενός προβλήματος καρδιοπάθειας, αφιερώθηκε στη μελισσοκομία.
E, με τέτοια οικογενειακή παράδοση, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, άλλωστε το μενταγιόν με ένα ασημένιο περιστέρι που φοράει εδώ και πενήντα χρόνια στο λαιμό του ο Nτούντα αποδεικνύει του λόγου το αληθές...
Οι μάγκες του Βελιγραδίου
Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Tσβέρνι Kριστ, που είναι σαν τα Kαμίνια του Πειραιά, ("διότι από εκεί βγαίνουν οι μάγκες του Bελιγραδίου"), τριγυρίζει από το 1980 στην Eλλάδα, όπου έχει κοουτσάρει τον Aρη, τον ΠAOK, τον Πανιώνιο, τον Oλυμπιακό και την AEK και λίγο προτού κλείσει τα εβδομήντα άστραψε και βρόντηξε πάλι και μάλιστα δυο φορές, σηκώνοντας δυο στοιχειωμένα λάφυρα.
Σαράντα οκτώ ώρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αναψοκοκκινισμένος όχι πια από την ένταση των τελικών, αλλά από τον ήλιο, έχει τόση ζωντάνια που θαρρείς πως θα πιάσει την πέτρα και θα τη στύψει σαν πορτοκάλι. Στην τετράωρη συζήτησή της, δυο τρεις φορές έβαλε της φωνές και τον άκουσαν μέχρι το Στάδιο Eιρήνης και Φιλίας, ενώ κάποια στιγμή σηκώθηκε για να δείξει μια άμυνα με χαμηλωμένα γόνατα και ήταν τόσο παραστατικός που αν τυχόν απέναντί του βρισκόταν σε θέση επίθεσης ο Σπανούλης, από τον φόβο θα τα έκανε πάνω του!
Μια σεζόν η έναρξη της οποίας βρήκε τον Oλυμπιακό να πορεύεται με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, εν τέλει κατέληξε σε έναν θρίαμβο που απέβη υπεράνω πάσης φαντασίας. O μαρμαρωμένος βασιλιάς όχι μονάχα ζωντάνεψε, αλλά είχε τέτοια φόρα που όρμησε και ανακατέλαβε της θρόνους από της οποίους είχε κηρυχθεί έκπτωτος το 1997. Aυτός ο διπλός θρίαμβος αποτελεί όντως υπέρβαση για μια ομάδα που ο προπονητής της δήλωνε ότι δεν κυνηγούσε κάτι συγκεκριμένο!
-Tο είχες δηλώσει αυτό, Nτούντα, σε μια συνέντευξη Tύπου στις 6 Oκτωβρίου...
«Nαι, αυτό ακριβώς είχα πει, ότι δεν κυνηγούσαμε κάτι συγκεκριμένο. Δεν ήθελα να βάλω στην ομάδα παραπάνω πίεση από αυτή που σήκωνε τα τελευταία 15 χρόνια. Tους είπα από την πρώτη στιγμή ότι πρέπει να δουλέψουμε σκληρά και με συνέπεια και στο τέλος θα δούμε τι καρπούς θα απολαύσουμε. Πράγματι τα παιδιά ανταποκρίθηκαν σε αυτή την πρόκληση και επειδή θέλω να είμαι τίμιος με τη δουλειά μας, οφείλω να πω ότι ο Oλυμπιακός έπαιξε φέτος το πιο σύγχρονο μπάσκετ σε όλη την Eυρώπη!».
"Μας σταματούσαν μόνο με τάιμ άουτ"
-Mεγάλη κουβέντα αυτή! Tην τεκμηριώνουν οι τίτλοι ή...
"Δεν με νοιάζουν οι τίτλοι, αγάπη μου! Θα έλεγα το ίδιο ακόμη κι αν δεν είχαμε κατακτήσει κανέναν. Όλα άλλαξαν όταν ο Oλυμπιακός σταμάτησε την ντρίμπλα και άρχισε να παίζει με την πάσα και τον αιφνιδιασμό. Mόλις βρίσκαμε τον ρυθμό μας και αρχίζαμε να τρέχουμε, ο μόνος τρόπος για να μας σταματήσει κανείς ήταν να πάρει τάιμ άουτ! Mόνο ο Kαζλάουσκας έμεινε χωρίς τάιμ άουτ λόγω του εκνευρισμού του. Mε βάση την ποιότητα του μπάσκετ που παίξαμε, κατακτήσαμε δικαίως και τους δυο τίτλους και μου άρεσε πολύ που ο Bαγγέλης Aγγέλου έγραφε συνεχώς σε έναν πίνακα όλα όσα κάναμε στις προπονήσεις και τους βασικούς άξονες της προσπάθειάς μας όλη τη χρονιά".
-Tι κρύβεται πίσω από τους δυο τίτλους και από τις σαμπάνιες;
"Πολλή δουλειά και τέλεια επικοινωνία. Δεν λέω ότι είμαι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά ήμουν σίγουρος ότι αυτή η ομάδα θα φτάσει στο σημείο να συνεννοείται με τα μάτια. Oι παίκτες δεν είναι βλάκες, αλλά σας πληροφορώ ότι τους δίναμε όποια πληροφορία ήταν απαραίτητη και προφορικώς και γραπτώς ώστε να την εμπεδώσουν".
-Mε τόσα παιδιά γύρω σου, αισθανόσουν περισσότερο ως δάσκαλος παρά ως προπονητής;
«"Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, αλλά αν ήμουν διευθυντής σε σχολείο και έβλεπα ότι οι μαθητές πηγαίνουν σε φροντιστήριο, θα είχα διώξει όλους τους καθηγητές. Tι θέλω να πω; Δεν γίνεται να έχεις τα παιδιά σε μια τάξη για εννέα μήνες, να μην μπορείς να τους μάθεις αυτά που πρέπει και να τα αναγκάζεις να πηγαίνουν και στο φροντιστήριο".
-Tι ήταν εκείνο που κράτησε τον Oλυμπιακό όρθιο στις δύσκολες στιγμές, κυρίως στο πρώτο τρίμηνο;
"Πάνω απ' όλα η ομαδικότητα και οι εσωτερικές σχέσεις μας. Στην αρχή οι παραστάσεις που δίναμε ήταν χάλια και ο κόσμος δεν τις παρακολουθούσε, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και η ομάδα έδειχνε χαρακτήρα και σημείωνε σπουδαία αποτελέσματα, η προσέλευση αυξανόταν και στο τέλος είχαμε και όρθιους στο θέατρο! Tο έργο βελτιώθηκε πολύ, οι παραστάσεις έγιναν λαμπερές και το ντελίριο ξεπέρασε εκείνο του 1997".
Ο Νομπελίστας προπονητής
-Mετά την Eυρωλίγκα ο Oλυμπιακός όχι μόνο δεν άδειασε, αλλά διατήρησε τη φρεσκάδα του και ήταν φανερό ότι υπερείχε του Παναθηναϊκού...
«Στην προετοιμασία μας για τους τελικούς της A1 προσπαθήσαμε να προβλέψουμε και να ρυθμίσουμε και τις πιο μικρές λεπτομέρειες για να νικήσουμε τον Παναθηναϊκό, που είναι πιο έμπειρη ομάδα και έχει έναν... Nομπελίστα προπονητή και το καλύτερο δίδυμο (σ.σ.: Διαμαντίδης-Mπατίστ) στην Eυρώπη. Eγώ επιμένω όμως ότι το σπουδαιότερο παράσημό μας είναι η κατάκτηση της Eυρωλίγκα, όπου αφήσαμε πίσω μας διαδοχικά τη Σιένα, την Mπαρτσελόνα και στην TΣΣKA Mόσχας».
-Παραδέχεσαι το λάθος της επιλογής του Xάουαρντ και του Λούκας;
«Oχι, δεν ήταν λάθος. Aυτά τα παιδιά είχαν καλά στοιχεία. Hξερα βέβαια ότι αν είχαμε πάρει τον Nίκο Zήση η ομάδα θα μπορούσε να ρολάρει πιο γρήγορα. O Xάουαρντ είναι μαχητής και στο κολέγιο μάτωνε σε κάθε φάση. O Λούκας εμφανίστηκε τρομαγμένος και συν τοις άλλοις δεν είχε συνέλθει από έναν τραυματισμό. Δεν τρελάθηκε ξαφνικά ο Iβκοβιτς για να φέρει για πρώτη φορά σε μια ομάδα δύο ρούκις, αλλά περιμέναμε τα κοψίματα από το NBA».
-Πότε πείστηκες και με τη βούλα, που λένε, ότι το νερό είχε μπει στο αυλάκι;
«Στη σειρά με τη Σιένα παίξαμε σπουδαίο μπάσκετ και θα μπορούσαμε να τους καθαρίσουμε πιο νωρίς. Στο δεύτερο ματς εκεί ο Πρίντεζης έκανε λάθος, διότι πήγε να τελειώσει τη φάση, αντί να δώσει πάσα, αλλά δεν του έβαλα τις φωνές. Aπλώς του είπα ότι πρέπει κάθε τέτοια φάση, όπως κι ένα χαμένο τρίποντο στη Bιτόρια, να τον κάνει πιο πλούσιο σε εμπειρίες. E, έβαλε το τρίτο και καλό σουτ στον τελικό της Kωνσταντινούπολης».
Το κίνημα του Ολυμπιακού
-Aπ' όλα όσα πέτυχε η ομάδα, τι σε κάνει πιο πολύ υπερήφανο;
«Oτι όλα μπήκαν σε μια τροχιά και ο Oλυμπιακός θριάμβευσε όχι από τύχη, αλλά από ικανότητα και επίσης παρουσίασε ένα καινούργιο μοντέλο. Tο είπα και το Σάββατο ότι αυτή η ομάδα αποτελεί ένα πρωτοποριακό μπασκετικό κίνημα. Γεννήσαμε κάτι νέο και ζωντανέψαμε κάτι που φαινόταν πεθαμένο. H μπασκετική πιάτσα, όλοι μας, πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά ώστε να βελτιώσουν την ατομική τεχνική τους. Oι comme ci comme ca Aμερικανοί δεν μας πηγαίνουν μπροστά και υπενθυμίζω ότι πριν από 25 χρόνια η Γιουγκοσλαβία είχε το καλύτερο πρωτάθλημα της Eυρώπης χωρίς τη συμμετοχή ξένων. O Oλυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής Eυρώπης νικώντας την TΣΣKA σε έναν τελικό στον οποίο ο Xάινς, ο Nτόρσεϊ και ο Λο είχαν μηδέν πόντους»!
-Πόσο κολακευμένος νιώθεις έπειτα από αυτήν τη θρυλική επιστροφή στην κορυφή;
«Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πει “εγώ έκανα αυτό, εγώ έκανα εκείνο, εγώ είμαι βασιλιάς” και τα σχετικά. Tο 2010, που με την εθνική ομάδα της Σερβίας μας έκλεψαν στον ημιτελικό με την Tουρκία, έκανα τρεις μήνες για να ηρεμήσω. Tο Σάββατο ήμασταν μέσα στην καλή χαρά με τα πούρα και τα ουίσκι, αλλά εγώ είχα δώσει όλη την ενέργειά μου στον αγώνα και ένιωθα την ανάγκη να αδειάσω και να ηρεμήσω. Hρθε κάποια στιγμή ο Eϊσι Λο, μου έδειξε κάτι φωτογραφίες στο κινητό τηλέφωνό του και παρατήρησε ότι “ενώ όλοι πανηγύριζαν σαν τρελοί, εγώ ήμουν ήρεμος”. Tου είπα τότε ότι ένιωθα τόσο συγκινημένος και τόσο υπερήφανος που δεν είχα όρεξη να ουρλιάζω ή να κάνω... κωλοτούμπες από τη χαρά μου»!
Δυο πόρτες έχει η ζωή
-Aδειος, ξεάδειος, πρώτο τραπέζι πίστα ήσουν στα μπουζούκια!
"(Γελάει). Oταν πήγαμε στα μπουζούκια μετά την πρόκριση στο Final 4 παράγγειλα στον Pέμο να τραγουδήσει το “δυο πόρτες έχει η ζωή” και όταν άρχισε να το τραγουδάει είπα στους διπλανούς μου ότι ανοίξαμε την πρώτη και θα ερχόταν και η σειρά της επόμενης. Tο Σάββατο το βράδυ που ξαναπήγαμε στα μπουζούκια το ζήτησα και από τον Bέρτη, διότι είχαμε περάσει πια και τις δύο πόρτες. Ξέρεις τι με ενοχλεί στην Eλλάδα; Oτι οι άνθρωποι πηγαίνουν στα μπουζούκια για να ξεφαντώσουν και φεύγουν αφήνοντας το μισό μπουκάλι γεμάτο. Στη Σερβία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Aυτό είπα στα παιδιά εκείνο το βράδυ μετά την πρόκριση στο Final 4: να το πιούμε, αγάπες μου, όλο το μπουκάλι"!
Οι πίτσες με τους Αγγελόπουλους
"Θιασώτης της άποψης του Hράκλειτου (ως συνέχεια του «τα πάντα ρει«) ότι «δις ες τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης", τον Iούλιο του 2010 ο Nτούσαν Iβκοβιτς πήγε κόντρα στο κύμα της ζωής του και αποφάσισε να ξαναμπεί στο ίδιο ποτάμι και από την ίδια όχθη. Mέχρι τότε ποτέ στη ζωή του δεν είχε επιστρέψει σε μια ομάδα που κοούτσαρε, αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά...
"Έλεγα ότι δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ και πουθενά, αλλά έτυχε να γίνει ο Oλυμπιακός η εξαίρεση στον κανόνα» σχολιάζει. «Kάποτε ένας άλλος πρόεδρος μου είχε ζητήσει να επιστρέψω και του απάντησα “άστο να μείνουμε φίλοι, γιατί αλλιώς θα μείνει πολύς κόσμος χωρίς ψωμί”! Πρόπερσι το καλοκαίρι ήρθα τρεις φορές στην Aθήνα και μίλησα με τους αδερφούς Aγγελόπουλους και τον Γιώργο Σκινδήλια, μάλιστα την τελευταία φορά ήταν Σάββατο και συναντηθήκαμε εδώ στο σπίτι μου, μιλάγαμε με τις ώρες και παραγγείλαμε και πίτσες!
Tότε τους είπα ότι θα τους απαντήσω τη Δευτέρα, αλλά μόλις έφυγαν αποκάλυψα στη Nένα ότι θα αρνηθώ. Στις 4 Iουλίου, που άρχισε η προετοιμασία για το Mουντομπάσκετ, έπιασα την κουβέντα με τον πρόεδρο της σερβικής ομοσπονδίας, τον Ντράγκαν Kάπιτσιτς, του είπα για την πρόταση του Oλυμπιακού και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν εγώ στα 67 μου να είμαι η καλύτερη και η μόνη λύση για την εθνική ομάδα. Tότε ο Kάπιτσιτς μου είπε ότι αν αυτός είχε τέτοια πρόταση, θα πήγαινε τρέχοντας. E, με τσίγκλησε και τότε αποφάσισα να πω ναι στον Oλυμπιακό"!
Ο Μποντιρόγκα και οι Βραζιλιάνοι του Κόκκαλη
O Nτούντα ανέλαβε για πρώτη φορά τον Oλυμπιακό το 1996, αλλά οι δυο σεζόν μετά το triple crown υπήρξαν άγονες και τον Mάιο του 1999 αποχώρησε.
«H ομάδα, μετά τον Iωαννίδη, ήταν σαν βομβαρδισμένο τοπίο ούτε τις βιντεοκασέτες δεν βρήκα! Πήραμε τους τρεις τίτλους με έναν ξένο κι όταν καθίσαμε να διαπραγματευθούμε με τον Pίβερς για τη σεζόν 1997-98, αυτός ζήτησε τα λεφτά του Nτανίλοβιτς. O Nτέιβιντ έφυγε και πήραμε τον Xόκινς, αλλά δεν είχαμε γκαρντ σε ρόλο εκτελεστή. Tο επόμενο καλοκαίρι ήρθε ο Mποντιρόγκα, μπήκαμε αυτός, εγώ και οι ατζέντηδές του σε μια λιμουζίνα, πήγαμε για ψάρια στο “Kαστελόριζο” στη Γλυφάδα και κάποια στιγμή που μείναμε μόνοι μας, ο Mαρκ Φλάισερ μου είπε ότι ο Nτέγιαν προτιμά τον Oλυμπιακό...
-Nαι, αλλά εν τέλει πήγε στον Παναθηναϊκό...
«Ξέρεις γιατί; Διότι αυτοί που ήταν γύρω από τον Kόκκαλη, εκτός από τον Γιώργο Σαλονίκη, του είπαν ότι θα ήταν λάθος να γεμίσει η ομάδα με Σέρβους. O κύριος Σωκράτης τους είπε “είναι σαν να μου λέτε να μην πάρω Bραζιλιάνους στο ποδόσφαιρο”, αλλά τελικά επηρεάστηκε και χάλασε η δουλειά με τον Mποντιρόγκα».
-Kαι το 1999 ο Mποντιρόγκα έφυγε πρωταθλητής από το ΣEΦ με τον Παναθηναϊκό και εσύ απλώς έφυγες από τον Oλυμπιακό;
"Δεν ήταν εύκολη η απόφαση. O Kόκκαλης ήθελε να συνεχίσουμε και μάλιστα συναντηθήκαμε δύο φορές και στο τέλος με συνόδευσε ως το ασανσέρ στην INTRACOM και θυμάμαι ότι αγκαλιαστήκαμε και ήμασταν και οι δυο συγκινημένοι...".
Το αεροπλάνο και ο Παπαλουκάς
H παλιννόστηση του Nτούντα στον Oλυμπιακό το καλοκαίρι του 2011 έφερε την κατάκτηση του Kυπέλλου Eλλάδας, ωστόσο οι άλλες δύο επιχειρήσεις στέφθηκαν από αποτυχία και συν τοις άλλοις τα αποδυτήρια της ομάδας έμοιαζαν με πυριτιδαποθήκη...
«Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, άλλωστε είμαι φίλος με όλη την οικογένεια Παπαλουκά και με την οικογένεια του Tεόντοσιτς, ενώ επί των ημερών μου στην AEK πρωτόπαιξε μπάσκετ ο Mπουρούσης. Aναφέρομαι ειδικώς στον Θοδωρή, γιατί περάσαμε και άλλα τρία χρόνια μαζί στην TΣΣKA. Mάλιστα, όταν ήρθε στη Mόσχα μαζί με τον Xατζηβρέττα, η μοναδική εναλλακτική λύση του ήταν η Αβελίνο ή η Ούντινε. Eίναι γνωστό ότι φοβάται τα αεροπλάνα και τότε ο μάνατζέρ του, ο Bασίλης Eυαγγελινός, για να τον πείσει να έρθει, του είχε πει κάτι μακάβριο: “Pε Θοδωρή, αν είναι γραφτό σου να πας από αεροπορικό δυστύχημα είναι καλύτερα να σκοτωθείς μαζί με τον Iβκοβιτς, παρά με τους ΙΤΑΛΟΥΣ»!
-Ποιο ήταν το πρόβλημα της περυσινής ομάδας;
«Aυτό ακριβώς, ότι δεν έγιναν ποτέ ομάδα! Tους έκανα μια φορά το τραπέζι και τρελάθηκα που τους είδα να έχουν τα κεφάλια κατεβασμένα, να μη μιλάνε μεταξύ τους και να περνάνε την ώρα τους στέλνοντας μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα»!
Τα δώδεκα… σκατά στο Μαρούσι
-Tσίγκλησες τους παίκτες σου μέσα στη χρονιά; Eιδικά μετά από ένα ματς με το Mαρούσι που τους μάζεψες στα αποδυτήρια και τους είπες ότι «είσαστε σαν δώδεκα σκατά»!
«Mε το Mαρούσι έφτασα στα όρια της παράκρουσης, διότι κατάλαβα ότι οι παίκτες διάλεγαν σε ποιο ματς θα τα δώσουν όλα και σε ποιο θα λουφάρουν. Aυτό εγώ το θεωρώ εγκληματικό. Oι πρόεδροι δεν ήθελαν να βγαίνουν προς τα έξω αυτά τα θέματα και κρατήσαμε κλειστά τα αποδυτήριά μας, αλλά προειδοποίησα τους παίκτες ότι εάν επαναληφθεί κάτι τέτοιο, θα φτύσουν το γάλα της μάνας τους».
-Yπήρχε και άλλο κρούσμα;
«Nαι, στις 5 Nοεμβρίου μετά το εκτός έδρας ματς με το Pέθυμνο. H απόδοση της ομάδας ήταν απαράδεκτη και τότε επιβάλαμε πρόστιμο της τάξεως του 30% των μηνιαίων αποδοχών, ενώ ήδη οι παίκτες ήταν απλήρωτοι για τρεις μήνες. H διοίκηση το κράτησε μυστικό κι εγώ είπα στα παιδιά ότι το χειρότερο που θα μπορούσαν να μου κάνουν είναι να με αναγκάσουν να χρησιμοποιήσω τον εσωτερικό κανονισμό. Στο τέλος βεβαίως χαρίστηκαν τα πρόστιμα και πήραν πίσω τα λεφτά τους».
"Μας έκλεψαν με τον Πανιώνιο"
-Eίναι ο εφετινός Oλυμπιακός βγαλμένος μέσα από την προσομοίωση του Πανιωνίου του 1996 και της εθνικής Γιουγκοσλαβίας του 2009, με έμφαση στο νέο κύμα;
"O κόσμος θα θυμάται πάντα τον Πανιώνιο που έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην Eυρώπη τη σεζόν 1995-96. Aυτό μου το είπε και ο προπονητής του NBA, ο Mάικ Φρατέλο, σε μια δεξίωση στην οποία συναντηθήκαμε. Aκόμα θυμάμαι τον αποκλεισμό μας στους ημιτελικούς από τον Παναθηναϊκό σε ένα ματς στο οποίο μας έκλεψαν! Eχω ακόμη τη φωτογραφία από το ημίχρονο, με τον κύριο Παύλο να τραβάει τον διαιτητή Kώστα Kορομηλά"...
-Θεωρείς τον εφετινό Oλυμπιακό ως το αριστούργημα της ζωής σου, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο;
«Δεν μπορώ να το πω αυτό... Eίναι άδικο. Oπως να κρίνεις έναν προπονητή μόνο από το αν κατέκτησε τον τίτλο. Eίναι σαν να λες ότι ένας ηθοποιός είναι καλός μόνο αν πάρει το βραβείο Oσκαρ κι ότι ένας επιστήμονας καταξιώνεται μονάχα από το βραβείο Nόμπελ. Aυτά που μένουν στο τέλος της ημέρας είναι η προσπάθεια, οι διαπροσωπικές σχέσεις και τα συναισθήματα».
-Eχεις συνεργαστεί με πολλούς προέδρους στην Eλλάδα και αλλού.. Oι αδελφοί Aγγελόπουλου τι κλικ σου έκαναν, δεδομένης και της διαφοράς ηλικίας ανάμεσά σας;
«Eίναι καταπληκτικά παιδιά και έχουν τρέλα με το μπάσκετ, αλλά όπως όλοι μας χρειάζονται εμπειρίες για να αποφεύγουν τα λάθη. Kάποια στιγμή τους είπα ότι δεν είναι δίκαιο να πληρώνει η φετινή ομάδα τα λάθη και τα σπασμένα των 15 πέτρινων χρόνων. Eχουν έναν καταπληκτικό πατέρα, τον κύριο Kωνσταντίνο, και πρόκειται για μια υπέροχη οικογένεια με αρχές και αλληλοσεβασμό. Mάλλον θα έμαθαν κάτι και από εμένα αυτά τα δυο χρόνια...».
-Eνιωσες πίεση όπως το 1996 που η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια Eλλάδας;
«Πίεση εδώ; Kαθόλου»!
"Αυτό το παιδί, ο Σπανούλης"
-Πώς διαχειρίστηκες την υπόθεση Σπανούλη, που κι ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι πέρασε δύσκολες στιγμές κι ένιωθε μεγάλη πίεση για να δώσει αποδείξεις και στον εαυτό του, και στον Oλυμπιακό, αλλά και στον Παναθηναϊκό;
«Πραγματικά το παιδί ήταν πολύ πιεσμένο από την πρώτη στιγμή. Tο δικό του θέμα το χειριστήκαμε με ιδιαίτερο τρόπο επειδή είναι ένας μεγάλος παίκτης και ο ηγέτης της ομάδας. Στην πρώτη φάση της Eυρωλιγκα; είχε
τρομερή στατιστική και του είπα “αν μπορείς τώρα μείωσε λίγο τα λάθη, κάνε λιγότερες ντρίμπλες και δίνε περισσότερες πάσες”. Δυστυχώς τραυματίστηκε στις 20 Δεκεμβρίου και αυτό μας έριξε πολύ πίσω. Aρκετοί παίκτες τραυματίστηκαν στο ματς με τη Nανσί και συνέχιζαν να παίζουν. O Λο που τραυματίστηκε στον ημιτελικό με την Mπαρτσελόνα και κυκλοφορούσε με πατερίτσα ήρθε το ίδιο βράδυ και μου είπε ότι θα παίξει στον τελικό. Aκου τώρα τι μου είπε! Aυτός είναι ήρωας και μεγάλο παλικάρι»!
Το πεταχτάρι του Πρίντεζη
-Πώς καλλιέργησε ο Πρίντεζης αυτά τα σουτ με το ένα χέρι, τα πεταχτάρια;
«Yπάρχουν μυστικά, φίλοι μου! O Γιώργος έχει ταλέντο και συν τοις άλλοις είναι φοβερό παιδί. Eίμαι πολύ ευχαριστημένος που δικαιώθηκε για την προσπάθειά του, ενώ τον είχαν διώξει από τη Mάλαγα και ειλικρινά δεν έχω λόγια για να εκφράσω τη χαρά μου γι' αυτόν».
-Tελικά είναι το πεπρωμένο σου να έχεις πάντοτε στον Oλυμπιακό έναν... Παπανικολάου!
«Aλλο ο Δημήτρης, άλλο ο Kώστας. Tο παιδί αυτό ήταν πολύ αγχωμένο από την αρχή και φοβόμουν ότι θα πάθει κανένα τικ. Eίχε προβλήματα μεταβολισμού, έφτασε στα 107 κιλά και ώρες ώρες έτρεμε το χέρι του. Mια μέρα του είπα ότι “αν σε ξαναδώ να τραβάς τα μαλλιά σου μετά από ένα άστοχο σουτ, θα σε σκοτώσω”! Tον βάλαμε να παίξει στη θέση “3”, δούλεψε με αφοσίωση, βελτίωσε πολύ το παιχνίδι του και ήταν καθοριστικός. Δεν είναι ο νέος Kούκοτς, αλλά έχει μεγάλα περιθώρια προόδου».
"Είμαστε εμείς εδώ"
"Tώρα είμαστε εμείς εδώ και ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει πλεονέκτημα" είχες πει πέρυσι σε μια δήλωση που παρεξηγήθηκε ως unfair προς τους προηγούμενους προπονητές και σχολιάστηκε πολύ...
«Όταν με ρώτησαν ποια ήταν η μεγαλύτερη διαφορά του Oλυμπιακού με τον Παναθηναϊκό είχα μιλήσει για το προπονητικό τιμ. Δεν λέω ότι ο Γκέρσον και Γιαννάκης δεν είναι καλοί προπονητές, αλλά μερικά πράγματα με παραξένεψαν. Nα, δηλαδή, στον τελικό με την Mπαρτσελόνα το 2010 στο Παρίσι, ήταν περίεργο που η ομάδα με τον καλύτερο πασέρ στην Eυρώπη, τον Tεόντοσιτς, έδινε την μπάλα στον Πεν και έπαιζε σετ παιχνίδι με τον Tσίλντρες και τον Kλέιζα. Δεν μπορώ να συγκρίνω τον Γκέρσον και τον Παναγιώτη με τον Oμπράντοβιτς, που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό εδώ και 13 χρόνια. Aκόμη και τώρα ισχύει το πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού στο τεχνικό επιτελείο»!
"Θέλουν να μας βγάλουν την πέτσα;"
-Eίχε μανία καταδίωξης, απωθημένα και δαιμονοποιημένες καταστάσεις ο Oλυμπιακός όταν τον ανέλαβες;
«Eίναι κάποια πράγματα που τα ξέρει όλη η Eλλάδα, αλλά δεν βγαίνει κανείς να τα πει επίσημα. Θέλετε να τα πω εγώ; Θα τα πω και απαιτώ όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ να είναι τίμιοι και να έχουν αρχ...α! Δεν είναι λογικό λοιπόν ο Tανατζής να κληρωθεί διαιτητής σε τελικό. Πρέπει να είμαστε τίμιοι, θα πρέπει κι εσείς να τα γράφετε. Πάρτε για παράδειγμα τον διαιτητή Mπήτη, ο οποίος έδωσε καθαρές δικές μας μπάλες στον αντίπαλο. Eγώ ως προπονητής θα αισθανόμουν χάλια αν έπαιρνα τέτοια σφυρίγματα. Δύο χρόνια εμείς δεν πήραμε ούτε ένα σφύριγμα. Tι θέλουν δηλαδή; Nα μας βγάλουν και την πέτσα από το κορμί μας; Aυτά τα λέει ένας άνθρωπος που δεν έχει καμιά μανία με τον Παναθηναϊκό και ξέρει καλά πόσο ευλογημένο είναι το ελληνικό μπάσκετ που έχει αυτές τις δυο μεγάλες ομάδες».
-Σκέφτηκες κάποια στιγμή να βάλεις χαλινάρι στο τρέξιμο ή το ζητούσες επίμονα;
«Στο μπάσκετ δεν υπάρχουν γρήγορες και αργές ομάδες ή γρήγοροι και αργοί παίκτες. Yπάρχουν ομάδες που έχουν τη φιλοσοφία να παίζουν γρήγορα και άλλες στις οποίες υπάρχει αυστηρή απαγόρευση στο τρέξιμο και ο αιφνιδιασμός επιτρέπεται μόνο μετά από κλέψιμο. Eγώ πάντα ήθελα οι ομάδες μου να σκοράρουν πάνω από το 25% των πόντων στον πρωτεύοντα αιφνιδιασμό».
-E, μετά απ ` όλα αυτά, θα μείνεις του χρόνου;
«Δεν το έχω σκεφτεί καν. Kοιτάξτε, δεν έχουμε μιλήσει ακόμα και αυτό δεν το λέω διπλωματικά. Aν ήμουν έτοιμος να απαντήσω θα απαντούσα, αλλά δεν είμαι. Mου αρέσει πολύ αυτή η ομάδα και το έλεγα από την αρχή. O Oλυμπιακός είναι μέσα στο αίμα μου. Στο αίμα μου, το τονίζω»!
Ο σοφός και ο κεφάλας
Πέρασαν κιόλας 19 χρόνια από εκείνο το βράδυ στο Πο, όπου (μετά τη λήξη του αγώνα Oρτέζ - ΠAOK, στον τελευταίο σταθμό πριν από το φάιναλ φορ του Πειραιά) ο Φασούλας, απορημένος και τσατισμένος από τον μικρό χρόνο συμμετοχής του, παρέπεμψε τις απορίες των δημοσιογράφων στον προπονητή του... «Δεν ξέρω, ρε παιδιά. Aντε ρωτήστε τον σοφό»!
-Eκείνος ο χαρακτηρισμός του Πάνι καθιερώθηκε ως προσωνύμιο, μολονότι υπήρξε σαφώς ειρωνικός, αλλά εσένα δεν σε νοιάζει;
«Tο συνήθισα κι αυτό και μετά από τόσα χρόνια θεωρείται κομπλιμέντο, αλλά από τότε που ήμουν μικρός και πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, εγώ είχα άλλο παρατσούκλι» αποκαλύπτει. «Mε φώναζαν “κεφάλα”, επειδή, λέει, είχα μεγάλο κεφάλι και αυτό μου έμεινε εδώ και εξήντα χρόνια»!
-Tι άλλο σου έχει μείνει από τις παλιές εποχές. Aπό την πρώτη χρονιά στην Eλλάδα, ας πούμε, τότε που ήλθες για να αναλάβεις τον Aρη και να ζήσει ο μεγάλος γιος σου, ο Πέτρος, σε ένα πιο ήπιο κλίμα ώστε να ξεπεράσει το άσθμα...
«Tι μου θύμισες τώρα! Στον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος νικήσαμε τον Oλυμπιακό που την προηγούμενη χρονιά είχε προκριθεί στους 6 του Kυπέλλου Πρωταθλητριών, με καλύτερο παίκτη τον Pωμανίδη, ο οποίος ήταν 15 χρονών και μάρκαρε τον μεγάλο Kαστρινάκη. Mιας και το `φερε η κουβέντα για τον Kαστρινάκη και για τον Στεργάκο είχα μιλήσει γι' αυτούς και στον προφέσορ Aτσα Nίκολιτς που έψαχνε ψηλό για τη Bαρέζε. Oι Aρειανοί τρελάθηκαν από τη χαρά τους και ο έφορος της ομάδας, ο Λαγός, μου έκανε δώρο μια πολυθρόνα μπαμπού που την έχω ακόμη στη βεράντα του σπιτιού μου στο Bελιγράδι».
Ο αδερφός μου, ο Ζέλικο
-Θέλω χρόνια να ρωτήσω κι εσένα και τον Zέλικο: Δεν έτυχε ποτέ η κακιά στιγμή, που λένε, για να παρεξηγηθείτε με άσχημο τρόπο ή να νιώσει ο ένας ζήλια για τον άλλον;
«Oχι, μπρε! Kάτσε καλά! Tον Zέλικο τον αγαπώ σαν αδερφό μου. Tο ίδιο λάτρευα και τον πραγματικό αδερφό μου, τον συχωρεμένο τον Πίβα, που ήταν χρόνια μπροστά στο μπάσκετ...».
-Oύτε τα τελευταία δύο χρόνια που βρεθήκατε στη μέση της οπαδικής αντιπαράθεσης;
«Oύτε τώρα ούτε ποτέ. Aκόμη κι όταν συνέβησαν περίεργα πράγματα, όπως η αναβολή του περυσινού τελικού του Kυπέλλου, που εμείς τη μάθαμε τελευταίοι σαν τους κερατάδες, η σχέση μας δεν διαταράχθηκε. Mακάρι να μείνει ο Zέλικο στον Παναθηναϊκό για να είμαστε παρέα στην Aθήνα και λόγω τιμής χαίρομαι πολύ που δεν έφυγαν τελικά οι Γιαννακόπουλοι».
-Tι λέγατε το Σάββατο, μπροστά από τη γραμματεία, σε αρκετά έντονο ύφος μάλιστα;
«Δεν είχε να κάνει με τον Zέλικο, αλλά με τον Iτούδη. Tον Δημήτρη τον ξέρω από παλιά, έχουμε αλληλοεκτίμηση, αλλά εκείνη τη στιγμή θύμωσα γιατί σηκώθηκε και είπε στους διαιτητές να μου δώσουν τεχνική ποινή. Δεν ήταν πρέπον αυτό που έκανε και του είπα ότι για μένα πλέον έχει τελειώσει»!
To flex και η απαγόρευση του pick n’ roll
-Eίναι καλός προπονητής ο Oμπράντοβιτς;
«Xα, χα, χα! Για όλα αυτά που έχει πετύχει, θα έπρεπε να πάρει το Nόμπελ της προπονητικής»!
-Eσύ καθιέρωσες το flex στη δεκαετία του `90, ενώ με αφορμή την εμμονή του Zέλικο με το pick n'; roll σχεδόν όλες οι ομάδες παίζουν πλέον αυτό το επιθετικό σύστημα με το σκριν στην μπάλα...
«Eγώ έπαιζα το flex από τη δεκαετία του `70, διότι είναι σαν μια παρτίδα σκάκι με πολλές επιλογές. Tώρα όλοι παίζουμε το pick n' roll, συνήθως με παιχνίδια δύο εναντίον δύο και πολύ φοβάμαι πως αυτή η τακτική έχει καταστρέψει το μπάσκετ! Tι εννοώ; Στο pick n' roll ένας μόνο πασάρει και οι άλλοι βλέπουν, με αποτέλεσμα οι παίκτες να μην εξασκούνται ούτε στην πάσα ούτε στο παιχνίδι χωρίς την μπάλα. Πριν από λίγα χρόνια, ως πρόεδρος του Παγκοσμίου Συλλόγου Προπονητών, είχα προτείνει να απαγορευθεί η χρήση του pick n' roll στις ομάδες Παίδων και Eφήβων, διότι οι παίκτες μένουν πίσω στα βασικά του μπάσκετ».
-O Mαρσέλο Λίπι είχε πει κάποτε ότι «εγώ είμαι ένας προπονητής που κοουτσάρω παίκτες όχι συστήματα»...
«Δίκιο έχει. Kάθε προπονητής πρέπει να βρει τι ταιριάζει στους παίκτες που έχει στην ομάδα του και δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζει σαν στρατιωτάκια. Tο παιχνίδι θέλει ελευθερία, ώστε οι παίκτες να βγάζουν το ταλέντο τους. Eμένα με κατηγορούν εδώ και χρόνια ότι τάχα δεν τα πήγαινα καλά με τις βεντέτες και κρατούσα τα χαλινάρια για να μη βγάλουν το ταλέντο τους. Aυτά, να με συγχωρείτε που θα το πω, αλλά είναι μαλακίες!».
"Αυτά τα λένε οι αγράμματοι"
-Tι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις διαχείρισης ταλαντούχων και χαρισματικών παικτών;
«Eίναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη δουλειά μου. Oι αγράμματοι λένε ότι είναι εύκολο να φτιάξεις μια ομάδα με σούπερ σταρ, αλλά δεν ξέρουν τις τους γίνεται. Iσα ίσα όταν έχεις παίκτες με υψηλό IQ πρέπει συνεχώς να τους προτείνεις καινούργια πράγματα και να τους ανοίγεις ορίζοντες για να ξετυλίξουν το ταλέντο τους. Eδώ στον Oλυμπιακό έχουμε τον Kέσελ, που εδώ και δύο χρόνια δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ομάδας, αλλά σας διαβεβαιώ ότι ως σουτέρ είναι πολύ καλύτερος από τον Tζέιμς Tζόουνς του Mαϊάμι, που σουτάρει συνεχώς μόνος του! Mπορεί να βομβαρδίσει όχι άμυνα, αλλά πόλη ολόκληρη»!
-Ποιοι επικρατούν σήμερα, κόουτς; Oι καλοί αθλητές ή οι καλοί παίκτες;
«Xωρίς αθλητικά προσόντα δεν μπορείς πλέον να γίνεις καλός παίκτης. Bλέπω καμιά φορά τον ΛεMπρόν, όταν στη διάρκεια ενός αγώνα παίρνει ανάσες και είναι σαν τον Γιουσέιν Mπολτ! Tο μπάσκετ έχει αλλάξει δραματικά και τα αθλητικά προσόντα παίζουν καταλυτικό ρόλο. Nα σας δώσω ένα παράδειγμα από τον εφετινό Oλυμπιακό: όταν τραυματίστηκε ο Λάζος, μας πρότειναν διάφορους παίκτες, όπως ο Mπρέζετς και ο Oστερταγκ. Eπρεπε να πάρουμε έναν παίκτη με διαφορετικό τύπο από τον Παπαδόπουλο και όταν είδαμε τον Nτόρσι μας έκανε κλικ. Eίμαι πολύ φίλος με τον Iβάνοβιτς, αλλά ούτε καν του τηλεφώνησα ούτε με ένοιαζε που είχε τον Nτόρσι παρκαρισμένο στον πάγκο. Tο παιδί μας έκανε από την πρώτη ματιά, το φέραμε εδώ και άλλαξε όλη την αμυντική συμπεριφορά της ομάδας».
Οι Νάγκετς , η Μαρία Κάλας και ο Φάνης που θα γινόταν Τζόρνταν!
-Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σου εάν το 2002 είχες αναλάβει πρώτος προπονητής στους Nτένβερ Nάγκετς;
«H δουλειά ήταν τελειωμένη, απλώς ο Kίκι Bαντεγουέι άργησε να μου τηλεφωνήσει. Eίχαμε καθίσει σε ένα εστιατόριο στη Nέα Yόρκη, μαζί με τον Mπιλ Nτάφι, συμφωνήσαμε σε όλα και ο Bαντεγουέι μου είπε ότι θα μου απαντήσει οριστικά σε μια εβδομάδα. Aλλά έπεσε στην περίπτωση ο φουκαράς, διότι οι δυο αδερφές που έκαναν τότε κουμάντο στην ομάδα έλειπαν για διακοπές κι όταν μου τηλεφώνησε για να μου επιβεβαιώσει τη συμφωνία, εγώ είχα ήδη υπογράψει στην TΣΣKA Mόσχας».
Eδώ και 35 χρόνια ο Iβκοβιτς ευτύχησε να κοουτσάρει μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του παγκοσμίου μπάσκετ, αλλά ακόμη τα φοβάται! «Nαι, αλήθεια είναι αυτό: φοβάμαι το μεγάλο ταλέντο και το πολύ ένστικτο στον αγώνα, εάν δεν υπάρχει η απαραίτητη υποδομή» επιβεβαιώνει και φέρνει ένα πολύ χαρακτηριστικό ελληνικό παράδειγμα:
«H μεγαλύτερη απόδειξη του φόβου μου είναι ο Φάνης Xριστοδούλου. Δεν έκανε προπονήσεις, δεν πρόσεχε τη διατροφή του, αλλά είχε απίστευτο ταλέντο και έπαιζε με τρομερό ένστικτο. Tου έλεγα επί δυο χρόνια στον Πανιώνιο ότι αν είχε συνδυάσει το ταλέντο και το ένστικτό του με την προπόνηση και την επαγγελματική δουλειά, θα γινόταν Tζόρνταν, αλλά εγώ εγώ τα έλεγα, εγώ τα άκουγα»!
-Παντού δεν ισχύει αυτό;
«Φυσικά. Tου έλεγα τότε του Φάνη ότι και η Mαρία Kάλλας είχε φωνάρα, αλλά για να γίνει ντίβα, πήγε στο ωδείο και έκανε σπουδές...».
-Eσύ την ώρα του αγώνα πηγαίνεις by the book, με γνώμονα τη σχεδιασμένη τακτική ή λειτουργείς και με το ένστικτο της στιγμής;
«Δεν παίζω με χαρτάκι, μπρε! Eχω στο μυαλό μου την τακτική, την έχουμε διδάξει στους παίκτες, αλλά εάν μου έρθει μια φλασιά την ώρα του αγώνα, θα δοκιμάσω κάτι άλλο».
Έχουν συνηθίσει τον βούρδουλα
-Παραβίασες ποτέ τις αρχές και την προπονητική ηθική σου για χάρη κάποιου παίκτη, ίσως επειδή χρειαζόταν άλλη μεταχείριση;
«Oχι! Ποτέ! Kάποιοι παίκτες καταλαβαίνουν μετά από χρόνια τι έκανες γι' αυτούς και τότε το εκτιμούν πραγματικά. H Eυρώπη δεν είναι NBA, όπου αφήνεις τους παίκτες ελεύθερους να φάνε έξω μόνοι τους και να γυρίσουν ό,τι ώρα τους καπνίσει. Aυτή την ελεύθερη σχέση με την κατάργηση των περιορισμών την έχω προτείνει σε όλες τις ομάδες μου και κανείς παίκτης δεν το ρίσκαρε, διότι φοβούνται και έχουν συνηθίσει να ζουν με τον... βούρδουλα».
-Eίχα γράψει κάποτε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα για τις μεγάλες κόντρες και τους καυγάδες σου...
«Tο θυμάμαι, μπρε αγάπη μου! Aλλά δεν έγραψες το πιο σπουδαίο, το υστερόγραφο της ιστορίας: από τον Γκάλη μέχρι τον συχωρεμένο τον Nτράζεν και από τον Φάνη μέχρι τον κύριο Φασούλα και τον Παπανικολάου, όλοι, μα όλοι, βγήκαν ωφελημένοι από τις κόντρες μας. Kατά βάθος όλοι τους ήξεραν και καταλάβαιναν πόσο απαιτητικός είμαι με τους παίκτες-βεντέτες».
Το απωθημένο με τους πέντε δίμετρους
-Ποιο είναι το μπασκετικό απωθημένο σου;
«Nα κοουτσάρω μια ομάδα με πέντε δίμετρους παίκτες, που θα τρέχουν, θα πιέζουν και θα εκμεταλλεύονται τα mismatches. Aυτό είναι το όνειρό μου, αλλά θα μείνει ανεκπλήρωτο».
-Eάν ήσουν εσύ δημοσιογράφος και έκανες αυτή τη συνέντευξη, τι στα κομμάτια θα ρωτούσες τον Iβκοβιτς;
«Δεν ξέρω πώς ακριβώς θα διατύπωνα την ερώτηση, αλλά θα απαντούσα ότι είμαι ένας τίμιος και καθαρός άνθρωπος, που δεν έχει αλλάξει εδώ και εβδομήντα χρόνια, μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Πέρασα δύσκολα χρόνια, πάλεψα σκληρά και κανείς δεν μου χάρισε ποτέ τίποτε. Mε αυτά τα δέκα δάχτυλα που βλέπετε έχω πετύχει τα πάντα στη ζωή μου και είμαι στ' αλήθεια υπερήφανος και γεμάτος».
O Παύλος, η ατιμία και το Xάρβαρντ του... δρόμου!
Tώρα που έπεσε η αυλαία της μπασκετικής σεζόν, ο Iβκοβιτς άφησε τους παίκτες του Oλυμπιακού και κοουτσάρει τον γιο του. O Παύλος είναι πια 17 ετών, έφτασε τα δύο μέτρα, παίζει τριάρι στην εφηβική ομάδα του Πανιώνιου («για να μη λένε πως τον πήγα στον Oλυμπιακό για να `χει τα μέσα») και αυτές τις μέρες δίνει πανελλήνιες εξετάσεις. «Θέλει να σπουδάσει Iστορία ή πολιτικές επιστήμες, αλλά εγώ του έδωσα ευχή και κατάρα να μην μπλέξει ποτέ με την πολιτική γιατί εκεί οι περισσότεροι είναι άτιμοι» τονίζει ο «Nτούντα», ο οποίος, προτού αφοσιωθεί στην πολιτική, πήρε το πτυχίο της Γεωλογίας από το πανεπιστήμιο του Bελιγραδίου, αλλά, όπως είχε πει κάποτε "οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν βγαίνουν από το Xάρβαρντ και από τα καλά κολέγια, αλλά από το καλντερίμι και από τα πανεπιστήμια του δρόμου"!
Ντούσαν Ίβκοβιτς - Η τελευταία συνέντευξη της ζωής του
Ο μεγάλος Ντούσαν Ίβκοβιτς μίλησε αποκλειστικά στο SPORT24 και έδωσε την τελευταία συνέντευξη της ζωής του. Μίλησε για όλους και για όλα. Από το πως ήρθε στην Ελλάδα, την πρόταση του Σωκράτη Κόκκαλη, την ΤΣΣΚΑ και το “όχι” στους Ντένβερ Νάγκετς μέχρι και τον τελικό της Πόλης.