Ο αγαπημένος μου αγώνας: Βέρντερ – Ολυμπιακός 1-3, "το κάναμε ροντέο"

Ο Ιεροκλής Στολτίδης είναι για τον κόσμο του Ολυμπιακού ένας από τους πιο αγαπητούς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας. Μπορεί να έριξε άγκυρα στο λιμάνι σε ηλικία 28 ετών, προερχόμενος από τη Θεσσαλονίκη και τον Ηρακλή, ωστόσο, για επτά χρόνια τίμησε όσο λίγοι τα ερυθρόλευκα χρώματα, ενώ άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του σε πολύ μεγάλες επιτυχίες.

Αρκετές από αυτές, μάλιστα, σφράγισε με δικά του γκολ όπως στο αξέχαστο 1-0 επί της Λίβερπουλ στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς μετά από τα εγκαίνια του νέου “Γ. Καραϊσκάκης”. Από το 1992 που πήρε προαγωγή για την επαγγελματική ομάδα του “Γηραιού” προερχόμενος από τα τμήματα υποδομής αγωνίστηκε στην “πρώτη γραμμή” του ποδοσφαίρου για 20 χρόνια σερί, μέχρι το καλοκαίρι του 2011 που κρέμασε τα παπούτσια του ως ποδοσφαιριστής της Κέρκυρας.

Αγωνίστηκε συνολικά σε 520 επίσημα παιχνίδια, με συγκομιδή 70 γκολ και 15 ασίστ, εκ των οποίων 55 ευρωπαϊκά. Για ένα από αυτά γράφει σήμερα στο Sport24.gr ο σπουδαίος αμυντικός μέσος του παρελθόντος. Το πρώτο διπλό του Ολυμπιακού στο Champions League επί της Βέρντερ στη Βρέμη με 1-3 στις 3 Οκτώβρη του 2007, έπειτα από 31 ανεπιτυχή αποτελέσματα εκτός έδρας στη διοργάνωση. Σε εκείνο το ματς ο “Ιέρο” είχε βάλει τις βάσεις της νίκης ισοφαρίζοντας τον αγώνα σε 1-1 και εκείνες οι στιγμές έχουν μείνει ανεξίτηλες στο μυαλό του μέχρι σήμερα όπως θα διαπιστώσετε στις γραμμές που ακολουθούν.

Γράφει ο Ιεροκλής Στολτίδης

Ένας από τους λόγους που επέλεξα να έρθω στον Ολυμπιακό, ήταν για να ζήσω τέτοιες στιγμές. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ήταν δική μου επιθυμία να μετακομίσω στον Πειραιά έπειτα από τόσα χρόνια στον Ηρακλή. Λίγο καιρό πριν γίνει η μεταγραφή, είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη ο τότε πρόεδρος του Παναθηναϊκού ο Φιλιππίδης και είχε μιλήσει με τον μάνατζέρ μου για να με πάρει στην ομάδα του. Θυμάμαι ότι οι “πράσινοι” μου πρόσφεραν 300.000 ευρώ για τον πρώτο χρόνο συμβολαίου, αλλά προτίμησα να πάω στον Ολυμπιακό με 250.000. Ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία μου να παίξω στον Ολυμπιακό και δεν το μετάνιωσα ούτε λεπτό, ζώντας παιχνίδια όπως αυτό της Βρέμης και πολλές άλλες απίθανες στιγμές:

"ΒΕΡΝΤΕΡ, ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ, ΡΕΑΛ"

Θα τοποθετούσα αυτό το παιχνίδι μέσα στα 3-4 κορυφαία ευρωπαϊκά στη διάρκεια της παρουσίας μου στον Ολυμπιακό. Στο ίδιο level ήταν και το 1-0 με Λίβερπουλ, παιχνίδι που δεν κατάφεραν να μας κάνουν ούτε μία τελική προς την εστία. Μου άρεσε πάρα πολύ η απόδοσή και η προσπάθειά μας και στην ήττα με 4-2 από τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου.

Δεν πήραμε αποτέλεσμα, αλλά είχαμε κάνει τους Ισπανούς να μας νιώσουν για τα καλά κι ας παίζαμε δέκα από τα πρώτα λεπτά (13’) λόγω κόκκινης στον Τοροσίδη που ήταν τουλάχιστον υπερβολική για να μην πω ανύπαρκτη.

"ΠΟΛΥ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΕΠΑΙΖΕ ΠΟΛΥ ΑΝΟΙΧΤΑ"

Στον αγώνα της Βρέμης πήγαμε με άγχος και πίεση, αλλά κάπου μας είχε γίνει και συνήθεια, κάτι να στραβώνει εκτός έδρας και να μη φτάνουμε στο στόχο. Υπήρχε η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά προσπαθούσαμε και ψάχναμε το διπλό. Η έξτρα πίεση που νιώθαμε ήταν αυτή. Την ξέραμε καλά τη Βέρντερ, πρωταγωνιστούσε στη Γερμανία εκείνα τα χρόνια. Καλή και φουλ επιθετική ομάδα, αλλά ευάλωτη πίσω.

Όπως οι περισσότερες γερμανικές ομάδες εκείνα τα χρόνια, αλλά μέχρι και σήμερα, ήταν πολύ επιθετική, αλλά έπαιζε και πολύ ανοιχτά, χωρίς σκοπιμότητα. Θα μπορούσαμε εύκολα να χάσουμε, αλλά και να κερδίσουμε. Αυτή η ομάδα έπαιζε έτσι σε όλα τα ματς, έμπαινε στο γήπεδο και σε σκοτώσει. Ξέραμε ότι δεν θα έμπαινε όπως η Λάτσιο που επίσης είχαμε στον όμιλο. Όσο πιο πολλά μπορούσε να βάλει εκείνη η ομάδα του Τόμας Σάαφ, τα κυνηγούσε, αλλά κι εμείς είχαμε τα όπλα μας.

Η μεσοεπιθετική μας γραμμή σε εκείνο το παιχνίδι ήταν πολύ δυνατή. Ο Γκαλέτι δεξιά, ο Τζόλε αριστερά, ο Λούα Λούα μπροστά, μετά μπήκε ο Ντάρκο, εγώ με Πατσατζόγλου και Λεντέσμα, στον άξονα. Παίζαμε τρεις στην ευθεία, αλλά όποιον τον έβγαζε η φάση ακολουθούσε μέχρι την επίθεση.

Αναλύσαμε καλά τον αντίπαλο. Έπαιζε μπροστά ο Αλμέιδα που πέρασε πρόπερσι και από την ΑΕΚ, ξέραμε πόσο επικίνδυνος ήταν ο Βραζιλιάνος μπαλαντέρ, ο Ντιέγκο, αλλά και ο Ρόζενμπεργκ. Μεσοεπιθετικός με ποιότητα που έβγαινε καλά μπροστά.

"ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΛΟΥΝ 10 ΓΚΟΛ"

Φτάνουμε στο γήπεδο, βλέπουμε το χορτάρι, τρομερή ατμόσφαιρα, ό,τι πρέπει για ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί της ένθερμοι, αλλά χωρίς φανατισμούς και ακρότητες. Κύριοι, βλέπουν τα ματς και φεύγουν. Οι δικοί μας οπαδοί στο ένα κόρνερ έχουν δώσει ρεσιτάλ. Δεν ησυχάζουν ούτε στιγμή. Φοβερή συμπαράσταση, νιώθαμε να παίζουν μαζί μας. Μπήκαμε να παίξουμε το παιχνίδι μας, να είμαστε σφιχτά πίσω, αλλά κι έξυπνα στην επίθεση.

Ακόμη και τώρα γερμανικές ομάδες όπως η Μπάγερν και η Ντόρτμουντ, δεν παίζουν με σκοπιμότητα, φεύγουν βουρ μπροστά όλοι. Το ίδιο έκανε τότε η Βέρντερ. Από ένα σημείο και μετά κι ενώ είχαμε δεχθεί γκολ στο πρώτο ημίχρονο από τον Αλμέιδα (32’) αρχίσαμε να βγαίνουμε στην κόντρα. Εκείνοι δεν σταματούν. Αν σε βρουν σε κακή μέρα και μπορούν να σου βάλουν 10 γκολ θα στα βάλουν.

Είναι έτσι η νοοτροπία τους. Εμείς, όμως, κάτι έπρεπε να κάνουμε. Όταν χάνεις, το ανακατεύεις το ματς, λες ή θα φάω κι άλλο ή θα το γυρίσω. Οι Ιταλοί σε αντίθεση με τους Γερμανούς, αν ψάχνουν βαθμό το κάνουν… Σιβηρία. Θυμάμαι ένα ματς με τη Ρόμα που ήρθαν για να πάρουν το “Χ” κι έριχναν συνέχεια το ρυθμό. Σκοπιμότητα 100%. Δεν έπαιξαν μπάλα. Αντίθετα οι Γερμανοί είχαν συνεχώς πατημένο το γκάζι κι έτσι την πάτησαν. Χάνουν κάποιες ευκαιρίες, έβαλαν και το γκολ κάποια στιγμή, ήταν σε τρομερή μέρα και ο Νικοπολίδης, έκανε ορισμένες εντυπωσιακές επεμβάσεις.

Εμείς τότε εκτός έδρας δεν μπαίναμε με τη νοοτροπία που έχει τώρα η ομάδα, να παίξουμε στα ίσια και να κερδίσουμε. Καθόμασταν πίσω και δεν παίζαμε όσο καλά μπορούσαμε, διστάζαμε να πάρουμε πρωτοβουλίες. Πρώτη φορά το έζησα με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ που ήταν πρωτάρα στη διοργάνωση. Ένα ματς που θα μπορούσαμε να το πάρουμε, πήγαινε… σβηστό στο μηδέν, κάναμε ένα χαζό πέναλτι προς το τέλος και χάσαμε το ματς. Αυτό το βάρος υπήρχε...

"ΤΟΥΣ ΦΩΝΑΖΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ"

Μπήκαμε και στη Βρέμη χωρίς να είμαστε πολύ καλοί, δεν ήμασταν διεκδικητικοί, να βγούμε καλά στην επίθεση. Το κάναμε διστακτικά, ενώ εντός παίζαμε στα ίσια όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλος. Θυμάμαι πήρα τη μπάλα την κουβάλησα, την περίμενε ο Τζόλε, του την έδωσα και ακολούθησα τη φάση. Δεν θα έφτανα μπροστά αν ήταν 0-0. Θα έμενα πιο πίσω. Δεν θα έφτανα στην περιοχή. Τρελάθηκα, όμως, δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα: “Πάμε, μπορούμε να το γυρίσουμε”, φώναζα και για μένα και για τους συμπαίκτες μου. Το πίστευα.

Μου την δίνει ξανά ο Τζόλε έξω από την περιοχή, τη δίνω του Ντάρκο που μόλις είχε μπει στο ματς, σουτάρει, εγώ πατάω περιοχή, εκμεταλλεύομαι την ασταθή απόκρουση, σουτάρω με το αριστερό κι 1-1.

Απογειώθηκα από τη χαρά μου. Άρχισα να πηδάω στον αέρα σαν τρελός. Το αφιέρωσα στον κόσμο μας. Εκεί πήγα, μπροστά τους. Ήταν δώρο για τους φιλάθλους μας. Ο κόσμος την είχε ανάγκη αυτή τη νίκη. Χάρηκαν πιο πολύ κι από μας.

"ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ"

Μετά το 1-1, το ματς γίνεται ροντέο. Εκείνοι βουρ όλοι μπροστά, λυσσασμένοι να βάλουν κι άλλο γκολ, εμείς βρήκαμε χώρο, γύρισε η μπάλα σε μια κόντρα, στρώθηκε του Πάτσα και το κάρφωσε! Το γήπεδο στον αέρα από τους δικούς μας οπαδούς.

Μετά έγινε πιο εύκολο το ματς, επειδή άρχισαν κι εκείνοι να παίζουν ό,τι να ‘ναι. Λίγο πριν το τέλος ήρθε και το 3-1 από τον Ντάρκο έπειτα από σουτ του Ραούλ Μπράβο που από στόπερ βρέθηκε στην περιοχή και σούταρε για να χάσει πάλι τη μπάλα ο τερματοφύλακας και να τη σπρώξει μέσα ο Κοβάσεβιτς…

Τρομερή χαρά. Πιο πολύ για τα παιδιά που ήταν χρόνια στην ομάδα κι έφυγε από πάνω τους ένα βάρος. "Τώρα μπορούμε να κερδίσουμε κι εκτός", λέγαμε στα αποδυτήρια.

"ΠΟΙΑ ΛΑΤΣΙΟ;"

Η αρχή της αλλαγής της ιστορίας, φάνηκε και στα επόμενα, πήγαμε στη Ρώμη να παίξουμε με τη Λάτσιο, μας έπαιζε κόντρα ο διαιτητής, δεχθήκαμε γκολ από άουτ. Πάλι με τη Λάτσιο έκανα το ίδιο! Κουβάλησα τη μπάλα, την έδωσα του Γκαλέτι, αλλά είχαμε άλλη ψυχολογία. Ποιά Λάτσιο; Είχε αλλάξει άρδην η συμπεριφορά όλων.

Πολύ χαρούμενοι, ο κόσμος τρελαμένος. Πρώτη φορά τόση χαρά, συνήθως έφευγαν στενοχωρημένοι. Ωραία νίκη και σημαντική απ’ όλες τις απόψεις αυτή επί της Βέρντερ. Το ίδιο τους κάναμε και στο Καραϊσκάκη! Μπήκαν πολύ δυνατά, ήταν πολύ δύσκολο ματς, εμείς θέλαμε δύο αποτελέσματα για να προκριθούμε. Σε μπερδεύει αυτό. Λες να παίξω πιο σφιχτά ή να βγω για να σκοράρω; Είναι ό,τι χειρότερο.

Είχαμε όμως πάρα πολύ καλή συμπεριφορά, μόλις παίρναμε μπάλα, φεύγαμε μπροστά. Με 0-1 θα μας άφηναν έξω και το κυνήγησαν από το πρώτο λεπτό. Είχαν καλές στιγμές, κυρίως από στημένα, αλλά πάλι ο Νικοπολίδης ήταν σε καλή μέρα.

Ευτυχώς σκόραρα νωρίς, βρήκα τη μπάλα στρωμένη μπροστά μου εκτός περιοχής και το μπουμπούνισα, αλλά και πάλι οι Γερμανοί δεν το παράτησαν. Ήταν πολύ πιεστικοί, ωστόσο, το ελέγχαμε και μπορέσαμε να παίξουμε στην κόντρα. Μιλάμε για ματς στην κόψη του ξυραφιού. Μεγάλη ιστορία που κάναμε το 1-0, ήμασταν πιο άνετα μετά, ξέραμε ότι παίζουμε και στο Καραϊσκάκη. Όλα μετράνε. Ησυχάσαμε κάπως, λέμε θα τους ξανακερδίσουμε και τους ξανακερδίσαμε... 3-0.

Πάρα πολύ μεγάλη χαρά. Ήταν και ο τρόπος. Βάζω το πρώτο γκολ με σουτ εκτός περιοχής, κάνω σέντρα βάζει το 2-0 με κεφαλιά ο Ντάρκο, ξαναμπαίνω στη φάση έπειτα από ένα κόρνερ, 3-0. Με δύο γκολ και μία ασίστ, ίσως η κορυφαία μου εμφάνιση στη διοργάνωση. Μαγική βραδιά κι αυτή.

Όταν έγινε η κλήρωση, είχαμε τη Ρεάλ, έψαχναν όλοι το δεύτερο. Είχαμε τις λιγότερες πιθανότητες. Η Βέρντερ στα καλά της, η Λάτσιο πολύ σκληρή, το γουστάραμε, το χαρήκαμε. Μετά με την Τσέλσι ενώ το είχαμε παλέψει μια χαρά στο Φάληρο και μείναμε στο 0-0, εκεί δεν αντέξαμε, αλλά όλα καλά… Εκείνη τη χρονιά κάναμε αυτό που έπρεπε και με το παραπάνω....

My favourite game: Κάθε μέρα ένας συντάκτης γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα