Το "The Crying Game" είναι ένα κινηματογραφικό θρίλερ που γύρισε το 1992 ο Ιρλανδός σκηνοθέτης Νιλ Τζόρνταν. Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο "Το παιχνίδι των λυγμών" και διασκευάσθηκε στις 20 Ιουλίου του 2008 κατάχαμα στα έγκατα του ΟΑΚΑ!

Στην ταινία πρωταγωνιστούσε ο Στίβεν Ρι, στο μπασκετικό remake της ο Ντιρκ Νοβίτσκι!

Έγραψα προχθές εδώ για τον λεγάμενο, αλλά περίμενα να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τη βραδιά της απόσυρσης της φανέλας του για να ρίξω κι άλλες πινελιές συγκίνησης. Το εννοώ αυτό και μάλιστα στην κυριολεξία διότι αυτές οι πινελιές συγκίνησης έχουν τα δάκρυα που αυλάκωναν το πρόσωπο του Ντιρκ, εκείνο το βράδυ...

Οι Κινέζοι λένε πως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με το που ακούσθηκε η κόρνα της λήξης στον μικρό τελικό του Προολυμπιακού Τουρνουά του 2008 στο ΟΑΚΑ...

Η Γερμανία με τη νίκη της επί του Πουέρτο Ρίκο με 96-82 σφράγιζε το εισιτήριο της πρόκρισης της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ακολουθώντας την Ελλάδα και την Κροατία και επέστρεφε στο παλκοσένικο της κορυφαίας διοργάνωσης του πλανήτη μετά από 16 χρόνια...

Ο Μπολτ και τα δάκρυα στο πάτωμα

Με το που έληξε το ματς, στο οποίο ο Νοβίτσκι σκόραρε 32 πόντους και κατέβασε εννέα ριμπάουντ και μετά τις χαιρετούρες και μερικές δηλώσεις στη μεικτή ζώνη, όπου του έτεινα το μικρόφωνο της ΕΡΤ, ο Ντιρκ κουκουλώθηκε με μια πετσέτα και έφυγε δρομαίος προς τα αποδυτήρια...

Μιλάμε ότι έτρεξε προς τα εκεί πιο γρήγορα κι από τον Γιουσέιν Μπολτ!

Δεν πήγε προς νερού του, άλλο πράγμα είχε ανάγκη να κάνει εκείνη τη στιγμή, αλλά δυστυχώς η πόρτα των αποδυτηρίων ήταν ακόμη κλειδωμένη... Δεν μάσησε όμως: κάθισε κάτω και έβαλε τα κλάματα, προκαλώντας σοκ και δέος στους αυτόπτες μάρτυρες, μηδέ των συμπαικτών του και του Ντιρκ Μπάουερμαν εξαιρουμένων!

Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται είναι από μόνες τους ντοκουμέντα ολκής και ευχαριστώ πολύ τον συνάδελφο και φίλο μου, Δάνο Τσάκαλο, που τις τράβηξε, τις αποθήκευσε και μου τις έστειλε...

Ο πρώτος που πήγε πάνω του όχι για να τον παρηγορήσει, αλλά για να μοιραστεί μαζί του τη συγκίνηση ήταν ο συμπαίκτης του, Ντέμοντ Γκριν και όλα τα υπόλοιπα σε αυτό το συνταρακτικό ενσταντανέ είναι ιστορία...

Η χυλόπιτα στη Μούρθια

Τον Νοβίτσκι η Εθνική δεν τον βρήκε απέναντι της σε εκείνο το Προολυμπιακό Τουρνουά: πάλι καλά διότι τη γερμανική... χυλόπιτα την είχαμε λουστεί το 1992 στην αντίστοιχη διοργάνωση στη Μούρθια, όπου μας περιποιήθηκε ο πρόγονος του Ντιρκ, ο Ντέτλεφ Σρεμπφ.

Τον Ιούλιο του 2008, στο μοναδικό Προολυμπιακό Τουρνουά που είχε αίσια κατάληξη η Εθνική νίκησε διαδοχικά τον Λίβανο, τη Βραζιλία, τη Νέα Ζηλανδία και το Πουέρτο Ρίκο και προκρίθηκε πρώτη, με δεύτερη την Κροατία και τρίτη τη Γερμανία.

Από την πλευρά τους, οι πρωταθλητές Ευρώπης του 1993 έριξαν στο κανναβάτσο το Πράσινο Ακρωτήριο και τη Βραζιλία, ηττήθηκαν από την Κροατία και επέζησαν του αγώνα ζωής και θανάτου με το Πουέρτο Ρίκο.

Δεν τον πετύχαμε (τον Νοβίτσκι) και δεν μας πέτυχε στην Αθήνα, αλλά είχε προλάβει να μας χαντακώσει δυο φορές...

Το ντεμπούτο του... Irk

Ο Νοβίτσκι εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στη διεθνή σκηνή τον Ιούνιο του 1999 στη Ντιζόν, όπου εκτυλίχθηκε η πιο βραχύβια ελληνική παρουσία στα χρονικά του Eurobasket, με τρεις ήττες σε ισάριθμα ματς (Γερμανία, Τσεχία, Λιθουανία).

Τότε ο 21χρονος Ντιρκ προερχόταν από την (κολοβωμένη ελέω του lock out) παρθενική σεζόν του στο ΝΒΑ στην οποία είχε μέσο όρο 8.2 πόντους και 3.4 ριμπάουντ, ενώ οι Αμερικανοί τον ειρωνεύονταν, αποκαλώντας τον Irk Nowitzki...

Αφαιρούσαν επίτηδες από το όνομα του το αρχίγραμμα D, το οποίο στην μπασκετική καθομιλουμένη είναι η συντομογραφία του defense, εννοώντας ότι είναι νούλα στην άμυνα!

Ωστόσο στον μεταξύ μας αγώνα, στην πρεμιέρα της 21 ης Ιουνίου του '99, η Νέμεσις δεν εμφανίσθηκε τόσο στο πρόσωπο του Νοβίτσκι (21 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 2 κλεψίματα) σε εκείνο του εκ Σερβίας ορμώμενου Βλάντιμιρ Μπογκόγεβιτς ο οποίος μας "κάρφωσε" (58-59) με ένα τρίποντο- μαχαιριά με το οποίο οι Γερμανοί γύρισαν από το 56-48!

Σαν το "Stokton to Malone"

Δυο χρόνια αργότερα στην Αττάλεια ανέλαβε ο ίδιος δράση και μας τσάκισε! Στις 3 Σεπτεμβρίου του 2001 το μπαράζ (για την πρόκριση στην οκτάδα και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη η οποία ωστόσο κατέληξε να μοιάζει με τα Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα δούμε!) της Εθνικής με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο χαρακίρι και ό,τι αυτό συνεπαγόταν.

Η ελληνική ομάδα ποδοπάτησε στο πρώτο ημίχρονο τους Γερμανούς και προηγήθηκε με 44-22, αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα ζόρια: κουράστηκε ο Θοδωρής Παπαλουκάς, έκανε τέταρτο φάουλ ο Αντώνης Φώτσης που μάρκαρε τον Νοβίτσκι εκ περιτροπής με τον Δήμου Ντικούδη, χάθηκε η μάχη των ριμπάουντ (24-41) και η ελληνική άμυνα έγινε έρμαιο των αλλεπάλληλων "α λα Stockton to Malone" pick n' roll του Μάρκο Πέσιτς και του φόργουορντ των Μάβερικς.

Στο τελευταίο λεπτό και μετά το δια χειρός Γιώργου Σιγάλα 74-72, ο Παπαλουκάς έχασε πέντε από τις έξι βολές, που εκτέλεσε και η ελληνική ομάδα αυτοκτόνησε και έμεινε εκτός νυμφώνος, καθώς ηττήθηκε με 80-75, με τον Νοβίτσκι να "γράφει" 25 πόντους, 15 ριμπάουντ, τρεις ασίστ και ένα κλέψιμο.

Τα... τρένα του Συρίγου

Την επόμενη μέρα βγήκε η "Ελευθεροτυπία" με το καυστικό σχόλιο του συχωρεμένου του Φίλιππου Συρίγου το οποίο είχε ως τίτλο "Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν" και απέδιδε αποκλειστικά την ευθύνη της αποτυχίας στον προπονητή Κώστα Πετρόπουλο.

Ο "Νουρέγιεφ" ήταν για λύπηση και παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος εφέρετο να δηλώνει "μας σκότωσε ο ίδιος ο προπονητής μας", ενώ επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Γιώργος Σιγάλας άφησε διάφορα υπονοούμενα με τη δήλωση "μας χαντάκωσαν οι χαρισματικοί".

Βάλ' το αγόρι μου... Ντιρκ

Το τρίτο νταλαβέρι μας μαζί του, ευτυχώς, είχε διαφορετική κατάληξη... Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2005 στο Βελιγράδι Εθνική βρήκε απέναντι της τη Γερμανία στον τελικό του Eurobasket και αυτή τη φορά δεν έκανε τα ίδια λάθη: νίκησε άνετα με 78-62 και ανέβηκε στο θρόνο για δεύτερη φορά στα χρονικά.

Το προηγούμενο βράδυ οι Γερμανοί είχαν βαδίσει στα α λα "Βάλ' το αγόρι μου" χνάρια μας, καθώς προκρίθηκαν στον μεγάλο τελικό χάρη στο τρίποντο που έβαλε τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Νοβίτσκι για το 74-73, ενώ στην εκπνοή αστόχησε ο Χοσέ Μανουέλ Καλδερόν, όπως είχε συμβεί λίγο νωρίτερα με τον Αντουάν Ριγκοντό.

Η αποθέωση του MVP

Εκείνο το βράδυ ο Νοβίτσκι αναγορεύθηκε MVP της διοργάνωσης, αλλά δεν στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης: εννέα μήνες αργότερα, στους τελικούς με τους Χιτ, δεν θα στεφόταν ούτε πρωταθλητής του ΝΒΑ, ωστόσο πίσω είχε η αχλάδα την ουρά, καθόσον αξιώθηκε να πάρει το αίμα του πίσω από τον Ντουέιν Γουέιντ και το Μαϊάμι το 2011.

Δεν ανέβηκε στο θρόνο, όπου μόστραρε την αφεντομουτσουνάρα του ο (αρχηγός της ελληνικής ομάδας) Μιχάλης Κακιούζης, αλλά γνώρισε την απόλυτη αποθέωση, όταν λίγα λεπτά πριν από τη λήξη του τελικού τον απέσυρε ο Nτιρκ Μπαουερμαν για να απολαύσει το "standing ovation".