Ο αγαπημένος μου Βραζιλιάνος

Πολλοί κορυφαίοι Βραζιλιάνοι έχουν γενέθλια αυτήν την εβδομάδα, ανάμεσά τους και οι Ρομάριο, Ζιοβάνι, Ζουνίνιο. Έτσι, το Sport24.gr βρήκε την ευκαιρία να ασχοληθεί μαζί τους στην ερώτηση της εβδομάδας.

Επομένως, οι συντάκτες κλήθηκαν να ψηφίσουν το δικό τους αγαπημένο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών...

Φαινόμενο είσαι ΕΣΥ! Ρονάλντο για τον Ηλία Ευταξία

Τους παλιούς (Σόκρατες, Γκαρίντσα, Τοστάο, Πελέ) δεν τους έχω δει, αλλά δεν αισθάνομαι κανένα κενό. Όχι γιατί δεν τους εκτιμώ, αλλά γιατί πρόλαβα και είδα τον Ρονάλντο σε όλη την καριέρα του. Το "Φαινόμενο", είναι άλλωστε ο καλύτερος Βραζιλιάνος του 21ου αιώνα και με διαφορά ο καλύτερος επιθετικός που έχω απολαύσει. Την εποχή που το ίντερνετ, το Youtube και οι συνδρομητικές τηλεοράσεις ήταν κάτι μακρινό ο Ρονάλντο ακουγόταν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης παίζοντας στο αντιεμπορικό Ολλανδικό πρωτάθλημα και την PSV, πριν μεταπηδήσει στην Μπαρτσελόνα για να ματώσει τα αντίπαλα δίχτυα. Το τεράστιο ταλέντο του, σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς που έκαναν τη μπάλα να δακρύζει και την ακόμα ανεξιχνίαστη ιστορία στο Μουντιάλ του 1998, έδωσαν μία ξεχωριστή πινελιά στην μαγική ποδοσφαιρική του ιστορία. Ρονάλντο ήταν και είναι ένας. Φαινόμενο ήταν και θα είναι μόνο αυτός αλλά δυστυχώς ποτέ δεν τον είδαμε να κάνει όσα σίγουρα θα μπορούσε. Ανάθεμα το γόνατο και τις στιγμές που κόλλησε στο χώμα. Είναι ίσως ο τελευταίος των Βραζιλιάνων που αναρριχήθηκε σε τόσο υψηλό επίπεδο και ο μοναδικός που θα ήθελα να ΜΗΝ κατάγεται από τη χώρα του καφέ.

Υ.Γ. Πιστός στην υπόσχεσή μου, πως ο Μαραντόνα είναι η απάντηση σε κάθε Ερώτηση Εβδομάδας, απλά να θυμίσω πως ο καλύτερος που έχει φορέσει τη φανέλα της Σελεσάο είναι ο Ντιεγκίτο. Σε εκείνη την διαφήμιση που ο Θεός του ποδοσφαίρου ξύπνησε φορώντας την αγαπημένη του φανέλα της Αργεντινής αλλά στον ύπνο του ζούσε τον εφιάλτη πως ήταν παίκτης της Βραζιλίας. Μεταξύ σοβαρού και αστείου: "Ούτε στα πιο τρελά σας όνειρα".

Ρονάλντο (και Φαινόμενο) είναι μόνο ΑΥΤΟΣ για τον Θοδωρή Κουνάδη

Έκανε τη διαφορά στην Ευρώπη μόλις στα 18 του, άντεξε την βαριά φανέλα της Μπαρτσελόνα στα 20 του, μάγεψε τον κόσμο αποκτώντας θεϊκές διαστάσεις το 1998 και την ίδια χρονιά έγινε πάλι ένας κοινός θνητός που δεν άντεξε στην πίεση ενός τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου στα 22 του. Για να μας κάνει να κλάψουμε στα 24 του όταν το γόνατο του διαλύθηκε στο Ολίμπικο και να μας αφήσει στη συνέχεια με το στόμα ανοιχτό όταν έβγαλε πάλι τον μανδύα του κοινού θνητού και πέρασε στην σφαίρα του μύθου κατακτώντας... μόνος του το Παγκόσμιο Κύπελλο στα 26 του.

Ακολούθησαν οι "γκαλάκτικος" της Ρεάλ, για να "μιλήσει" και πάλι το "καταραμένο" αριστερό του γόνατο στα 32 του με τη φανέλα της Μίλαν, δίνοντάς του τη χαριστική βολή. Μέχρι τότε όμως, μόνο ένα "Φαινόμενο" θα μπορούσε να απαντά κάθε φορά που όλοι οι κοινοί θνητοί θα λύγιζαν και θα τα παρατούσαν. Είναι ο κορυφαίος Βραζιλιάνος που έχω δει εν δράσει, είναι ο αγαπημένος με τις ονειρικές ποδοσφαιρικές παραστάσεις που μου έχει προσφέρει αλλά και για τις δραματικές στιγμές που έχω δει να βιώνει...

"Φαινόμενο είσαι ΕΣΥ" που θα έλεγε και ο Καρράς, για τον Νίκο Συριώδη

Πελέ - Ζήτω ο "Βασιλιάς" για τον Βασίλη Τεμπέλη

Πελέ γιατί ήταν αυτός που διατράνωσε το όνομα του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή. Δεν τον είδα παρά μόνο στην ταινία - ντοκιμαντέρ "Pele Eterno", την οποία έχω δει πάνω από δέκα φορές και την προτείνω κάθε φορά που τίθεται σύγκριση (κακώς) του Βασιλιά με τον Μαραντόνα, αλλά δεν χρειάζεται να δεις κάτι για να το πιστέψεις.

Οι Βραζιλιάνοι λένε ότι ο Γκαρίνσα και ο Ελένο ντε Φρέιτας ήταν καλύτεροι. Είδα τον Ρονάλντο, τον Ριβάλντο, τον Κακά και τον Ροναλντίνιο αλλά για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να καταρρίψεις ένα μύθο. Αυτό το μύθο, καλώς ή κακώς, τον "έχτισε" ο Πελέ.

Οπότε δίνω ψήφο ανοχής σε όλους του υπόλοιπους, αλλά εμπιστοσύνης μόνο στον "Παντοτινό Βασιλιά", αυτόν που άνοιξε το δρόμο, αυτόν που ανέδειξε το προϊόν του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή.

Όλα αυτά σε μία χώρα, που έχει βγάλει, βγάζει και θα βγάζει πάντα την αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Επειδή η μπάλα είναι στο DNA της. Επειδή το ποδόσφαιρο υπάρχει χάρη σ' αυτήν και όχι αυτή χάρη στο ποδόσφαιρο. Related content

Ο άνθρωπος-γκολ με το χτύπημα αλά μπιλιάρδο για τον Κώστα Πετρωτό

Δεν μπορώ να πάω κόντρα στα επιχειρήματα που διαμορφώνουν... ρεύμα Ρονάλντο ως απάντηση στο ερώτημα που έχει τεθεί, αλλά θα μου επιτρέψετε να επιλέξω έναν... άλλο δρόμο και να μνημονεύσω τον σπουδαιότερο-κατά τη γνώμη μου-σκόρερ (όχι γιατί πέτυχε πάνω από 1000 γκολ στην καριέρα του) που έχει αναδείξει η υφήλιος, τουλάχιστον, από τη δεκαετία του '80 και έπειτα που φθάνουν οι δικές μου μνήμες από ποδόσφαιρο. Ο Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία ή απλώς Ρομάριο με το απαράμιλλα... ράθυμο (μέχρι τη στιγμή που ακουμπούσε τη μπάλα και γινόταν πύραυλος) στυλ του κατάφερνε να σκορπά πανικό στους αντίπαλους αμυντικούς (ρωτήστε και τον βετεράνο μπακ της ΑΕΚ, Χρήστο Βασιλόπουλο τι είχε τραβήξει σε ματς με την Αϊντχόβεν) και να σκοράρει με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο.Το εκπληκτικό "μάζεμα" της μπάλας και τα "χτυπήματα" με το πόδι του να μετατρέπεται σε στέκα μπιλιάρδου έγραψαν ιστορία, όπως άλλωστε και τα επιτεύγματά του με την φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας και της Μπαρτσελόνα. Αυτό, άλλωστε, που πέτυχε το 1994 στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, οδηγώντας την επί 24 χρόνια χωρίς παγκόσμιο τίτλο, Βραζιλία στην κορυφή είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να πετύχει ένας παίκτης, καθώς η πίεση των συμπατριωτών του ήταν τεράστια. Ο Ρομάριο, όμως, δεν είχε τέτοια άγχη κι αυτό το ξέρουν και οι Φίγκο-Στόιτσκοφ που τον έψαχναν σχεδόν σε κάθε ενέργειά τους στην σπουδαία Μπαρτσελόνα του Κρόιφ τη δεκαετία του '90.

Κλείνοντας, σας ζητώ να παρακολουθήσετε το γκολ Νο 3 από το παρακάτω video. Για μένα είναι το απόλυτο παράδειγμα του ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ του σκόρερ-Ρομάριο. Παγώστε την εικόνα μόλις υποδέχεται τη μπάλα και σκεφτείτε τι θα προσπαθούσατε να κάνετε στη θέση του. Μετά δείτε πόσο απλό και συνάμα δύσκολο είναι αυτό που επιλέγει ο βραχύσωμος (μόλις 1.67μ.) φορ. Βαθιά υπόκλιση!

Μόνο αγάπη για τον Ρονάλντο για τον Γιάννη Σερέτη

Ηταν ο δικός μας «Μέσι» και Κριστιάνο. Τον Μαραντόνα τον έζησε η δική μας γενιά όταν ακόμη δεν καταλαβαίναμε τι είναι «ποδόσφαιρο»». Βλέπαμε «μπάλα» και μαγευόμασταν ακόμη και με την προθέρμανσή του, όταν εστίαζαν οι κάμερες στα κόλπα του. Όταν εμφανίστηκε ο Ρονάλντο, καταλαβαίναμε πια… Δύναμη, ταχύτητα, τεχνική, αριστερό, δεξί, κεφαλιά, τελική προσπάθεια. Στη γενιά του Ραούλ, του Φαν Νιστελρόι, του Ινζάγκι, του Ανρί. Αν δεν τον πρόδιδαν τα γόνατά του, δεν ξέρουμε τι άλλο θα έκανε. Οι τραυματισμοί του, το χαμόγελό του, το ταλέντο και η αύρα του τον καθιστούσαν ακόμη πιο συμπαθή στο ευρύ κοινό. Πέρασε τα καλύτερα χρόνια του στην Ιντερ και τη Ρεάλ. Πήρε δύο Παγκόσμια Κύπελλα. Ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ - και τι έγινε; Θα τον θυμόμαστε και θα τον αγαπάμε πάντα ποδοσφαιρικάόχι μόνο για τα δοντάκια, τα γκολ, τους πανηγυρισμούς του. Αλλά και για το απίστευτο «ξύλο» που έτρωγε στον αγωνιστικό χώρο από τους αμυντικούς, προσωπικά και ως ένα από τα πρώτα σύμβολα της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου σε παγκόσμιο επίπεδο, μαζί με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ.

• Αν μου ζητούσαν δεύτερη επιλογή, θα ήταν ο απίστευτος Ρομπέρτο Κάρλος.

Αγαπάει Σοάρες και Κλέιτον ο Αντώνης Καρπετόπουλος

Είναι εύκολο να πω ο Ρονάλντο – μοιάζει επιβεβλημένο. Τον έχω δει live να κάνει στην Ιταλία τη δεκαετία του 90 απίστευτα πράγματα και ήμουν στο Ολίμπικο τη βραδιά του πρώτου μεγάλου του τραυματισμού – κανείς δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η ζημιά που έπαθε. Κάποτε πήγα στο Παρίσι να δω ένα τελικό UEFA Ιντερ – Λάτσιο και τον είδα να κάνει πλάκα σε όλους, συμπαίκτες κι αντιπάλους. Κάτι χρόνια μετά είχα πάει στο Καμπ Νου να δω το Ροναλντίνιο και τους άλλους να συντρίβουν την Ρεάλ και τον είδα παχιό παχιό να διαλύει την άμυνα τηςΜπαρτσελόνα. Πήγε στην κόλαση, γύρισε, ξαναπήγε, ξαναγύρισε: κανείς άλλος δεν έκανε ανάλογα πράγματα.

Αλλά το Ρονάλντο τον θαυμάζω, όπως και τον Ζιοβάνι πχ – αγάπη είναι άλλο πράγμα. Αγαπάω δυο βραζιλιάνους που έπαιξαν στην Ελλάδα. Ο ένας ήταν ο Γιάννης ο Σοάρες, παίκτης του ΟΦΗ και της ΑΕΚ. Γεννημένος με ένα χαμόγελο, μεγάλος μαχητής, μιλάει ελληνικά με ένα μοναδικό τρόπο και είναι δικός μας στην ψυχή 100%. Στη Βραζιλία ήταν δίπλα στην Εθνική μας σε όλα τα ματς και οι φίλοι του οι Βραζιλιάνοι μου λέγανε ότι ζητάει να τον φωνάζουν Γιάννη! Ο δεύτερος είναι ο μεγάλος Σίλβα Κλέιτον. Όταν έπαιζε στην Καλαμαριά, ήταν δεν ήταν 22 χρονών,είχε δώσει μια συνέντευξη στο Εθνοσπόρ. Είχε πει ότι αγαπημένο του φαγητό είναι το τσουράσκο, αγαπημένο του ποτό η καϊπιρίνια, κι αγαπημένο του τραγούδι το «Τι ήμουνα για σένανε τι ήσουνα για μένανε». Λέω εντάξει, αυτός ήρθε για να μείνει. Κι έτσι κι έγινε!

Τζαλμίνια, ο διάδοχος του Μπεμπέτο για τον Στέλιο Χαρτζουλάκη

Ως φίλος της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, η απογοήτευσή μου όταν αποχώρησε από την ομάδα ο συμπαθέστατος Μπεμπέτο ήταν μεγάλη. Αλλά ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Γιατί το 1997 ήρθε από τη Βραζιλία ο Τζαλμίνια, ο παικταράς που μαζί με τους Μανουέλ Πάμπλο, Μάουρο Σίλβα, Ρόι Μακάι, Πέντρο Παουλέτα, Φραν, Βίκτορ και πολλούς ακόμα, χάρισαν στην Ντέπορ το μοναδικό πρωτάθλημα της ιστορίας της. Ένας μάγος της μπάλας (κλασικός Βραζιλιάνος), που έκανε τα πάντα στο γήπεδο, εκτός από το να μαρκάρει (είπαμε κλασικός Βραζιλιάνος). Ντρίμπλες από άλλο πλανήτη, γκολάρες με κάθε τρόπο και γενικότερα ο κινητήριος μοχλός μίας από τις καλύτερες ομάδες (με όλη τη σημασία της λέξης) στην ιστορία της Primera. Εντάξει, ήταν και λίγο κωλόπαιδο, αλλά τι πειράζει;

Ο κανονικός Ρονάλντο για τον Θοδωρή Ρούσσο

Ο Ρονάλντο έκανε ό,τι ο Πελέ αλλά σε... fast forward για τον Βαγγέλη Σταματόπουλο

H κάθε εποχή έχει τους δικούς της ποδοσφαιρικούς μύθους και στα χρόνια της δικής μου εφηβείας δεν υπήρχε μεγαλύτερος ήρωας από τον Ρονάλντο, που βλέποντάς τον να ζωγραφίζει (τρέχοντας και επιταχύνοντας) πάνω στο χορτάρι αισθανόμουν ότι ανάλογο δέος θα έπρεπε να ένιωθαν και πριν μερικές δεκαετίες όσοι έβλεπαν τον Πελέ εν δράσει. Για το γιατί είναι αγαπημένος μου Βραζιλιάνος παίκτης το "φαινόμενο" δεν θέλει και τεράστια ανάλυση: γιατί κανείς συμπατριώτης του δεν είχεεφάμμιλη τεχνική κατάρτιση σε συνδυασμό με τέτοια έκρηξη και ταχύτητα, γιατί πέτυχε και αγαπήθηκε σε ΟΛΕΣ τις ομάδες που αγωνίστηκε στην Ευρώπη (Αϊντχόφεν, Μπαρτσελόνα, Ίντερ, Ρεάλ Μαδρίτης, Μίλαν), γιατί νίκησε τους τραυματισμούς και σήκωσε στις πλάτες του μία ολόκληρη Βραζιλίας για να πάρει το τρόπαιο του 2002, γιατί τα περισσότερα γκολ του ήταν για highlight, γιατί σε έκανε να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει κάτι που να ΜΗΝ μπορεί να το κάνει. Στο άκουσμα της φράσης "μοίρασε σακούλες στους αντιπάλους" δεν πρέπει να υπάρχει άλλο όνομα που να μας έρχεται πιο εύκολα στο μυαλό από αυτό του Βραζιλιάνου. Ενός παικταρά που μας έκανε να αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο. Για αυτό λοιπόν Ρονάλντο... δαγκωτό!

Ο Ρονάλντο-Νταντάντου για τον Θανάση Κρεκούκια

Η πρώτη σκέψη ήταν ο Σόκρατες που τον πρόλαβα στην εφηβεία μου και πολλές φορές με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Η δεύτερη σκέψη ήταν ο Ρονάλντο που τον έζησα από την αρχή μέχρι και το τέλος της καριέρας του, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Πέρα από το τεράστιο ταλέντο του και την ποδοσφαιρική του ιδιοφυΐα, το "φαινόμενο" υπήρξε ένα πραγματικό "σκυλί του πολέμου", μια αδάμαστη δύναμη της θέλησης, ένας συγκλονιστικός χαρακτήρας που δεν άφησε κανέναν από τους οδυνηρούς τραυματισμούς του να τον καταβάλλουν, επιστρέφοντας πάντοτε στα γήπεδα πιο δυνατός και το ίδιο αποτελεσματικός. Η καριέρα του τόσο στους συλλόγους που αγωνίστηκε όσο και στην Εθνική Βραζιλίας, είναι ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι που θα διηγούνται οι παλιοί στους νεώτερους για πολλές, πάρα πολλές γενιές. Όμως τίποτα δεν θα μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη και τελευταία του σεζόν στην Μπαρτσελόνα, όταν το αστείρευτο ταλέντο του δημιούργησε σπάνιας ομορφιάς εικόνες πάνω στο χορτάρι, από εκείνες που μόνο ελάχιστοι θα μπορούσαν να σκεφτούν και ακόμα λιγότεροι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν στην πράξη. Όπως το αξέχαστο αριστούργημά του απέναντι στην Κομποστέλα. Ένα γκολ προορισμένο μόνο για ένα "φαινόμενο". Νταντάντου για πάντα!