Ο Νίκος Λυμπερόπουλος είναι πρωτίστως επαγγελματίας. Ωστόσο τα συναισθήματα υπάρχουν και είναι εξίσου δυνατά για τις δύο πλευρές. Θα είναι ένα περίεργο βράδυ (2/4, 19:30), καθώς την επιθυμία για νίκη επί της ΑΕΚ θα την ξανανιώσει μετά από το 2003!

Η τελευταία φορά που ο νυν τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού αντιμετώπισε την ΑΕΚ και μάλιστα στο ίδιο γήπεδο κατεγράφη στις 9 Φεβρουαρίου 2003. Τότε ήταν ποδοσφαιριστής, εν ενεργεία διεθνής, μόλις 28 ετών. Στην καλύτερη φάση της καριέρας του, διανύοντας τη δεύτερη πιο παραγωγική σεζόν του με τα πράσινα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι δε, είχε σκοράρει το ένα εκ των δύο τερμάτων (το άλλο ο Μπασινάς) της νίκης των γηπεδούχων με 2-1.

Το τέλος της σεζόν ολοκληρώθηκε μέσα σε μαύρες σκέψεις και το καλοκαίρι φαινόταν εξαρχής μακρύ και δύσκολο. Η τότε διοίκηση της ομάδας, αφού είχε συμβάλει στο να καταδειχθεί και καταδικαστεί ο Λυμπερόπουλος ως ένας εκ των ανεπιθύμητων και υπαιτίων για την απώλεια του τίτλου στο περίφημο ματς της Ριζούπολης, είχε αποφασίσει να μην προβεί σε ενέργειες για τη συνέχιση της συνεργασίας των δύο πλευρών. Ήταν ελεύθερος και αποφασισμένος να βρει στέγη στο εξωτερικό.

Η ΑΕΚ παρακολουθούσε κάθε βήμα του και εμφανίστηκε μάλλον σωτήρια στο δρόμο του. Ο Λυμπερόπουλος έφτασε μια ανάσα από την αγγλική Μπόλτον. Η μεταγραφή χάλασε για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι ακόμα και για τον ίδιο αφού είχε υπάρξει συμφωνία. Ωστόσο λίγες στιγμές πριν υπογράψει, του ζητήθηκε από τον τότε προπονητή Σαμ Αλαρντάις να ακολουθήσει την αποστολή της ομάδας στη Μάλτα για να παρθεί οριστική απόφαση. Αν συναινούσε, θα έχανε την προθεσμία στην Ελλάδα καθώς απέμεναν μόλις δύο ημέρες για το κλείσιμο των μετεγραφών. Η σκέψη στο να μείνει μετέωρος τον οδήγησε στην επιστροφή.

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΟΥ ΤΙΓΡΗ

Είχε φτάσει πλέον η τελευταία ημέρα, και παρά την πρώτη κουβέντα που είχε κάνει με τον επικεφαλής της τότε διοικούσας αρχής Πέτρο Στάθη και το Βασίλη Δημητριάδη ο οποίος μεσολάβησε προκειμένου να γίνει το ραντεβού στο σπίτι του πρώτου, το καθοριστικό βήμα δεν είχε πραγματοποιηθεί ακόμα. Κοινώς δεν υπήρχαν υπογραφές, παρά μόνο λόγια. Ο Λύμπε ήταν στον αέρα κι αν η ΑΕΚ δεν προχωρούσε άμεσα, θα του έμενε χρόνος μόνο για το εξωτερικό. Δηλαδή πάλι στο ψάξιμο, φτου και από την αρχή...

Βρισκόταν στο σπίτι του όταν χτύπησε το κινητό του. Ήταν η τελευταία ημέρα! «Γεια σου Νίκο, είμαι ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Όπως είσαι πετάξου σε ένα φωτογραφείο, βγάλε δύο πόζες διαβατηρίου και φύγε καρφί για τη Συγγρού. Έχουν κρατήσει ανοιχτή την Ομοσπονδία (Ε.Π.Ο.), σε περιμένει απ’ έξω ο Χάρης Γρηγορίου για να υπογράψεις το συμβόλαιο σου». Λίγη ώρα μετά, ο Λυμπερόπουλος βρισκόταν στη Συγγρού. Τον περίμεναν σε ένα τζιπ ο Στάθης, ο Δημητριάδης και ο προαναφερθείς νομικός εκπρόσωπος της ΠΑΕ. Τα χαρτιά ήταν έτοιμα! Υπέγραψε μέσα στο τζίπ και πήρε στα χέρια του μία επιταγή 100.000 ευρώ με την υπογραφή του Μελισσανίδη.

Έκτοτε, μέχρι και τις 23 Δεκεμβρίου 2016, η ζωή του είχε ταυτιστεί με την ΑΕΚ. Παρόλο που είχε αποχωρήσει από αυτήν (οικειοθελώς και όχι μετά από απόλυση όπως λανθασμένα γράφτηκε σε μερίδα του Τύπου) το καλοκαίρι του 2014, εξακολουθούσε να έχει επαφές με τον Μελισσανίδη, καταθέτοντας συμβουλευτικά τις απόψεις του όποτε του ζητήθηκε ή και βοηθώντας σε μεταγραφικές υποθέσεις εφόσον περνούσε από το χέρι του. Ωστόσο το κεφάλαιο Παναθηναϊκός δεν είχε κλείσει ποτέ μέσα του. Το ήξερε και ο ίδιος ότι κάποια στιγμή η πόρτα θα χτυπούσε...

ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ ΞΑΝΑ, ΝΙΩΘΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ

Επιστροφή στο 2014. Ο Λυμπερόπουλος ασφυκτιά στην ΑΕΚ. Δεν είναι θέμα προσωπικών σχέσεων ή συμπαθειών. Είναι ξεκάθαρα ζήτημα δημιουργικότητας και γενικότερης προσέγγισης στο πως πρέπει να οικοδομούνται ομάδες που ξεκινούν από το μηδέν κι έχουν μπροστά τους όλες τις προοπτικές για να εκμοντερνιστούν. Να εκσυγχρονιστούν. Οι μεγάλες διαφορές εντοπίζονται στις αρχές, στη φιλοσοφία, στη δράση και εκείνος δεν είναι άνθρωπος που συμβιβάζεται με καταστάσεις στις οποίες αισθάνεται περιττός.

Τα όσα ο ίδιος πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν σκοντάφτουν επί μονίμου βάσεως σε μια κατάσταση αναβλητικότητας. Πηγαίνει στο χώρο εργασίας του και δεν νιώθει τη χαρά της δημιουργίας. Αισθάνεται εγκλωβισμένος σε ένα μοντέλο αναχρονιστικό και αποφασίζει να αποχωρήσει. Δεν νιώθει χρήσιμος. Ολοκληρώνει το ρόστερ της Β’ Εθνικής (πάντοτε πάνω στο σχέδιο αναζήτησης και προσέγγισης Ελλήνων με στενά οικονομικά περιθώρια) και ακολούθως παραιτείται προκειμένου να γίνει και πάλι ατζέντης παικτών. Με το δικό του τρόπο... Νεαρούς σε ηλικία και ταλαντούχους. Με προσέγγιση στον άνθρωπο και στις ανάγκες του. Θα έκανε ξανά πίσω, μόνο για κάτι πολύ δυνατό. Ο Παναθηναϊκός του το προσέφερε.

Στο παλιό σπίτι, ο Λυμπερόπουλος αναπνέει ξανά τον αέρα της επαγγελματικής ανανέωσης και απελευθέρωσης. Συνεργάζεται με ανθρώπους οι οποίοι τον επέλεξαν ακριβώς επειδή θέλουν να ακούσουν τις ιδέες του και κυρίως να τις εφαρμόσουν. Βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που τον δέχθηκε με σκοπό να ακολουθήσει αυτά που έχει στο μυαλό του γύρω από το ποδόσφαιρο.

Μαζεμένα πράγματα αλλά δημιουργικά και με εμπιστοσύνη. Έπεσε πάνω σε αυτό που έψαχνε, αυτό που τον κάνει να πηγαίνει στη δουλειά χαρούμενος, ορεξάτος, σίγουρος για τον εαυτό του. Και θέλει πολύ να πετύχει το πλάνο του γιατί είναι φιλόδοξος. Τόσο που ξέρει πότε πρέπει να φεύγει από εκεί που άλλοι θα γαντζώνονταν στη θέση.

Ναι, έχει δύο αγάπες στην καρδιά ο Νίκος Λυμπερόπουλος. Την ίδια θέση θα έχουν πάντα, μοιρασμένη θα την έχει στα δύο. Τώρα χτυπάει πιο δυνατά η πλευρά του Παναθηναϊκού. Μα πάνω από όλα το κομμάτι της δημιουργίας!