Ο αγαπημένος μου αγώνας: Το βράδυ που η Βουλιαγμένη γέμισε το ΟΑΚΑ
Ο Τσάρλυ κάνει τη διαφορά στη στήλη του Sport24.gr "My Favourite Game" και θυμάται τον αξέχαστο τελικό της Βουλιαγμένης με τη Ρόμα στις 22 Μαρτίου του 1997, στο κατάμεστο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μένουν στο παρελθόν. Δεν μπορώ να ξαναδώ ταινία όσο και να μου αρέσει, δεν βρίσκω ευχαρίστηση παρακολουθώντας ξανά ολόκληρο αγώνα και είναι κάτι που θα το κάνω αποκλειστικά για λόγους δουλειάς. Οπότε εξορισμού ήταν δύσκολη η συγκεκριμένη αποστολή, να γράψω για το παιχνίδι της ζωής μου.
Στο μυαλό μου έχει μείνει όμως, μία πολύ γλυκιά ανάμνηση από τα νεανικά μου χρόνια. Ένα παιχνίδι, μία ιστορία που για εμένα είχε προσωπική σημασία. Ήταν ο αγώνας της πόλης που αγαπώ, ο αγώνας που οι φίλοι μου, οι συμμαθητές μου, έγραψαν ιστορία. Ήταν 22 Μαρτίου 1997, μου φαίνεται απίστευτο ότι έχουν περάσει 23 χρόνια, από την ημέρα που η Βουλιαγμένη μετακινήθηκε στην Καλογρέζα, για τον τελικό πόλο του Ναυτικού ομίλου της πόλης με την Ρόμα. Η μικρή Βουλιαγμένη, έμεινε στην ιστορία κατακτώντας έναν Ευρωπαϊκό τίτλο στο My Favourite Game .
Ασφαλώς και μία τόσο μεγάλη επιτυχία δεν γίνεται τυχαία, χρειάζεται υποδομή και σκληρή δουλειά. Στην προκειμένη περίπτωση, η δουλειά, η καθημερινή προσπάθεια ήταν κάτι παραπάνω από σκληρή.
ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΧΟΛΕΙΟ
Ομολογώ πως τους πολίστες στο σχολείο, τους έβλεπα με έναν μεγάλο θαυμασμό. Θαυμασμός που δεν είχε στο δικό μου του μυαλό να κάνει με την σωματική τους διάπλαση, ούτε για το κορμί και τα ανοίγματα που είχε το σώμα τους από το κολύμπι, ούτε για το άθλημα που είχαν επιλέξει, ήταν δεδομένο άλλωστε πως δεν θα έπαιζα ποτέ πόλο, δεν ταίριαζε στην παιδική μου κουλτούρα. Στην Βουλιαγμένη πήγα στα 13 μου χρόνια, οπότε το πόλο, δεν είχε μπει στην αθλητική μου κουλτούρα. Τους θαύμαζα όμως, γιατί δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω, πως γίνεται και παιδιά σε ηλικία 14-15 ετών είναι τόσο πολύ συνειδητοποιημένα και σκληραγωγημένα. Με ξεπερνούσε που ξύπναγαν κάθε μέρα, πολύ πριν ξεκινήσει το σχολείο, για να κάνουν προπόνηση τα χαράματα.
Ναι καλά διαβάσατε, το να παίζεις πόλο στην Βουλιαγμένη δεν ήταν κάτι απλό, ήθελε πολύ κολύμπι και να αντέξεις τις υπερβολικές απαιτήσεις, ειδικά όταν στο τιμόνι βρισκόταν ο δάσκαλος Γιανουρής. Οι συμμαθητές μου λοιπόν, που έπαιζαν πόλο και έγιναν ολυμπιονίκες και πρωταθλητές, πήγαιναν προπόνηση στις 5.30 το πρωί, στην συνέχεια σχολείο, διάβασμα, φροντιστήρια και μετά απογευματινή προπόνηση. Μην με ρωτάτε πως προλαβαίνανε, ή πως αντέχανε, ποτέ δεν κατάλαβα.
ΟΤΑΝ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΑΝΤΟΣ
Αυτό που κατάλαβα όμως, ήταν το μυστικό του να μπορεί να οδηγήσει μία τόσο μικρή πόλη όπως η Βουλιαγμένη, να κοντράρει όλη την Ευρώπη. Για να είμαι ακριβής, στην πράξη πρόκειται για ένα ανοιχτό κολυμβητήριο, σε ένα υπέροχο μέρος με λιγοστούς κατοίκους, όπου η δουλειά που έγινε εκεί μέσα, έφθασε στο σημείο να οδηγήσει σε πρωτάθλημα Ευρώπης. Το μυστικό ασφαλώς και ήταν πολύ απλό, δουλειά, πολλή δουλειά, που εμπεριείχε μεράκι και τεχνογνωσία πάνω στο άθλημα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία στιγμή, να πίνουμε καφέ με τον Γιώργο Αφρουδάκη και να διαβάζουμε στην εφημερίδα το πρόγραμμα της προετοιμασίας της ποδοσφαιρικής ομάδας του Παναθηναϊκού. Την ώρα του καφέ, με μία όμορφη γλυκιά αφέλεια, με ρώτησε ο Γιώργος, αν αυτή θεωρείται πράγματι προπόνηση προετοιμασίας για έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο; Το πιο αστείο είναι, πως η συγκεκριμένη προετοιμασία ήταν του Φερνάντο Σάντος, που οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού την θεώρησαν υπερβολικά σκληρή, στα όρια του αυταρχισμού.
ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΠΛΟ
Για να καταλάβετε την νοοτροπία και την λογική, κάθε φορά που παίκτες της Βουλιαγμένης γκρίνιαζαν για τα πολλά χιλιόμετρα που κολυμπούσαν, τα οποία ήταν απίστευτα περισσότερα σε σχέση με το πρόγραμμα που ακολουθούσαν οι αντίπαλες ομάδες, η ατάκα του Γιάννη Γιανουρή ήταν η εξής. Εμείς δουλεύουμε με παιδιά από την Βουλιαγμένη, ο Ολυμπιακός που ανταγωνιζόμαστε, αγοράζει αθλητές από όλη την Ελλάδα, ο μοναδικός τρόπος για να τον κερδίσουμε, το μοναδικό μας όπλο, είναι να κολυμπάμε καλύτερα, να δουλεύουμε περισσότερο.
ΕΝΑΣ ΑΔΙΚΑ ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, ΑΝΟΙΞΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Οι μάχες εκείνης της εποχής με τον Ολυμπιακό ήταν πραγματικά συναρπαστικές. Τα δύο προηγούμενα χρόνια, είχαν χαθεί οι τελικοί με σκληρό τρόπο και κατά την άποψη των φίλων μου, που γνωρίζουν καλά το άθλημα, άδικα. Μάλιστα την προηγούμενη χρονιά, υπήρξε ένα χαμένο πρωτάθλημα που μας πίκρανε όλους στην Βουλιαγμένη. Η Βουλιαγμένη ήταν πολύ καλύτερη ομάδα εκείνη την χρονιά και είχε πλεονέκτημα έδρας. Το πρώτο παιχνίδι ήταν εκτός έδρας, στην έδρα δηλαδή του Ολυμπιακού και τα επόμενα δύο στο "Λαιμό". Κερδίζουμε εύκολα στον Πειραιά κι ερχόμαστε στη Βουλιαγμένη, ουσιαστικά, για να σφραγίσουμε τον τίτλο με δύο νίκες.( Τον μισώ τον πρώτο πληθυντικό όταν μιλάμε για ομάδες, αλλά σε αυτήν την περίπτωση έπαιζαν οι φίλοι μου).
Γέμισε, όλο το κολυμβητήριο, θυμάμαι πως δημιουργήθηκε ένα σκηνικό γιορτής, όμως ο Ολυμπιακός κόντρα στα προγνωστικά, ισοφάρισε 1-1 τη σειρά. Η μάχη του τίτλου, θα κρινόταν στον 3ο τελικό, ξανά στο κολυμβητήριο του "Λαιμού".
Έγινε ένα αξέχαστο ματς, με δύο παρατάσεις. Στο τέλος της πρώτης παράτασης, ενώ είμαστε ένα γκολ μπροστά θέλει 20" για να λήξει, καταγράφεται ένα πάρα πολύ σημαντικό και χοντρό διαιτητικό λάθος, το οποίο έχει παραδεχθεί ο διαιτητής και έχει ζητήσει και συγγνώμη. Έγινε παραποίηση κανονισμού. Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε και πήγε το παιχνίδι στη δεύτερη παράταση. Τελικώς, ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα.
ΜΕ ΜΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΘΑΥΜΑΤΑ
Ουδέν κακόν, αμιγές καλού, αυτός ο χαμένος τίτλος στην ουσία, άνοιξε τον δρόμο για το όνειρο. Πήγε την Βουλιαγμένη στο Κυπελλούχων και την οδήγησε στην μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της. Αν σκεφτούμε, πως επρόκειτο για μία ομάδα, που είχε μόνο Έλληνες παίκτες και για την ακρίβεια τον Πατρινό Λαμπάτο και τα παιδιά από την Βουλιαγμένη, καταλαβαίνετε πως πρόκειται για μία από τις κορυφαίες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού. Μία απόδειξη πως με μεράκι, δουλειά και τεχνογνωσία μπορείς να πετύχεις θαύματα.
Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΟΥΡΗ
Οι τελικοί ήταν διπλά παιχνίδια με την Ρόμα. Η Βουλιαγμένη πήρε την ισοπαλία στην Ιταλία 9-9 και η ρεβάνς ήταν κανονικός τελικός. Υπάρχει μία λεπτομέρεια που έκανε την διαφορά. Μετά την μεγάλη πρόκριση απέναντι στο φαβορί της διοργάνωσης Μπούντβα, η Βουλιαγμένη έπρεπε να δηλώσει σαν έδρα, ένα μεγαλύτερο κολυμβητήριο, από το δικό μας. Όλοι επέμεναν να διεξαχθεί ο τελικός στο μικρότερο κολυμβητήριο της Νέας Σμύρνης.
ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΟΑΚΑ
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κομβόι με τα αυτοκίνητα που ξεκίνησαν από την Βουλιαγμένη. Ο Γιανουρής δικαιώθηκε σε απόλυτο βαθμό, όλη η Βουλιαγμένη και όλοι οι φίλοι του αθλήματος ήταν στο γήπεδο, ακόμα και ο θρυλικός Μπατάγιας πρέπει να βγήκε για πρώτη φορά από την Βουλιαγμένη μετά από πολλά χρόνια, για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο Γιανουρής δικαιώθηκε, το κλειστό γέμισε οι μπέμπηδες έγραψαν ιστορία.
Στην πράξη δικαιώθηκε μία προσπάθεια πολλών χρόνων. Οι Γιώργος Ρέππας, Γιώργος Αφρουδάκης, Δημήτρης Μάζης, Τόνι Κουτσογιάννης, Γιώργος Μαυρωτάς (αρχηγός), Τζώρτζης Μουριάδης, Τεο Λοράντος, Σπύρος Μπουλουγουράς, Ζάχος Αφρουδάκης, Δημήτρης Τσίκλος, Νίκος Καφετζόπουλος, Διονύσης Σταθόπουλος, Βασίλης Λαμπάτος.
Κατέκτησαν ευρωπαϊκό τίτλο, όχι με κάποιον μεγάλο Ελληνικό σύλλογο, αλλά με την μικρή Βουλιαγμένη. Με έναν ναυτικό όμιλο όμως που αποτελεί την καλύτερησχολή στην Ελλάδα και η συγκεκριμένη διάκριση αποτελεί την κορωνίδα των επιτυχιών του.
Αυτήν την επιτυχία, την είχαν χτίσει την είχαν οραματιστεί ο Γιάννης Γιανουρής, ο Πόλυς Αφρουδάκης, ο Χρήστος Ζούπας και ο αείμνηστος Σωτήρης Αντωνιάδης. Στα δικά μου μάτια, αυτή η επιτυχία ήταν μία δικαίωση των θυσιών που έκαναν άνθρωποι που ήταν πραγματικά κοντά μου.
Είναι ωραίο να αγαπάς έναν σύλλογο, όμως έχει διαφορετική δυναμική, να βιώνεις μία ιστορία ανθρώπων που τους έχεις ζήσει καλά, έχεις ουσιαστικά συναισθήματα για αυτούς και γνωρίζεις από πρώτο χέρι, τις θυσίες, την κούραση ακόμα και τις πίκρες που έχουν νιώσει. Πιστέψτε με δεν είναι απλό να προπονείσαι με τον Γιανουρή, δεν είναι απλό να κάνεις σε ανοιχτό κολυμβητήριο προπόνηση χαράματα μέσα στον βαρύ χειμώνα.
