Ο αγαπημένος μου αγώνας: AEK - Δυναμό Δρέσδης, το "τούβλο" του Κύπριου
Η ρεβάνς που δεν έδειξε η τηλεόραση, το γκολ που "πάγωσε" τη Νέα Φιλαδέλφεια. Το "πάμε ρε" του Μανωλά και το "τούβλο" του Σαββίδη. Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα, το ΑΕΚ - Δυναμό Δρέσδης του 1989.
Όταν καλείσαι να επιλέξεις (το) ένα, το THE GAME μεταξύ των δεκάδων αγαπημένων αγώνων που με μια γρήγορη, βιαστική σκέψη στριμώχνονται στο μυαλό σου, η βελόνα θα κολλήσει σε αυτό που θα συνδυάζει πολλά περισσότερα από εκείνο το παιχνίδι και μόνο.
Τουλάχιστον αυτό ισχύει με μένα. Το ΑΕΚ - Δυναμό Δρέσδης 5-3, δεν ήταν απλώς μια επική πρόκριση, αλλά όλη η cultίλα των '80ς συσσωρευμένη σε μία ημέρα, σχεδόν στο λυκαυγές μιας πολύ μεταλλικής εποχής πριν βουτήξουμε στις φλωριές των '90s, λανσάρουμε τα σκισμένα τζινς με τα κρόσσια, τα πουλοβεράκια με V και φορέσουμε Timberland.
Θυμάμαι εκείνη την ημέρα, από το πρωί έως και το τρελό πανηγύρι το βράδυ, περπατώντας από το ζαχαροπλαστείο (του προσφάτως αποθανόντα, Βασίλη Σεβαστόπουλου) Τίλλας μέχρι τη Δωδώνη για να γευτούμε ως επινίκιο, το μυθικό σουβλάκι του "χτύπα", κι ενώ η Φιλαδέλφεια ήταν στο πόδι. Από το πρωί συζητούσαμε στο σχολείο (Α' Λυκείου τότε, στο Κουκλάκι) με τον Γιάννη, να το περπατήσουμε από νωρίς για να βρούμε εισιτήρια στην 21, απέναντι από τη σκεπαστή.
Κολλητό στενό τζιν, σωλήνας στον αστράγαλο, μπασκετικό μποτάκι Adidas Top Ten και μπλούζα MANOWAR. Το κασκόλ στο μέτωπο και δεμένο πίσω. Μέσα για τη μεγάλη πρόκριση! Άλλωστε δεν υπήρχε τηλεοπτική μετάδοση...
Η ΔΥΝΑΜΟ ΔΡΕΣΔΗΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟΥΣ «4» ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ UEFA
Τη σεζόν εκείνη, η ΑΕΚ επέστρεφε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ύστερα από δέκα χρόνια απουσίας. Λαχταρούσαμε να την παρακολουθήσουμε απέναντι σε ισχυρά κλαμπ της Ευρώπης και η κορυφαία ομάδα της τότε Ανατολικής Γερμανίας (Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας), κάθε άλλο παρά αμελητέα οντότητα ήταν.
Θυμάμαι να "ρουφάω" το κείμενο της «Αθλητικής Ηχούς» για τη λαμπρότητα του μέσου Ματίας Ζάμερ και την ευκολία στο γκολ που διέκρινε τον επιθετικό Ουλφ Κίρστεν, παικτών που διέγραψαν σπουδαίες καριέρες μετά την πτώση του τείχους και οι οποίοι την αμέσως προηγούμενη σεζόν, είχαν οδηγήσει τη Δυναμό έως τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA.
Επί διοίκησης Στράτου Γιδόπουλου τότε, αποφασίστηκε να μην παραχωρηθούν τα τηλεοπτικά δικαιώματα του αγώνα στην ΕΡΤ, καθώς το οικονομικό αντάλλαγμα της κρατικής τηλεόρασης ήταν πολύ χαμηλό. Δεν ευδοκιμούσαν ακόμα ιδιωτικά κανάλια για να πλειοδοτήσουν. Ευτυχώς, με κάποιο τρόπο και πληρώνοντας τσουχτερό "καπέλο", βρήκα εισιτήριο.
Καθόμουν στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της Θύρας 21 στο «Στάδιο Α.Ε.Κ.» τουλάχιστον τρεις ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα. Θυμάμαι το γήπεδο να είναι ασφυκτικά γεμάτο μία ώρα πριν το παιχνίδι αρχίσει, εικόνα και ατμόσφαιρα που δεν είχα ζήσει ξανά.
Εξίσου δυναμική, αλλά σίγουρα όχι τόσο φανατισμένη όπως οκτώ χρόνια μετά (12/1/1997), στην επιστροφή του Ντούσαν Μπάγεβιτς στη Νέα Φιλαδέλφεια, φορώντας τη φόρμα του Ολυμπιακού.
ΤΟ ΚΡΥΟ ΝΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ "ΠΑΜΕ ΡΕ" ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΟΥ ΜΑΝΩΛΑ
Έχουν περάσει 30+ χρόνια από τότε κι όμως θα ορκιζόμουν ότι θυμάμαι σχεδόν κάθε λεπτό του αγώνα. Πολύ έντονα τη φιγούρα του αλαφιασμένου Στέλιου Μανωλά να φωνάζει προς όλους "πάμε ρε, πάμε να το πάρουμε" όταν μόλις στο 9ο λεπτό πνίξαμε τις φωνές μας κάπου βαθιά στο λαρύγγι μας, μετά το μεγάλο σοκ.
Με τους Γερμανούς να έχουν το υπέρ τους 1-0 του πρώτου ματς στη Δρέσδη, ο Γκέτσοβ άνοιξε το σκορ μετά από εκτέλεση κόρνερ. Θυμάμαι τον Πεπέ και τον Χατζή να σκύβουν το κεφάλι, σαν να λένε "που να το γυρίσουμε τώρα με δαύτους;". Εκείνος που το πίστευε περισσότερο, εκείνος θα έδειχνε και το δρόμο.
ΤΟ ΦΑΟΥΛ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ ΤΟΥ ΟΚΟΝΣΚΙ
Στο 27', ο ανυπέρβλητος Μανωλάς, τους έδιωξε όλους γύρω από τη μπάλα. Ούτε Μπατίστα, ούτε Οκόνσκι, ούτε Σαβέβσκι, ούτε Σαββίδης. "Εγώ" τους έγνεψε και έστησε τη μπάλα για την εκτέλεση φάουλ που άλλαξε την ιστορία του αγώνα, σε ένα χρονικό σημείο που οι Ανατολικογερμανοί τα είχαν όλα υπέρ τους.
Η μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι του Ρόνι Τάουμπερ, μετά στην πλάτη του κι από εκεί στα δίχτυα για το 1-1. Κι εγώ να ψάχνω το πως βρέθηκα από τα ψηλά της «21», σχεδόν στα κάγκελα καμιά 40αρια σκαλιά πιο κάτω.
Μέχρι να γυρίσω πίσω, ο Οκόνσκι είχε βάλει την ΑΕΚ μπροστά στο σκορ με εκτέλεση πέναλτι στο 31' και μετά, είδα τη μπάλα να ταξιδεύει. Να έρχεται, να έρχεται, να έρχεται...
ΤΟ "ΤΟΥΒΛΟ" ΤΟΥ ΣΑΒΒΙΔΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΣΤΑΣΗ
Βρισκόμουν ξανά στα ψηλά όταν ο χιλιοτραγουδισμένος και ως "κουμπάρος" άρχισε να κουβαλά τη μπάλα από το ύψος της μεσαίας γραμμής και κεντρικά, για κάποια μέτρα. Οι Ανατολικογερμανοί τον κοιτούσαν, του έδιναν το χώρο. "Θα το τραβήξει, θα το τραβήξει" μου έλεγε ο Γιάννης, ενώ βλέπαμε όλο το τέρμα από πίσω. Και όντως το μπουμπούνισε! Η ασπρόμαυρη πλανεύτρα άρχισε το ταξίδι της από μακριά, πρέπει να ήταν καμιά 40αρια μέτρα. Ερχόταν, ερχόταν, ερχόταν... ΓΚΟΟΟΛ!
Ακόμα και τώρα, 31 χρόνια μετά, ανατριχιάζω. Δεν πρέπει να έχω πανηγυρίσει ποτέ στη ζωή μου όπως μετά το "τούβλο" του Κύπριου, στο αριστερό παράθυρο του Τάουμπερ. Ούτε θυμάμαι να έχω δει τόσους ανθρώπους να αγκαλιάζονται δακρυσμένοι γύρω μου, ούτε καν λίγους μήνες πριν, όταν ο Καραγκιοζόπουλος "κλείδωνε" τον τίτλο στο ΟΑΚΑ, κόντρα στον Ολυμπιακό. Βέβαια τότε ήμουν στο σπίτι μου...
ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ
Εκείνη τη στιγμή, νόμιζα ότι ο αγώνας τελείωσε. Δεν γινόταν να χαθεί αυτή η πρόκριση, έμοιαζε με το μπασκετικό έπος "νίκησαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν". Και παρόλο που θυμάμαι να δαγκώνω το κασκόλ μου με μανία όσο έβλεπα τη Δυναμό, ως γνήσια εκπρόσωπο του γερμανικού πνεύματος, να πολεμά έως το τέλος, μειώνοντας σε 4-2 και 5-3, όχι, δεν φοβόμουν.
Το ξέρω καλά το συναίσθημα, το να τρέμεις ότι στο τέλος κάτι θα στραβώσει. Όχι όμως εκείνη τη μέρα. Όχι την ημέρα που θυμάμαι ακόμα και τον συνήθως "παγωμένο" Τόνι Σαβέβσκι να σφίγγει τις γροθιές του και να βγάζει μια κραυγή. Μου φάνηκε πολεμική...
Αυτό το ματς, είναι ένα από εκείνα για τα οποία αξίζει να λες ότι "ήμουν κι εγώ εκεί", ειδικά όταν δεν έχουν μεταδοθεί τηλεοπτικά. Ευτυχώς βιντεοσκοπήθηκε. Έχω ζήσει πολλούς αγώνες που με έχουν συγκινήσει, θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες, όμως μου ζητήθηκε να επιλέξω τοΝ έναν.
Και είναι αυτός που όσο ζω, θα με ταξιδεύει στα αγνά εφηβικά χρόνια μου, όταν γνώριζα το ποδόσφαιρο μεγαλώνοντας σε μια προσφυγική συνοικία. Με το καλό να επιστρέψουμε εκεί!