Ο αγαπημένος μου αγώνας: Γαλλία - Ιταλία, "είναι το γκολ και είναι ο θάνατος"
Ο Γιώργος Οικονόμου θυμάται τα παλικάρια του Ροζέ Λεμέρ στον αλησμόνητο τελικό του Euro 2000 Γαλλία - Ιταλία, εκεί όπου ο "πάνθηρας" Βιλτόρ έκανε το θαύμα του και ο Τρεζεγκέ ολοκλήρωσε την ανατροπή.
Κάθε καλοκαίρι, ειδικά αυτά των νεανικών χρόνων, ήταν και είναι (παραμένουμε νέοι) πιο όμορφο όταν περιλαμβάνει διοργανώσεις εθνικών ομάδων. Έτσι όμορφα είχε μπει και εκείνο το καλοκαίρι του 2000, με τον τελικό του Euro να καλωσορίζει τον Ιούλη στις 2 του μήνα και τη διοργάνωση να κορυφώνεται λίγο πριν μάς αποχαιρετίσει για να μας αφήσει, χωρίς μπάλα μεν, αλλά με γεμάτες ξέγνοιαστες θερινές απολαύσεις, από τις αμέτρητες που μπορούσε να έχει ένα 15χρονο παιδί τότε.
Καλοκαίρι, θάλασσα, ατελείωτο παιχνίδι. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, χαβαλές από το πρωί μέχρι το βράδυ, στιγμές ανέμελες, αθώες, παιδικές. Ή αλλιώς; Γραμμένα όλα. Καμία από αυτές, όμως, δεν γράφτηκεμε τον ίδιο ανεξίτηλο μαρκαδόρο στη μνήμη μου όσο εκείνο το Γαλλία-Ιταλία. Μία από τις πολλές συντεταγμένες της στρογγυλής θεάς που έδειξε τον δρόμο σε πολλούς από εμάς για να ακολουθήσουμε το επάγγελμα που κάνουμε σήμερα,
Κάπως έτσι, εκείνη τη ζεστή βραδιά του Ιούλη, 20 χρόνια πίσω, κάθισα στη θέση μου, περικυκλωμένος από τα σόγια, χαμένος στο βάθος ως μικρότερος, με την προσμονή να ξεκινήσει ο τελικός και την ελπίδα να επαναλάβουν οι "τρικολόρ" τον θρίαμβο που είχαν γράψει δύο χρόνια νωρίτερα.
Μεγάλη τρέλα για την εθνική Γαλλίας που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Εκείνη η ομάδα βέβαια ήταν όνειρο. Δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ήρθε η ώρα και για το ευρωπαϊκό. Η απόλυτη φαντασίωση.
Ρότερνταμ, στάδιο Ντε Κάιπ ή Ντε Κουίπ. Ναι, καλά θυμάστε όσοι προσέχατε τις περιγραφές των αγώνων. Το γήπεδο με τα πέντε βοηθητικά έξω για να προπονούνται οι ομάδες. Δεν έχω πάει ποτέ αλλά απολάμβανα και πρόσεχα πολύ τις περιγραφές του Μανώλη Μαυρομμάτη και του Αλέκου Θεοφιλόπουλου που, για καλή μας τύχη, περιέγραψαν εκείνο τον τελικό, με ενθουσιασμό και σχολαστικότητα.
Γύρω μου, όλο το συγγενολόι. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υποστηρικτές της Ιταλίας. Έπαιζα εκτός έδρας στο μπαλκόνι μου. Κάνα τέταρτο πριν τη σέντρα είχα κατεβάσει ρολά και έκλεινα τα αυτιά μου, ενίοτε κυριολεκτικά, στις αναλύσεις και τις προβλέψεις του "καφενειακού" περίγυρου. Άφθονα φιστίκια στη δεξιά πλευρά, όαση από μπύρες στα αριστερά, στις οποίες έκλεινα το μάτι, κλείνοντας και ραντεβού για τις αντίστοιχες ποδοσφαιρικές στιγμές του μέλλοντος. Η ΕΤ1 (κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) στο τέρμα.
Η πρώτη ματιά στον Φαμπιέν Μπαρτέζ πάντα με γέμιζε σιγουριά όταν τον έβλεπα με τη μαύρη εμφάνιση και τις άσπρες γραμμές να σχηματίζουν τον ιστό της αράχνης. Αυτός ο ιστός στην πορεία με δικαίωσε.
"ΠΟΙΟΣ ΠΕΣΟΤΟ ΡΕ ΦΙΛΕ;"
Μετά το 0-0 του πρώτου μέρους, το πράγμα φαινόταν να ζορίζει. Αγωνία αλλά και πίστη. "Η ομάδα είναι καλύτερη θα βρει τον τρόπο να περάσει μία κάθετη ο Ζιντάν στον Ανρί", γύρισα και είπα στις μπαλαδόφατσες δίπλα μου, αλλά ποιος δίνει σημασία σε 15χρονο; Που υποστηρίζει και Γαλλία. Κάτι ήξεραν.
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση και στο 55’ είδα τον Πεσότο από τα δεξιά να βγαίνει μόνος του."Ποιος Πεσότο ρε φίλε;"αναρωτήθηκα, από μέσα μου αυτή τη φορά. Μέχρι να τελειώσω τη φράση στο μυαλό μου, ο "ποιος Πεσότο" είχε κάνει τη σέντρα για να ανοίξει το σκορ ο Ντελβέκιο. Κηδεία…
Τα υπόλοιπα 40 λεπτά έμοιαζαν βουνό. Κυλούσαν βασανιστικά και γίνονταν ακόμη πιο μαρτυρικά όταν οι αναλύσεις γύρω μου φούντωναν, έχοντας πια και ξεκάθαρα πανηγυρικό ύφος. Ένας θείος μου με πείραξε “Δεν βάζετε γκολ, δεν πας να φέρεις καμιά μπύρα;”.
Έσφιξα τα δόντια μου και γύρισα το βλέμμα προς την τηλεόραση, βλέποντας τον Νταβίντ Τρεζεγκέ να μπαίνει στο γήπεδο αντί του Γιούρι Τζορκαέφ. Είχαμε φτάσει στο 75’. Έναν χρόνο νωρίτερα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μου είχε διδάξει πως τίποτα δεν τελειώνει πριν το σφύριγμα της λήξης (Τότε βέβαια δε μου άρεσε καθόλου διότι ήμουν και είμαι με τη Μπάγερν). Το θυμήθηκα εκείνο το ποδοσφαιρικό μάθημα, περισσότερο από κάθε άλλο, λίγα λεπτά αργότερα.
Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΘΗΡΑ
Όταν μπήκε το ματς στις καθυστερήσεις, να πω την αλήθεια δεν έδινα πολλές ελπίδες. Μέχρι να φτάσουμε στο 93’. Εκεί που ο Μπαρτέζ έκανε το γέμισμα κι έπειτα από περιπέτεια η μπάλα έφτασε στον Βιλτόρ, που νωρίτερα ήταν Βιλτόρφ, αλλά εκείνη τη στιγμή έγινε Βιλμόρτ: "Είναι όμως ο Βιλμόρτ και είναι το γκολ και είναι ο θάνατος", φώναζε στην περιγραφή του ο κορυφαίος Μανώλης Μαυρομάτης. Δεν έδωσα καμία σημασία στο πώς έλεγαν τον Βιλτόρ. Δεν έδωσα σημασία στους μπαρμπάδες μου. Έδωσα σημασία στο 1-1 και στην ατάκα “είναι ο θάνατος”, που σήμαινε τον "ξαφνικό θάνατο" των καθυστερήσεων, εκεί όπου λίγο μετά θα ερχόταν ο πρόωρος... θάνατος των Ιταλών.
Είναι εκείνο το βράδυ που ο Βιλτόρ, Βιλτόρφ, Βιλμόρταπό "αεικίνητος και δαιμόνιος" που έλεγε ο Μαυρομάτης, για μένα έγινε πάνθηρας. Δεν ξέρω αν τον είπαν ποτέ έτσι αλλά εκείνη τη στιγμή είχα τρελαθεί. Θα πει κανείς ότι απλά ισοφάρισε, άλλος πέτυχε το χρυσό γκολ. Τα πράγματα ήταν απλά. Πολύ δύσκολα μπορούσες να ανατρέψεις σκορ στην Ιταλία του Ντίνο Τζοφ και οι "τρικολόρ" απλά ήθελαν την ισοφάριση. Τα υπόλοιπα ήταν παιχνιδάκι. Όπως και αποδείχτηκε δηλαδή στην παράταση.
Με άλλη ψυχολογία και ύφος απόλυτης σιγουριάςαπέναντι στο απογοητευμένο συγγενολόι γύρω μουπερίμενα τον τρόπο που θα έρθει το νικητήριο γκολ. Αν σκεφτόμουν όπως τώρα θα ζητούσα από τον θείο μου να μου φέρει καμιά μπύρα.
Στο 12ο λεπτό των καθυστερήσεων το αίσθημα υπεροχής έγινε ένα παιδικό, αθώο και πριμαδόρικο "ναιιιι". Από αριστερά ο Ρομπέρ Πιρές σαν σίφουνας δεν έχει αντίπαλο, κάνει τη σέντρα και ο Τρεζεγκέ με μία... οβίδα από το αριστερό πόδι δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στον Τόλντο.
Τέλος! Η απόλυτη παράνοια κι ας μην ήμουν στο Ρότερνταμ. Κι ας μην είχα σύντροφο στους ξέφρενους πανηγυρισμούς μου. Ο Τρεζεγκέ, λίγες ημέρες μετά τη μεταγραφή του στη Γιουβέντους με είχε τρελάνει, γιγαντώνοντας την τρέλα μου με την εθνική Γαλλίας.
Είναι πολλοί οι αγώνες που έχουν μείνει στη μνήμη αλλά αυτός ο τελικός έχει μπει στην κορυφή, όχι μόνο για το αποτέλεσμα αλλά για τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε. Από το φιάσκο στον θρίαμβο. Από τον ξαφνικό θάνατο της παράτασης στην ξαφνική σιωπή του μπαλκονιού μας, την οποία έσπαγαν μόνο οι δικές μου κραυγές. Κι από το ειρωνικό "δεν πας να φέρεις καμιά μπύρα;" του θείου μου, στο δικό μου "Ποια μπύρα, ποιος Πεσότο ρε θείε;".
20 χρόνια μετά, πίνουμε μαζί μπύρες και το θυμόμαστε παρέα. Πλέον κι αυτός Γαλλία υποστηρίζει.
ΓΑΛΛΙΑ (Λεμέρ): Φαμπιέν Μπαρτέζ, Λιλιάν Τιράμ, Λοράν Μπλαν, Μαρσέλ Ντεσαγί, Μπισέντ Λιζαραζού (86’ Ρομπέρ Πιρές), Γιούρι Τζορκαέφ (76’ Νταβίντ Τρεζεγκέ), Πατρίκ Βιεϊρά, Ντιντιέ Ντεσάμπ, Ζινεντίν Ζιντάν, Κριστόφ Ντουγκαρί (58’ Σιλβέν Βιλτόρ), Τιερί Ανρί.
ΙΤΑΛΙΑ (Τζοφ): Φρανσέσκο Τόλντο, Φάμπιο Καναβάρο, Αλεσάντρο Νέστα, Μαρκ Ιουλιάνο, Πάολο Μαλντίνι, Τζιανλούκα Πεσότο, Λουϊτζι Ντι Μπιάτζιο (65’ Μάσιμο Αμπροζίνι), Ντεμέτριο Αλμπερτίνι, Στέφανο Φιόρε (53’ Αλεσάντρο ντελ Πιέρο), Μάρκο Ντελβέκιο (86’ Βιτσέντζο Μοντέλα), Φρανσέσκο Τότι.
AP Photo/Thomas Kienzle/Carlo Fumagalli
