Ο αγαπημένος μου αγώνας: Ελλάδα - Ακτή Ελεφαντοστού, "το κάναμε ξανά"
Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που διαμορφώνουν τον αγαπημένο αγώνα στο μυαλό ενός ανθρώπου. Το σημάδι που αφήνει στις αναμνήσεις, το καρδιοχτύπι που θυμάσαι σαν να ήταν χθες, το πόσο δυνατά πανηγύρισες ένα γκολ και φυσικά η σημασία εκείνου του παιχνιδιού. Έτσι, λοιπόν, το Ελλάδα-Ακτή Ελεφαντοστού έχει στην καρδιά μου την πρώτη θέση.
Στην ερώτηση ποιο είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι, η απάντηση δεν είναι εύκολη, καθώς κάθε ποδοσφαιρικός αγώνας έχει τη δική του αξία. Ακόμη και η στεναχώρια από μία ήττα μένει στις αναμνήσεις και με τον καιρό γίνεται πιο γλυκιά και τη θυμάσαι με χαμόγελο, ειδικά όταν συνδέεται με τη μικρότερη ηλικία. Σκέφτηκα να γράψω για κάποιο παιχνίδι του ΟΦΗ, το οποίο έζησα από κοντά, αλλά νιώθω ότι τον αγαπημένο μου αγώνα με την ομάδα που στηρίζω δεν τον έχω ζήσει ακόμα.
Έτσι, την πρώτη θέση στην καρδιά μου δικαιωματικά κατέχει εκείνη η μαγική βραδιά της 24 Ιουνίου του 2014. Τότε η Ελλάδα πέτυχε ένα μικρό θαύμα, επικράτησε με 2-1 της Ακτής Ελεφαντοστού, κέρδισε το "εισιτήριο" για τη φάση των 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας και μαζί την ελπίδα για μία μεγάλη διάκριση, ανάλογη με αυτή του Euro 2004.
Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Φυσικά, κάθε μεγάλο παιχνίδι το οποίο διαθέτει χαρακτήρα τελικού δεν το βλέπεις μόνος. Η συγκέντρωση με οικογένεια και φίλους είναι απαραίτητη και μάλιστα πρέπει να γίνεται αρκετή ώρα πριν τη σέντρα. Οι συζητήσεις πριν το πρώτο σφύριγμα δίνουν και παίρνουν και το σαλόνι του σπιτιού χωρίζεται σε δύο αντίπαλα "στρατόπεδα", τους αισιόδοξους και τους απαισιόδοξους.
Οι μεν θεωρούν ότι αυτό το ματς είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Εθνικής. Το συγκρότημα του Φερνάντο Σάντος παίζει για ένα αποτέλεσμα, απέναντι σε ένα φαβορί, την Ακτή Ελεφαντοστού. Έτσι, όπως έκανε και στη Βαρσοβία το 2012 κόντρα στη Ρωσία, με «μισό»-μηδέν και αρκετή δόση τύχης στο τέλος η πρόκριση θα είναι γεγονός.
Οι δε έχουν την αντίθετη άποψη. Τα Παγκόσμια Κύπελλα δεν μας ταιριάζουν και ο αποκλεισμός είναι το πιο πιθανό σενάριο. Με την Κολομβία ηττηθήκαμε με κάτω τα χέρια και σκορ 3-0, ενώ στη "λευκή" ισοπαλία κόντρα στην Ιαπωνία παλέψαμε, αλλά ήμασταν τυχεροί. Έτσι, το φυσιολογικό θα ήταν η Ακτή Ελεφαντοστού να περάσει στην επόμενη φάση.
Οι συζητήσεις συνεχίζονταν μέχρι και την έναρξη του παιχνιδιού, συνοδευόμενες από αρκετό φαγητό, αφού όταν το παιχνίδι άρχιζε, τότε το άγχος δεν θα σε άφηνε να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη της τηλεόρασης.
ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ, ΚΑΚΟΙ ΟΙΩΝΟΙ
Στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης στη Φορταλέζα της Βραζιλίας, η κακοτυχία χτύπησε την πόρτα της Εθνικής. Στο 10ο μόλις λεπτό ο Παναγιώτης Κονέ, έπιανε το μηρό του, κάτι που σήμαινε αλλαγή. Από το ξεκίνημα ο Σάντος χρειάστηκε να αλλάξει τα πλάνα του και να περάσει στη θέση του τον Ανδρέα Σάμαρη. Δέκα λεπτά αργότερα κοιτάς σαστισμένος και αναφωνείς πως δεν είναι δυνατόν. Στο 24ο λεπτό η Ελλάδα προχωρά σε δεύτερη αναγκαστική αλλαγή. Ο Ορέστης Καρνέζης δεν μπορεί να συνεχίσει και αφήνει τα γάντια του στον Παναγιώτη Γλύκο.
Εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν στραβά, στο 32ο λεπτό η Εθνική έδειξε ότι όλα είναι πιθανά. Ο Χοσέ Χολέβας βρήκε χώρο εκτός περιοχής, εκτέλεσε και η μπάλα σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι του Μπσρί. Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από μία προειδοποίηση για το τι θα ακολουθούσε. Η Ακτή έκανε το λάθος στη μεσαία γραμμή, Σαμαράς και Σάμαρης συνδυάστηκαν υπέροχα με τον δεύτερο στο 42ο λεπτό να γράφει το 1-0.
Ένα σπίτι σηκώθηκε στο πόδι από τους πανηγυρισμούς και η ελπίδα για τη τεράστια πρόκριση μεγάλωνε. Ωστόσο, η βραδιά ήταν μεγάλη και το παιχνίδι δεν μας είχε ξετυλίξει ακόμη την άγρια ομορφιά του.
ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΔΟΚΑΡΙΑ, Η ΑΚΤΗ ΤΗΝ ΙΣΟΦΑΡΙΣΗ
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκινούσε με την Ελλάδα να βρίσκεται πάλι στο προσκήνιο. Στο 53΄ο Λάζαρος έκανε μία μαγική ενέργεια, "άδειαζε" τον Μπαμπά, σούταρε με εξωτερικό φάλτσο, όμως η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι και πέρασε μόλις λίγα μέτρα άουτ. Η Εθνική επέμενε, είχε την υπεροχή, ενώ η Ακτή Ελεφαντοστού δεν έβρισκε κάποια λύση μπροστά από την ελληνική άμυνα.
Το 2-0, όμως δεν ερχόταν. Στο 67ο λεπτό η τύχη μας γύρισε γι΄ακόμη μία φορά την πλάτη. Ο Γιώργος Καραγκούνης δοκίμασε το πόδι του από μακριά, αλλά το δοκάρι για δεύτερη φορά δεν μας άφησε να «κλειδώσουμε» μία και καλή την πρόκριση. Στο 74΄το ποδόσφαιρο μας τιμώρησε με τον χειρότερο τρόπο. Ο Ζερβινιό έψαξε τον Μπονί μέσα στην περιοχή και ο τότε ο στράικερ της Σουόνσι έφερε το ματς στα ίσα και η πρόκριση βρισκόταν στα χέρια της αφρικανικής ομάδας.
Η εικόνα του Μπαρί να τρώει το γρασίδι και τα πανηγύρια στις εξέδρες της Φορταλέζα σου άφηναν την αίσθηση ότι το ταξίδι τελείωνε και μάλιστα με τον πιο άδικο τρόπο.
ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΞΑΝΑ
Αν κάτι, όμως, μας έχει διδάξει η Εθνική Ελλάδας της χρυσής δεκαετίας, είναι ότι ποτέ δεν τα παρατάει, όποιες και να είναι οι συνθήκες. Το 1-1 μας πείσμωσε ακόμη περισσότερο και η ομάδα του Σάντος αύξησε την πίεση της. Σουτ του Λάζαρου, δοκάρι από σέντρα του Τοροσίδη (το τρίτο), αλλά γκολ στον ορίζοντα δεν φαινόταν.
Ως δια μαγείας το νικητήριο τέρμα ήρθε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο στην εκπνοή. Ο Χολέβας σέντραρε, το πόδι του Σαμαρά μπερδεύεται με αυτό του Σιό και ο διαιτητής δίνει πέναλτι. Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί δίνουν τη θέση τους πάρα πολύ γρήγορα στο τρελό άγχος. Ο Κρητικός επιθετικός αναλαμβάνει την εκτέλεση, ψύχραιμος σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Από την άλλη, όσοι παρακολουθούσαμε το παιχνίδι δεν αντέχαμε να κοιτάζουμε. Τι μας χώριζε από μία ιστορική πρόκριση, μόλις 11 βήματα.
Ο "γκουρού" Σαμαράς, όπως τον βάφτισαν οι συμπαίκτες του, ευστόχησε και στη συνέχεια… ντελίριο. Οι αγκαλιές και οι φωνές αντηχούσαν στην ατμόσφαιρα, ενώ τα πανηγύρια από τα διπλανά σπίτια ακούγονταν μέχρι το δρόμο. Το τελικό σφύριγμα μας "ζευγάρωνε" στη φάση των 16 με την έκπληξη του θεσμού, Κόστα Ρίκα, ενώ το πάρτι μόλις άρχιζε.
Η Ελλάδα το έκανε ξανά, όπως στην Πορτογαλία το 2004, όπως στη Βαρσοβία το 2012. Όταν η μπάλα "καίει", όταν χρειάζεται ένα θαύμα, αυτό με κάποιο τρόπο πάντα γίνεται. Μία ιστορική πρόκριση, μία νέα εποποιία, όπως χαρακτηρίστηκε, ήταν γεγονός.
ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Επόμενος σταθμός της παρέας, αμέσως μετά τη λήξη του παιχνιδιού ήταν το κέντρο του Ηρακλείου. Εκεί είχε στηθεί ένα τεράστιο πανηγύρι, με συνθήματα, θόρυβο και πλήθος κόσμου να πανηγυρίζει τη μεγάλη πρόκριση.
Μία κατάσταση που θύμιζε ημέρες 2004. Φυσικά, ήταν ο ιδανικός τρόπος να κορυφωθεί μία τέτοια βραδιά. Έτσι, δόθηκε το "ραντεβού" για τον επόμενο μεγάλο αγώνα. Μπορεί η κατάληξη στη νοκ-άουτ αναμέτρηση με την Κόστα Ρίκα να μην ήταν η ίδια, όμως, όπως είπαμε, οι αναμνήσεις γίνονται πιο γλυκές μετά από λίγα χρόνια.
