Ο αγαπημένος μου αγώνας: Ολυμπιακός - ΠροΡέκο, "Champions League παρέα με τους φίλους μου"
Το 2016 το Champions League χάθηκε κόντρα στη Γιουγκ. Δυο χρόνια μετά, ο Ολυμπιακός ήταν ορκισμένος να το σηκώσει στη Γένοβα. Ο Γιάννης Φουντούλης γράφει για τον τελικό με την ΠροΡέκο που τον έφερε στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο αγώνας της ζωής μου ήταν ο τελικός του Champions League του 2018 στην Γένοβα, απέναντι στην ΠροΡέκο. Είχε προηγηθεί η ήττα στον τελικό το 2016 για την ίδια διοργάνωση απέναντι στην Γιουγκ και η πολύ κακή μας παρουσία την επόμενη χρονιά στα τελικά της διοργάνωσης που μας έφεραν στην 6η θέση.
Γράφει ο Γιάννης Φουντούλης
Πριν ξεκινήσω να περιγράφω πώς έζησα το παιχνίδι, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή. Εκείνο το βράδυ στη Βουδαπέστη μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών μας, η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη.
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΒΙΤΣ ΚΑΙ Η "ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ" ΤΟΥ
Ο Γιόσιπ Πάβιτς με κάλεσε στο δωμάτιό του για να συζητήσουμε και να κάνουμε ένα απολογισμό της χρονιάς και ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα τόσο συναισθηματικά φορτισμένο. Θυμάμαι τα λόγια του: "Φέτος τα κάναμε όλα λάθος. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που κάνουμε προπόνηση, που αγωνιζόμαστε. Θα δεις ότι αν το κάνουμε του χρόνου, θα είμαστε Πρωταθλητές Ευρώπης".
Και η επόμενη χρονιά ξεκίνησε, σίγουρα στην αρχή με αβεβαιότητα για τις δυνατότητες της ομάδας, γιατί είχαμε κάποιες σημαντικές αλλαγές, αλλά αυτή η αβεβαιότητα γρήγορα μετατράπηκε σε σιγουριά για την ποιότητα της ομάδας. Αλλάξαμε πολλά σε νοοτροπία, ρόλους, τρόπο σκέψης και προπόνησης και σε συνδυασμό με το κίνητρο που είχαμε όλοι μας, παίξαμε σε πολύ υψηλά στάνταρ όλη την χρονιά. Κατακτήσαμε τους δύο τίτλους στην Ελλάδα και φτάσαμε στον τελικό του Champions League, κάνοντας μόλις μια ήττα όλη την χρονιά, αλλά ο τρόπος που αγωνιζόμασταν, ήταν αυτός που μας έκανε να νιώθουμε σίγουροι ότι μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση και να φτάσουμε στην κορυφή.
ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΥΠΑ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΧΩΜΕΝΗ ΡΕΚΟ
Σε όλη τη διάρκεια πριν την έναρξη του ματς, η ομάδα φαινόταν έτοιμη για αυτήν την πρόκληση. Η ομιλία του προπονητή μας στα αποδυτήρια, μας ανέβασε ψυχολογικά και η αυτοπεποίθηση και η δίψα για να φτάσουμε στη κορυφή ήταν φανερή στα μάτια όλων. Ενδεχομένως, η σιγουριά μας να έγινε ακόμα μεγαλύτερη, βλέποντας την πίεση και το άγχος που ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των παικτών της Ρέκο. Προερχόταν από δυο σερί αποτυχίες της προηγούμενης χρονιάς, έπαιζαν στην έδρα τους και όλος ο κόσμος του πόλο περίμενε από αυτούς να κερδίσουν το τρόπαιο.
Το παιχνίδι ξεκίνησε και ενώ γνωρίζαμε ότι η πίεση της Ρέκο θα είναι μεγάλη, ειδικα στην αρχή, δεν αντιδράσαμε καθόλου σωστα. Στα πρωτα 3-4 λεπτά του παιχνιδιού δεν ειχαμε καταφέρει να πλησιάσουμε την αντίπαλη εστία, καθώς η Ρέκο πίεζε σε όλα τα μήκη και πλάτη της πισίνας , με αποτέλεσμα να τελειώνουμε τις επιθέσεις μας με κάποιο μακρινό σουτ στο τελος του χρόνου επίθεσης, αλλά και να δεχόμαστε κόντρα επιθέσεις με προσπάθειες που ευτυχώς για εμάς δε βρήκαν στόχο.
Τρία λεπτά πριν το τελος της πρώτης περιόδου κερδίζουμε τη δεύτερή μας αποβολή και ο προπονητής μας, ο Θοδωρής Βλάχος, επιλέγει ένα σύστημα με τον Ομπράντοβιτς στην κορυφή της επίθεσης που ήταν ένα σύστημα που δουλεύαμε ειδικά για το Final-8. 1-0 για εμάς με ένα κλασικό σουτ του Κροάτη πάνω απο το κεφάλι του Τεμπέστι, αλλά αυτό που αξίζει να δει κανείς, είναι η αντίδρασή του μετά το γκολ. Στο χαμόγελό του αποτυπώνεται η ψυχοσύνθεση της ομάδας. Της ομάδας που απολαμβάνει που βρίσκεται στον τελικό και πιστεύει όσο τίποτα στη νίκη.Το οκτάλεπτο ολοκληρώνεται με εμάς να προηγούμαστε 2-1 χάρη σε ένα γκολ του Μπούσλιε και πάλι σε παίκτη παραπάνω, μετό από εξαιρετική ασίστ του Μυλωνάκη.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΓΚΟΛ ΚΑΙ Ο ΒΓΑΛΜΕΝΟΣ ΩΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΛΩΝΑΚΗ
Η 2η περίοδος ξεκινάει και πάλι με τη Ρέκο να μπαίνει δυναμικά και με πολλή κίνηση στο παιχνίδι της, ψάχνοντας όμως να βρει λύσεις ατόμικα απέναντι στην πολύ καλή μας άμυνα. Η Ρεκο ισοφαρίζει σε 2-2 σε μια αμφισβητούμενη φάση, ο Γούνας σκοράρει για το 3-2 με ένα πολύ όμορφο γκολ και δευτερόλεπτα μετά η Ρεκο και πάλι ισοφαρίζει με ένα προσωπικό γκολ του Ιβοβιτς. Για να έρθει στην αμέσως επόμενη επίθεση η δική μου σειρά να σκοράρω για το 4-3, εκμεταλλευόμενος μια ασυνεννοησία της αντίπαλης άμυνας. Ένα λεπτό πριν τη λήξη του ημιχρόνου γίνεται μια απίστευτη φάση, στην οποία όχι μόνο δεχόμαστε το γκολ, αλλα τραυματίζεται και ο Μυλωνάκης που πάνω στην προσπάθειά του να παίξει άμυνα, βγάζει τον ώμο του και αποχωρεί, χωρίς κανένας μας να έχει αντιληφθεί πόσο άσχημα εχει χτυπήσει.
Το ημίχρονο κλείνει ισόπαλο με μεγάλη απόκρουση του Πάβιτς σε πέναλτι του Φιλίποβιτς. Το παιχνίδι είναι πολύ σκληρό, όλα όμως πάνε τέλεια και σύμφωνα με το σχέδιο. Δεν έχουμε δώσει την ευκαιρία στη Ρέκο να προηγηθεί και είναι αυτή που κυνηγάει σε όλο το ματς. Οι αμυντικοί μας, Μπούσλιε, Δελακάς, Αργυρόπουλος και Ομπράντοβιτς παίζουν εξαιρετικά όπως και οι φουνταριστοί μας, Μουρίκης και Νικολαίδης. Κυρίως ο Μουρίκης, ο οποίος παίζει το τελευταίο του παιχνίδι με τον Ολυμπιακο, δίνει μεγάλες μαχες και εχει καταφέρει να φορτώσει με ποινές τούς αντιπάλους του
Η ΠΑΣΑ "ΜΙΣΟ ΓΚΟΛ" ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΔΕΡΒΙΣΗ
Αρχές 3ης περιόδου και με κάποιο τρόπο βρίσκομαι στην δεξιά πλευρά της επίθεσης και σε μια απόσταση 9-10 μέτρων από την αντίπαλη εστια. Η μπάλα βρίσκεται στην αριστερή πλευρα και ο αμυντικος μού εχει γυρίσει μπροστά από τον φουνταριστό. Ο Δερβίσης εχει την μπάλα, σηκώνω το χέρι μου, έχω δει το κενό που υπαρχει και του φωνάζω να μου κάνει πασα. Ο Γιώργος μού κάνει μια εξαιρετική πασα που με βοηθάει να σουτάρω με τη μία και πριν προλαβει ο αντίπαλος τερματοφύλακας να μετακινηθεί και η μπάλα πάει στα δίχτυα. Ηταν ένα σημαντικό γκολ που μου έδωσε για μένα που μου έδωσε δύναμη για την συνέχεια. Λίγο μετά ένα φοβερό και πανομοιότυπο γκολ από τον Δερβίση, μας φέρνει μπροστά στο σκορ με 6-4. Ο προπονητής της Ρέκο καλεί ταιμ αουτ, αλλάζει τον Τεμπέστι και εμείς νιώθουμε ακόμα πιο σίγουροι.
Με κάποιο τρόπο, ο Μυλωνάκης επιστρέφει με βγαλμένο ωμο και δίνει μεγάλες βοήθειες στην άμυνα μεχρι να ξανατραυματιστεί και να αποχωρήσει οριστικά στις αρχές της 4ης περιόδου. Αλλά η απουσία του δεν μας στοιχίζει, γιατι ο Γεννηδουνιάς που είναι σε τρομερή κατάσταση όλη την χρονιά, μαζί με τον Δερβίση που χρειάστηκε να βοηθήσει εκείνη την ημέρα, παίζουν εξαιρετικά σε άμυνα και επίθεση και καλύπτουν το κενό του Μανώλη, αγωνιζόμενοι σχεδόν σε όλο το ματς. Στην άμυνα, ο Γιόσιπ κανει απίστευτες επεμβάσεις που μας διατηρούν μπροστά στο σκορ και έτσι όπως παίζει πραγματικά, δείχνει απροσπέλαστος.
ΛΕΜΕ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ" ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΜΕ
Το οκτάλεπτο ολοκληρώνεται με μας να προηγούμαστε 7-6 με πολύ σημαντικό γκολ του Ντίνου μετά από πολύ καλό μας παίκτη παραπάνω. Μαζευόμαστε να ακούσουμε τις οδηγίες του προπονητή λίγο πριν ξεκινήσει η τελευταία περίοδος και αμέσως μετά μιλάμε οι παίκτες μεταξύ μας. Το μονο που λέμε είναι ότι μένουν 8 λεπτά, να δώσουμε ό,τι έχουμε, φωνάζουμε για τελευταία φορά Ολυμπιακός και ξεκινάμε...
Η 4η περίοδος ξεκινάει και πάλι κάποιες αλλαγές στα μαρκαρίσματα με έχουν φέρει στην άλλη πλευρά από αυτή που συνήθως αγωνίζομαι και κερδίζουμε την αποβολή. Επιλέγουμε ένα σύστημα που υπό φυσιολογικες συνθήκες δεν είναι η καλύτερη επιλογή να σουτάρω από τη θέση που βρίσκομαι, αλλά ο χρόνος τελειώνει, η μπάλα είναι στα χέρια μου και αποφασίζω να σουτάρω σε ένα σημείο που ο αντίπαλος τερματοφύλακας έχει αδυναμία και ευτυχώς δικαιώνομαι και 8-6. Οι άμυνες που βγάζουμε τα επόμενα δυο λεπτά και οι αλληλοκαλύψεις που έχουμε, είναι κομβικές. Ακόμα και ο Μουρίκης εκείνη τη μέρα παίζει άμυνα.
ΤΟ "ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ" ΤΟΥ ΒΛΑΧΟΥ
Σχεδόν 4,5 λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, μετά από λάθος επιλογή του αντιπάλου, κερδίζουμε αποβολή. Ο coach καλεί time out, γιατι ξέρει ότι έχουμε σπουδαία ευκαιρία. Μας λέει το σύστημα και τη τελευταία του κουβέντα την έχω ακόμη στα αυτιά μου: "Όλο το παιχνίδι αυτό το παραπάνω" .Έχουμε επιλέξει ένα σύστημα που όλο το χρόνο παιζουμε εξαιρετικά με τον Ομπράντοβιτς στο 2ο δοκάρι που ξέρει να παίζει τη θέση εκπληκτικά. Καθώς κολυμπάμε να πάρουμε τις θέσεις μας, μιλάμε οι δυο μας και συμφωνούμε ότι αν η άμυνα έρθει πανω μου, θα του πασάρω, διαφορετικά αν μείνουν σε εκείνον, θα σουτάρω. Η μπάλα γυρνάει, πριν φτάσει στο Δερβίση που είναι δίπλα μου του φωνάζω "Δέρβι, μια καλή πάσα", ο Γιώργος μού γυρνάει τη μπάλα, σουτάρω και η μπάλα πάει εκει που έχω σημαδεύσει, όλα μου πάνε τελεια εκείνη τη μέρα και 9-6 μπροστά.
Καθώς κολυμπάω στη σέντρα, ριχνω ματιές στο κόσμο που πανηγυρίζει και κάνω γρήγορες σκέψεις. "Είμαστε τρία γκολ μπροστά, μένουν τέσσερα λεπτά, τρεις άμυνες να βγάλουμε και τέλος". Δεχόμαστε μόνο ένα γκόλ 2,5 λεπτα πριν το τέλος για το 9-7. Ο χρόνος όμως κυλάει, η Ρέκο δε βρίσκει λυσεις και η πίεση έχει καταβάλει του παίκτες της και εμείς το μονο που έχουμε να κάνουμε, είναι να διαχειριστούμε το χρόνο, εξαντλώντας τις επιθέσεις μας. Μπαίνουμε στο τελευταίο λεπτο και ο Γιόσιπ κάνει δυο συνεχόμενες αποκρούσεις και η μπάλα είναι στα χέρια μας. Τα πανηγύρια στη κερκίδα και στο πάγκο έχουν ξεκινήσει. Γνωρίζουμε αυτοι που βρισκόμαστε στο νερό, ότι έχουμε κερδίσει, απλά περιμένουμε το τελευταίο σφύριγμα για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί. Η Ρέκο στην επίθεση, σουτ άουτ και η μπάλα στα χέρια μας. 5,4,3,2,1...
ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ CHAMPIONS LEAGUE ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ
Απλά σηκώνω τα χέρια μου στον ουρανό και βγάζω μια κραυγή χαράς. Μόλις ειχα καταφέρει να εκπληρώσω ένα μεγάλο μου όνειρο. Όλοι μέσα στην πισίνα μια αγκαλιά και λίγο μετά να τραγουδάμε παρέα με τον κόσμο, περιμένοντας την απονομή. Αγκαλιαζόμαστε με τον Γιόσιπ και φέρνουμε στο μυαλό μας τη συζήτησή μας ένα χρόνο πριν…
Κατάκτηση Champions League με τον Ολυμπιακό, απέναντι στη Ρέκο, μέσα στην έδρα της, παρέα με τους φίλους μου! Πόσο καλύτερο να γίνει!
Ό,τι ακολούθησε το βράδυ, αλλά και με την επιστροφή μας στην Αθήνα, είναι στιγμές και εικόνες που δε θα φύγουν από τη μνήμη μου. Αυτός είναι ο αγώνας της ζωής μου και το ιδιο θα ίσχυε ανεξάρτητα από την αποδοσή μου, γιατί ήταν αυτός που μου πρόσφερε και τις μεγαλύτερες συγκινήσεις. Νιώθω απλά τυχερος που ο αγώνας της ζωής μου συνδυάστηκε και με την κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου.