Ο αγαπημένος μου αγώνας: Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα, "ποτέ μην τα παρατάς"

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Αν κάποιος μου ζητήσει να κλείσω τα μάτια και να μεταφερθώ σε κάτι που έχω ζήσει μέσα σε γήπεδο, το μυαλό μου ξέρει αμέσως τι να κάνει.

Αν μιλάμε για μια στιγμή, θα βρεθώ στο Νραγκάο την 1η Ιουλίου του 2004, το κόρνερ εκτελείται μπροστά μου, η μπάλα περνάει, πηγαίνει στα δίχτυα και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο η Ελλάδα είναι στον τελικό και εμείς στις κερκίδες δεν έχουμε συναίσθηση του εαυτού μας, απλώς αφήνουμε αυτό που συνέβη να μας διαλύσει.

Αν μιλάμε για μια βραδιά, θα βρεθώ στο Κεμάλ Ατατούρκ την 25η Μαϊου του 2005, θα δω τον Τζέραρντ να σπάει τον λαιμό του στον αέρα για να στείλει την μπάλα εκεί που πρέπει, μέσα σε ένα λεπτό οι Κόκκινοι γίνονται Γίγαντες, οι Άσπροι γίνονται Νάνοι και μετά θα ζήσω το πως έγινε νικητήριο ένα γκολ που μείωσε σε 1-3, πως ένα γκολ μέτρησε για τέσσερα.

Για την Πόλη έχω γράψει πάμπολλες φορές, για τον ημιτελικό του 2004 έχω μιλήσει άλλες τόσες και στο φινάλε το γκολ του Δέλλα είναι ίδιο για όποιον Έλληνα το είδε να συμβαίνει: όλοι ζήσαμε την έκσταση, ανεξαρτήτως του που βρισκόμασταν.

Πλέον ο αγαπημένος μου αγώνας είναι πολύ πιο πρόσφατος, δεν έχει συμπληρωθεί καν ένας χρόνος από εκείνη τη βραδιά. Αλλά για να σας μιλήσω για το Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα της 7ης Μαϊου του 2019 πρέπει να γυρίσω πίσω.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΜΑΘΕ ΤΟΝ ΚΛΟΠ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΠΟΥΝΙΕΣ ΤΟΥ

Η γυναίκα μου δεν αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Αναγκάστηκε μαζί μου να το παρακολουθεί, αλλά χωρίς να σηκώνει το φρύδι της. Κατάλαβε πως η Λίβερπουλ είναι σημαντική για μένα, πως μπορεί το αποτέλεσμα να μου επηρεάζει τη διάθεση για κάποιες ώρες και αυτό ήταν, μέχρι εκεί, δεν την ένοιαζε τίποτα.

Με τον καιρό άρχισε να έρχεται πιο κοντά στην ομάδα με τα κόκκινα. Βοήθησε η παρουσία του Κλοπ, που δεν χρειάζεται να τρελαίνεσαι για το ποδόσφαιρο για να νιώσεις τη χαρισματική του παρουσία, να σε τραβήξει η εικόνα του. Το κορίτσι έμαθε τον Γερμανό και τις μπουνιές που ρίχνει στους πανηγυρισμούς, έμαθε σιγά-σιγά τους παίκτες, απέκτησε συμπάθειες και αντιπάθειες, συνήθισε την παραξενιά που έχω να βλέπω τα ματς χωρίς περιγραφή, μόνο με τον ήχο του γηπέδου.

"ΕΝΤΑΞΕΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ CHAMPIONS LEAGUE"

Πέρυσι είδε όλα τα ματς της σεζόν. Από το πρώτο, με τη Γουέστ Χαμ στις 12 Αυγούστου 2018 που ήμασταν διακοπές και το έβλεπα στο κινητό στην παραλία μέχρι το τελευταίο, την 1η Ιουνίου του 2019. Τα βλέπαμε μαζί στο σπίτι, τα έβλεπε μόνη της αν εγώ ήμουν στη δουλειά.

Παρακολούθησε όλη την εκπληκτική πορεία σε πρωτάθλημα και Champions League, όλες τις μικρές μεγάλες στιγμές που καθήλωσαν τον ποδοσφαιρικό πλανήτη στην κούρσα της Λίβερπουλ και της Σίτι. Γνώρισε το άγχος, την αγωνία, το πως είναι να πρέπει να νικήσεις σε κάθε ματς, να δίνεις διαρκείς, ασταμάτητους τελικούς.

Μου έλεγε “εντάξει, μπορεί να πάρουμε το Champions League που το χάσαμε πέρυσι”, της έλεγα πως είναι πολύ δύσκολο να σου πάνε για 2η χρονιά όλα δεξιά, ώστε να φτάσεις στον τελικό.

"ΜΗ ΜΟΥ ΞΑΝΑΠΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΣΙ, ΤΟΝ ΜΙΣΩ"

Κάπως έτσι έφτασε μέχρι και να στεναχωρηθεί βαθιά, να έχει νεύρα και να μου φωνάζει μετά από έναν αγώνα. "Μη μου ξαναπείς για τον Μέσι και το πόσο καλός είναι, τον μισώ". Την 1η Μαϊου η Λίβερπουλ πήγε στο Καμπ Νόου, στο γήπεδο από το οποίο έχει φύγει δύο φορές νικήτρια, η μοναδική αγγλική ομάδα που έχει νικήσει την Μπαρτσελόνα στην έδρα της.

Η ομάδα του Κλοπ απέδειξε εκείνο το βράδυ πως είναι καλύτερη από την Μπαρτσελόνα, αλλά έχασε 3-0. Γίνεται, ποδόσφαιρο είναι. Ο Σαλάχ το έχασε εξ επαφής, ο Μέσι έβαλε στον Άλισον ένα φάουλ που δεν μπαίνει, η Λίβερπουλ στο τέλος κινδύνευσε και με συντριβή και με τέταρτο γκολ.

Θάμπωσε και το όνειρο του Champions League, έμεινε η μικρή ελπίδα πως ίσως η Σίτι θα στραβοπατήσει και δεν θα κάνει τις 14 συνεχόμενες νίκες που πρέπει. Σίγουρα δεν θα το έκανε την τελευταία αγωνιστική, η ελπίδα ήταν να το κάνει στο προτελευταίο ματς, με τη Λέστερ στην έδρα της.

Δευτέρα βράδυ, 6 Μαϊου 2019, Σίτι-Λέστερ. Ημίχρονο 0-0, ελπίδα, αγωνία και ο Κομπανί σουτάρει από το σπίτι του και τη στέλνει στο γάμα, ο Ινεάτσο πετάει τρία μέτρα άουτ το τετ-α-τετ που έχει, τέλος, 1-0.

Στο σφύριγμα της λήξης δεν είχα πια λόγο για αυτοσυγκράτηση. Η απελπισία μου εκτονώθηκε με δάκρυα στον καναπέ. Δεν θα γινόταν, ούτε στο πρωτάθλημα, ούτε στο Champions League.

"ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ"

Με ηρέμησε και ετοιμάστηκε για ύπνο, εγώ είχα δουλειά, θα έμενα στον υπολογιστή. “Και ξέρεις κάτι”, της είπα όρθιος στην πόρτα του δωματίου, “είναι άδικο αυτό που συμβαίνει, δεν υπάρχει θεός. Αν υπήρχε θεός, θα περνούσαμε αύριο την Μπαρτσελόνα, παρότι χάσαμε 3-0”. Μου απάντησε “δεν το ξέρεις, μπορεί να γίνει”.

Πως να γίνει, βρε αγάπη μου. Ο Φιρμίνο ήταν ήδη έξω από το πρώτο ματς, στο Καμπ Νόου η Λίβερπουλ έχασε και τον Κεϊτά και σαν να μην έφταναν όλα αυτά το Σάββατο βράδυ, στο ματς που μεσολάβησε στο Νιουκάστλ, ο Σαλάχ έπεσε και έμεινε στο έδαφος, βγήκε με φορείο. Έξω κι αυτός.

Πως να γίνει χωρίς Σαλάχ, Φιρμίνο, Κεϊτά. Πως να γίνει με τον Οριγκί στην κορυφή, που ο Κλοπ δεν τον βάζει ποτέ εκεί γιατί δεν τον πιστεύει ως φορ και τον ξεκινάει πάντα αριστερά. Πως να γίνει με βασικό του Σακίρι που έχει πιάσει σκουριά, αφού είχε να ξεκινήσει βασικός από τον Ιανουάριο, πως να γίνει με έναν πάγκο που θα είναι της πλάκας.

"ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ, ΘΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΜΕ ΥΠΕΡΟΧΑ"

Τρίτη βράδυ, 7 Μαϊου 2019, Λίβερπουλ-Μπαρτσελόνα. Στο match-program ο Κλοπ έγραψε: “Σ’αυτήν την ομάδα δεν τα παρατάμε. Σ’αυτήν την ομάδα δίνουμε ο,τι έχουμε. Σ’αυτήν την ομάδα δεν λέμε τι θα συνέβαινε αν. Θα κάνουμε ο,τι μπορούμε. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα αποτύχουμε υπέροχα”.

Στους παίκτες του στα αποδυτήρια είπε “δεν πιστεύω πως είναι δυνατόν, αλλά επειδή είστε εσείς, πιστεύω πως έχουμε πιθανότητες”.

Το γρήγορο γκολ του Οριγκί την ενθουσίασε, της εξηγούσα διαρκώς πως αρκούσε ένα γκολ της Μπαρτσελόνα για να θέλει η Λίβερπουλ πέντε συνολικά. Ο Μέσι τα έβαζε με όλους, τους άφηνε πίσω του, περνούσε όλες τις κάθετες, αλλά ο Άλισον τα έβγαλε όλα.

Ημίχρονο, 1-0. Ο Ρόμπερτσον δεν βγήκε στο 2ο, ωραία, κι άλλος τραυματισμός. Μέσα ο μοναδικός μέσος που ήταν στον πάγκο, ο Βαϊνάλντουμ και ο αριστερό μπακ ο Μίλνερ. Το Άνφιλντ έβραζε από το πρώτο λεπτό, η Μπαρτσελόνα έδειχνε τρακαρισμένη, η Λίβερπουλ είχε το αναμενόμενο πάθος, αλλά ψυχραιμία, ακόμα και όλα αυτά μαζί δεν αρκούν για να ανατραπεί ένα 3-0.

"ΟΤΑΝ ΤΡΩΣ ΓΚΟΛ ΣΤΟ ΑΝΦΙΛΝΤ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΑΕΙ 4"

Ίσως φτάνουν για την ηρωική προσπάθεια, για έναν περήφανο αποκλεισμό, για την “υπέροχη αποτυχία” που περιέγραψε ο Κλοπ. Κι όμως, δεν έγινε τίποτα απ’όλα αυτά.

Ο Άλμπα είχε κάνει λάθος στο πρώτο γκολ (μετά είδαμε στο ντοκιμαντέρ του Amazon πως έβαλε τα κλάματα στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα), έκανε κι άλλο ένα. Το γύρισμα του Αλεξάντερ-Άρνολντ πήγε με μοιρογνωμόνιο πάνω στο τρέξιμο του Βαϊνάλντουμ, ο Τερ-Στέγκεν τό’πνιξε, 2-0.

“Όταν δέχεσαι γκολ στο Άνφιλντ, είναι σαν να έχεις φάει τέσσερα” είπε πέρυσι ο Γκουαρδιόλα. Το γκολ για τον αντίπαλο είναι γροθιά που τον ζαλίζει, η Λίβερπουλ δεν θέλει ποτέ να τον αφήνει να συνέλθει, ψάχνει γρήγορα και την επόμενη, την πιο δυνατή.

Το ρολόι έδειχνε 53.08 όταν ο Βαϊνάλντουμ έκανε το 2-0. Έδειχνε 54.45 όταν η Μπαρτσελόνα έκανε τη σέντρα. Έδειχνε 55.08 όταν ο Ολλανδός έκανε το άλμα για να συναντήσει τη σέντρα του Σακίρι και να κάνει το 3-0.

Έφυγε προς το κόρνερ, χτυπώντας δυνατά την καρδιά του, γιατί το Άνφιλντ ήταν για ένα ακόμα ευρωπαϊκό βράδυ μια μεγάλη κόκκινη καρδιά. Ένας παλμός που τραντάζει κάθε αντίπαλο, που σε κάθε χτύπο του δημιουργεί ρωγμές, μέχρι να τον θρυμματίσει.

Μακελειό, χάος, θόρυβος, οι κάμερες να κουνιούνται, οι κόρες διεσταλμένες από το καλύτερο ναρκωτικό στον κόσμο, την ίδια την πραγματικότητα. Και μετά αγωνία, γιατί τίποτα δεν έχει τελειώσει.

"ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ..."

Οι άμυνες πρέπει να πάλι να βγουν, οι μπάλες πρέπει πάλι να κερδηθούν. Τα λεπτά κυλούν και φτάνουμε στο 79’. Ο Τρεντ έχει την μπάλα. Διαβάζει τη φάση και αντί να σεντράρει την αφήνει να κυλήσει μερικά μέτρα, την κλωτσάει στα πόδια του Σέρχι Ρομπέρτο και κερδίζει το κόρνερ.

“Απίστευτο, απίστευτο”, μονολογώ. Με ρωτάει τι εννοώ, γιατί το λέω. “Είναι τρομερά ώριμο αυτό το παιδί, σε τέτοια ηλικ… γκολ, γκολ, το μέτρησε, μετράει, γκολ, γκολ”.

Έγινε. Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα 4-0, τέλος, όλοι στα γόνατα, πεσμένοι στο έδαφος, να κυλιούνται. Από τα δάκρυα της Δευτέρας, σ'αυτά της Τρίτης, στον ίδιο καναπέ, αλλά για διαφορετικό λόγο.

Γιατί θα ήταν άδικο να μην γίνει, θα ήταν άδικο αυτή σεζόν να ολοκληρωθεί με άδεια χέρια, θα ήταν άδικο να μη συνεχίσει την πορεία της αυτή η ομάδα, θα ήταν άδικο ο Κλοπ να μην έχει ακόμα έναν τίτλο με τέτοια εκπληκτική δουλειά στο Άνφιλντ.

"NEVER GIVE UP"

Στο φινάλε όλοι, και ο Σαλάχ με το θρυλικό πια μαύρο t-shirt που έγραφε never give up, στάθηκαν αγκαλιασμένοι μπροστά στο Kop για το καλύτερο “You’ll never walk alone” της ζωής τους. Ποτέ μην τα παρατάς.

Άρπαξα το κινητό, όχι για να μπω στο twitter, αλλά για να ξεκινήσω τη διαδικασία. Πριν ξημερώσει έπρεπε να βρούμε αεροπορικά και διαμονή, εννοείται πως θα πηγαίναμε στη Μαδρίτη.

Και κάπως έτσι, γι’αυτήν την ιστορική ανατροπή, βρεθήκαμε την 1η Ιουνίου του 2019 στο Wanda Metropolitano. Εγώ για τον 13ο τελικό Champions League που θα έβλεπα από κοντά, εκείνη για τον πρώτο. Τι θυμάμαι περισσότερο από το ματς;

Λίγο πριν ο Σαλάχ εκτελέσει το πέναλτι, γύρισα να την κοιτάξω. Δεν το κατάλαβε, κοιτούσε κι εκείνη με αγωνία προς την περιοχή.

Είχε ενώσει ασυναίσθητα τα χέρια της και έπαιζε νευρικά με τη βέρα της από το άγχος.

My favourite game: Κάθε μέρα ένας συντάκτης γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα