Ο αγαπημένος μου αγώνας: Ελλάδα - ΗΠΑ, "ηρέμησε, αγόρι μου, το χουμε πάρει το ματς"
Ο Βαγγέλης Ιωάννου γράφει στο Sport24.gr για το δικό του Favourite Game, για το έπος της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, για τον ασύγκριτο θρίαμβο της Ελλάδας επί της Team USA το 2006 στη Σαΐτάμα (VIDEO).
Κάθε φορά που συζητάω με φίλους, για το παιχνίδι που -δίχως δεύτερη σκέψη και πέρα από συλλογικές προτιμήσεις- θυμούνται, η απάντηση είναι άμεση και εύκολη. Η νίκη της Ελλάδας επί των ΗΠΑ.
Ολος ο αγώνας, αλλά και το σκορ (101-95) είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν χρειάζεται να ξαναδείς το βίντεο ή να ανατρέξεις στα δημοσιεύματα της εποχής για να φρεσκάρεις στοιχεία και λεπτομέρειες. Είναι η μέρα που το ελληνικό μπάσκετ πέτυχε (τηρουμένων των αναλογιών και δεδομένων των συνθηκών) τη μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών, στο δικό μου My Favourite Game .
Γράφει ο Βαγγέλης Ιωάννου
Μπορεί να μην ήταν νίκη που θα έδινε ένα χρυσό μετάλλιο, αλλά ήταν ένα έπος μεγαλύτερο κι από εκείνο (της αρχικής εκτόξευσης) του '87 αλλά και από το χρυσό του 2005. Ηταν η νίκη της καθιέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο του μοναδικού οικοδομήματος που έχτισε ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ηταν το αποκορύφωμα της προσπάθειας μιας ομάδας που μπορούσε να παίξει οποιοδήποτε στυλ μπάσκετ, αλλά πάντα βασιζόμενη στην άμυνά της. Και ,ω του θαύματος, εκείνη τη μέρα έκανε το τέλειο παιχνίδι και στην επίθεσή της, αφήνοντας το αποτύπωμά της στη χρυσή βίβλο του παγκόσμιου μπάσκετ!
Ανήκω στη γενιά που είχε την ευλογία να ζήσει όλες τις μεγάλες επιτυχίες του άλλοτε εθνικού μας σπορ. Κάθε μία είχε τη δική της χάρη, όμως εκείνη τη μέρα στη Σαΐτάμα τα είδαμε όλα και -παρότι ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ- πολύ δύσκολα θα ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές. Εκείνη τη μέρα το απόλυτο μπασκετικό μας όνειρο έγινε πραγματικότητα. Νικήσαμε τους Αμερικανούς του ΛεΜπρόν Τζέιμς, του Καρμέλο Αντονι, του Ντουέιν Γουέιντ και όλων των υπολοίπων. Μοναδικός θρίαμβος που θα λάμπει εις το διηνεκές σαν φάρος για το ελληνικό μπάσκετ. Ολος ο μπασκετικός πλανήτης εκείνη τη μέρα υποκλίθηκε στο μεγαλείο της "επίσημης αγαπημένης". Ο σπουδαίος Μάικ Σιζέφσκι δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το δικό μας πικ εν ρολ και έμοιαζε με προπονητή της σειράς...
Είδα το πρώτο ημίχρονο από ψηλά, από τις θέσεις σχολιαστών της ΕΡΤ και σχεδόν το δεύτερο μισό πίσω από τον ελληνικό πάγκο. Γράφω σχεδόν το δεύτερο μισό, επειδή τα τελευταία λεπτά είχα πάει για τις ανάγκες του live στην τηλεόραση κάτω από το καλάθι που έκαναν επίθεση οι Αμερικανοί. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα το φιλμ του αγώνα. Δεν ξεκινήσαμε καλά, βρεθήκαμε δώδεκα πόντους πίσω κάποια στιγμή, αλλά οι Αμερικανοί (για κάποιο λόγο) δεν μας τρόμαζαν. Στο ημίχρονο κατέβηκα στο διάδρομο έξω από αποδυτήρια. Μόνο ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος κι εγώ είχαμε το ελεύθερο από τον -επίσης αείμνηστο- Γιώργο Κολοκυθά και τον κόουτς Γιαννάκη να πλησιάζουμε τόσο κοντά. Μας εμπιστεύονταν. Είχαμε ζήσει τα πάντα μ' αυτή την ομάδα. Από το ρίσκο της ανανέωσης του 2004, τον ανηφορικό δρόμο της προετοιμασίας (με τις απανωτές ήττες στα φιλικά) το καλοκαίρι του 2005 που οδήγησε στο γλυκό φινάλε του Βελιγραδίου, μέχρι την προετοιμασία στην Κίνα πριν από το Παγκόσμιο της Ιαπωνίας, αλλά και τη δυσκολία της προσαρμογής του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη στα θέλω του "Δράκου".
Ο Συρίγος, μάλιστα, εκπρόσωπος Τύπου τότε της εθνικής, το πίστευε και το έλεγε από την προηγούμενη μέρα ότι θα νικήσουμε τις ΗΠΑ. Ωραίες αναμνήσεις, αλλά ας μείνουμε στο θέμα μας. Στο ημίχρονο, λοιπόν, έβλεπες τον κόουτς και τους παίκτες και δεν καταλάβαινες ότι επρόκειτο για ημιτελικό Παγκοσμίου, ούτε καν για αγώνα με την Αμερική. Ολοι εξέπεμπαν μια ηρεμία και μια σιγουριά. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Υπήρχε πλάνο και το πιο σημαντικό, υπήρχε προσήλωση σ' αυτό. Ο καθένας ήξερε το ρόλο του και τον είχε αποδεχθεί. Η αύρα του Βελιγραδίου τους συνόδευε. Υπήρχε πίστη για το αποτέλεσμα, παρότι το όνομα και μόνο του αντιπάλου προκαλούσε σοκ και δέος!
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Στο δεύτερο ημίχρονο - ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο- ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν σταμάτησε να φωνάζει στους παίκτες του: " Παίξτε , χωρίς να κοιτάτε το ταμπλό. Μην σας ενδιαφέρει το σκορ. Παίξτε, απολαύστε το"! Ο αρχιτέκτονας του θριάμβου γνώριζε εκ των προτέρων ότι εάν η Εθνική έπαιζε σύμφωνα με τις δυνατότητές της, τότε θα είχε μεγάλη τύχη απέναντι σε αυτό το μεγαθήριο που είχε τρωτά σημεία. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που μου είχε δώσει ο κόουτς την παραμονή του αγώνα με τους Αμερικανούς, όταν τον ρώτησα γιατί πιστεύει ότι μπορούμε να τους κερδίσουμε. " Βαγγέλη, είναι πολύ απλό" μου είχε πει " αυτή η ομάδα γίνεται καλύτερη όταν παίζει με τους καλύτερους. Και όταν μπαίνει στο γήπεδο, δεν μπαίνει με τον φόβο ότι θα ηττηθεί".
Τι κι αν δεν μπορούσε να βοηθήσει ο Ζήσης (είχε τεθεί νοκ άουτ από το αντιεπαγγελματικό χτύπημα του Βαρεζάο), τι κι αν μόνο οι ηρωικοί Πελαργοί και οι Ελληνες δημοσιογράφοι φώναζαν υπέρ της Ελλάδας κόντρα σε είκοσι χιλιάδες Ιάπωνες που αποθέωναν τους λατρεμένους τους ΝΒΑερς; Την κρίσιμη ώρα ο Γιαννάκης έδινε ρεσιτάλ από τον πάγκο, ο Παπαλουκάς γινόταν... Νας στο παρκέ και μοίραζε τη μία ασίστ μετά την άλλη (κυρίως στον Big Sofo, όπως του ζητούσε ο κόουτς), ο Σπανούλης βομβάρδιζε το αμερικανικό καλάθι, ο Διαμαντίδης (ποιος Διαμαντίδης, ο 3D όπως τον βάφτισα μαζί με τον συνάδελφο Τζεφ Τέιλορ που σχολίαζε τα ματς για τη FIBA) έκλεβε την παράσταση με το πολυδιάστατο παιχνίδι του, ο Κακιούζης οργίαζε, ο Σχορτσιανίτης παρέσερνε τους πάντες στο διάβα του, ο Φώτσης ήταν πραγματικός "Μπάτμαν", ο Τσαρτσαρής ξαναγινόταν "τσάρος", ο Ντικούδης ως παίκτης μεγάλων αγώνων βροντοφώναζε παρών, ο Παπαδόπουλος όρθωνε το ανάστημά του κι ο Χατζηβρέττας έβγαζε τα συκώτια των αντιπάλων του.
ΤΟ "ΗΡΕΜΗΣΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ" ΤΟΥ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ
Τα τελευταία λεπτά του αγώνα τα είδα κάτω από το δικό μας καλάθι. Κι εκεί που άρχισαν να ανεβάζουν την πίεσή τους οι Αμερικανοί και να μας πλησίασαν στο σκορ, άρχισα να φωνάζω (επειδή μας είχαν κλέψει δυο φορές τη μπάλα) " προσέξτε την επαναφορά , προσέξτε την επαναφορά", οπότε γυρίζει με απίστευτη ψυχραιμία ο Παπαλουκάς (περίπου δύο λεπτά πριν από τη λήξη) και μου λέει γελώντας : " Ηρέμησε, αγόρι μου, το χουμε πάρει το ματς"!Το ματς το πήραμε και πανηγυρικά, Ο Παπαλουκάς έστειλε τη μπάλα στα ορεινά με ένα φοβερό ποδοσφαρικό βολέ (!), αλλά εγώ δεν... ηρέμησα.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά το σφύριγμα της λήξης, κι ενώ είχε αρχίσει το συρτάκι παικτών και προπονητών στο κέντρο του γηπέδου, αλλά και το " δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ" από τους Πελαργούς στην κερκίδα (αυτό το είχαμε κληρονομήσει από τους Αγώνες του 2004), μπούκαρα στο παρκέ για να πάρω τον Γιαννάκη και τους διεθνείς για τις συνεντεύξεις στη μικτή ζώνη. Κι όντως ήρθαν όλοι. Κι έγινε το καλύτερο ζωντανό, πανηγυρικό ρεπορτάζ που έχει γίνει ποτέ, στο 49.30 του βίντεο.
Ενας μου έπαιρνε τα γυαλιά , ο άλλος μου έλυνε τη γραβάτα , άλλος έσπρωχνε , ο Φώτσης με τον Λάζαρο βαφτίζανε "μπουλντόζα" τον Σχορτσιανίτη, ο Κακιούζης φώναζε " ξυπνάτε, δεν είναι όνειρο".
Και μέσα στον γενικό χαμό, μέσα σε ένα πραγματικό ντελίριο ενθουσιασμού, ο "δράκος" προλάβαινε με απόλυτη ηρεμία (λες και δεν είχε συμβεί κάτι...) να μιλάει κατ' αρχάς στο τηλέφωνο με τον τότε Πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, κι ακολούθως να εξηγεί πως " όταν κυνηγάς τα όνειρά σου , στο τέλος γίνονται πραγματικότητα".
ΜΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΣΗ, "ΚΑΘΑΡΙΣΕ" Ο ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ
Τα θυμήθηκα όλα; Όχι! Εκείνη τη μέρα έγιναν πολλά. Το πάρτι συνεχίστηκε στα αποδυτήρια, αλλά στο τέλος πάρα λίγο να μου βγει ξινό. Οι άνθρωποι της FIBA με έψαχναν παντού κι όταν με βρήκαν, μου πήραν (έστω για δυο ώρες) τη διαπίστευση , επειδή είχα παραβεί τους κανόνες και εισέβαλα στο παρκέ για να μαζέψω τους παίκτες για τις ανάγκες του post game show στην ΕΡΤ. " Δεν πρόκειται να μπεις στο γήπεδο για τον τελικό" με απείλησε θυμάμαι ο Μπογκοσάβλιεβιτς (υπεύθυνος της FIBA), αλλά για καλή μου τύχη ήταν δίπλα μου ο Γιώργος Κολοκυθάς. " Μπόγκι, εσύ μπορεί να μη δεις τον τελικό, ο μικρός θα είναι κανονικά μέσα" του είπε και με μια αστραπιαία κίνηση του άρπαξε τη διαπίστευση και μου τη... φόρεσε κολλάρο!
Στον τελικό, βέβαια, ξέρετε τι έγινε, αλλά οι μόνοι που στεναχωρέθηκαν ήταν οι παίκτες και οι προπονητές. Ολοι οι υπόλοιποι είχαν ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Στο τσάρτερ τη επιστροφής (και με τον Αντώνη Ρέμο στην παρέα) έγινε ένα ξεχωριστό πάρτι, το τελευταίο πάρτι που θυμόμαστε έπειτα από μετάλλιο της εθνικής. Το χάλκινο του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας δεν πανηγυρίστηκε έξαλλα, ενώ από το 2009 και εντεύθεν ήρθαν (λόγω των λανθασμένων επιλογών της ΕΟΚ) ξανά πέτρινα, άνυδρα χρόνια για την "επίσημη αγαπημένη", η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει ούτε την παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Μακάρι η νέα δεκαετία να είναι καλύτερη...
