Ο αγαπημένος μου αγώνας: Παρτιζάν - Ολυμπιακός, "ρε μαλάκα πάλι εδώ;"
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος θυμάται τον απόλυτο εφιάλτη του Βελιγραδίου που μεταλλάχθηκε σε όνειρο και θυμάται τον αγαπημένο του αγώνα, το Παρτιζάν - Ολυμπιακός.
Όταν έχεις παρακολουθήσει κυριολεκτικά άφθονες χιλιάδες αγώνες , είναι «παλούκι» να καθίσεις να ξεχωρίσεις ποιος «θάφτηκε» περισσότερο στη μνήμη σου. Σίγουρα αδικείς τα παιδικά σου χρόνια, σίγουρα αδικείς την κρισιμότητα κάποιων αναμετρήσεων, 100% μια φοβερή σου μεταγραφή και τελικά αρκείσαι να γράψεις ή να πεις μια καλή ιστορία. Κάτι τέτοιο θα κάνω.
Εξάλλου, το παιχνίδι που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι ένα Ολυμπιακός- Καβάλα, απλά και μόνο επειδή ήμουν 5 ετών και πήγα πρώτη φορά (ζωντανός γιατί πήγα και στην κοιλιά της μάνας μου) στο γήπεδο!Όμως σήμερα, θα σας μιλήσω για άλλα πράγματα.
"ΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΦΥΡΙΞΕΙΣ ΞΑΝΑ"
Ας ταξιδέψουμε λοιπόν λίγο πίσω, ας πάμε στο μακρινό 1997. Η τότε Ευρωλίγκα μυστήρια, ο Ολυμπιακός πάλευε να την κατακτήσει, αλλά δεν το κατάφερνε μέχρι τότε. Στο τελευταίο ματς ομίλου σφαγιάστηκε από την διαιτησία για να περάσει και η Μακάμπι.
Οι Πειραιώτες ούτως ή άλλως είχαν προκριθεί ως τρίτοι που τότε σήμαινε διπλό μειονέκτημα έδρας. Πρώτος αντίπαλος στο τοπ- 16 (τότε στις δυο νίκες) η Παρτιζάν και αν πέρναγαν στα προημιτελικά (επίσης δυο νίκες) θα έπαιζαν με τον Παναθηναϊκό.
Οι Ισραηλινοί ήθελαν το ματς πάση θυσία και ο Βέλγος διαιτητής Ντε Κάιζερ, φρόντισε να το πάρουν. Τον άρπαξε ο Ντούντα και του είπε "όσο θα 'μαι εγώ στον Ολυμπιακό δεν θα μας σφυρίξεις ξανά". Και έτσι έγινε. Είδα τον Ντε Κάιζερ μπροστά μου ξανά το 2000 στα Πυρηναία, σε αγώνα Πο Ορτέζ-Ολυμπιακός με τους Ρόμπινσον και Έντουαρντς να σκαρφαλώνουν στην κερκίδα να δείρουν κόσμο.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μη ξεφεύγω όμως, είπαμε 1997 και φάση των "16". Πως να ξεχάσω αυτές τις στιγμές; Πήγαμε στο Βελιγράδι λοιπόν και μέναμε νεαροί γαρ σε ένα ξενοδοχείο που έμοιαζε με το κτίριο της ΕΡΤ. Hotel Yugoslavia. Δίπλα στο ποτάμι.
Ανήμερα του πρώτου αγώνα κάναμε βόλτα με τον Γιάννη Λαμπίρη, ο οποίος μου ‘χε κάνει όλου του είδους τις αναλύσεις για το πως θα χάσει ο Ολυμπιακός. Τελικά η ομάδα ήταν διαβασμένη άριστα, η Παρτιζάν όσα και να έκανε είχε "πνιγεί" στο άγχος του πρώτου αγώνα.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε σχετικά εύκολα και έμενε να κάνει το 0-2 σπίτι του. Στην πτήση της επιστροφής, γέλια, χαρές και όταν ο Γιώργος Κοκοβίνος (υπεύθυνος των ταξιδιών) ρώτησε το ενδεχόμενο τρίτου αγώνα για να κοιτάξει πτήση, έφαγε άπειρα μπινελίκια.
Κάτι ήξερε όμως, απλά εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν ήθελε να τον ακούσει πάνω στην χαρά του νικηφόρου αγώνα.
ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ
Οι Σέρβοι ήρθαν στον Πειραιά και... πλήρωσαν με το ίδιο νόμισμα, ισοφαρίζοντας τη σειρά σε 1 - 1.
Μπήκα σπίτι μου στα Μανιάτικα στις 12.30 τη νύχτα και καπάκι με ειδοποίησαν ότι στις 6 το πρωί έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο. Ο Ίβκοβιτς αναγκαστικά κανόνισε ο ίδιος να έρθει τσάρτερ από το Βελιγράδι (αφού ο ίδιος και όχι μόνο "είχε βάλει χέρι" δυο βράδια πριν στον Κοκοβίνο).
Ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω το πόσο σκοτεινό μου φάνηκε το αεροδρόμιο στο Βελιγράδι όταν φτάσαμε ξανά. Σαν εφιάλτης. Γυρνάω και λέω στον Λαμπίρη "ρε μαλάκα πάλι εδώ;" Όλα είχαν γίνει αστραπιαία. Ο Γιάννης δε μου απάντησε καν (μόνο ένας παίκτης μου είπε "τι αμαρτίες τραβάμε;") και την επόμενη μέρα απλά, πήγαμε ξανά την βόλτα μας κάναμε τα ίδια όπως μας έμαθε από μικρά παιδιά ο ένας και μοναδικός Γιάννης Ιωαννίδης (αν αρχίσω να γράφω ιστορίες θα πέσει ο server).
"ΠΑΝΤΕΛΗ, ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΑΜΕ"
Ο ήλιος ήταν δυνατός εκείνη την ημέρα στην σερβική πρωτεύουσα που πάλευε να πατήσει ξανά στα πόδια της μετά τον εμφύλιο (1992- 95). Που να 'ξεραν ότι δυο χρόνια μετά (1999) θα βομβαρδίζονταν από το ΝΑΤΟ... Τέλος πάντων, στην κουβέντα μας. Πιθανότητες στον Ολυμπιακό δεν έδινε κανείς.
Ο Φράνκο Νάκιτς που πλέον είναι μόνιμος κάτοικος ΗΠΑ, πραγματοποίησε το ματς της ζωής του όμως και η ομάδα κέρδισε ξανά. "Παντελή ξανακερδίσαμε" μου είχε πει ο Ντούντα γελώντας και ξεκαρδίστηκε όταν του απάντησα "ναι κόουτς, αλλά να μην ξανάρθουμε…"
Είχε γίνει το 2-1, ακολούθησε το 2-0 με τον Παναθηναϊκό και μετά ήρθε το φάιναλ- φορ της Ρώμης. Τότε που ο Ίβκοβιτς σε μια χρονιά που όλοι του "όρμαγαν" και εγώ από αντίδραση -και όχι μόνο- είχα σταθεί 100% υπέρ του από την αρχή, ήρθε και μου είπε: "Ο τελικός είναι με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας. Αν κερδίσουμε, πήραμε το κύπελλο". Και έτσι έγινε…
Αντί επιλόγου να ξεκαθαρίσω κάτι: Αναφερόμαστε σε αυτή την όμορφη ενότητα του Sport24.gr σε ένα ματς αξέχαστο και όχι σε ένα γεγονός. Οπότε επιφυλάσσομαι και κάποια στιγμή θα σας γράψω για την απόλυτη εμπειρία, το τοπ μέχρι να πεθάνω, όταν ταξίδεψα στη Ζάρα εν μέσω πολέμου για την αναμέτρηση Ζαντάρ - Ολυμπιακός και όλα αυτά που είδαν τα μάτια μου και άκουσαν τα αυτιά μου.
Στιγμές έντονες , ανατριχιαστικές, με απίστευτη ένταση, αγωνία, φόβο, αλλά και χιούμορ γιατί με εκείνη την ομάδα τότε, δεν βαριόσουν ποτέ...
