Ο αγαπημένος μου αγώνας: Τσέλσι - Μπαρτσελόνα, το "τσιγάρο" του Ροναλντίνιο
Στα μάτια ενός παιδιού 13 ετών, όσα έκανε ο Ροναλντίνιο μέσα στο γήπεδο ήταν εξωπραγματικά. Ο Ηλίας Καλλονάς γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα, το Τσέλσι - Μπαρτσελόνα του 2005, σε μία βραδιά που το "τσιγάρο" του Ρόνι έσβησε τη λάμψη μίας μεγάλης πρόκρισης των Λονδρέζων.
Δεν είναι ο καλύτερος αγώνας που έχω δει στη ζωή μου. Ούτε καν μέσα στους πέντε κορυφαίους (μου). Ωστόσο, έχει μία συναισθηματική αξία για εμένα. Ο αγώνας Τσέλσι - Μπαρτσελόνα για τη φάση των 16 του Champions League της σεζόν 2004/05 σήμανε την απαρχή μίας νέας εποχής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Πρόκειται για δύο ομάδες που έγραψαν τη δική τους ιστορία τα τελευταία 15 χρόνια, κατακτώντας τίτλους και αναδεικνύοντας σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Η Μπαρτσελόνα είχε την τύχη να αναδείξει και τον κορυφαίο όλων των εποχών, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση.
Μπορεί, λοιπόν, εκείνη η αναμέτρηση να μην έκρινε κάποιον τίτλο, αλλά ήταν ένα πολύ καλό δείγμα του τι θα ακολουθούσε, με τον Ροναλντίνιο πρωταγωνιστή και την ίδια ώρα αντι-σταρ. Ένα χαμόγελο "αλάνας" στο πρόσωπο ενός παγκόσμιου πρωταθλητή και κορυφαίου ποδοσφαιριστή εκείνης της εποχής.
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ CHAMPIONS LEAGUE
Ήταν 8 Μαρτίου του 2005. Η Μπαρτσελόνα είχε πάρει ένα ισχνό προβάδισμα πρόκρισης χάρη στο 2-1 του πρώτου αγώνα, με τον Ζοζέ Μουρίνιο να θέλει να δώσει τις πρώτες του απαντήσεις και να επιβεβαιώσει τον τίτλο του "Special One" που είχε κερδίσει με το σπαθί του λίγες μήνες νωρίτερα, όταν κατέκτησε το Champions League με την Πόρτο απέναντι στη Μονακό.
Την ίδια στιγμή είχα κερδίσει και εγώ με το σπαθί μου, ως γυμνασιόπαιδο πλέον, το δικαίωμα να δω έναν ολόκληρο αγώνα Champions League με τον πατέρα μου, παρά το γεγονός πως θα τελείωνε στις 23:30 και την επόμενη ημέρα έπρεπε να πάω στο σχολείο. Τη συνήθεια να παρακολουθούμε αγώνες παρέα την είχαμε από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου κι η αλήθεια είναι πως είναι από τα πράγματα που μου λείπουν όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στην Αθήνα λόγω δουλειάς, καθώς εκείνος (και γενικότερα η οικογένειά μου) ζει στην Κέρκυρα.
Ταιριάζουμε πολύ σε αυτόν τον τομέα. Παρακολουθούμε ήσυχοι τα παιχνίδια μας, χωρίς φωνές, εντάσεις και διαμαρτυρίες, με την αγωνία να μας κατακλύζει ως φιλάθλους, αλλά να παραμένει σιωπηρή. Αντίθετα, ο μικρότερος αδερφός μου δεν ακολουθούσε ποτέ πιστά τις "επιταγές" του πατέρα μου. Γι' αυτό το λόγο, πολλές φορές είχαν τις διαφωνίες τους. Βέβαια, το "πάνω χέρι" είχε ο big boss, επομένως κάθε αντίρρηση ακουγόταν μόνο στο πλαίσιο της δημοκρατίας που υπήρχε στο σπίτι.
Η ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΑΡΝΤ & Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΡΟΝΙ
Καθισμένοι στον καναπέ, λοιπόν, βάλαμε να δούμε τον αγώνα. Κι η αλήθεια είναι πως στο μυαλό μου -προφανώς- και δεν υπήρχαν ως σκέψη όσα θα ακολουθούσαν. Το εκπληκτικό ξεκίνημα της Τσέλσι έδινε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον στο παιχνίδι, ενώ το γρήγορο γκολ του Έιντουρ Γκούντγιονσεν μάς προϊδέαζε για ένα ξεχωριστό βράδυ. Το θετικό ήταν πως ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας μου ήμασταν οπαδοί κάποιας εκ των δύο ομάδων. Εννοείται πως η λατρεία για τον Ροναλντίνιο υπήρχε, αλλά σε επίπεδο προσώπου κι όχι ομάδας.
Ωστόσο, εκείνο το βράδυ μου "συστήθηκε" για τα καλά κι ο Φρανκ Λάμπαρντ. Ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στην Τσέλσι και στην προ Ρόμαν Αμπράμοβιτς εποχή και είχε αρχίσει ήδη να γίνεται αγαπητός στους φιλάθλους των "μπλε". Ο 26χρονος -τότε- Λάμπαρντ ήταν το μυαλό στη μεσαία γραμμή των Λονδρέζων και είχε καταφέρει να υπερτερήσει έναντι των αντιπάλων του. Από κοντά και ο Τζο Κόουλ, που είχε συμμετοχή στο πρώτο και το δεύτερο γκολ της ομάδας του, επιβεβαιώνοντας τα πολύ καλά λόγια που ακούγονταν για εκείνον.
Οι γηπεδούχοι είχαν μετατρέψει σε παράσταση για ένα ρόλο την αναμέτρηση, σημειώνοντας τρία γκολ σε λιγότερο από 20 λεπτά. Όλα έδειχναν πως η νίκη/πρόκριση θα ερχόταν εύκολα. Πιο εύκολα κι απ' ό,τι πίστευε ο Μουρίνιο. Από την άλλη πλευρά, ο Ροναλντίνο έδινε μάχες, έχοντας για συνοδοιπόρο μόνο τον Σαμουέλ Ετό. Ωστόσο, όπως συμβαίνει πάντα, ο παράγοντας "λάθος" είναι σημαντικός και καταλυτικός σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Κι ο Πάουλο Φερέιρα επιβεβαίωσε τον κανόνα, κάνοντας χέρι μέσα στη μεγάλη περιοχή και δίνοντας τη δυνατότητα στον Πιερλουίτζι Κολίνα να δείξει το σημείο του πέναλτι.
"ΜΠΑΜΠΑ, ΕΙΝΑΙ Ο ΩΡΑΙΟΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ"
Από εκείνη την στιγμή και ύστερα, σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου. Είδα τον Ροναλντίνιο να ευστοχεί, να μειώνει σε 3-1 και ένιωσα πως ήταν έτοιμος να πάρει την ομάδα πάνω του και να την οδηγήσει στην πρόκριση. Επτά λεπτά αργότερα, με επιβεβαίωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο. Συνάμα μού δημιούργησε μία μνήμη που την κρατάω μέσα μου μέχρι και σήμερα. Όταν κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τον Ροναλντίνιο, τον βλέπω έξω από τη μεγάλη περιοχή της Τσέλσι, να χορεύει τον Ρικαρντο Καρβάλιο και μερικούς ακόμα, να σβήνει το... τσιγάρο και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Τσεχ.
Επόμενη σκηνή, ο έξαλλος πανηγυρισμός του, σε μία ιδιαίτερη εικόνα με τη γλώσσα του σώματος να δείχνει χαρά, αλλά το πρόσωπό του να βγάζει μία μελαγχολία. Τη μελαγχολία της φαβέλας, των δύσκολων παιδικών χρόνων και της δικαίωσης των κόπων του. Ξανά όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης θα μιλούσε για εκείνον. Για τη μαγεία που προσέφερε και "ανάγκασε" τους φιλάθλους σε όλο τον κόσμο να υποκλιθούν στο ταλέντο του, ακόμα κι αν το υπέροχο γκολ δεν χάρισε τελικά την πρόκριση στην Μπαρτσελόνα.
Κάποια στιγμή, πάνω στον ενθουσιασμό μου, θυμάμαι να γυρνάω στον πατέρα μου και να του λέω: "Μπαμπά, είναι ο ωραιότερος αγώνας που έχω δει". Κι αυτή ήταν η πραγματικότητα. Τότε δεν ενδιαφερόμασταν για συστήματα, τακτικές και xGoals. Μας ένοιαζε μόνο να βλέπουμε γκολ, ένταση, πάθος και τα ίνδαλματά μας να έχουν ρόλο πρωταγωνιστή. Ήμασταν ευχαριστημένοι με τα λίγα, αφού σκεφτόμασταν ως παιδιά, που τα απογεύματα βγαίναμε στη γειτονιά και μιμούμασταν τους ήρωες μας. Ή την επόμενη ημέρα πηγαίναμε στο σχολείο με τη φανέλα τους και παίζαμε με πλαστικά μπουκάλια αντί για μπάλα στην αυλή.
Η ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΚΡΙ ΚΑΜΠΑΡΝΤΙΝΑ ΤΟΥ ΖΟΖΕ
Στο αγωνιστικό κομμάτι, η πρόκριση της Τσέλσι με 4-2 χάρη στο γκολ του Τζον Τέρι είχε μεγάλη σημασία για τον Ζοζέ Μουρίνιο και την αγγλική ομάδα, αλλά μικρή έως μηδαμινή για εμένα. Η εικόνα που παρουσίασε η Μπαρτσελόνα στο δεύτερο μέρος ήταν εξαιρετική, οι φάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά το ποδόσφαιρο σου παίρνει ή σου επιστρέφει πράγματα ακόμα και στον ίδιο αγώνα. Όπως, λοιπόν, η "Μπάρτσα" επέστρεψε από το πουθενά στη διεκδίκηση της πρόκρισης, έτσι κι από το πουθενά η Τσέλσι βρήκε το γκολ της πρόκρισης από τον αρχηγό της.
Το τελικό σφύριγμα έφερε στις οθόνες μας μία εικόνα που επαναλήφθηκε αρκετές φορές στο μέλλον. Ο Μουρίνιο μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με την κλασική γκρι καμπαρντίνα του και πανηγύρισε με την ψυχή του, παρέα με τους παίκτες του. Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη από τις πολλές που θα ακολουθούσαν σε ένα απ' τα πιο "μισητά" ζευγάρια στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Όχι τόσο το Τσέλσι - Μπαρτσελόνα, όσο το Μουρίνιο vs Μπαρτσελόνα. Το απέδειξε, άλλωστε, η ιστορία.
Ο ΡΟΝΙ ΕΠΙΣΚΙΑΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Παρ' όλα αυτά, ακόμα και σήμερα, όταν επαναφέρω στη μνήμη μου εκείνο το παιχνίδι, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι το χορευτικό του Ροναλντίνιο έξω από τη μεγάλη περιοχή, λίγο πριν επιλέξει να στείλει την μπάλα στη δεξιά γωνία του Τσεχ. Διότι, στα μάτια ενός παιδιού, μία έμπνευση της στιγμής έχει μεγαλύτερη αξία από μία νίκη, μία πρόκριση ή ένα θρίαμβο. Και για πολλούς από εμάς, ο Ρόνι προσέδιδε μία νότα ρομαντισμού σε ένα ποδόσφαιρο ακραιφνές επαγγελματικό. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ...
