Ντιμίτρι Παγέτ: Το απωθημένο του αφεντικού της Μαρσέιγ
Γεμάτη ταλέντο και νιάτα η Μαρσέιγ, αλλά αν ένας και μόνο πρέπει να αποτελεί την προτεραιότητα του ΠΑΟΚ εν όψει της διπλής κόντρας τους στα προημιτελικά του Conference League, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Ντιμίτρι Παγέτ.
Δεν το πιάνει ο χάρτης. Μια κουκίδα, στ' ανατολικά της Μαδαγασκάρης, στα όρια του Ινδικού Ωκεανού. Γαλλική αποικία το Ρεουνιόν, θυμίζει άλλες εποχές. Νησί τροπικό, ζωή σε καρτ ποστάλ, δύσκολα το βρίσκεις, δυσκολότερα το αποχωρίζεσαι. Εκεί γεννήθηκε ο Ντιμίτρι Παγέτ. Εκεί μεγάλωσε. Κι εκεί, στα 16 του κιόλας είχε επιστρέψει. Στο ξεκίνημα της εφηβείας, στα 12 του μόλις, είχε ήδη πρωτό-ταξιδέψει τα 10.000 χιλιόμετρα για τη "μαμά Γαλλία" με τη λεζάντα του μεγάλου ταλέντου.
Μετά από μια τετραετία στα φυτώρια της Χάβρης, επέστρεψε στην ειδυλλιακή βάση με δαύτην του προβληματικού και του ανεπαρκή. Και το πήρε κατάκαρδα, αφού για ποδόσφαιρο δεν ήθελε πλέον κουβέντα ν’ ακούσει. Ξεχαρμάνιαζε παίζοντας στο τοπικό πρωτάθλημα, αλλά έως εκεί. Κι όταν, ένα χρόνο πριν την ενηλικίωση, η Ναντ ξαναχτύπησε την πόρτα του, την είχε σφαλισμένη. Χρειάστηκε η πατρική προτροπή για ν’ ανοίξει. Ο μπαμπάς Αλέν, ήξερε, είχε άλλωστε και δαύτος περάσει από το σαράκι της μπάλας. Ποδοσφαιριστής κι αυτός, μα ίσα ίσα έως τα σύνορα του νησιού, όχι για παραπάνω.
Ο μικρός του όμως, το περίσσιο το 'χε. Γι αυτό και του τριβέλισε το μυαλό να ξανακάνει το ταξίδι. Και το πέτυχε. Αφήνοντας τον έναν λοιπόν ωκεανό για τον άλλον (Ατλαντικό), αφήνοντας τις μετρημένες ψυχές του σπιτιού του, με το καλώς όρισες στο Ναντ έγινε τηλεοπτικός αστέρας. Επιλέχθηκε να είναι ένας από τους δέκα που τότε (2005) παρακολουθούσε ένα ντοκιμαντέρ της γαλλικής τηλεόρασης, ένα ποδοσφαιρικό Big Brother.
Οι λόγοι; Το ταλέντο του, αλλά και φήμη του οξύθυμου, του αψύ, που ουσιαστικά αποτελούσαν εγγυήσεις τηλεθέασης. Και εκδηλωμένες παντού. Είτε στο γήπεδο, είτε στα μαθήματα μάρκετινγκ που παρακολουθούσε παράλληλα ή στην πρακτική που έκανε σε πρατήριο της Lacoste.
Στο τρίτο μόλις επεισόδιο τις κατέθεσε on air... κουτουλώντας έναν αντίπαλο σε παιχνίδι της δεύτερης ομάδας. Το τέταρτο όμως έκλεισε με την προπονητική υπόσχεση του (επαγγελματικού) ντεμπούτου. Ολιγόλεπτο (επτά μόλις...), μα σ’ εκείνο στην ενδεκάδα, βρήκε δίχτυα στην πρώτη τελική προσπάθεια της καριέρας του.
Αυτό ήταν. Σταδιακά εξελίχτηκε από τηλεοπτικό σε ποδοσφαιρικό αστέρι. Σεντ Ετιέν, Λιλ, Μαρσέιγ οι διαδοχικοί σταθμοί του. Πάντα όμως ασταθής, πάντα... νησιώτης στη συμπεριφορά (στη Λιλ για παράδειγμα, εν ώρα αγώνα, κουτούλησε τον συμπαίκτη του, Μπλεζ Ματουιντί επειδή δεν του έδωσε μια πάσα), σταθερά και αμείωτα ταλαντούχος. Ζογκλέρ πραγματικός με την μπάλα στα πόδια, λόγος ικανός να πληρώσεις εισιτήριο για να τον χαζέψεις με το τόπι στα πόδια του.
Ο Μαρσέλο Μπιέλσα ήταν αυτός που έβγαλε τα καλύτερα στην πρώτη του θητεία στη Μασσαλία, παρά ταύτα, στο πωλητήριο – που λόγω οικονομικών προβλημάτων μπήκε – της Μαρσέιγ, μόνο η Γουέστ Χαμ ήταν αυτή που ανταποκρίθηκε. Είπαμε, κάτι η φήμη, κάτι η ηλικία (στα 29...), κάτι που δεν είχε βγει ποτέ από τα σύνορα, έπαιξαν ρόλο και αυτό παρότι έφυγε από τη Γαλλία έχοντας αναδειχθεί δύο φορές στις τρεις τελευταίες του σεζόν ως κορυφαίος της Ligue 1.
Better than Zidane
Και με την ίδια φορά όμως συνέχισε και στην Premier League. "Δεν είμαι ποιητής για να βρω τις λέξεις που ταιριάζουν στο πόσο σημαντικός είναι για την ομάδα", υπογραμμίζει ο τότε μάνατζερ των "σφυριών", Σλάβεν Μπίλιτς, "Super Slav's Man, he’'s better than Zidane", δηλαδή "ο ΣούπερΜαν του Σλαβ (σ.σ.: Μπίλιτς) είναι καλύτερος του Ζιντάν", η ηχητική, ρυθμική επιβεβαίωση της εξέδρας των Λονδρέζων.
Αναγορεύτηκε σε κορυφαίο της Γουέστ Χαμ και μπήκε στην καλύτερη ενδεκάδα της σεζόν 2015-16, όντας πλέον βασικός και στο Euro 2016 με τους "τρικολόρ". Προφανώς όμως, δεν του έφτασε. Του έλειπε η Μασσαλία. Η αλλαγή ιδιοκτησίας, με την αγορά των Φωκαών από τον Αμερικανό Φρανκ ΜακΚορτ, ο καταλύτης για την υλοποίηση της επιστροφής του στο "Βελοντρόμ", η οποία και συνελέστηκε τον Ιανουάριο του ’17, ολοκληρώνοντας έτσι την περατζάδα του, έχοντας στο βιογραφικό του μεταγραφική δαπάνη για πάρτη που ξεπέρασε συνολικά τα 66 εκατ. ευρώ.
Βασιλιάς στην πόλη του. Τέτοια είναι η Μασσαλία, τέτοιος λογίζεται εκεί. Υποτακτικοί, αυλικοί του όσοι βρίσκονται στην εξέδρα. Σχέση πάθους. Όχι πάντα αγάπης, όχι πάντα ανέφελη. Αλλιώς, βάσει – εκατέρωθεν – ιδιοσυγκρασίας, πόλης, οπαδών και της αφεντιάς του δεν γίνεται. Μεγάλωσε (στις 29 του μήνα κλείνει 35 χρόνια ζωής), περιόρισε τις εκρήξεις του, αλλά πάντα υπάρχουν στο ρεπερτόριο του.
Πρόσφατη άλλωστε αυτή που προκάλεσε το χάος στο παιχνίδι της Μαρσέιγ με τη Νις, όταν και επέστρεψε μπουκάλι που πετάχτηκε από την εξέδρα των οπαδών των Νικαιωτών, οδηγώντας στο χάος που ακολούθησε, με εισβολή τους, κλωτσοπατινάδα των πάντων κατά πάντων και διακοπή της αναμέτρησης.
Στην ξεκάθαρη τάση για αλλαγή πολιτικής των Φωκαών, με μείωση του ηλικιακού μέσου όρου και μπόλιασμα με νιάτα και έξυπνες αγορές, ο ρόλος του διττός. Μπαμπάς του λόχου στ’ αποδυτήρια, αφεντικό εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, με προνόμια που ακόμη και ο απαιτητικός (προπονητικό "παιδί" άλλωστε του Μπιέλσα) Χόρχε Σαμπάολι του προσφέρει, επιτρέπει και εγγυάται.
Για πάρτη του τρέχουν δυο (μπορεί και παραπάνω), "ξεχρεώνει" με γκολ και ασίστ, έχοντας ήδη από 11 από το κάθε ένα σε όλες τις διοργανώσεις. Επιδόσεις που είναι ήδη καλύτερες από κάθε άλλη σεζόν μετά την πρώτη, πλήρη, της επιστροφής του στη Μασσαλία (2017-18).
Κάτι άλλο, προφανώς, δεν χρειάζεται για το πόσο επιδραστικός, καταλυτικός είναι στο παιχνίδι της Ολιμπίκ. Κάτι άλλο, αυτονόητα, δεν χρειάζεται για να αναδείξει την κάψα του. Τόσα χρόνια στα γήπεδα, ποτέ, μα ποτέ δεν έχει κερδίσει τίποτα. Ούτε ένα κυπελλάκι, κάτι, οτιδήποτε. Έφτασε κοντά, παίζοντας τελικό – ο μόνος επίσης της καριέρας του - Europa League το 2018 (με τον κολλητό του τότε στη Μασσαλία, Κώστα Μήτρογλου), η Ατλέτικο όμως τότε, δεν παίζονταν.
Το μόνο επάργυρο που μπορεί να κυνηγήσει φέτος, είναι αυτό το παρθενικό Conference League. Σίγουρα πάντως, αυτοί οι τύποι με τα ασπρόμαυρα στην Τούμπα θα κάνουν ό,τι μπορούν για να του μείνει – και τούτη τη σεζόν – απωθημένο.
