Ο αγαπημένος μου αγώνας: Ολυμπιακός - Λίβερπουλ, το Καραϊσκάκη στον αέρα
Το νεότευκτο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" ήταν κατάμεστο και με έναν απίστευτο παλμό, ο Ολυμπιακός ορκισμένος για τη νίκη και η -μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης- Λίβερπουλ δεν μπορούσε εκείνο το βράδυ της 28ης Σεπτεμβρίου 2004 να τον σταματήσει. Ένας αγώνας αξέχαστος και ιστορικός, τον έζησα από κοντά και τον τοποθετώ στην κορυφή.
Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είχε επιστρέψει το καλοκαίρι του 2004 στον Ολυμπιακό για την δεύτερη προπονητική θητεία του μετά το μάλλον άγαρμπο φινάλε της πρώτης συνεργασίας του με τους Πειραιώτες το 1999 ελέω της κόντρας του με τον Ζλάτκο Ζάχοβιτς. Παράλληλα, εκείνο το καλοκαίρι είχε παραδοθεί και το νεότευκτο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και οι ερυθρόλευκοι έπειτα από επτά χρόνια μακριά από τη φυσική τους έδρα, διέθεταν πλέον ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό στολίδι.
Για να φτάσουμε στο αλησμόνητο βράδυ της 28ης Σεπτεμβρίου 2004 και σε ένα ματς που περίμεναν όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού. Όταν απέναντι βρίσκεται η τεράστια Λίβερπουλ, τότε κάθε σχόλιο περισσεύει. Ποιος φίλαθλος των Πειραιωτών δεν ήθελε να βρίσκεται στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" σε εκείνο το παιχνίδι, όπου ο καθένας έβαζε λυτούς και δεμένους για να εξασφαλίσει ένα μαγικό χαρτάκι και να δώσει το παρών. Εν τω μεταξύ, ήταν και εν Ελλάδι φίλοι των κόκκινων του Μερσεϊσάιντ που δεν ήθελαν να χάσουν την ευκαιρία να δουν από κοντά την αγαπημένη τους ομάδα, επομένως γινόταν πραγματική μάχη!
Η ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ
Το 0-0 της πρεμιέρας των ομίλων του Champions League με την Ντεπορτίβο στο Ριαθόρ, αποτελούσε ιδανικό εφαλτήριο σε έναν όμιλο - φωτιά με Λίβερπουλ, Μονακό και "Σούπερ Ντεπόρ" και ο ενθουσιασμός για τη μάχη με τη Λίβερπουλ ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Είχε προηγηθεί και το 2-1 με την Καλλιθέα για το πρωτάθλημα, όπου δεν έπεφτε καρφίτσα στο φαληρικό γήπεδο, με αποτέλεσμα στο γήπεδο να γίνεται "το έλα να δεις" από νωρίς το απόγευμα.
Ήμουν από τους τυχερούς που βρήκαν εισιτήριο, παλεύοντας με νύχια και με δόντια για πολλές ημέρες. Και επειδή ο επιμένων νικά και έχοντας εξασφαλίσει από τη δουλειά μου στο σάιτ του Εθνοσπόρ ότι δεν θα δούλευα στη βραδυνή βάρδια εκείνη την ημέρα, κατηφόρισα από τις επτά στο ολοκαίνουργιο "Καραϊσκάκης", το οποίο έβλεπα για πρώτη φορά από κοντά σε συνθήκες αγώνα και ένιωθα ότι θα μου κοβόταν η ανάσα. Θυμάμαι πολύ καλά, την συνάδελφό μου, την Κορίνα, τρελή και παλαβή με τη Λίβερπουλ, να κάνει ό,τι μπορεί για να βρει ένα "μαγικό χαρτάκι" για εκείνο το ματς. Αν έβρισκε εκείνη, εγώ δεν θα πήγαινα. Δεν μπορούσαμε να λείψουμε και οι δυο. Μέχρι να πάρω το τελικό "οκ", λίγες ημέρες πριν (είχα ήδη εισιτήριο!), καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Ήθελα να πάω σαν τρελός, αλλά θα σεβόμουν τη μια και μοναδική φορά που θα μπορούσε να δει από κοντά τη μεγάλη της αγάπη. Δεν θα είχε άλλωστε πολλές ευκαιρίες.
Η ΑΦΙΞΗ ΣΤΟ "ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ" ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΒΟΛΤΑ
Εκείνη η μέρα ήταν αφιερωμένη σε εκείνο το ματς. Δούλευα νωρίς, αλλά το μυαλό ήταν ήδη στο ματς. Σχόλασα και άρχισα να κατηφορίζω από Δουκίσσης Πλακεντίας με Μετρό και μετά Ηλεκτρικός για Φάληρο. Πέριξ του γηπέδου έβλεπες παντού ερυθρόλευκες φανέλες, τα μαγαζιά γεμάτα και ήδη κόσμος να μπαίνει από νωρίς μέσα για να πάρει θέση. Αφού έκανα τη βόλτα μου γύρω γύρω και εξερεύνησα τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, λες και δεν θα μου δινόταν ξανά η ευκαιρία (ακολούθησαν αμέτρητοι αγώνες!), ήμουν μέσα περίπου 1,5 ώρα πριν την σέντρα και κυριολεκτικά τα έχασα από την εικόνα που αντίκρισα.
Ένα πραγματικό σύγχρονο ποδοσφαιρικό αριστούργημα, ολοκαίνουργιο, που... ντρεπόσουν να λερώσεις ακόμα και την άκρη της καρέκλας και ας ήμουν σε θύρα δίπλα στο πέταλο. Οι φίλοι της Λίβερπουλ απέναντι και το γήπεδο -όσο μπορώ να θυμάμαι 16 χρόνια μετά- γέμισε αρκετή ώρα πριν το πρώτο σφύριγμα του Πιερλουίτζι Κολίνα. Όσο και αν είχα συνηθίσει τη γηπεδική διαδικασία, ήταν πρωτόγνωρο να μπαίνω σε ένα γήπεδο τόσο καινούργιο, τόσο σύγχρονο, σε ένα τέτοιο παιχνίδι, με τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Όλα ήταν σαν παραμύθι, μοναδικά και ανεπανάληπτα. Δεν είχα παρέα εκείνο το βράδυ, μόνος ήμουν, αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου.
"ΕΒΡΑΖΕ" ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ
Όσο για την ατμόσφαιρα, το λέω σε κάθε σχετική συζήτηση, είναι ίσως η καλύτερη που έχω βιώσει σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Το Καραϊσκάκη ήταν κυριολεκτικά στον... αέρα, ένιωθες ότι θα φύγει από τη θέση του και θα φτάσει στο λιμάνι. Οι φωνές του κόσμου έσπαγαν τύμπανα, υπήρχε εκείνος ο άκρατος ενθουσιασμός του καινούργιου γηπέδου, αλλά και φυσικά του τεράστιου αντιπάλου σε αγώνα για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Αλήθεια, τι καλύτερο για πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στο ολοκαίνουργιο γήπεδο του Ολυμπιακού. Επί 90 λεπτά, ο κόσμος δεν σταμάτησε να φωνάζει και τα... φλας από τις φωτογραφίες που τραβούσαν οι φίλαθλοι των ρεντς απέναντι άναβαν ασταμάτητα.
Αναλώθηκα αρκετή ώρα στο πριν, διότι έμεινε ανεξίτηλο στο μυαλό μου και δεν συγκρίνω εκείνο το ματς με κανένα άλλο, έστω και αν ακολούθησαν παιχνίδια μεγαλύτερης σημασίας με ποδοσφαιρικούς κολοσσούς (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ, Γιουβέντους, Μίλαν, Ατλέτικο Μαδρίτης και η λίστα είναι ακόμη μεγαλύτερη). Ήταν το πρώτο στο νέο γήπεδο, ήταν απέναντι η Λίβερπουλ και ήταν νικηφόρο για τον Ολυμπιακό με τρόπο πέρα ως πέρα δίκαιο. Ήταν μια βραδιά ονειρεμένη απ' όλες τις απόψεις...
Ό,τι συνέβαινε στην κερκίδα, αποτυπωνόταν στο χορτάρι. Ένας Ολυμπιακός να μασάει σίδερα από το πρώτο λεπτό του αγώνα, οι παίκτες του πήγαιναν πρώτοι στη μπάλα σε κάθε μονομαχία, δεν είχαν θαμπωθεί από την τεράστια λάμψη της Λίβερπουλ, δεν πίστεψαν σε κανένα σημείο του αγώνα ότι δεν θα τα καταφέρουν. Μπήκαν για να φύγουν με το κεφάλι ψηλά και τα κατάφεραν. Η εικόνα ήταν πειστική, ο Μπάγεβιτς έκανε τρομερή δουλειά τόσο στην τακτική όσο και στην πνευματική προετοιμασία της ομάδας του και το τελικό 1-0 ήρθε απολύτως δίκαια. Κανένα άλλο αποτέλεσμα δεν άξιζε σε εκείνο το ματς, παρά μόνο η νίκη για τον Ολυμπιακό.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΦΩΝΑΖΕ, Η ΟΜΑΔΑ ΚΕΝΤΟΥΣΕ ΚΑΙ... 1-0 ΜΕ ΤΟΝ "ΙΕΡΟ"
Μόλις στο 5', ο Οκκάς ελίχθηκε εντυπωσιακά στη μεγάλη περιοχή του Ντούντεκ και σούταρε ξαφνικά και συρτά, στέλνοντας τη μπάλα στο αριστερό κάθετο δοκάρι του Πολωνού τερματοφύλακα που, πάντως, την είχε αγγίξει και ό,τι δεν έγινε σε εκείνη τη φάση, πραγματοποιήθηκε 12 λεπτά αργότερα. Στο 17', λοιπόν, ο Ριβάλντο εκτέλεσε φάουλ από περίπου 40 μέτρα και η μπάλα χτύπησε στο σώμα παίκτη της Λίβερπουλ παίρνοντας ύψος. Ο πάντα μαχητικός Στολτίδης, που παρακολουθούσε την πορεία της, κινήθηκε προς αυτή και τη στιγμή που έπρεπε, έκανε το άλμα, νικώντας στον αέρα τον υψηλότερό του Χίπια και με γυριστή κεφαλιά νίκησε τον Ντούντεκ για το 1-0. Οι φωνές του κόσμου πρέπει να ακούστηκαν μέχρι το Πέραμα, το "Γεώργιος Καραϊσκάκης" είχε πάρει "φωτιά".
Η τακτική του Μπάγεβιτς, με τα δύο αμυντικά χαφ, τους Στολτίδη και Καφέ, να καλύπτουν κάθε ίντσα του γηπέδου και να βρίσκονται παντού, τον Πάντο "φρουρό" στον Μπάρος και όλους τους διαδρόμους από τα πλάγια κλεισμένους, καθώς πάντα υπήρχαν βοήθειες και καλύψεις, είχε πιάσει για τα καλά. Η Λίβερπουλ αδυνατούσε να βρει χώρους και να απειλήσει ορθολογικά, αναγκάστηκε να πάει σε ψηλές και διεκδικήσιμες μπαλιές και οι Ανατολάκης - Σούρερ δεν είχαν κανένα πρόβλημα πίσω.
Ο Ολυμπιακός δεν έμεινε όμως στις δάφνες του 1-0 και κυνήγησε και δεύτερο γκολ. Στο 25', ο Ζιοβάνι πάσαρε στον Ριβάλντο, αλλά το σουτ του δεν βρήκε στόχο, ενώ στο 36' οι γηπεδούχοι έφτασαν μια ανάσα από το 2-0, όταν στην καλοζυγισμένη σέντρα του Γεωργάτου, ο Ζιοβάνι έπιασε την κεφαλιά, με τη μπάλα να καταλήγει λίγο άουτ. Ο Καφές στο 42' είχε άλλη μια κεφαλιά λίγο πάνω από το δοκάρι του Ντούντεκ, με το ημίχρονο να ολοκληρώνεται και τους ερυθρόλευκους να στέκονται άριστα. Εντούτοις, υπήρχε μπροστά ένα ακόμη 45λεπτο και απέναντι βρισκόταν η Λίβερπουλ.
Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΜΑΤΣ ΧΩΡΙΣ ΜΙΑ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Ο Μπενίτεθ έκανε αλλαγή με την έναρξη του β' μέρους, βάζοντας τον Κιούελ στη θέση του Γουόρνοκ, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του Αυστραλού. Οι Πειραιώτες όμως ήταν άριστα στημένοι και παράλληλα απίστευτα συγκεντρωμένοι. Οι Άγγλοι προσπαθούσαν να βρουν χώρους για να απειλήσουν τον Νικοπολίδη, όμως δεν έκαναν ουσιαστικά ούτε μια ευκαιρία σε όλο το παιχνίδι. Ό,τι και αν προσπαθούσαν, έπεφτε πάνω στα ερυθρόλευκα τείχη. Δεν ήταν η βραδιά τους και υποκλίθηκαν στην ανωτερότητα της ομάδας του Μπάγεβιτς.
Ο χρόνος κυλούσε και ο Ολυμπιακός ήλεγχε το ματς, ο Σερβοέλληνας τεχνικός έβαλε στο 71' τον Βενετίδη αντί του Μαυρογενίδη και τον Γ.Χ. Γεωργιάδη αντί του Ζιοβάνι, για να απαντήσει δυο λεπτά μετά ο Μπενίτεθ, βάζοντας τον Σισέ αντί του Χοσέμι. Και πάλι όμως η ομάδα του αδυνατούσε να απειλήσει και μάλιστα οι γηπεδούχοι έφτασαν πολύ κοντά στο 2-0 στο 75'. Σε κόρνερ του Ριβάλντο, ο Οκκάς κέρδισε την κεφαλιά από τον Ντούντεκ, αλλά έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι.
Στο 84' άλλαξαν όμως οι αριθμητικές ισορροπίες, όταν ο Πάντος αντίκρισε δεύτερη κίτρινη κάρτα και άφησε την ομάδα του με δέκα παίκτες. Ο Μπάγεβιτς βγάζει τον Γεωργάτο και βάζει τον Βάλλα για να θωρακίσει ακόμα περισσότερο την άμυνά του, χωρίς όμως να δίνει εντολή για οπισθοχώρηση. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού τρία λεπτά πριν τη λήξη του 90λεπτου ο Γεωργιάδης απώλεσε μεγάλη ευκαιρία για να τελειώσει το ματς, πλασάροντας άστοχα από καλή θέση. Ο κόσμος "έπαιζε άμυνα" και για τον Πάντο, ποδοσφαιριστές και φίλαθλοι ήταν... συμπαίκτες σε εκείνο το σημείο και ο Ολυμπιακός άντεξε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του Κολίνα, χωρίς η Λίβερπουλ να κάνει μια καθαρή ευκαιρία σε όλο το παιχνίδι!
Μια άρτια εμφάνιση απ' όλες τις απόψεις, ένα γήπεδο να κοχλάζει, ένα τρίποντο πέρα ως πέρα σημαντικό. Εκείνη τη σεζόν, ο Ολυμπιακός έμεινε δυστυχώς τρίτος σε τριπλή ισοβαθμία στους δέκα βαθμούς με Λίβερπουλ και Μονακό, με την ομάδα του Μπενίτεθ να φτάνει ως τον τελικό της Κωνσταντινούπολης και να πραγματοποιεί απέναντι στη Μίλαν το μεγαλύτερο come back στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Εκείνη η Λίβερπουλ στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" ηττήθηκε καθαρά και ξάστερα από έναν μαγικό Ολυμπιακό!
