Ο Carlton Cole και το τρίτο του πόδι

Η σταδιακή επιστροφή στην (όποια) κανονικότητα χρειάζεται και τις ανάλογες ειδήσεις. Τα ανάλογα "κανονάκια" αν θέλετε, αυτά που θα μας βοηθήσουν να μπούμε πάλι στην ροή της ζωής με φορά.

Θέλουμε ρε παιδί μου να νιώσουμε ότι σταδιακά η ζωή μας θα αρχίσει να θυμίζει το «πριν». Το «πριν» όλο αυτό.

Για να γίνει αυτό όμως θέλουμε κάποιες βοήθειες. Χρειαζόμαστε μερικά πράγματα, μερικά στοιχεία που θα μας «σπρώξουν» προς την νέα κατεύθυνση με μια κάποια μεγαλύτερη ευκολία. Μια ΑΝΑΤΑΣΗ αν θέλετε και κρατείστε αυτήν την λέξη γιατί είναι ΚΟΜΒΙΚΗ δια το θέμα της σημερινής μας στήλης.

Το σημερινό μας θέμα λοιπόν μας έρχεται από το ιδιαίτερα μακρινό 2009, τότε που όλα φάνταζαν υπέροχα, τότε που η λέξη καραντίνα ήταν σχεδόν άγνωστη και τότε που τα πουλιά κελαηδούσαν χαρωπά εις στα κλαδιά των δέντρων. Κι εμείς μαζί. Όχι στα κλαδιά απάνου, από κάτω, σαν backing vocals σε σόουλ μπάντα.

Πρόσφατα λοιπόν, ο Κάρλτον Κόουλ αποκάλυψε μια μαγική ιστορία από εκείνη την περίοδο. Τώρα θα μου πείτε, ποιος ήταν ο Κάρλτον Κόουλ. Σωστό. Όχι βέβαια πως έχει και τόση σημασία, αλλά ο Κάρλτον ήταν κάποτε ένας αψηλός στράηκερ που πολλά περίμεναν από αυτόν στην Αγγλία, αλλά τελικώς δεν μας βγήκε και κατέληξε να τριγυρνάει από εδώ και από εκεί με το πιο άξιο λιμάνι του να είναι η κακομοίρα η Γουεστ Χαμ, που ανά τα χρόνια έχει μαζέψει διάφορα ποδοσφαιρικά "αδέσποτα".

Στα χρόνια της Γουεστ Χαμ που λέτε, ο Κάρλτον με έναν τρόπο που ποτέ ακριβώς δεν καταλάβαμε, έφτασε μέχρι το φουαγιέ της εθνικής Αγγλίας, εκεί που τον υποδέχτηκαν ο Ζερμέν Ντεφόου, ο Γουέην Ρούνεη και ο Σον Ράητ Φίλιπς. Που είσαι ρε παικταρά του λένε, εσύ μας έλειπες, έλα να προπονηθούμε παρέα, γιατί έχουμε και φιλικό με τους Ολλανδοί σε λίγες μέρες.

Πραγματικά γεγονότα αυτά τώρα, ΟΝΤΩΣ η εθνική Αγγλίας είχε φιλικό με τους οράνιε, ΟΝΤΩΣ ο Κόουλ δέχτηκε κλήση για αυτόν τον αγώνα και ΟΝΤΩΣ οι τρεις που προαναφέραμε τον υποδέχτηκαν. Η μόνη διαφορά είναι πως τον «υποδέχτηκαν» έχοντας οργανώσει μια πραγματικά αξιόλογη και ιδιαιτέρως "σηκωμένη" φάρσα εις βάρος του, μια φάρσα που ΑΣΦΑΛΩΣ ο Κάρλτον μας την κατάπιε αμάσητη.

Ρε συ Κάρλτον του λένε, σε βλέπουμε λίγο πεσμένο, δεν θέλουμε να σε βλέπουμε πεσμένο, γιατί αν είσαι πεσμένος δεν θα μπορέσεις να αποδώσεις στα (περίπου) δυόμιση λεπτά που θα παίξεις στο φιλικό. Για αυτόν τον λόγο, σου δίνουμε αυτήν εδώ την μπλε πολυβιταμίνη, που τα έχει όλα μέσα, δια να τρως σίδερα και να είσαι κύριος.

Το έχαψε κυριολεκτικά και μεταφορικά ο Κάρλτον και την πήγε αμάσητη την βιταμίνη. Ευτυχώς για τον ίδιο, στην προπόνηση. Δεν την φύλαξε δηλαδή για τον αγώνα. Σκέφτηκε έξυπνα ο σχεδόν δίμετρος Κάρλτον, σου λέει αν τήνε φάω τώρα θα έχει τον χρόνο της να λειτουργήσει να μου δώσει τα «κανονάκια» την ώρα που τα χρειάζομαι πραγματικά. Και λέμε «ευτυχώς» γιατί εν τέλει, η πολυβιταμίνη ΔΕΝ ήταν πολυβιταμίνη, αλλά βιάγκρα.

"Ο Κάρλτον ήταν πάντα χαμογελαστός και χαρούμενος", σχολίασε σχετικά ο Ντεφόου, "οπότε απλά σκεφτήκαμε ότι αν ήταν να κάνεις την φάρσα σε κάποιον, ποιος θα μπορούσε να την σηκώσει;

Την πήρε απλά γιατί σκέφτηκε πως "α ναι, οι βιταμίνες είναι καλές για το σώμα". Είχα ξεκαρδιστεί. Ήταν μια απίθανη πλάκα. Που να βλέπατε το πρόσωπό του όταν του το είπαμε μετά".

Πώς το βίωσε όμως ο ίδιος ο Κόουλ; "Είχα σηκωμάρες", σχολίασε σχετικώς ο μέγιστος Κάρλτον. "Δεν είχα διεγερθεί σεξουαλικά, αλλά το έβλεπες. Ήμουν ο πιο γρήγορος του γηπέδου εκείνη την ημέρα. Είχα τρία πόδια".

Φαντάζομαι ότι κατά την διάρκεια του αγώνα, κάτι τέτοιο θα του έδινε ένα άδικο πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων, αλλά στην προπόνηση της εθνικής Αγγλίας ειλικρινά δεν ξέρω τι είδους κανονισμοί ισχύουν.

Όπως και να έχει πάντως, ο Κάρλτον Κόουλ σε μια από τις σπάνιες παρουσίες του στα λημέρια της εθνικής Αγγλίας είχε ας πούμε αναπτύξει μια ιδιαιτερότητα στην εμφάνισή του. Κάτι που ξέφευγε από ένα περίεργο κούρεμα για παράδειγμα, ή κάποιο εκκεντρικό κομμάτι ρουχισμού. Όχι, στην περίπτωση του Κάρλτον, το θέμα ήταν πολύ πιο «σωματικό».

Από αυτά που δεν κρύβονται.

Το μόνο ίσως ανησυχητικό στην όλη ιστορία, είναι πως σύμφωνα με όλους τους συμμετέχοντες στην φάρσα, θύμα και θύτες, ο τότε προπονητής της εθνικής Φάμπιο Καπέλο δεν πήρε πρέφα τίποτα. Που μας αφήνει στο κάπως άβολο συμπέρασμα ότι ακόμα και με μια «γιομάτη» βοήθεια από βιάγκρα, ο Κάρλτον μας ήταν κάπως «μαζεμένος» να το πούμε; «Απαρατήρητος» να το πούμε; Αντιλαμβάνεστε.

Εκτός αν φορούσαν κάτι φαρδύ. Ένα παντελόνι σαν αυτά που φοράνε οι χιπ-χοπάδες για παράδειγμα, ή κάποιο σκωτσέζικο κιλτ. Κάτι που κρύβει τέλος πάντων.

Υπάρχει πάντα ασφαλώς και η δικαιολογία πως ο Φάμπιο δεν έβλεπε καλά, ότι είχε ξεχάσει τα γυαλιά του σπίτι, ότι δεν είχε φέρει τους φακούς του από το αμάξι.

Ναι, λογικά αυτό θα ήταν.

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.