Πριν γίνει η κλήρωση ένα πράγμα ευχόμουν για τον όμιλο της Εθνικής: να μην είναι ξενέρωτος. Και δεν είναι τελικά. Η κλήρωση δεν είναι εύκολη, αλλά επιτρέπει στην Ελλάδα να ελπίζει. Απέναντί της θα βρει την Κολομβία, την Ακτή Ελεφαντοστού και την Ιαπωνία.

Τρεις ομάδες που θα πάνε στη Βραζιλία έχοντας φιλοδοξίες να πετύχουν κάτι καλό και διαθέτουν μερικούς παίκτες μεγάλης κλάσης. Ο Drogba και ο Falcao θα βρεθούν στον δρόμο των διεθνών μας και μόνο για αυτό εγώ είμαι ικανοποιημένος. Ας δούμε όμως μερικά πράγματα για κάθε μία.

Ο Pekerman και η επίθεση

Για την Κολομβία είχαμε κάνει αναφορά και πριν λίγο καιρό. Επιστρέφει σε τελική φάση μετά από 16 χρόνια και κάνει όνειρα για μεγάλη πορεία. Διαθέτει ένα ρόστερ πολύ ποιοτικό, αλλά με αδυναμίες. Στην επίθεση οι λύσεις της είναι πολλές. Πρώτος και καλύτερος ο Falcao, που στα προκριματικά ήταν τρίτος σκόρερ πίσω από τους Suarez και Messi. Υπάρχουν ακόμα οι Bacca, Jackson Martinez, Muriel, Teofilo Guttierez. Ο τελευταίος είναι αυτός που εμπιστεύεται περισσότερο ο Pekerman.

O Αργεντινός τεχνικός ανέλαβε την ομάδα τον Ιανουάριο του 2012 και έχει καταφέρει να ενώσει τους παίκτες του, στους οποίους έχει μεταδώσει αυτοπεποίθηση. Το ταλέντο τους πλέον αξιοποιείται καλύτερα και στο γήπεδο παρουσιάζονται πιο οργανωμένοι. Στην άμυνα βέβαια δεν έχουν τόσο αξιόπιστες λύσεις όσο στην επίθεση. O Yepes σε λίγους μήνες θα κλείσει τα 38 και ο Perea τα 35. Οι δύο τους συνθέτουν συνήθως το αμυντικό δίδυμο στα στόπερ και συχνά υποπίπτουν σε λάθη και είναι φανερή η έλλειψη γρήγορων αντιδράσεων. Στα άκρα παίζουν οι Zuniga και Armero, δύο παίκτες αρκετά επιθετικογενείς.

Πάντως γνωρίζουν τα προβλήματά τους και τις αδυναμίες τους για αυτό και προσπαθούν να μην ανοίγονται πολύ στα δύσκολα ματς. Να σημειώσουμε ότι στα προκριματικά της ζώνης της Νότιας Αμερικής δέχτηκαν τα λιγότερα γκολ. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε ο πολύ καλός τερματοφύλακας, Ospina. Γενικά όμως η ομάδα της Λατινικής Αμερικής στο αμυντικό κομμάτι παρουσίασε διαφορετικό πρόσωπο από αγώνα σε αγώνα.

Στα χαφ τώρα, ο Pekerman προτιμάει τους Valencia και Torres από τον Sanchez και τον Guarin. Στα άκρα συνήθως βρίσκον ται οι Rodriguez και Cuadrado που δίνουν πολλές βοήθειες στους επιθετικούς, με τον δεύτερο να στηρίζει αρκετά και την άμυνα. Η Κολομβία αν κι έχει παραταχθεί και με 4-3-3 ή και με 3άδα στην άμυνα, χρησιμοποιεί συνήθως το 4-4-2 που μοιάζει συχνά με 4-2-2-2. Παίζει γρήγορα και άμεσα προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες των επιθετικών της. Η Ελλάδα μπορεί να βρει χώρους στην αντεπίθεση και κενά στην άμυνά της, αλλά και οι Κολομβιανοί διαθέτουν πολλές λύσεις για να ανοίξουν την άμυνα της ομάδας του Santos.

Ταχύτητα και χαφ

Αν η Κολομβία χαρακτηρίζεται κυρίως από την ποιότητά της στην επίθεση, η Ιαπωνία έχει ως μεγάλο της όπλο τα χαφ της. Εκεί όπου ξεχωρίζουν οι Makoto Hasebe and Yasuhito Endo. Αμφότεροι διαθέτουν πολύ καλή τεχνική κι αυτό είναι ένα στοιχείο που τους επιτρέπει να ελέγχουν τα ματς. Παράλληλα ο Shinji Kagawa και/ή ο Keisuke Honda δίνουν στους Ασιάτες δημιουργικότητα και καλές πάσες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου.

Ένα ακόμα δυνατό στοιχείο του παιχνιδιού της ομάδας του Alberto Zaccheroni είναι οι πλάγιο αμυντικοί της. Οι Yuto Nagatomo και Atusto Uchida προωθούνται συχνά και αποτελούν διαρκή απειλή από τα άκρα. Όπως πάντα οι Ιάπωνες διαθέτουν ταχύτητα. Δεν αναφέρομαι μόνο στο πόσο γρήγορα τρέχουν οι παίκτες τους και στο πόσο έντονα πιέζουν, αλλά και στο πόσο γρήγορα κάνουν την μπάλα να τρέχει. Κι αυτό ισχύει και σε σετ παιχνίδι και φυσικά στις αντεπιθέσεις τους.

Η αδυναμία τους εντοπίζεται κοντά στις δύο περιοχές. Αμυντικά έχουν λίγες λύσεις και όχι τόσο ποιοτικές, ενώ και η ομαδική τους λειτουργία χρειάζεται βελτίωση. Στην επίθεση δεν υπάρχει ο παίκτης που τελειώνει εύκολα τις φάσεις και θα αξιοποιεί κατάλληλα το καλό παιχνίδι των παικτών που βρίσκονται πίσω του. Ο Alberto Zaccheroni πάντως τους έχει προσδώσει νοοτροπία νικητή και τακτικές του συχνά δίνουν λύσεις.

Εμπειρία και… απειρία

Η Ακτή Ελεφαντοστού, η τρίτη ομάδα που θα αντιμετωπίσει η Ελλάδα στα γήπεδα της Βραζιλίας, έχει στις τάξεις αρκετούς παίκτες που μιας χρυσής γενιάς που θα έχει λογικά την τελευταία της ευκαιρία να πετύχει κάτι σημαντικό. Και το 2006 και το 2010 είχαν πέσει σε δύσκολο όμιλο και συνδυασμό με τις εμφανίσεις τους που δεν ήταν οι αναμενόμενες, δεν κατάφεραν να προκριθούν στους 16. Αυτή τη φορά η παρέα του Drogba, έχει λιγότερες δικαιολογίες και περισσότερη εμπειρία.

Η εμπειρία μαζί με τις αρκετές λύσεις που έχει στο ρόστερ της είναι τα μεγάλα της όπλα. Ερωτηματικά βέβαια υπάρχουν στην άμυνα, όπου μπορεί να υπάρχουν κάποιοι παίκτες με αρκετές παραστάσεις (Toure κυρίως και του Zokora όταν παίζει στην άμυνα), αλλά δεν έχουν σιγουριά και καλή οργάνωση. Από εκεί και πέρα στα χαφ προφανώς δεσπό ζει η παρουσία του Yaya Toure, ενώ υπάρχουν και οι Zokora, Romaric, Tiote.

Στην επίθεση, o Drogba έχει αρκετά στηρίγματα. Εκτός από τους Kalou, Gervinho, υπάρχουν oι Bony, Doumbia, Lacina Traoré, Ya Konan, ενώ στα τελευταία ματς πήρε ευκαιρίες και ο Giovanni Sio της Basel. Η δύναμη και η ταχύτητα είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ομάδα του Sabri Lamouchi. Η Ακτή μπορεί να έχει έμπειρους παίκτες, αλλά ο Γάλλος τεχνικός πριν αναλάβει τον Μάιο του 2012 την τεχνική καθοδήγησή της, δεν είχε προπονήσει καμία ομάδα και όπως καταλαβαίνετε και με βάση τα μέχρι τώρα δείγματα μοιάζει δύσκολο να λύσει τα προβλήματα που έχουν οι Αφρικανοί στην ομαδική τους λειτουργία και στην τακτική.

Περισσότερα θα πούμε για όλους το καλοκαίρι που θα ξέρουμε και τα ρόστερ και θα έχουμε προλάβει να μελετήσουμε καλύτερα τις ομάδες. Προς το παρόν να σημειώσουμε πως η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει ομάδες που διαθέτουν ταχύτητα, ποιότητα και έχουν καλύτερη εικόνα επιθετικά, από ό,τι αμυντικά. Οι δύο από τις τρεις έχουν στον πάγκο τους καλό προπονητή, η τρίτη έχει τον… Drogba. Λογικά στο γκρουπ που πέσαμε θα δούμε ωραία και ενδιαφέρονται ματς.

Αμυνα οι δικοί μας ξέρουν να παίζουν, ας πάνε με πίστη, να το ευχαριστηθούν και οι ευκαιρίες θα υπάρξουν.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside