Τριάντα χρόνια, λοιπόν. Τριάντα χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα που ο Μπόμπαν κοπάνησε το κεφάλι του στην μπασκέτα. Ένα παιχνίδι ήταν αυτό, το δικό του παιχνίδι που το έπαιζε συχνά, σαν να ήταν το κρυφτό, το κυνηγητό, το μεταμοντέρνο PlayStation και πάει λέγοντας.

Κοπανιόταν συχνά ο Μπόμπαν πάνω στην μπασκέτα, μόνο που εκείνη η φορά απέβη μοιραία και από τότε τίποτε δεν θα ήταν όπως πριν.

Έπαιζε και άλλο ένα παιχνίδι για να διασκεδάζει ο ίδιος, έστω κι αν τσατίζονταν οι συμπαίκτες του και ήθελαν να τον πνίξουν Κάθε φορά που η αποστολή του Πανιωνίου ταξίδευε με το αεροπλάνο ο Γιάνκοβιτς σηκωνόταν από τη θέση του και ενώ οι συμπαίκτες του κοιμόντουσαν του καλού καιρού, μάζευε τα παπούτσια τους και τα έκρυβε!

Ο ξυπόλυτος Πι Τζέι Μπράουν

Ξύπναγαν όταν προσγειωνόταν το αεροπλάνο, έψαχναν τα παπούτσια τους, αλλά τελικά περπάταγαν ξυπόλυτοι και τον έβλεπαν να χαμογελάει σαρδόνια.

Το πιο συνηθισμένο θύμα του ήταν ο Πι Τζέι Μπράουν, που όταν μετά από χρόνια τον συνάντησα στο Μαϊάμι και του ζήτησα να ανακαλέσει μερικές στιγμές από την καριέρα του στην Ελλάδα, ακριβώς αυτά τα καμώματα του Μπόμποαν αναστορήθηκε πρώτα απ' όλα!

Αυτός ήταν ο Μπόμπαν, ένα παιδί που ίσως δεν ενηλικιώθηκε ποτέ! Ψυχούλα, καθαρός και αγνός σαν το νερό που αναβλύζει από τις πηγές.

Η "Ασκητική" του Καζαντζάκη

Ήταν και κάτι ακόμα ο συχωρεμένος ο Γιάνκοβιτς, λες και έπρεπε σώνει και καλά να επιβεβαιώνει σε όλη του τη ζωή την αυτό(ς) που γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην "Ασκητική" του: "Να 'σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις".

Αυτό έκανε και ο ίδιος: όπως μού είπε πριν από λίγο καιρό ο Βλάντε Τζούροβιτς (και ομολογώ πως δεν το ήξερα) ο Μπόμπαν παράλληλα με το μπάσκετ έκανε και κάποιες άλλες δουλειές, αλλά τις βαριόταν γρήγορα και τις παράταγε.

Το μοιραίο Νο 28

Στις 28 Απριλίου του 1993 παράτησε την πιο σοβαρή από δαύτες: την ίδια του τη ζωή!

Αυτό το νούμερο, το 28, είναι διάβολε στοιχειωμένο.

Στις 28 Απριλίου του ’93 ο Μπόμπαν έκανε το χαρακίρι που του χαράκωσε τη ζωή και δεν άφησε πολλούς κόκκους άμμου στην κλεψύδρα της ζωής του.

Άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς, μέσα σε ένα καράβι ταξιδεύοντας προς τη Σύρο, στις 28 Ιουνίου του 2006.

Την ίδια στιγμή στη Νάουσα ο μοναχογιός του ο Βλαδίμηρος αγωνιζόταν με τον Πανιώνιο κόντρα στη Νικόπολη Πρέβεζας σε ματς της τελικής φάσης του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Παίδων. Έβαλε 28 πόντους!

Η τσαχπινιά, η αλητεία και ο Σέρβος Λάρι Μπερντ

Ο Μπόμπαν δεν αποτελούσε τέρας αθλητικότητας, τουναντίον κουβάλαγε πάντοτε παραπανίσια κιλά και ήταν ατσούμπαλος, αλλά στον αντίποδα διέθετε ένστικτο, εξυπνάδα, υψηλό δείκτη αντίληψης και διαβάσματος του παιχνιδιού, ταλέντο στο να καμουφλάρει τις αδυναμίες του, πονηριά, καπατσοσύνη, τσαχπινιά, μια δόση αλητείας (με την... καλή έννοια) και όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Μιλάμε για πολλά καντάρια μπάσκετ! Τόσα καντάρια μπάσκετ ήξερε και παρουσίαζε, ώστε όταν σκόραρε 41 πόντους στη Ρώμη κόντρα στη Μεσατζέρο η εφημερίδα Gazzetta dello Sport του επιδαψίλευσε ένα ανεκτίμητο κομπλιμέντο: Ο Σέρβος Λάρι Μπερντ!

Γιέ μου, μην κάνεις ποτέ πέντε φάουλ

Όταν ο Μπόμπαν κοπανήθηκε στην μπασκέτα του γηπέδου της οδού Αρτάκης, ο Βλαδίμηρος ήταν τριών χρονών και δυο μηνών.

Δεν είχε δει ποτέ την τραγική σκηνή μέχρι εκείνο το πρωινό που συνόδευσε τον πατέρα του στο στούντιο μιας εκπομπής και σοκαρίσθηκε όταν την παρακολούθησε στην οθόνη.

Μεγαλώνοντας ο Βλαδίμηρος και ενώ ο Μπόμπαν έλιωνε πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι άκουσε από το στόμα του μια κουβέντα που την κρατά σφαλισμένη στον σκληρό δίσκο του και ξέρει καλά πως δεν πρέπει να παρεκκλίνει από δαύτη, ούτε στην κυριολεξία, ούτε μεταφορικά. "Γιέ μου, μην κάνεις ποτέ πέντε φάουλ"!