Οι μηχανές σιγά-σιγά ζεσταίνονται. Στις 16 Μαρτίου η Formula 1 ξεκινά με το Australian Grand Prix και το SPORT 24 είναι έτοιμο για να σας μεταφέρει στη δράση της κορυφαίας διοργάνωσης στον μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Πρώτα όμως να μιλήσουμε για τις αγάπες μας. Και συγκεκριμένα για τον αγαπημένο μας πιλότο! Εμείς απαντήσαμε και περιμένουμε και τις δικές σας επιλογές. Πάμε λοιπόν! 3, 2, 1...

Τον David Coulthard ο Χάρης Σταύρου

Η αγάπη μου για τη Formula 1 κρατάει εδώ και μια 20ετία. Ηταν ένα από τα πρώτα σπορ που λάτρεψα (κι ας λέει το αντιδραστικό στοιχείο που ονομάζεται Στέφανος Τριαντάφυλλος πως "δεν πρόκειται για άθλημα, αλλά για κάτι πολύ ενοχλητικό") και η McLaren η ομάδα με την οποία "δέθηκα". Δεν ήμουν bandwagoner, δεν ακολούθησα ποτέ έναν οδηγό. Απλώς υποστήριζα τα "Ασημένια Βέλη". Οταν, μάλιστα, το 2001 βρέθηκα στη Σκωτία, έζησα μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Παιδί 15 ετών τότε, επισκέφθηκα το Twynholm, το χωριό του David Coulthard, o οποίος είχε κερδίσει μια μέρα νωρίτερα το Αυστριακό Grand Prix στην A1 Ring!

Δεν είχε περάσει 24ωρο κι όμως ο οδηγός της McLaren είχε προλάβει να ταξιδέψει στην πατρίδα του. Βρήκα το μουσείο του κλειστό, αλλά από το παράθυρο διέκρινα ένα πολύ λαμπερό φως. Τι ήταν αυτό; Το συνεργείο του BBC που τον ανέκρινε! Περίμενα υπομονετικά να τελειώσει και τελικά κατάφερα να τον συναντήσω για να βγάλω τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Μπήκα στα μονοθέσιά του και την επόμενη μέρα είδα τη φάτσα μου δίπλα στη δική του, σε εφημερίδα της χώρας. Είπαμε, υποστήριζα -και συνεχίζω να υποστηρίζω- τη McLaren, όμως ο "τρελός" Σκωτσέζος που δεν φοβήθηκε ποτέ και "έκρυβε" τις αδυναμίες του με το περίσσιο θράσος που τον διέκρινε, ήταν ο τύπος για τον οποίο γούσταρα να πανηγυρίζω.

Τον Ζιλ Βιλνέβ η Γιώτα Κουνάλη

"Γνώρισα" τον Ζιλ Βιλνέβ μέσα από ένα βιβλίο (σ.σ. του Gerald Donaldson), συνέχισα με μια βιντεοκασέτα. Χάρη στο Dailymotion και στο YouTube όλοι σήμερα μπορούν να απολαύσουν τις "θρυλικές" στιγμές του: Τη "μονομαχία" με τον Ρενέ Αρνού για την 2η θέση στη Ντιζόν, τον ολόκληρο γύρο που πραγματοποίησε με δύο ελαστικά στο Ζάντβορτ, το κατόρθωμα του να τερματίσει πρώτος στη Χαράμα με την "αργή" Ferrari του, κρατώντας πίσω τα ταχύτερα μονοθέσια.

Ο άνθρωπος όμως ήταν συναρπαστικότερος από τον οδηγό. Πρώτα έκανε οικογένεια και δίχως πόρους αποφάσισε να γίνει οδηγός αγώνων. Τα κατάφερε με το παραπάνω, ήταν δε ο μοναδικός που ο Έντσο Φεράρι συνέκρινε με τον απόλυτο οδηγό της Scuderia, τον Τάζιο Νουβολάρι. Συνέχισε να ζει… γρήγορα όχι επικίνδυνα , οδηγώντας σκάφη, αυτοκίνητα, ελικόπτερα με το μοναδικό τρόπο που ήξερε.

Πάνω από όλα ήταν τίμιος άνδρας σε ένα άτιμο σπορ. Έκανε πίσω από μια συμφωνία με τη McLaren γιατί είχε δώσει τον λόγο του στον Έντσο. Εξαπατήθηκε από τον τιμέιτ του (Ντιντιέ Πιρονί), την ίδια του την ομάδα και έφυγε από τη ζωή με ραγισμένη καρδιά. Μόλις έξι νίκες σε τέσσερις "ολόκληρες" σεζόν. Δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του ο γιος του ο Ζακ αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής και έκανε αυτό που ονειρευόταν ο Ζιλ, μια δική του ομάδα.

To έπος που λέγεται "Κίμι Ραϊκόνεν" για τη Νίκη Μπάκουλη

Δεν είναι άνθρωπος. Είναι χιονάνθρωπος. Για την ακρίβεια Iceman, παρατσούκλι που απέκτησε, για το ατσαλάκωτο της μούρης του, ό,τι και αν συμβαίνει στα εντός και στα εκτός του, αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα media (θα επανέλθω σε αυτό). Είναι ο ίδιος με τον τρόπο που συμπεριφέρεται στους συναδέλφους του. Θες παράδειγμα; Έχει ξεκαθαρίσει "δεν με νοιάζει τι πιστεύει ο κόσμος για εμένα. Δεν είμαι ο Μίκαελ Σουμάχερ". Όταν τον ενημέρωσαν πως "ο Λούις Χάμιλτον είπε μετά την πρώτη του νίκη πως ένιωσε καλύτερα, από ότι όταν κάνει σεξ", σχολίασε "ίσως να μην έχει κάνει ποτέ σεξ". Έγινε κατανοητός;

Είναι ταλαντούχος, είναι και... τιτλούχος (πήρε πρωτάθλημα το 2007, όταν μάλιστα μπήκε στο τελευταίο γκραν πρι ως τρίτος), αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν, μπροστά στο ποιος πραγματικά είναι ο -κάθε άλλο παρά political correct- Φιλανδός. Από πού να αρχίσω; Από το ότι διέλυσε το πρώτο kart του αδελφού του, όταν ήταν παιδιά; Να συνεχίσω με το ότι αποκοιμήθηκε 20 λεπτά πριν ξεκινήσει το πρώτο του γκραν πρι; Ο άνθρωπος είναι έπος και το oneman.gr τα είχε εξηγήσει ωραία. Θες το κάτι παραπάνω; Διάβασε λοιπόν, πως όταν είχε παρατήσει τη Formula 1 για το NASCAR, είχε διατυπώσει την εξής απορία: "Πώς γίνεται να είναι τόσο ζεστό αυτό το αυτοκίνητο;.Ο κώλος μου καίγεται ακόμα".

Όταν το έριξε στο ράλι, τον ρώτησαν ποιες είναι οι ομοιότητες με τη Formula 1;". Απάντησε "είναι σαν να συγκρίνεις τον κύκλο με το τετράγωνο"".

Τον ρώτησαν "τι κάνεις το βράδυ πριν τους αγώνες;". Απάντησε "κοιμάμαι".

Τον ρώτησαν "τι σου αρέσει πιο πολύ στη δουλειά σου;". Απάντησε "να οδηγώ".

Τον ρώτησαν "πόσο σημαντικό είναι το κράνος για εσένα;". Απάντησε: "Προστατεύει το κεφάλι μου". Τον ρώτησαν "έχεις κάποια ιδιαίτερη ιεροτελεστία;". Απάντησε "ναι, το καθαρίζω για να βλέπω καλύτερα"!

Τον ρώτησαν "ποια είναι η πιο ενθουσιώδης στιγμή του αγώνα;". Απάντησε "όταν ξεκινά". Ακολούθησε το "ποια είναι η πιο βαρετή;". Απάντησε "τώρα".

Τον ρώτησαν "είναι μόνιμο το καινούργιο σου tattoo;". Απάντησε "δεν ξέρω"!

Τον ρώτησαν "what are you made of;". Απάντησε: "Από κόκαλα, δέρμα και αίμα, όπως όλοι"!

Έπαθε "σοκ" με την ιστορία του Λάουντα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν μισώ τη φόρμουλα. Κάτι χειρότερο. Μου είναι τρομακτικά αδιάφορη. Ίσως - λέω ίσως - να ήταν ενδιαφέρουσα αν δεν είχαν 150 γύρους, αλλαγές για ελαστικά, βενζίνες κτλ και απλά έμπαιναν, έτρεχαν με ένα γεμάτο ντεπόζιτο και όποιος αντέξει. Να έχει λίγο αγωνία, δηλαδή, να βλέπεις το ένα μονοθέσιο δίπλα στο άλλο και να νιώθεις λίγο συγκίνηση από το να μετράς και να συγκρίνεις χρόνους δηλαδή. Μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής και την πρόταση στη FIA (για να μαθαίνουν πως γίνονται οι δουλειές), έχω να κάνω μια μεγάλη εξομολόγηση.

Βλέποντας το "Rush" (πριν μια βδομάδα) έπαθε μεγάλο σοκ με την ιστορία του Νίκι Λάουντα. Τόσο που δεν πίστευα ότι μπορεί να είναι πραγματική. Χρειάστηκε να ψάξω την ιστορία του στο ίντερνετ, να δω τις πραγματικές φωτογραφίες και να επιβεβαιώσω ότι ο Λάουντα είναι μύθος. Είδωλο. Η αυταπάρνηση, το πείσμα και η επιμονή σε ολόκληρο το μεγαλείο της. Με λίγα λόγια το πως οφείλει ένας άνθρωπος να εκμεταλλευτεί, αναπτύξει και εξαργυρώσει το ταλέντο του. Στη σκηνή με τη συνέντευξη Τύπου, αλλά και αυτή που προσπαθεί να βάλει το κράνος του στο νοσοκομείο (εντάξει αυτή μπορεί να μην έγινε ακριβώς έτσι) κάνει την τρίχα να μαρσάρει. Αν θεωρούσα τη φόρμουλα αθλητισμό, μέχρι που θα έλεγα ότι έγινε μέσα σε μια στιγμή ο αγαπημένος μου αθλητής.

Μίκαελ; Τι εννοείς τι Μίκαελ; Σουμάχερ φυσικά, για τον Γρηγόρη Μπάτη

Κυριακή στο σπίτι, λίγο μετά το φαγητό, να προσπαθώ να αποβάλλω την ιδέα πως αύριο είναι Δευτέρα και πρέπει να επιστρέψω σε πρωινά ξυπνήματα, σχολεία και διαβάσματα (λέμε τώρα). Κάπου εκεί, στην αποκρουστική ησυχία του κυριακάτικου μεσημεριού, ο πατέρας μου άραζε στον καναπέ, άνοιγε τον τηλεοπτικό δεκτη και ένας εκνευριστικός ήχος μ' έβαζε σε δίλημμα: Τελικά τι είναι χειρότερο; Η ησυχία ή ο ήχος των μονοθεσίων της F1; Πραγματικά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αυτό που ξέρω είναι πως έτσι ήρθε η πρώτη επαφή μου την Formula 1.

Όπου F1 μην βάζετε τη λέξη "άθλημα" (όπως ορθώς σημειώνει ο Τριαντάφυλλος), βάλτε όμως το όνομα Μίκαελ Σουμάχερ. Αυτός ο Γερμανός (και όχι ο πατέρας μου) ήταν ο λόγος που καθόμουν τις Κυριακές και χάζευα τα κατορθώματά του. Δεν θα γράψω για τους τίτλους του, τα ρεκόρ του και τα τρομερά στατιστικά του, αλλά για την απόλυτη κυριαρχία του. Οι μισοί τον αγαπούσαν και οι άλλοι μισού τον αντιπαθούσαν. Όταν βέβαια είσαι πρώτος, πρέπει να μάθεις να ζεις με τέτοια προβλήματα (και εχθρούς). Τώρα δυστυχώς προέκυψαν πραγματικά προβλήματα, τα οποία όλος ο κόσμος εύχεται να τα ξεπεράσει. Όχι γιατί είναι ο Σουμάχερ, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος.

Το πείσμα του Νίκι Λάουντα για τον Στέλιο Μπαμιατζή

Ξέρω πως ειθισται στα σπορ να λατρεύουμε τον πιο διάσημο τον πιο ικανό αθλητή, ειδικά όταν είναι κοντά στην εποχή μας. έτσι στο ποδόσφαιρο ας πούμε ελάχιστοι ξερουν το Βαβά ή τον Λουίτζι Ρίβα αλλά ξέρουν το Μαραντόνα το Ζιντάν και τον Ρονάλντο.

Στις μοτοσικλέτες ξερουμε τον Ρόσι τον Στόνερ και τον Λορένθο αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον Ντούχαν ή τον Ρέινι και πολλους άλλους.

Στη φόρμουλα λοιπόν, την οποία τονίζω, δεν γνωρίζω καλά, ένα όνομα μου χει καρφωθεί. Αυτό του Νίκι Λάουντα!

Μπροστά στο Σουμάχερ δεν έχει τους ανάλογους τίτλους, τρεις έχει όλους κι όλους. Αλλά είναι απίστευτο δείγμα πείσματος! Κόντρα στους γονείς του που δεν ήθελαν να γίνει οδηγός, πήρε δάνειο, κοινώς πλήρωσε για να μπει σε ομάδα! Ξαναπλήρωσε για να αλλάξει ομάδα αφού δεν ήταν ικανοποιημένος για να ενταχθεί στη Φεράρι το 1974. Θα συνέχιζε τους τίτλους του; Ίσως! Ουδείς γνωρίζει. Στη Γερμανία στη "καταραμένη" πιστα του Νίρμπουργκρινγκ πέφτει θύμα σοβαρού τροχαίου. Εγκλωβίστηκε στο κοκπίτ ενώ το μονοθέσιο καιγόταν.

Τζανκάρλο Φιζικέλα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

"Όνειρό μου είναι να οδηγήσω για την Ferrari κάποια μέρα," είχε πει ο Φιζικέλα τον Γενάρη του 2003, όταν είχε μόλις ανακοινωθεί η νίκη του στην ψηφοφορία για τον Οδηγό των Οδηγών, όπου όλοι οι πιλότοι της Φόρμουλα 1 ψήφιζαν τον καλύτερο μεταξύ τους. Ο Φιζικέλα προερχόταν από μια χρονιά με την αδύναμη Jordan (τη λάτρευα τη Jordan, φταίγαν τα χρώματα, φταίγαν οι οδηγοί, έφταιγε ο Έντι;) στην οποία όμως είχε κάνει φανταστικές επιδόσεις για όσους έβλεπαν Φόρμουλα 1 και πέραν των αποτελεσμάτων. Όπως οι οδηγοί, ας πούμε. Περιορισμένος σε ένα ανήμπορο αυτοκίνητο (φράση που σημάδεψε μια ολόκληρη καριέρα) ο Φιζικέλα οδήγησε την επόμενη χρονιά στην πρώτη του νίκη, σε εκείνο το χαοτικό, αξέχαστο βραζιλιάνικο γκραν πρι. Αιωνίως άτυχος, ούτε καν την απονομή για την πρώτη του νίκη δε μπόρεσε να απολαύσει- το τρόπαιο του απονεμήθηκε μια βδομάδα μετά μέχρι να λυθεί το ποιος τελικά είχε κερδίσει, εκείνος ή ο Ράικονεν. Πήρε μεταγραφή στη Renault με το που ξανάγινε καλή (κι ενώ είχε τραβήξει κουπί στα χειρότερα χρόνια της προηγουμένως), κέρδισε το πρώτο γκραν πρι της χρονιάς, όλοι όσοι τον λατρεύαμε για την οδήγησή του και το ιταλικότατο όνομά του (στα '90s έμαθα να υποστηρίζω Ιταλούς στα πάντα) ελπίζαμε πως τώρα, τώρα επιτέλους...;

Αλλά όχι, γιατί ο Αλόνσο πήρε τη στήριξη της ομάδας (και τα πρωταθλήματα, οπότε δεν έχεις να τους ψέξεις στην πραγματικότητα) και ο Φίζικο βρέθηκε ξανά στα χαμηλά. Ωστόσο δεν έχω πανηγυρίσει ποτέ για 2η θέση οδηγού όπως σε εκείνο το πληκτικό γκραν πρι, το 2009 στο Σπα, όταν έδωσε στη Force India τους πρώτους της βαθμούς. Pole position και βάθρο, πίσω μόνο από τη Ferrari του -μαντέψτε- Κίμι Ράικονεν, τη Ferrari που ύστερα από το δυστύχημα του Μάσα βρέθηκε σε αναζήτηση οδηγού, και πήρε τον -έξαφνα ξανά εντυπωσιακό- Φιζικέλα δίχως πολλά-πολλά. Για 6 γκραν πρι, τα τελευταία της καριέρας του, ο Φιζικέλα, ο Οδηγός των Οδηγών, οδήγησε μια Ferrari. Δεν πέτυχε τίποτα αξιοσημείωτο με αυτήν, εξάλλου η ιστορία της τραγικά underachieving καριέρας του έμοιαζε γραμμένη πια εδώ και χρόνια. Αν δεν οδηγούσε για τη χειρότερη Benetton; Αν δεν τον είχε προδώσει το αμάξι του για τρία σερί γκραν πρι μετά τη νίκη του στην Αυστραλία; Αν η Ferrari του έδινε την ευκαιρία νωρίτερα; Ο Φιζικέλα θα ήταν για πάντα Εκείνος Ο Οδηγός που πάντα πίστευες πως απείχε μια καλή ζαριά από το να πετύχει σπουδαία πράγματα. Δεν τα πέτυχε ποτέ. Τουλάχιστον, έκλεισε την καριέρα του οδηγώντας μια Ferrari.

Η κατάσταση του ήταν τραγική. Ωστόσο ξύπνησε από το κώμα και ενάντια σε κάθε πρόβλεψη αλλά και οδηγία των γιατρών, επιχείρησε να επιστρέψει στις πίστες έπειτα από μόλις έξι εβδομάδες.

Μόνο Σένα για τον Θανάση Βορίση

Όταν η πρώτη γνωριμία με την F1 είναι στα τέλη της δεκαετίας του '80, νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή, Αϊρτον Σένα. Μια μινιατούρα της McLaren που έπεσε στα χέρια μου εκείνη την εποχή ήταν αρκετή για να... γίνει η ζημιά.

Από περιέργεια λοιπόν έκατσα ένα μεσημέρι να δω τι ακριβώς είναι αυτή η F1. Όταν δεν γνωρίζεις πολλά για ένα άθλημα οποιαδήποτε λεπτομέρεια μπορεί να σε επηρεάσει. Εκείνο το μεσημέρι οι ''λεπτομέρειες'' ήταν τρεις: Γκραν Πρι στο Μονακό, βροχή και Αϊρτον Σένα.

Η οδήγηση του ήταν εντυπωσιακή, σου έδινε την εντύπωση ότι είναι τόσο απλό και εύκολο ενώ έτρεχε με ένα μονοθέσιο σε τρελές ταχύτητες. Όσο περνούσαν οι αγώνες καταλάβαινα όλο και περισσότερο γιατί τον ξεχώρισα, ασυμβίβαστος, πεισματάρης και με τρομερή αυτοπεποίθηση για τις ικανότητες του. Αποκορύφωμα το Γκραν Πρι του Ντόνινγκτον το 1993, όταν υπό βροχή προσπέρασε πέντε οδηγούς για να φθάσει στη νίκη, ενώ κατά την διάρκεια του αγώνα... έκοψε δρόμο μέσα από τα pit stop.

Είναι τρελός και παλαβός ο Χουάν Πάμπλο Μοντόγια για τον Ηλία Ευταξίας

Σε ένα ευγενές άθλημα όπως η Formula 1 έχεις πολλές και περίεργες συμπάθειες. Μία από αυτές είναι ο Χουάν Πάμπλο Μοντόγια, τον οποίο "γνώρισα" σε αγώνα F3000. Ακόμα δεν ξέρω γιατί εκείνο το μεσημέρι είδα το συγκεκριμένο GP για πρώτη φορά στη ζωή μου, αλλά το μαύρο μονοθέσιο (έτσι φαινόταν στο live streaming κακής ποιότητας) που έκανε άνω κάτω την πίστα μου τράβηξε την προσοχή και με ανάγκασε να δω ακόμα έναν αγώνα F3000. Να παρακολουθήσεις 2η μονομαχία στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι ένας προσωπικός άθλος αλλά τουλάχιστον επιβεβαίωσα την πρώτη εκτίμηση. Ο τύπος ήταν τρελός! Δεν ακολουθούσε γραμμές, δεν είχε σημειωμένα τα σημεία προσπεράσματος, δεν τον ενδιέφεραν οι βαθμοί. Το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν να περάσει το μπροστινό μονοθέσιο. Ίσως γι αυτό στον Χουάν Πάμπλο Μοντόγια δεν ταιριάζει η πρωτιά. Τι να κάνει αν δεν έχει κάποιον να προσπεράσει;

Αγώνας χωρίς ουσία για τον τρελό, ο οποίος μεταπήδησε στην Formula 1 λίγα χρόνια αργότερα και συνέχισε να κάνει τα ίδια. Όπως και σε όλα τα μηχανοκίνητα πρωταθλήματα που δοκίμασε. Καμία επαφή με τα "πρέπει" ενός αγώνα και τους βαθμούς. Ο Κολομβιανός προσπαθούσε να χωρέσει τη Williams σε στροφές που μόνο με παπί μπορούσες να προσπεράσεις. Αρκετές φορές άφηνε πίσω του συντρίμμια (στην κυριολεξία) αλλά δεν μου καιγόταν καρφί. Ακόμα και αν απέναντί του ήταν ο Σουμάχερ. Ο Μοντόγια έτρεχε για το θέαμα, την προσπέραση και την αδρεναλίνη χωρίς καμία σκοπιμότητα. Η τρέλα δεν πάει μόνο στα βουνά, για μία εποχή κατέβηκε στην Formula 1 και της έδωσε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Τώρα το πρωτάθλημα τον χρειάζεται περισσότερο έναν τέτοιο τύπο. Να ξεσηκώσει τις εξέδρες, να σπάσει τα νεύρα του βαθμοθήρα Λούις Χάμιλτον που οδηγεί by the book, να στριμωχτεί σε μία στροφή που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ το προσπέρασμα. Να τα κάνει όλα λίγο... Κολομβία.