Ο αγαπημένος μου αγώνας: Ολυμπιακός - Πόρτο, "λέω θα τον κρεμάσω"
O αγαπημένος Stelios των φίλων του Ολυμπιακού θυμάται τον αγαπημένο του αγώνα και περιγράφει μία - μία τις στιγμές από το γκολ του κόντρα στην Πόρτο στην ιστορική βραδιά της 17ης Σεπτέμβρη του 1997 που σήμανε και την πρώτη “ερυθρόλευκη” νίκη στη διοργάνωση.
Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος ανήκει -δικαιωματικά- στους 7 “υπέροχους” του Ολυμπιακού, αν παραφράσουμε τον τίτλο του διαχρονικού γουέστερν. Μαζί με τους Τζόρτζεβιτς, Ελευθερόπουλο, Αλεξανδρή, Ανατολάκη, Αμανατίδη, Νινιάδη ανήκει στο κλειστό κλαμπ εκείνων που έφτασαν στην κατάκτηση των πρώτων 7 σερί τίτλων με την ερυθρόλευκη φανέλα. Τι να πρωτοθυμηθεί από εκείνη την ανεπανάληπτη περίοδο; Γκολ, επιτυχίες, τίτλους, ντέρμπι, ευρωπαϊκές βραδιές, γεμάτο ΟΑΚΑ με 70.000 κόσμο, ματς που δεν ξεχνιούνται ακόμη και στην προσωρινή έδρα της Ριζούπολης.
Ένα παιχνίδι, ωστόσο, θα μείνει για πάντα χαραγμένο τόσο έντονα στο μυαλό του. Το παρθενικό του στο Champions League, τo 1-0 σε βάρος της Πόρτο, με ένα δικό του εκπληκτικό γκολ που από τις 17 Σεπτέμβρη του 1997 μέχρι σήμερα όποιος το θυμάται, ανατριχιάζει. Ο αγαπημένος Στελάρας των φίλων του Ολυμπιακού γράφει στο Sport24.gr για εκείνη την υπέροχη βραδιά και οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν:
Γράφει ο Στέλιος Γιαννακόπουλος
“Είναι πολλά τα αγαπημένα μου παιχνίδια, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιο δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό με τον Πόρτο, το πρώτο μας στο Champions League. Είχαμε τεράστια ανυπομονησία από την ώρα της κλήρωσης που κορυφώθηκε την προηγούμενη μέρα. Θυμάμαι την τελευταία προπόνηση στο ΟΑΚΑ, βλέπαμε τις πινακίδες, τις διαφημίσεις με τα αστέρια, είχαμε τρελαθεί. Ήμασταν όλοι τρελαμένοι για εκείνο το ματς. Μπήκαμε δυνατά και καταφέραμε να πετύχουμε νωρίς το γκολ. Είχαμε πολύ καλή παρουσία και στο γήπεδο δεν έπεφτε καρφίτσα. Είχε γεμίσει ώρες πριν από τη σέντρα. Δεν υπήρχε φόβος, ξέραμε ότι παίζαμε με μια πιο δυνατή ομάδα.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ
Τότε η Πόρτο είχε Ζαρντέλ, Ζάχοβιτς, Ντρούλοβιτς, Καπούτσο. Ο Βιτορ Μπαϊα τερματοφύλακας και της Εθνικής Πορτογαλίας σε εκείνο το ματς ήταν στον πάγκο, ο Αλοΐζιο πίσω στην άμυνα, πολύ δυνατή ομάδα. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν τόσο μεγάλος όσο τώρα στην Ευρώπη. Κάναμε πολύ καλή προετοιμασία, είδαμε πάρα πολλές φορές τον αντίπαλο. Προσαρμόσαμε κάποια πράγματα στο παιχνίδι του αντιπάλου. Έπρεπε να εκμεταλλευθούμε τα όπλα μας, τις αρετές μας.
"Δεν είναι ακατόρθωτο αν εκμεταλλευθούμε τις στιγμές μας να πάρουμε το ματς”, μας έλεγε ο Μπάγεβιτς. Η βασική εντολή ήταν να βρίσκονται κοντά οι γραμμές, να μείνουμε πιστοί στο πλάνο να μην τους αφήσουμε χώρο στο μεσοεπιθετικό κομμάτι να γυρίσουν με πρόσωπο στην εστία μας. Να τους πιέσουμε εκεί ώστε να παίξουν τη μπάλα πίσω. Και με το πού πάρουμε μπάλα, είτε από δεξιά είτε από αριστερά με τις καλές πτέρυγες που είχαμε να βγάλουμε φάσεις ή κάθετα, αν μας δινόταν η ευκαιρία. Έπρεπε να δουλέψουμε όλοι μαζί σαν γκρουπ. Όχι ο καθένας μόνος του.
ΜΠΗΚΕ ΕΝΑ ΓΚΟΛ ΑΛΗΤΙΚΟ
Ήμασταν σε φάση άμυνας, όλοι πίσω, για εις βάρος μας κόρνερ. Στημένοι. Διώχνει ο Ανατολάκης, βγαίνουμε, ο Νινιάδης στην πρώτη επαφή τη σπρώχνει στον Αλεξανδρή, ο Αλέκος κάνει πάσα στον Ίβιτς που φεύγει αριστερά, τρέχουμε σε κόντρα και κάνουμε σπριντ εγώ με τον Γεωργάτο που ήταν στην αρχή της φάσης στο δεύτερο δοκάρι και τρέχει ακόμη πιο δεξιά από μένα.
Σηκώνει το κεφάλι για δευτερόλεπτα ο Ίλια, σε μια στιγμή που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα. Να τρέξει, να ντριμπλάρει, επιλέγει πάσα σε μένα. Η μπάλα έρχεται με γκελ, το διατήρησα, ενώ δεν είχα αρχικά πρόθεση να σουτάρω. Κάνω κοντρόλ για να την κάνω δικιά μου, αλλά με το κοντρόλ διατηρείται το γκελ, είναι αυτό το μελέ που λέμε στο ποδόσφαιρο.
Έχω δει τον τερματοφύλακα, τον Ρουί Κορέια ότι είναι έξω. Και από ένστικτο μου βγαίνει σουτ. Λέω θα τον κρεμάσω. Θα μπορούσα να προχωρήσω να πασάρω, βγαίνει ο Γεωργάτος δεξιά, με κυνηγά ο Αλοΐζιο, ίσως θα ήταν πιο ορθολογικό να πασάρω, αλλά λειτούργησε το ένστικτο. Και μπήκε ένα γκολ αλήτικο.
Την ώρα που φεύγει η μπάλα, λέω γκολ! Τη βλέπω στον αέρα και λέω “γράφει τέλος”. Μόλις την είδα στα δίχτυα, δεν με προλάβαινε ούτε καμικάζι με μηχανή.
Τρελάθηκα, ήμουν στον αέρα, ήμουν στον ουρανό. Το ΟΑΚΑ να σείεται, γεμάτο έχει απίστευτο ακουστική. Τίγκα το γήπεδο, χαλασμός, τρελαίνεσαι, ήμασταν και πιτσιρίκια, ήταν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Φεύγω πάω προς το κόρνερ να πανηγυρίσω αγκαλιά με τον Γκέο και ήρθαν και οι υπόλοιποι. Τρέλα όλη η στιγμή.
ΣΗΚΩΣΑΝ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
Μετά έγινε ανοικτό παιχνίδι. Ήταν σε τρομερή μέρα ο Τοχούρογλου, έπιασε μέχρι κεφαλιά του Ζαρντέλ από κοντά, βοήθησε πάρα πολύ. Δεν είχε παίξει ο Ελέ σε εκείνο το ματς, ήταν τραυματίας. Ο Ντούσκο το έπνιξε κατευθείαν στα αποδυτήρια, έκοψε τους πολλούς πανηγυρισμούς. Είχαμε ντέρμπι μετά με την ΑΕΚ και χάσαμε 1-0, τους είχαμε σφυροκοπήσει, αλλά τελικά χάσαμε.
Ήταν μια τρομερή σεζόν, είχαμε πολύ καλή ομάδα, βάσει βαρύτητας, δυσκολίας, διοργάνωσης, εκείνο το γκολ ήταν το πιο εντυπωσιακό της καριέρας μου. Αργήσαμε να κοιμηθούμε, τρέχαμε να πάρουμε εφημερίδες, δεν υπήρχε τότε ίντερνετ. Ο κόσμος ήταν στο δρόμο, αποθέωση. Το αυτοκίνητο του πατέρα μου το σήκωσαν στον αέρα μέχρι να φτάσουμε στην Καισαριανή. Δεν υπήρχαν τότε φιμέ τζάμια και τέτοια, πηγαίναμε οικογενειακώς. Εγώ οι γονείς μου, τα αδέρφια μου.
Ήταν ένα από τα κορυφαία γκολ των διοργανώσεων της UEFA, σύμφωνα με την ίδια την ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Όλων των εποχών. Αυτό είναι που μένει. Το επόμενο αγαπημένο ματς για μένα είναι το 3-0 της Ριζούπολης που έβαλα 2 γκολ και πήραμε την κούπα κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και με την Κροάσια στους 8 του Champions League.
Άλλη αποθέωση εκεί στο αεροδρόμιο. Αυτά δεν μπορείς να τα αλλάξεις όσα χρόνια κι αν περάσουν… Να είμαστε καλά να τα θυμόμαστε...”.