Ο Άρης Ζαφειράτος ξέρει πώς να φοιτήσεις και να αγωνιστείς σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ

Μπάλα θα 'χεις παίξει. Και αν δεν ήταν σε σωματείο, θα ήταν στη γειτονιά. Εν πάση περιπτώσει, μια άποψη για το πόσο δύσκολο είναι να βρει ένα παιδί το δρόμο του και να κάνει καριέρα σε αυτό το σπορ την έχεις. Σήμερα θα μάθεις για μια ευκαιρία που έχουν πια οι νέοι αυτού του τόπου, για να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Και αν δεν συμβεί αυτό, σίγουρα θα ανακαλύψουν νέους ορίζοντες.

Η ιστορία του Άρη Ζαφειράτου, αλλά και αυτό που κάνει τη σήμερον ημέρα, θα σου εξηγήσει πως το "όποιος θέλει, μπορεί" δεν είναι απαραίτητα μόνο εκνευριστικό κλισέ. Για κάποιους είναι η πραγματικότητα. Ρώτα τα οκτώ παιδιά, τους Δημήτρη Τοπουζλή, Δημήτρη Στράντζαλη, Πέτρο Αγασιώτη, Σωκράτη Βασίλα, Δημήτρη Σιλβεστρίδη, Μάικ Νιούμαν και Ηλία Κοσμίδη, τα οποία ανέλαβε ο Άρης και πια σπουδάζουν και παίζουν σε αμερικανικά Πανεπιστήμια.

Πάνω αριστερά: Τοπουζλής Πάνω δεξιά: Κοσμίδης, κάτω αριστερά: Σιλβεστρίδης, Βασίλας και Στράντζαλης, κάτω δεξιά: Ιακωβίδης.

Αν "googlαρεις" το όνομα "Άρης Ζαφειράτος", θα πέσεις πάνω σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στα "Νέα", στις 29 Νοεμβρίου του 1999. Στις φωτογραφίες φαίνεται ένα μικρό παιδί. Στον τίτλο θα διαβάσεις "Γεννιέται ο νέος Πελέ". Ο υπέρτιτλος σου εξηγεί πως "Ο Άρης Ζαφειράτος από 60 μηνών φοράει τη φανέλα του Παναθηναϊκού".

Το 1999 ήταν 11 χρόνων και το όνομα του είχε γραφτεί ήδη για τέταρτη φορά στο βιβλίο των παγκοσμίων ρεκόρ "Guinness", διότι είχε επιλεγεί ως "εξαιρετικό ταλέντο" στο ποδόσφαιρο, σε ηλικία μόλις 5 χρόνων. Τον είχαν εντοπίσει στην Ακαδημία Ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού, της οποίας είχε γίνει μέλος απ' όταν ήταν 4 χρόνων και 10 μηνών. Και επειδή δεν υπήρχε τμήμα στην ηλικία του, έπαιζε με μεγαλύτερα παιδιά -ηλικίας 7 χρόνων.

"Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν με μια μπάλα στα πόδια. Ήταν κάτι που με διασκέδαζε και από νωρίς κατάλαβα ότι το να παίζω ποδόσφαιρο ήταν κάτι που έκανα καλά, αβίαστα, από όταν έπαιζα σε ένα γηπεδάκι κοντά στο σπίτι, με τσιμέντο και μπασκέτες, με τους φίλους μου. Ο μπαμπάς μου έκρινε πως είχα ταλέντο και με πήγε στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού". Ο πατέρας του είναι ο συγγραφέας και γλωσσικός επιμελήτης εκδόσεων, Ηλίας Ζαφειράτος "ο οποίος ήταν φανατικός Παναθηναϊκός. Με πήρε λοιπόν, και πήγαμε μια βόλτα στην Παιανία, ώστε να μου δείξει πιο πολύ τις εγκαταστάσεις. Παίξαμε και λίγη μπάλα, ώσπου μας πλησίασε ο Ρότσα, μας έπιασε την κουβέντα και μετά με κάλεσε να μετάσχω στις προπονήσεις της μικρότερης -σε ηλικία- ομάδας, που συγκροτούσαν παιδιά ηλικίας 7 ετών".

Εξυπακούεται πως ο πατέρας του έδωσε το ΟΚ (κάτι που όπως είχαν αποκαλύψει τα "Νέα" δεν έκανε ένα χρόνο νωρίτερα, όταν τον πλησίασε εκπρόσωπος της ΑΕΚ για να ζητήσει τον μικρό) και έτσι ξεκίνησε η ιστορία που διήρκεσε 10 χρόνια. Γιατί τόσα πέρασε ως "πράσινος". "Έχω δει και κάποια videos από εκείνη την εποχή, διότι ο μπαμπάς μου είχε τρέλα με αυτά και έχουμε πολύ υλικό και μπορώ να πω ότι... σε εκείνη την ηλικία (γελάει) ήμουν πολύ καλός". Οι άνθρωποι της Ακαδημίας τον είχαν χαρακτηρίσει ως "αυθεντικό ταλέντο".

Σε άλλες ηλικίες τι συνέβη και δεν τον είδαμε ποτέ στην πρώτη τη τάξει κατηγορία; "Στην Ελλάδα, το να κάνει καριέρα ένα παιδί στο ποδόσφαιρο είναι κάτι που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Καλούς και κακούς. Στον Παναθηναϊκό γινόταν πολύ καλή δουλειά. Κάποια στιγμή (το 2003) άλλαξε όλο το προσωπικό των Ακαδημιών, άρχισαν να φέρνουν στις εγκαταστάσεις της Παιανίας πολλά παιδιά από την επαρχία, τα οποία ζούσαν πια εκεί, με συνέπεια να φύγουμε πολλοί που ήμασταν από την Αθήνα".

Oι φωτογραφίες είναι από τα "Νέα" του 1999

Τον χρόνο που ακολούθησε σταμάτησε το ποδόσφαιρο, γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτό που είχε συμβεί. "Είχα απογοητευτεί πάρα πολύ, γιατί θεωρούσα πως τα χρόνια που είχα περάσει στην Ακαδημία είχα καταφέρει να δείξω πράγματα και περίμενα μια διαφορετική αντιμετώπιση. Βέβαια, πολλά ήταν τα παιδιά που περίμεναν διαφορετική αντιμετώπιση σε ό,τι αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά... ΟΚ".

Επειδή δεν ήθελε να 'χει την παραμικρή επαφή με το άθλημα που λάτρευε, για να μη θυμάται και "πονά", στα 14 ασχολήθηκε με το στίβο "και έκανα 400αρια", αλλά δεν ένιωθε το ίδιο καλά. Και επειδή δεν ήθελε να φορέσει άλλη φανέλα, επέστρεψε στα 15 στις Ακαδημίες "για να δοκιμαστώ, γιατί ένιωθα πως εκεί ανήκω. Στο δοκιμαστικό παίξαμε με τους Ερασιτέχνες, θυμάμαι είχα σκοράρει δυο φορές και με ξαναπήραν. Δεν άλλαξε όμως, κάτι στη γενικότερη αντιμετώπιση".

Στο χρόνο που ακολούθησε, ενώ του έλεγαν τα καλύτερα για όσα έκανε στις προπονήσεις, δεν του έδιναν θέση σε ρόστερ. Τον ρώτησα τι είχαν να πουν οι γονείς του για όλα αυτά. "Ο πατέρας μου ναι μεν, ήθελε να παίξω ποδόσφαιρο, αλλά σε λογικό πλαίσιο. Αγαπούσε τον Παναθηναϊκό και γιατί μεγάλωσε δίπλα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αλλά δεν ήταν άνθρωπος του χώρου. Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί έναν παίκτη, σε ποιους να μιλήσει, πού πρέπει να αποταθεί, ώστε να με βοηθήσει. Το μόνο που μου έλεγε ήταν πως πρέπει να σπουδάσω, για να διευρύνω τους ορίζοντες μου".

Ο έφηβος Άρης δεν είχε όμως, μυαλό για διαβάσματα. "Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν πώς θα παίξω στην πρώτη ομάδα, σκέψη που πιστεύω ότι κάνει κάθε παιδί που ασχολείται με το σπορ, σε αυτήν την ηλικία. Ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει σε προπονητικό κέντρο, δίπλα σε μεγάλους αθλητές τους οποίους βλέπεις καθημερινά”. Βοήθησε και η κλήση στην Εθνική U17 “και μετά το “έχασα” τελείως. Είδα πως το πράγμα πάει πιο σοβαρά".

Από τύχη ενημερώθηκα για τις αθλητικές υποτροφίες στις ΗΠΑ

Αυτό που ακολούθησε, κατά του ιδίου το ρηθέν ήταν "η κλασική ελληνική κατρακύλα ενός ταλέντου, αλλά και πάλι το πάλεψα από επιλογή μου. Πήγα σε μια ομάδα, στο Α' τοπικό έως ότου να τελειώσω το λύκειο, για έξι μήνες ήμουν στον Πανερυθραϊκό, μετά στη Νέα Ιωνία, ομάδα Δ' Εθνικής. Κάθισα ένα χρόνο εκεί και πήρα τις πρώτες μου συμμετοχές σε κατηγορία και από εκεί πήρα μεταγραφή για ένα χρόνο στον Εθνικό Πειραιώς, που τότε ήταν στη Β' Εθνική. Εκεί έκανα το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο" και θα έλεγες πως η ιστορία του είχε μπει σε μια σειρά. Γράψε λάθος. Γιατί ξέρεις τι γίνεται συνήθως όταν κάνουμε σχέδια, έτσι; Κάποιος γελάει.

Εκείνο το καλοκαίρι (του 2007) είχε πάει διακοπές στην Κεφαλλονιά, από όπου και κατάγεται. Εκεί γνώρισε έναν νεαρό Ελληνοαμερικανό, πρωταθλητή στο snowboard "ο οποίος με ενημέρωσε πως στην Αμερική υπάρχουν αθλητικές υποτροφίες και ότι θα μπορούσα να συνδυάσω σπουδές και το ποδόσφαιρο. Αν είχα πολλές διακρίσεις, θα μπορούσα να παίξω σε επαγγελματικές κατηγορίες και αν δεν γινόταν αυτό, θα είχα τη δυνατότητα μέσω της ποδοσφαιρικής υποτροφίας να πάρω πτυχίο". Ομολογεί πως όταν άκουσε για τις υποτροφίες, δεν είχε ξεκάθαρη άποψη και η εποχή εκείνη δεν ήταν σαν τη σημερινή που μπαίνεις σε ένα "ψαχτήρι" και λύνεις όλες σου τις απορίες. Επιπροσθέτως, δεν ήξερε αγγλικά, αλλά... όλα αυτά δεν τον σταμάτησαν από το να δοκιμάσει να βρει τη λύση μόνος του.

"Προφανώς και έκανα πολλά λάθη. Με βοήθησε ο κολλητός μου (Άρης και αυτός) να φτιάξω ένα βιογραφικό, με σκοπό να το στείλω σε προπονητές κολεγιακών ομάδων, μαζί με ένα video που έφτιαξα με υλικό του πατέρα μου". Η απειρία του, από ό,τι φάνηκε δεν του στοίχισε. “Πολλά πανεπιστήμια μου απάντησαν θετικά και το 2009 έπρεπε να αποφασίσω ποιο θα ήταν το καλύτερο για εμένα. Επειδή για να μετάσχεις στο κολεγιακό πρωτάθλημα δεν πρέπει να είσαι επαγγελματίας, ζήτησα από τον Εθνικό να με δώσει ως δανεικό στη Δόξα Βύρωνα, κάθισα εκεί έξι μήνες και τη σεζόν 2008-09 την πέρασα στην Προοδευτική”. Εκεί έληξε η επαγγελματική καριέρα και μπορούσε να φύγει.

Τι είχε να πει η Ελληνίδα μάνα, Κατερίνα; "Να κάνω κάτι που θα με βοηθήσει στη ζωή μου. Επειδή είμαι και μοναχοπαίδι, δεν της άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι θα έφευγα, αλλά είχε καταλάβει πως αν μείνω στην Ελλάδα δεν θα κάνω κάτι στον τομέα που με ενδιέφερε και ήταν το ποδόσφαιρο. Μου συνέστησε λοιπόν, να πάω εκεί όπου θα ένιωθα πως με εκτιμούν, όπου θα είχα τη δυνατότητα να σπουδάσω και να πετύχω. Εκεί σου δίνουν τη δυνατότητα να παίξεις στο MLS, σε περίπτωση που διακριθείς στο κολεγιακό πρωτάθλημα". Κάτι που συμβαίνει και στο μπάσκετ, με το ΝΒΑ.

Η επιλογή του ήταν το St. John's University, στο Queens της Νέας Υόρκης "ένα πάρα πολύ καλό πανεπιστήμιο από όλες τις απόψεις. Και την αθλητική και την ακαδημαϊκή. Είχα υπογράψει τη συμφωνία της υποτροφίας που έφτανε στα 43.000 δολάρια, έκανα πάρτι σπίτι -του αποχαιρετισμού και της γιορτής για το γεγονός- και μετά τρεις ημέρες την ακύρωσαν". Αυτό που μεσολάβησε ήταν αλλαγή στο σύστημα αξιολόγησης των βαθμών της Ελλάδας σε GPA -το σύστημα αξιολόγησης που υπάρχει στις ΗΠΑ.

Με το προηγούμενο είχε 2.2 στα 4-που είναι το άριστα- "με το όριο για τα καλύτερα πανεπιστήμια, αυτά της Division 1 να είναι το 2". Μετά τις αναπροσαρμογές στους κανονισμούς, "έπεσε" στο 1.9. Εδώ να σου πω ότι ο Άρης είχε ως βαθμό στο απολυτήριο λυκείου το "11... κόμμα κάτι", γιατί όπως σου εξήγησε πρωτύτερα είχε μυαλό μόνο για το ποδόσφαιρο. Στην ενήλικη ζωή του, η παιδεία... τον εκδικήθηκε για την αδιαφορία που της είχε δείξει. Και θα σου πω στη συνέχεια τι εννοώ. Προς το παρόν, θα μάθεις πως μετά την ακύρωση, ο Άρης έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. "Κατάλαβα πως αν είχα κάποιον άνθρωπο να με βοηθήσει να κάνω σωστές επιλογές, ίσως η εξέλιξη μου να ήταν διαφορετική. Αλλά δεν είχα ιδέα καν, αν υπήρχαν κάποιοι που σε καθοδηγούν στο διαδικαστικό κομμάτι. Σίγουρα η Ελλάδα δεν είχε. Ενδεχομένως να υπήρχαν στο εξωτερικό, αλλά θα σου επαναλάβω ότι τότε, καλά, καλά δεν μιλούσα αγγλικά".

Ο προπονητής που τον είχε πάρει για να του μεταφέρει το κακό μαντάτο, τον ενημέρωσε ότι έχει τη δυνατότητα να πάει σε κάποιο από τα Junior Colleges, στα οποία φοιτούν δυο χρόνια όσοι δεν έχουν το απαιτούμενο GPA, ώστε να αποκτήσουν δικαίωμα εισαγωγής σε Πανεπιστήμια. Το St. John's συνεργαζόταν με το Bryant & Stratton College και αυτό έγινε ο επόμενος προορισμός του Άρη. "Δεν ήταν αυτό που περίμενα, υπό την έννοια ότι είχα φύγει από ομάδα Β' Εθνικής και πήγα σε κάποια που ήταν... κάτω του μετρίου". Ζούσε όμως, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, με πλήρη υποτροφία (δηλαδή, πληρωμένα τα δίδακτρα, τη στέγαση και τη σίτιση) και παράλληλα σπούδασε "Διοίκηση επιχειρήσεων", για να πάρει το πτυχίο του σε δυο χρόνια. Η ομάδα του έφτασε έως τους “16” της NJCAA και εκείνος βραβεύτηκε με τη συμμετοχή του στην καλύτερη ομάδα της Αμερικής (στην οποία μετέχουν 200 κολέγια).

Στην υποτροφία είναι πληρωμένα -σίγουρα- τα δίδακτρα

Θα αναρωτιέσαι πώς συνεννοούνταν, αφού τα αγγλικά του δεν ήταν και τα καλύτερα. “Όταν πια, ήταν όλα έτοιμα να φύγω, άρχισα να παίρνω κάποια μαθήματα, εντατικά. Τώρα με το Internet είναι πολύ πιο εύκολο να φτάσεις στο επίπεδο των αγγλικών που ζητούν, γιατί δεν πας για ακαδημαϊκή υποτροφία, αλλά για αθλητική. Οι 3-4 πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι, σε όλα τα επίπεδα. Πήγα μόνος μου, δεν ήξερα κάποιον εκεί”. Μια στιγμή. Δεν πήγαν οι γονείς; “Πάντα έπαιρνα πολλές αποφάσεις μόνος μου. Να φανταστείς, όταν ήμουν στον Εθνικό Πειραιώς, είχα ζητήσει μια τριήμερη άδεια... για να πάω σε ένα camp, στο Indiana University. Είχα “κλείσει” εισιτήρια, λεωφορείο από το αεροδρόμιο, για το γήπεδο. Αυτό που έγινε ήταν να χάσω δυο πτήσεις, να φτάσω τα μεσάνυχτα, να έχω χάσει το λεωφορείο. Πήρα ένα ταξί, που μου πήρε 170 ευρώ και με πήγαινε μέσα στα χιόνια για 45' και δεν ήξερα καν πού πήγαινα, δεν είχα και τηλέφωνο... Τέλος πάντων, έφτασα. Πήγα καλά στο camp, μου έδωσαν 80% υποτροφία, αλλά δεν είχα να πληρώσω για το άλλο 20%” ποσό που ήταν 10-15.000 ευρώ.

Εδώ είναι χρήσιμη μια διευκρίνηση: "Τα περισσότερα Πανεπιστήμια, όταν σου δίνουν υποτροφία, σου πληρώνουν σίγουρα τα δίδακτρα που είναι το μεγαλύτερο κόστος. Μια μέση τιμή είναι 35-45.000 ευρώ, το χρόνο. Τα υπόλοιπα χρήματα είναι κάπου στα 8.000 ευρώ το χρόνο, ποσό που αντιστοιχεί και στα έξοδα ελληνικής οικογένειας που έχει παιδί, το οποίο φοιτά σε πανεπιστήμιο μακριά από το σπίτι του. Επίσης, μπορείς να βρεις δουλειά μέσα στο πανεπιστήμιο, να δουλέψεις και το καλοκαίρι. Μπορείς να βγάλεις το χαρτζιλίκι σου και να μη ζητάς χρήματα. Πιστεύω πως είναι καλή λύση. Δεν το λέω επειδή το έκανα εγώ... Βασικά, το λέω γιατί το έκανα εγώ”.

Το 2011, μετά το Bryant & Stratton College, τον πλησίασε πάλι το Indiana University για να τον ενημερώσει πως αυτή τη φορά μπορεί να του δώσει πλήρη υποτροφία. Σκέφτηκε πως “ή θα πάω εκεί, θα κάνω τη διαφορά και θα παίξω στο MLS ή θα πάρω πτυχίο και θα γυρίσω στην Ελλάδα να παίξω ποδόσφαιρο ή να εργαστώ κάπου στην Αμερική ή την Ευρώπη. Το βέβαιο είναι πως θα είχα κάποια εφόδια. Ήταν το όνειρο μου να πάω στο Indiana University” ομολογεί, “οι συνθήκες που αντιμετώπισα ήταν απίστευτες. Μου πλήρωσαν τα δίδακτρα, τα βιβλία, μου έδιναν 1.300 ευρώ κάθε μήνα για να πληρώσω το σπίτι και το φαγητό”. Αφότου πέρασε ο πρώτος χρόνος έφτασε στη συνειδητοποίηση του ότι “αυτό που κάνω τώρα ήταν το επάγγελμα που ήθελα να ακολουθήσω, όταν κάποια στιγμή θα τελείωνα με τις σπουδές μου. Για αυτό επέλεξα για πτυχίο το Sports Marketing & Management. Για να μπορώ να ασχοληθώ με παιδιά που θέλουν να φοιτήσουν και να παίξουν στην Αμερική, έπρεπε να έχω καλή επικοινωνία με αθλητές, με προπονητές, μου έδωσε εφόδια για να γίνω ένας καλός μεσάζοντας, μεταξύ αθλητικών φορέων”.

Όχι και άσχημα για το παιδί που στις Πανελλαδικές... έλυνε sudoku, για να περάσει η ώρα έως ότου του επιτρέψουν να βγει εκτός αιθούσης. “Από ό,τι φάνηκε, εν τέλει ήθελα να σπουδάσω (γελάει)”. Με το Indiana University “πήρα και ένα δαχτυλίδι” πρωταθλητή, το 2012, έχοντας για συμπαίκτες τύπους που παίζουν πια στο MLS “γιατί πια υπάρχει απορρόφηση. Η αλήθεια είναι πως πήρα πολλά περισσότερα από ένα πρωτάθλημα, στο Indiana. Η δουλειά που γίνεται εκεί είναι άκρως επαγγελματική. Όταν ήμουν εγώ εκεί, ήμουν ο μόνος Ευρωπαίος παίκτης. Γενικά, υπήρχαν παιδιά από Σουηδία, Γερμανία, Ολλανδία”. Βέβαια, αν δεν ήταν ο David Beckham, όπως λέει ο Άρης, αλλά και οι μετανάστες από χώρες που έχουν παράδοση στο ποδόσφαιρο, η εξέλιξη δεν θα ήταν τόσο αλματώδης για το soccer. “Έχω την αίσθηση πως η Αμερική είχε “μπουχτίσει” με κάποια σπορ που είναι μεν, παραδοσιακά, αλλά είναι πιο πολύ της διαφήμισης. Έχουν δηλαδή, πολλά κενά να διακόπτουν τη συνεχόμενη ροή. Συν την οργάνωση των υπευθύνων, το MLS τείνει να γίνει το τρίτο μεγαλύτερο άθλημα στις ΗΠΑ. Υπάρχουν προβλέψεις που το θέλουν να ξεπερνά σε πέντε χρόνια το baseball και να τοποθετείται κάτω από το football και το μπάσκετ”.

Το 2012 μια από τις ομάδες που αντιμετώπισε με το πανεπιστήμιο του ήταν αυτή του University of Illinois at Chicago. “Στην προθέρμανση, με πλησίασε ένας Έλληνας, το όνομα του είναι Μίνωας Βλαμάκης, για να μου πει πως με θέλουν στο πανεπιστήμιο και θα ήταν ιδανική περίπτωση να πάω, σε πόλη που έχει τεράστια ελληνική κοινότητα (βλ. 350.000 μέλη)”. Πριν λοιπόν, τελειώσει από το Indiana University ήξερε ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός. Τον Αύγουστο του 2014 πήγε στο Chicago. Διάλεξε για το masters του το Educational Studies in Instructional Leadership. Που ελληνικά σημαίνει “διοίκηση αθλητικών και σχολικών οργανισμών”. Οι γονείς του είχαν φτάσει σε σημείο να τον ρωτούν... αν έχει πάθει κάτι και αν είναι καλά, κάθε καλοκαίρι που επέστρεφε για διακοπές και τους ενημέρωνε για ένα ακόμα πτυχίο που ήθελε να πάρει.

Η υποτροφία που του έδιναν ήταν για ένα χρόνο. “Ήθελα να παίξω ένα ακόμα χρόνο ποδόσφαιρο και να ξεκινήσω κάτι που να 'χει σχέση με masters και τελικά, κάναμε την καλύτερη χρονιά που είχε κάνει ποτέ το πανεπιστήμιο. Ήταν η καλύτερη σεζόν από το 1953 και αφορούσε σερί 11-0, που δεν είχε ξαναγίνει. Πήραμε το πρωτάθλημα της περιφέρειας, αυτό που πήρε και ο Σωκράτης Βασίλας”, για τον οποίο θα σου πει αργότερα.

Το Soldier Field στο Chicago

Δεν κατάφερε να βρει δουλειά μέσα στο Πανεπιστήμιο (γιατί τον πρώτο χρόνο δούλεψε με τον προπονητή του και σε κάποια camps, αλλά και ως προπονητές σε ακαδημίες του Chicago), ώστε να βρει και τα χρήματα για το δεύτερο χρόνο του masters (27.000 ευρώ), ενώ παραδέχεται πως “με “έτρωγε” να επιστρέψω στην Ελλάδα και να κάνω αυτό που κάνω τώρα”. Που τι είναι ακριβώς; “Καθοδηγώ παιδιά που έχουν κάποιο αναγνωρισμένο ταλέντο σε διάφορα αθλήματα, όπως βόλεϊ, στίβο, ποδόσφαιρο, κολύμβηση και τένις, προκειμένου να βρουν ομαλά μια αθλητική υποτροφία που ταιριάζει στο προφίλ τους”. Ναι, βοηθά να κάνουν άλλοι ό,τι έκανε εκείνος -όπως σου είπε νωρίτερα.

Πάμε να δούμε και πώς έφτασε εκεί. “Το 2014 επέστρεψα, έπαιξα για λίγο στην Προοδευτική, έκανα και κάποια personal training με τα οποία είχα ασχοληθεί και στην Αμερική. Πριν γυρίσω, είχα μιλήσει με τον Γιάννη Δημητρίου, ο οποίος ασχολείται με τα αθλητικά προγράμματα των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων “Νέα Γενιά Ζηρίδη”. Τον είχα γνωρίσει στον Πανερυθραϊκό, όπου πλέον είναι τεχνικός διευθυντής. Ήταν ο πρώτος με τον οποίον είχα μοιραστεί την ιδέα που είχα, να θέλω να ασχοληθώ με κάτι ώστε να βοηθήσω και άλλα παιδιά να κάνουν ό,τι είχα κάνει εγώ. Μου είχε πει πως του αρέσει πάρα πολύ και προσπάθησε να με καθοδηγήσει σε διάφορα ερωτήματα που προέκυπταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρι η ιδέα να γίνει πράξη".

Αυτό που έκανε ο Άρης ήταν... ό,τι ήξερε καλύτερα. “Βομβάρδισε” με το βιογραφικό του τα emails εταιριών που εξειδικεύονται στην εύρεση αθλητικών υποτροφιών σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. “Ήμουν το ιδανικό προφίλ για αυτή τη δουλειά, η προσωπική εμπείρια που είχα ήταν αυτό που τους κέντρισε το ενδιαφέρον. Αρκετοί ήταν εκείνοι που ενδιαφέρθηκαν να συνεργαστούμε. Διάλεξα μια εταιρία στην Αγγλία, κάθισα 3-4 μήνες, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα και έφυγα. Ο προπονητής μου, στο Indiana University με ενημέρωσε πως υπήρχε μια εταιρία, με έδρα στη Νέα Υόρκη που είχε διαβάσει το βιογραφικό μου και είχε επικοινωνήσει μαζί του για περαιτέρω πληροφορίες”. Ξεκίνησε την συνεργασία μαζί τους και έγινε ο εκπρόσωπος τους στα Βαλκάνια. Η εταιρία είναι πολύ δυνατή» σε στίβο, τένις, βόλεϊ, για αυτό και εγώ “Πήγα για να “ανεβάσω” το ποδόσφαιρο”.

Για αρχή έχει 8/8

Ο πρώτος πελάτης του ήταν ο Χρυσόστομος Ιακωβίδης, τον Σεπτέμβριο του 2015. Μετά τον Ιακωβίδη, τον Οκτώβριο του 2015 ακολούθησε ο Δημήτρης Τοπουζλής -επίσης από τον Άρη-, ένα μήνα μετά ήταν η σειρά του Δημήτρη Στράντζαλη, από τον Ηρακλή. “Μετά ήλθαν οι Πέτρος Αγασιώτης, Σωκράτης Βασίλας, Δημήτρης Σιλβεστρίδης, Μάικ Νιούμαν από τον Παναθηναϊκό, ο Ηλίας Κοσμίδης από τον Πανθρακικό..." και η πρώτη χρονιά αφορούσε οκτώ παιδιά “για τα οποία ήμουν σίγουρος πως μπορούν να πάρουν υποτροφία”. Και πήραν. Προέκυψε και κάτι ακόμα.

Δεν ξέρω αν ξέρεις, αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν σχολεία με προγράμματα αθλητικών υποτροφιών. Ένα είναι τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια “Νέα Γενιά Ζηρίδη”, τα οποία μετά τη συνεργασία με την εταιρία που εκπροσωπώ (Overboarder) καθοδηγεί μαθητές αθλητικών τμημάτων να συνδυάσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με την αθλητική εξέλιξη σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. “Αντί να κάνεις γυμναστική με τα άλλα παιδιά, κάνεις ατομική προπόνηση, ανάλογα με το άθλημα που κάνεις”, αναφέρει ο Άρης ως ένα από όσα γίνονται στο σχολείο. Το πρόγραμμα “κλείνει” φέτος δυο χρόνια ζωής. Ξεκίνησε με παίκτες της ΑΕΚ “γιατί ήταν δίπλα οι εγκαταστάσεις” και αργότερα επεκτάθηκε. Από πέρυσι ασχολείται ενεργά -ως υπεύθυνος αθλητικού τμήματος- και ο Άκης Ζήκος.

Αυτό που τονίζει ο Άρης, σχετικά με τις υποτροφίες που δεν αφορούν μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά όλα τα σπορ είναι πως η σχέση με τους πελάτες δεν τελειώνει με την υπογραφή της υποτροφίας. “Έχω συνεχή επικοινωνία με τα παιδιά, αλλά και με τους γονείς. Τους λέω από την αρχή πως είμαι διαθέσιμος για ό,τι και αν χρειαστεί το παιδί. Δεν γίνεται να χτυπήσει το τηλέφωνο μου, να καλεί κάποιος γονιός για κάποιο πρόβλημα στην Αμερική και να του πω... τελείωσε η υπηρεσία μου, άρα τελείωσαν όλα. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Προσπαθώ να τους βοηθώ σε προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τα έχω ζήσει. Από την αρχή τους εξηγώ πως θα ρισκάρουν κάτι που δεν ξέρουν πώς θα βγει, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα ανοίξει τους ορίζοντες τους. Θα γνωρίσουν πολλούς ανθρώπους από όλο το κόσμο και θα μάθουν να συνδυάζουν αρμονικά σπουδές και αθλητισμό σε μία χώρα με πολλές ευκαιρίες για το μέλλον τους". Δεν θα είναι εύκολα, αλλά όλα πια είναι στο χέρι τους και έχουν πάντα κάτι να κερδίσουν.