Ο αγαπημένος μου αγώνας: Παναθηναϊκός - ΤΣΣΚΑ, το σουτ που δεν είδα ποτέ
Η Λερναία Ύδρα του "my favourite roster", το +23 που έγινε ντέρμπι, η χαμένη βολή του Σάρας και το σουτ του Σισκάουσκας που έδωσε το πέμπτο ευρωπαϊκό στον Παναθηναϊκό, αλλά ο Χρήστος Μπαρούνης "άκουσε ότι χάθηκε" από μία εφημερίδα. Ή και έξω από αυτή...
Το πρώτο τριήμερο εκείνου του Μάη είναι από τα πλέον μνημειώδη του ελληνικού αθλητισμού. Από όποια πλευρά, από όποια εξέδρα κι αν το δεις.
Παρασκευή, Πρωτομαγιά του 2009: Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, ημιτελικός, ένα από τα καλύτερα, ποιοτικότερα και πιο ανταγωνιστικά ντέρμπι "αιωνίων", τουλάχιστον σε επίπεδο EuroLeague.
Σάββατο, 2 του μήνα: Ολυμπιακός-ΑΕΚ 4-4, τελικός Κυπέλλου Ελλάδας, που σε ένα παράλληλο σύμπαν οι Σάχα και Νικοπολίδης ακόμα εκτελούν πέναλτι.
Κυριακή, 3 Μαΐου: My favourite game...
Θαρρώ πως δεν υπάρχει πρεσβύτερος που θα διαφωνούσε με το τσιτάτο του μέλλοντος -ποιος ξέρει πόσο μακρινού- για τις αθλητικές εφημερίδες και τα γ***τα δημοσιογραφικά χρόνια που έζησε όποιος τις πρόλαβε.
Είχα την τύχη να είμαι ένας από αυτούς. Κι ας φαίνεται σαν μωρουδίστικο κλαψούρισμα, στα όρια της προσβολής, στα αυτιά όσων ρίζωσαν σε αυτές και "με μεγάλωσαν στα πόδια τους", όπως κάλλιστα θα μπορούσαν να μου τρίψουν στη μούρη.
"ΑΣΕ ΤΟΥΣ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥΣ, ΤΕΛΙΚΟ ΠΑΙΖΟΥΜΕ"
Είχα δεν είχα κλείσει τα 20, είχα δεν είχα κλείσει ενάμιση χρόνο στην αθλητική εφημερίδα που μπουσουλούσα τότε, προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα στην καφρίλα του 20χρονου και τη σωστή διαγωγή του εκκολαπτόμενου. Σε ένα γωνιακό γραφείο, πίσω από κολόνα, ψιλοαπομονωμένο, το βλέμμα μου εξερευνούσε αντιδράσεις, εκρήξεις, προληπτικές κινήσεις ανάμεσα στο πλήθος 20-25 ατόμων (κι όμως), βιδωμένων μπροστά σε διάσπαρτες, καρφωμένες στον τοίχο τηλεοράσεις. Έψαχνα αυτό το ΕΝΑ γ***νο βλέμμα να με συναντήσει και να μου δώσει σινιάλο για να βγω από τα καθώς πρέπει της ψαρούκλας.
Μέχρι τότε, όλοι μου έλεγαν πως οι αθλητικές εφημερίδες είναι δημοσιογραφική σχολή. Το πρώτο βλέμμα που με συνάντησε εκείνη τη στιγμή πάντως, μου έδωσε να καταλάβω ότι η μέρα εκείνη ήταν γιορτή: "Μπαρούνη, άσε τους Θρασύβουλους και τις ΕΠΣΑΝΑ και μπες στο ματς. Τελικό παίζουμε! Σήκω ρε πάνω ρε".
Ρεπόρτερ ποδοσφαίρου τότε, στη μοναδική χρονιά που ο Θρασύβουλος έπαιξε στη Super League, αλλά εκείνη τη στιγμή, ποιος ασχολείται, ένιωσα λες και πήρα τιμητική, σαν επιβράβευση για το πιο αγχωμένο τρεμάμενο πόδι που έχει υπάρξει κάτω από γραφείο.
Οι σελίδες του ποδοσφαίρου έπρεπε να κλείσουν -και έκλεισαν- νωρίτερα, αφού μετά το ματς άπαντες έπρεπε να μπούμε σε μία άλλη μάχη. Δουλειά μας, να επικοινωνούμε με τους απεσταλμένους στο Βερολίνο για δηλώσεις, ρεπορτάζ και παρελκόμενα. Ακόμα με θυμάμαι να απορώ λίγο αργότερα, για τον τρόπο που κατάφερναν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε συναισθηματισμό και επαγγελματισμό, για την ταχύτητα που έσβησαν τη φωτιά των πανηγυρισμών για να πάρουν φωτιά τα τηλέφωνα και τα πληκτρολόγια. Σαν να είχαν στρατιωτική παραγγελιά, σαν εκείνη του Δημήτρη Διαμαντίδη στον Φραγκίσκο Αλβέρτη για να σηκώσουν μαζί το πέμπτο ευρωπαϊκό, αλλά νωρίτερα, κι απ' ό,τι κατάλαβα, όχι πολύ μετά το χαμένο σουτ του Σισκάουσκας που ποτέ δεν είδα. Όρθιους τους άφησα, βιδωμένους σε γραφεία τους βρήκα.
ΚΙ ΟΙ ΑΠΙΣΤΟΙ ΠΙΣΤΕΨΑΝΕ
Όταν σηκώθηκα από τη θέση μου, ο Παναθηναϊκός είχε φέρει πια το παιχνίδι σε δικά του χέρια. Η ΤΣΣΚΑ ξεκίνησε καλά στο πρώτο πεντάλεπτο, αλλά από τη γωνία του γραφείου μου θυμάμαι την τηλεόραση να γίνεται τρισδιάστατη με πράσινα κεφάλια και χέρια να πετάγονταν από μία ομάδα που είχε την όψη Λερναίας Ύδρας. Εννέα παίκτες χρησιμοποίησε ο Ομπράντοβιτς σε εκείνο το ματς.
Κι αν στο Sport24.gr δείτε και καμιά στήλη "my favourite roster" σε λίγο καιρό, σας το δίνω από τώρα. Κι έχω και τρεις κάβα. Αρχική πεντάδα: Σπανούλης, Νίκολας, Περπέρογλου, Φώτσης, Πέκοβιτς. Λίγο μετά μπήκαν οι: Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Τσαρτσαρής, Μπατίστ. Πάπαλα. Με αυτούς πήγε ο Ζοτς. Ένα δάσος από χέρια στην άμυνα, έδιναν κι έπαιρναν τα "deflections" που δεν είχαμε τότε στο χωριό μου, με πιο τρανό παράδειγμα τον Νίκολας που για χάρη τροπαίου και κατ΄εντολή προπονητή, χαλάλι το χέρι του δεινού σουτέρ αν πρόκειται για λίγο μπερντάκι αμυντικού εξολοθρεφτή.
Φάση (τυχαία;), ενδεικτική ενέργειας και αυταπάρνησης στην άμυνα:
Η ΤΣΣΚΑ πέτυχε 12 πόντους στα πρώτα πέντε λεπτά και 18 στα υπόλοιπα 15. Δύο φορές έκανε 10-0 ο Παναθηναϊκός και ένα τρίποντο του Σάρας έγραψε το 51-28 στην αρχή του τρίτου δεκαλέπτου. Έβλεπα γύρω μου πρόσωπα φωσφοριζέ, αγκαλιές, υψωμένες γροθιές, πολλές διαφορετικές εύφορες και προεόρτιες εκδηλώσεις, μα ένα κοινό σύστημα: "Δεν αλλάζει θέση κανείς, ε; Μπαρούνη ούτε για κατούρημα δεν πας. Κάντα πάνω σου".
Σαν φούσκα που σκάει, κάθε πρόληψη μπροστά στην ποιότητα των Λάνγκντον, Σισκάουσκας, Σμόντις, Χόλντεν και Χριάπα, στην ευστροφία του Μεσίνα και την απόφασή του τελικά να αλλάξει τη ζώνη που τον πρόδωσε στο πρώτο μέρος. Η ΤΣΣΚΑ έσφιξε την άμυνά της, βρήκε ελεύθερα σουτ, ο Παναθηναϊκός είχε κακές επιλογές στην επίθεση, έχανε ριμπάουντ πίσω και ένα 17-0 των Ρώσων μετέτρεψαν το 56-33 σε 56-50.
Δεν ξέρω πόσοι άπιστοι Ρώσοι πίστεψαν εκείνο το βράδυ πως η ομάδα τους θα πετύχαινε ολική ανατροπή. Είμαι, όμως, βέβαιος πως όσοι άπιστοι μπορούσαν να χωρέσουν σε 70 τετραγωνικά μέτρα εκείνο το βράδυ, θα αναγκάζονταν να πιστέψουν, ακούγοντας τις ευχές που έλουζαν την ατμόσφαιρα, τους παραβάτες των προληπτικών προσταγών και φυσικά, τον συγγενολόι του Αρτεάγκα. Έμαθα πολλά πράγματα στη δουλειά. Εκείνο το βράδυ, όμως, έμαθα λέξεις, φράσεις και συνδυασμούς αυτών που λίγο μετά ξεφούρνιζα ανά περίσταση στους φίλους μου για να παριστάνω τον καμπόσο.
"ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕΣ;"
Από το σημείο που έκρινε τον τελικό, λίγο νωρίτερα, 27'' πριν το τέλος, ο Σισκάουσκας έφερνε το ματς στον πόντο (70-69). Το δάσος από χέρια εμφανίστηκε πλέον μπροστά μου, να τοποθετούνται με απόλυτο συγχρονισμό πάνω σε αναμαλλιασμένα κεφάλια. Μετά δυσκολίας έβλεπα στην έξω αριστερά οθόνη για τους ποδοσφαιρικούς. Η μπάλα πηγαίνει στον Σάρας, παγίδα η ΤΣΣΚΑ, κολλάει ο Λιθουανός, ρωσικά χέρια μπροστά του να του κρύβουν την πάσα, ελληνικά χέρια μπροστά μου να μου κρύβουν την τηλεόραση. Με αίμα η πάσα στον Διαμαντίδη. Φάουλ. Από τα ελάχιστα δευτερόλεπτα απόλυτης νηφαλιότητας, σιγής αλλά και ηρεμίας όσο ο αρχηγός του Παναθηναϊκού στήθηκε στη γραμμή: 2/2 και 72-69.
Τα κινούμενα χέρια μπροστά στις οθόνες δεν εμπόδισαν τον Σισκάουσκας να κάνει κι αυτός 2/2 και να μειώσει ξανά στον πόντο. Ίδιο σκηνικό, ίδια νηνεμία, ίδια σιγουριά για τα εξίσου ασφαλή χέρια του Γιασικεβίτσιους. Πρώτη βολή: σίδερο. Πρώτη δική μου αντίδραση: Έφυγα. Κι αν δεν γυρνούσα ποτέ, κανείς δεν θα το καταλάβαινε.
Βγήκα έξω. Πριν κλείσει η πόρτα πίσω μου, το "μπράβο, πάμε μια άμυνα είναι" μου έδωσαν τα μαντάτα της εύστοχης βολής και του 73-71. Με το που βγήκα στον προαύλιο χώρο αντίκρισα ποδοσφαιρικό ρεπόρτερ, μια 15ετία μεγαλύτερο να καπνίζει με τέτοια ταχύτητα, με τέτοια μανία, σαν λυκειόπαιδο στην τουαλέτα. "Δεν άντεξες ε;", τον ρώτησα. Η καταφατική του απάντηση ήταν με νεύμα και με καπνό να βγαίνει από τα ρουθούνια του. Αυτός ήταν ο διάλογος. Τη σιωπή έσπασαν οι κουβέντες από το βάθος, εντός του κτιρίου, δίνοντας real time εικόνα για το time out. Μετά, 'ΑΜΥΝΑ, ΑΜΥΝΑ" και ξαφνικά, σιγή. Μετρούσα τα δευτερόλεπτα με τους παλμούς της καρδιάς. Την παρακάτω φάση θα τη δείτε σε εικόνα. Εγώ πάλι, την έχω μόνο με ήχο.
Μια ιαχή, μία εφημερίδα ηφαίστειο και ένα "άντε γ***σου" από τον συνάδελφο που πέταξε το τσιγάρο και άνοιξε την πόρτα με τέτοια δύναμη λες και εκπλήρωσε την ποινή της συναισθηματικής απομόνωσης. Αναποδογυρισμένες καρέκλες, σφιχταγκαλιάσματα, χαρτιά στο πάτωμα, ένα ξέφρενο πανηγύρι λίγων μόνο λεπτών. Όποια συζήτηση ακολούθησε για την απόφαση του Ομπράντοβιτς να επιλέξει καθαρή άμυνα, την οποία εξαργύρωσε ο Νίκολας και δικαίωσε το χαμένο σουτ του Σισκάουσκας, κάθε μετέπειτα σχολαστική περιγραφή των πανηγυρισμών και των ακραίων αντιδράσεων κάποιων ήταν για μένα εικόνες από το προαύλιο υπερπέραν. Μοναδική κοινή στιγμή, η απόλυτη σιγή εκείνων των έξι σκάρτων δευτερολέπτων πριν μάθω, πριν "ακούσω" τα νέα του χαμένου σουτ από -ολόκληρη- εφημερίδα.
Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας 73-71
ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ: Μπραζάουσκας (Λιθουανία), Αρτεάγκα (Ισπανία), Μπαχάρ (Ισραήλ)
ΓΗΠΕΔΟ: O2 World Arena
Tα δεκάλεπτα:21-16, 48-28, 56-46, 73-71
Παναθηναϊκός(Ομπράντοβιτς): Σπανούλης 13, Περπέρογλου, 6, Μπατίστ 6, Φώτσης 13, Νίκολας 7, Τσαρτσαρής 2, Διαμαντίδης 10, Πέκοβιτς 6, Γιασικεβίτσιους 10
ΤΣΣΚΑ (Μεσίνα): Ζήσης, Σμόντις 9, Σισκάουσκας 13, Χόλντεν 14, Λόρμπεκ 5, Λάνγκντον 13, Κάουν 3, Χριάπα 9, Πλάνινιτς 5, Μόρις
Τα ομαδικά στατιστικά του Παναθηναϊκού: 10/23 δίποντα, 13/27 τρίποντα, 14/16 βολές, 26 ριμπάουντ (18 αμυντικά, 10 επιθετικά), 11 σίστ, 2 κλεψίματα, 14 λάθη, 2 μπλοκ.
Τα ομαδικά στατιστικά της ΤΣΣΚΑ: 18/35 δίποντα, 5/16 τρίποντα, 20/30 βολές, 28 ριμπάουντ (16 αμυντικά, 12 επιθετικά), 7 ασίστ, 5 κλεψίματα, 7 λάθη, 1 μπλοκ.