Ο αγαπημένος μου αγώνας: Το έπος του Αλμπέρτο Κονταδόρ το 2012 στο Φουέντε Ντε

Νομίζω, μετά από τόσα χρόνια στο Sport24 και στο Contra, θα έχετε καταλάβει ότι το δικό μου, μεγάλο κόλλημα, έχει να κάνει με την ποδηλασία δρόμου. Έτσι λοιπόν, όταν ο Θέμης Καίσαρης μας ζήτησε να γράψουμε για τον αγαπημένο μας αγώνα από οποιοδήποτε άθλημα, δε δίστασα στιγμή. Παρακολουθώ ποδηλασία από το 1993, κοντά τρεις δεκαετίες, έχω απολαύσει αμέτρητα εκπληκτικά ετάπ σε μεγάλους γύρους, αλλά και φοβερούς σε εξέλιξη και κατάληξη μονοήμερους αγώνες, όμως αυτό δε δυσκόλεψε καθόλου την επιλογή μου για το σημερινό κείμενο. Οι πιο μυημένοι είναι πολύ πιθανό να έχετε ήδη καταλάβει ποιο θα είναι το θέμα μου. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πάω οκτώ χρόνια πίσω, στον Γύρο Ισπανίας του 2012 και την επική ανατροπή του Αλμπέρτο Κονταδόρ στο 17ο ετάπ με τερματισμό στο Φουέντε Ντε.

Πρόκειται για ένα ετάπ, το οποίο είχα την τύχη να περιγράψω ζωντανά στο ελληνικό Eurosport, ένα ετάπ το οποίο έχω παρακολουθήσει δεκάδες φορές από τότε, πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό και τον ίδιο θαυμασμό για τον πιο αγαπημένο μου ποδηλάτη, τον Ισπανό Αλμπέρτο Κονταδόρ. Πριν φτάσουμε στις 5 Σεπτεμβρίου του 2012, την ημέρα της διεξαγωγής του συγκεκριμένου ετάπ, ας θυμηθούμε πρώτα πώς είχε κυλήσει μέχρι εκείνη την ημέρα ο γύρος. Καταρχάς να πούμε ότι ο Κονταδόρ επέστρεφε από την τιμωρία του για την υπόθεση της κλεμπουτερόλης στο Tour de France του 2010. Το CAS είχε τελεσιδικήσει τον Φεβρουάριο του 2012 με αποτέλεσμα να αφαιρεθούν από τον Ισπανό όλες οι νίκες που είχε πετύχει από τον Ιούλιο του 2010 και μετά (ανάμεσά τους το Tour του 2010 και το Giro του 2011).

Επίθεση του Κονταδόρ στο Λάγος δε Κοβαδόνγκα (2/9/2012)

Η τιμωρία του έληξε στις 5 Αυγούστου του 2012, κάτι που σήμαινε ότι είχε μόνο μια ευκαιρία για να προσθέσει αγωνιστικά χιλιόμετρα στα πόδια του πριν τη Vuelta, το Eneco Tour (6-12/8/2012), στο οποίο πήρε μέρος, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση της γενικής. Έξι μέρες μετά, στις 18 Αυγούστου ξεκίνησε ο Γύρος Ισπανίας με ένα ομαδικό χρονόμετρο στην Παμπλόνα. Τα θεωρητικά φαβορί για τη διεκδίκηση της κόκκινης φανέλας ήταν εκτός του Κονταδόρ (Saxo Bank-Tinkoff Bank), οι συμπατριώτες του, Αλεχάνδρο Βαλβέρδε της Movistar και Χοακίν Ροντρίγκεθ της Katusha, μαζί με τον Βρετανό Κρις Φρουμ της Sky. Η διαδρομή του αγώνα περνούσε - όπως και φέτος - αποκλειστικά από τη βόρεια Ισπανία, ενώ υπήρχαν δέκα ετάπ με τερματισμό σε ανηφόρα! Η Movistar κέρδισε το ομαδικό χρονόμετρο και στο τρίτο ετάπ ο Βαλβέρδε ήταν πλέον πρωτοπόρος στη γενική.

Ο "Μπάλα" έχασε τη φανέλα την επόμενη ημέρα, όταν ο Χουάν Αντόνιο Φλέτσα, στην προσπάθειά του να ξεκινήσει μια "βεντάλια", προκάλεσε την πτώση σχεδόν όλης της Movistar και ο επόμενος που τη φόρεσε ήταν ο Ροντρίγκεθ, με τις χρονικές διαφορές όμως στην πρώτη δεκάδα, να είναι ελάχιστες. Ο "Πουρίτο" άρχισε να μαζεύει νίκες και μπόνους δευτερόλεπτα, αυξάνοντας το πλεονέκτημά του, το οποίο την πρώτη ημέρα ξεκούρασης, ήταν ένα λεπτό απέναντι στους Φρουμ, Κονταδόρ και Βαλβέρδε. Στο ατομικό χρονόμετρο των 40 χλμ στην Ποντεβέδρα (11ο ετάπ), ο "πιστολέρο" κέρδισε χρόνο από όλα τα υπόλοιπα φαβορί, αλλά ο Ροντρίγκεθ κράτησε την κόκκινη φανέλα για μόλις ένα δευτερόλεπτο. Μέσα στη δεύτερη εβδομάδα του αγώνα, οι αθλητές είχαν να αντιμετωπίσουν το φοβερό και τρομερό τρίπτυχο στο Αστούριας.

Βαλβέρδε, Κονταδόρ και Ροντρίγκεθ στο Κουίτου Νέγκρου (3/9/2012)

Τους περίμεναν τρία συνεχόμενα ετάπ με τερματισμούς σε ανηφόρα, πρώτα στο Ανκάρες, μετά στις λίμνες της Κοβαδόνγκα και τέλος στο Κουίτου Νέγκρου. Η Vuelta είχε μπει στο τερέν του Κονταδόρ και όλοι περίμεναν τις επιθέσεις του στα βουνά. Πράγματι, ο "πιστολέρο" επιτέθηκε στο Ανκάρες, αφήνοντας πίσω του τους Φρουμ και Βαλβέρδε, όμως ο Ροντρίγκεθ, δίνοντας μια πραγματική παράσταση, τον έπιασε 500 μέτρα πριν τον τερματισμό και στη συνέχεια τον άφησε πίσω του, παίρνοντας την τρίτη νίκη του και επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του μεγάλου φαβορί για την τελική επικράτηση. Στην Κοβαδόνγκα η ισπανική τριάδα πρόσφερε μια επική μάχη με αλλεπάλληλες επιθέσεις στην τελευταία ανηφόρα, όμως τελικά Ροντρίγκεθ, Κονταδόρ και Βαλβέρδε πέρασαν μαζί τη γραμμή του τερματισμού, με τον "Πουρίτο" να ξεπερνάει ένα ακόμα τεστ με απόλυτη επιτυχία.

Το κολασμένο τριήμερο ολοκληρώθηκε με το βασιλικό ετάπ και την ανάβαση για πρώτη φορά στην ιστορία της Vuelta στο Κουίτου Νέγκρου, έναν βασανιστικό κολοσσό με κλίσεις που έφταναν μέχρι το 24%! Η μονομαχία μεταξύ Ροντρίγκεθ και Κονταδόρ συνεχίστηκε για μια ακόμα μέρα χωρίς έλεος. Ο "πιστολέρο" έκανε εφτά επιθέσεις στα τελευταία έξι χιλιόμετρα, όμως ο "Πουρίτο" απάντησε σε όλες και στο τέλος προσπέρασε τον μεγάλο του αντίπαλο, κερδίζοντας έξι δευτερόλεπτα ακόμα στη γενική! Και ενώ όλοι είχαν πειστεί πλέον ότι ο Ροντρίγκεθ, έχοντας ξεπεράσει όλες τις δοκιμασίες με "άριστα", δε θα έχανε με τίποτα την κόκκινη φανέλα μέχρι τη Μαδρίτη, ο Αλμπέρτο Κονταδόρ ήρθε να φέρει τα πάνω κάτω σε ένα ετάπ μέσης δυσκολίας, το πρώτο μετά τη δεύτερη μέρα ξεκούρασης των αθλητών.

Το προφίλ του 17ου ετάπ, από το Σανταντέρ στο Φουέντε Ντε (5/9/2012)

Ο "πιστολέρο" ήθελε να συνοδεύσει την επιστροφή του στην αγωνιστική δράση με την κατάκτηση της Vuelta και αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αφήσει πίσω τον "Πουρίτο" στις μεγάλες κορυφές, αποφάσισε να το προσπαθήσει καταφεύγοντας στο μοναδικό τρόπο που απέμενε: κάνοντας επίθεση από μακριά. Να πούμε εδώ, ότι πριν την τρίτη εβδομάδα, πρώτος στη γενική ήταν ο Ροντρίγκεθ, δεύτερος ο Κονταδόρ στα 0:28" και τρίτος ο Βαλβέρδε στα 2:04", ενώ ο Φρουμ είχε τεθεί εκτός μάχης, πέντε περίπου λεπτά πίσω από τον "Πουρίτο". Το 17ο ετάπ, από το Σανταντέρ στο Φουέντε Ντε, είχε μήκος 187 χλμ, δυο ανηφόρες 3ης κατηγορίας στο δεύτερο μισό της διαδρομής (Κογιάδο δε Οθάλμπα και Κογιάδο λα Οθ) και τον τερματισμό στην κορυφή του Φουέντε Ντε, μια ανηφόρα 2ης κατηγορίας, μήκους 17 χλμ με μέση κλίση στο 3,9%.

Η λογική έλεγε ότι εκείνη την ημέρα θα πρωταγωνιστούσαν οι αθλητές που θα έφευγαν στην επίθεση, οι αποσπασμένοι, ενώ τα φαβορί θα περνούσαν μια σχετικά χαλαρή ημέρα. Πράγματι, μετά από 80 χλμ, σχηματίστηκε ένα γκρουπάκι αποτελούμενο από έντεκα ποδηλάτες, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν ο Ιμανόλ Ερβίτι (Movistar), ο Αλεσάντρο Μπαλάν (BMC), ο Μίκελ Ασταρλόθα (Euskaltel Euskadi), ο Νίκι Τέρπστρα (Omega Pharma QuickStep) και ο Λαρς Μπουμ (Rabobank). Όμως η διαφορά τους από το γκρουπ των φαβορί δεν ξεπέρασε ποτέ τα δυο λεπτά. Λίγο νωρίτερα, ο Ροντρίγκεθ είχε πάρει την πρώτη προειδοποίηση, όταν το πελοτόν έσπασε στα δυο και ο ίδιος έμεινε πίσω, κατάφερε όμως με τη βοήθεια των συναθλητών του να ξαναπιάσει τους Κονταδόρ και Βαλβέρδε.

Ο πανηγυρισμός του Κονταδόρ στον τερματισμό του Φουέντε Ντε (5/9/2012)

Αφού όλοι μαζί πέρασαν την κορυφή του Κογιάδο δε Οθάλμπα, στην κατηφόρα αρκετοί αθλητές ξεκόλλησαν από το πελοτόν, ανάμεσά τους κάποιοι από την Saxo Bank-Tinkoff Bank, την ομάδα του Κονταδόρ. Το καμπανάκι είχε χτυπήσει για δεύτερη φορά, όμως ο Ροντρίγκεθ θεωρούσε ότι δεν υπήρχε κίνδυνος. Μόλις ξεκίνησε η ανάβαση στο Κογιάδο Λα Οθ, ο Αλμπέρτο Κονταδόρ έκανε την κίνησή του, εξαπολύοντας μια φοβερή επίθεση, την οποία - δυστυχώς - ποτέ και κανείς δεν είδε, αφού η ισπανική τηλεόραση δεν είχε κάνει ακόμα ζωντανή σύνδεση για τη μετάδοση του ετάπ. Θυμάμαι σα να είναι τώρα, τη στιγμή που μαζί με τον Βασίλη Αναστόπουλο μπήκαμε στο μπουθ του Eurosport και ακούσαμε τον σκηνοθέτη να μας ενημερώνει ότι ο Κονταδόρ είχε φύγει μπροστά, έχοντας φτιάξει μια μικρή διαφορά από τους Ροντρίγκεθ και Βαλβέρδε.

Όταν έγινε η σύνδεση με ζωντανές πλέον εικόνες, είδαμε τη φιγούρα του "πιστολέρο" να χορεύει πάνω στη σέλα ανεβαίνοντας την Οθ, ενώ η κάμερα έδειχνε τους "Μπάλα" και "Πουρίτο" να μην αντιδρούν, θεωρώντας - όπως τουλάχιστον δήλωσε ο δεύτερος μετά τον αγώνα - ότι η κίνηση του Αλμπέρτο δε θα έβγαζε πουθενά. Ο Κονταδόρ πέρασε από την κορυφή έχοντας πάρει πλεονέκτημα 18" από τους δυο συμπατριώτες του. Ο "πιστολέρο" ήταν πλέον επικεφαλής του αγώνα, μαζί με 12 ακόμα ποδηλάτες και με τον ομόσταυλό του, Σέρτζιο Παουλίνιο, να επιβάλλει έναν πολύ δυνατό ρυθμό, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τη διαφορά από τους Βαλβέρδε και Ροντρίγκεθ. Με 25 χλμ να απομένουν για τον τερματισμό, ο Κονταδόρ βρισκόταν πλέον ενάμισι λεπτό μπροστά από τον "Πουρίτο" και ήταν εικονική κόκκινη φανέλα.

Ο "πιστολέρο" με την κόκκινη φανέλα μετά το 20ο ετάπ (8/9/2012)

Λίγο πριν το τελευταίο ενδιάμεσο σπριντ ευθείας, ο "πιστολέρο" άφησε πίσω του τους πάντες και μόνο ο Τιραλόνγκο (πρώην συναθλητής του στην Astana) μπόρεσε να ακολουθήσει για λίγο τον φρενήρη ρυθμό του Ισπανού, ο οποίος, μόλις ξεκίνησε η ανηφόρα τερματισμού, είχε αυξήσει τη διαφορά του στα δυο λεπτά από τον Ροντρίγκεθ και "κάλπαζε", μόνος του πλέον, προς τη νίκη. Η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν η παθητική στάση τόσο του "Πουρίτο" όσο και του "Μπάλα", που έδειχναν ανίκανοι να αντιδράσουν στην παγίδα που τους είχε στήσει ο Κονταδόρ. Λίγο μετά το ξεκίνημα της ανηφόρας στο Φουέντε Ντε, ο Βαλβέρδε επιτέθηκε στον Ροντρίγκεθ, που είχε μείνει ολομόναχος, χωρίς κάποιον συναθλητή μαζί του. Ο "Μπάλα" βρήκε μπροστά τους Ιντσάουστι και Κιντάνα και με τη βοήθειά τους άρχισε να απομακρύνεται από τον "Πουρίτο", μειώνοντας παράλληλα τη διαφορά από τον Κονταδόρ.

Τρία χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, ο Βαλβέρδε είχε πλησιάσει στα 30", στα δυο χλμ πριν την κορυφή η διαφορά έπεσε στα 15" και ο Κονταδόρ πέρασε κάτω από το "flamme rouge" μόλις 12" μπροστά από τον "Μπάλα". Όμως τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να στερήσει εκείνη τη νίκη από τον "πιστολέρο". Ο Κονταδόρ έριξε πολλές ματιές πάνω από τον ώμο του στα τελευταία 300 μέτρα και λίγο αργότερα, τη στιγμή που περνούσε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν έβγαλε το πιστόλι για να "πυροβολήσει", αλλά προτίμησε να σηκώσει ψηλά τα χέρια του και να πανηγυρίσει έξαλλα, με το πρόσωπό του σχεδόν παραμορφωμένο από την ένταση.

Βαλβέρδε, Κονταδόρ και Ροντρίγκεθ, το τελικό βάθρο του Γύρου Ισπανίας 2012.

Ο τρόπος με τον οποίο έζησε εκείνη τη νίκη και την επική ανατροπή στη γενική κατάταξη, ήταν πρωτίστως όλο του το "είναι", η ψυχή του, τα συναισθήματα, η συσσωρευμένη πίκρα και οργή μαζί, αλλά και η απερίγραπτη χαρά της επιστροφής, η καρδιά του που χτυπούσε σε ανεξέλεγκτους ρυθμούς, η δικαίωση της υπερπροσπάθειάς του, η ζωή του η ίδια που ένιωσε να την παίρνει και πάλι στα χέρια του. Λίγο αργότερα, εμφανώς συγκινημένος, μίλησε στους δημοσιογράφους για μια μέρα που έγραψε τη δική της ιστορία μέσα στην ιστορία της Vuelta. "Μέσα μου πάλευαν ένας άγγελος και ένας διάβολος. Ο άγγελος μου έλεγε, έχεις τρελαθεί; Πού θα πας; Είναι πολλά τα χιλιόμετρα, θα σε καταπιούν στη συνέχεια, θα τα χάσεις όλα. Όμως ο διάβολος, μου έλεγε, φύγε, φύγε, φύγε. Τώρα. Φύγε. Και επέλεξα να ακολουθήσω τον διάβολο", ήταν τα λόγια του όταν ρωτήθηκε αν η κίνησή του στο Κογιάδο Λα Οθ ήταν προσχεδιασμένη.

Και όταν ανέβηκε στο βάθρο και φόρεσε την κόκκινη φανέλα, σαφώς πιο ήρεμος πια, χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο και μια "πιστολιά" στο κοινό που τον αποθέωνε. Ήταν ένα μαγικό, ένα υπέροχο come back για έναν μεγάλο πρωταθλητή, μια αγωνιστική όσο και ψυχική δικαίωση. Στη γενική, ο Βαλβέρδε ξεπέρασε τον Ροντρίγκεθ και ανέβηκε στη δεύτερη θέση, ενώ ο "Πουρίτο", ίσως στην πιο σκληρή στιγμή της καριέρας του, κατρακύλησε στην τρίτη θέση, χάνοντας την κόκκινη φανέλα, αλλά και κάθε ελπίδα διεκδίκησης της νίκης, μιας νίκης που μετά το Κουίτου Νέγκρου φάνταζε πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη φορά. Στα υπόλοιπα ετάπ δεν άλλαξε κάτι στη σειρά της πρώτης τριάδας, εκτός από κάποια δευτερόλεπτα που κάλυψε ο Ροντρίγκεθ στο προτελευταίο ετάπ, στην Μπόλα δελ Μούντο. Την επόμενη ημέρα, στη Μαδρίτη, οι τρεις Ισπανοί ανέβηκαν στο βάθρο, με τον Κονταδόρ να υποκλίνεται στον "Πουρίτο" για την υπερπροσπάθειά του και την αναγνώριση ότι η αξία του αντιπάλου δίνει ακόμα μεγαλύτερη δόξα στον νικητή.

Ο Κονταδόρ υποκλίνεται στον Ροντρίγκεθ στο βάθρο της Μαδρίτης (9/9/2012)

Για όλα αυτά, επέλεξα αυτό το συγκεκριμένο ετάπ ως τον αγαπημένο μου αγώνα. Γιατί ήταν ο πιο ανθρώπινος Κονταδόρ που έχω ζήσει. Και γιατί εκείνες τις στιγμές είχα το προνόμιο να τις περιγράψω - μαζί με τον Βασίλη - στο Eurosport. Όρθιοι και οι δυο, ενθουσιασμένοι, ευτυχισμένοι. Γιατί εκείνη ήταν η ομορφιά της ποδηλασίας σε όλο της το μεγαλείο...

* Βίντεο: Η στιγμή της επίθεσης του Κονταδόρ στο Κογιάδο Λα Οθ (5/9/2012)

* Βίντεο: Το 17ο ετάπ της Vuelta, από το Σανταντέρ στο Φουέντε Ντε (5/9/2012)

My favourite game: Κάθε μέρα ένας συντάκτης γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα