Οι αγώνες των ομίλων ολοκληρώθηκαν και ξέρουμε πλέον τα ζευγάρια της πρώτης φάσης των νοκ άουτ του Μουντιάλ. Και οι 8 αναμετρήσεις παρουσιάζουν το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον, αλλά για αυτά θα μιλήσουμε στο επόμενο κείμενο. Μέχρι τότε αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σε αυτούς που δε συνεχίζουν στη διοργάνωση.

Εξάλλου τα ματς των ομίλων ήταν συναρπαστικά, όχι τόσο επειδή είδαμε ομαδάρες που ξεχώριζαν. Ο βασικός λόγος που η πρώτη φάση είχε μεγάλο ενδιαφέρον ήταν οι εκπλήξεις και οι ανατροπές, οι πολλές ομάδες που έπαιζαν με διάθεση να δημιουργήσουν και να πάρουν τον έλεγχο του κάθε αγώνα, αλλά και η ποικιλία. Από τις 16 που δε συνεχίζουν οι περισσότερες πήραν αυτό που άξιζαν με βάση την εικόνα που παρουσίασαν. Υπήρξαν και κάποιες των οποίων η καλή απόδοση δε μεταφράστηκε στους απαραίτητους βαθμούς.

ΚΡΟΑΤΙΑ

Τελικά έκανε λιγότερα από όσα θα μπορούσε. Το ρόστερ της δεν είναι και το πιο ισορροπημένο, αλλά σίγουρα έχει ποιότητα. Κυρίως στα χαφ. Εκεί ήταν και το πρώτο πρόβλημα. Ο Niko Kovac δεν κατάφερε να βρει την καλή του 3άδα και ξεκάθαρους ρόλους. Modric και Rakitic ήταν οι δύο σίγουροι, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν ματς ανάλογα με αυτά που έκαναν στη διάρκεια της σεζόν με τις ομάδες τους. Οι Kovacic, Sammir, Brozovic και Pranjic που αγωνίστηκαν μαζί τους κατά διαστήματα, δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τα απαραίτητα.

Από τη στιγμή που η καλύτερη γραμμή της Κροατίας δεν έκανε τη διαφορά, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Από τους επιθετικούς μόνο ο Perisic ήταν σταθερά καλός, ενώ όλοι όσοι αγωνίστηκαν στην άμυνα είχαν αστάθειες. Αν οι παίκτες είχαν δουλέψει περισσότερο διάστημα με αυτόν τον προπονητή ίσως είχαν περισσότερη συνοχή, χημεία και τη δυνατότητα να παρουσιάσουν καλύτερα πράγματα. Αυτό είναι μια υπόθεση όμως, το δεδομένο είναι πως σε αυτό το Μουντιάλ πρόσφεραν στιγμές και όχι ολοκληρωμένες καλές εμφανίσεις.

ΚΑΜΕΡΟΥΝ

Ευχαριστώ. Τους ευχαριστώ όλους. Ομοσπονδία, προπονητικό τιμ, παίκτες, τους πάντες. Από τα πιο τραγικά-διασκεδαστικά πράγματα που έχω δει στη ζωή μου. Σίγουρα κάποια στιγμή όταν θα θέλω να γελάσω θα βάλω να δω κάποια από τις 3 αναμετρήσεις του Καμερούν. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, μιλάει η εικόνα.

ΙΣΠΑΝΙΑ

Ήταν ανέτοιμη σε πολλά επίπεδα, βρήκε απέναντί της δυνατούς αντιπάλους, αποκλείστηκε νωρίς, απέτυχε παταγωδώς, έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει δυναμικά άμεσα. Για περισσότερα δείτε ΕΔΩ

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Τρομερά τίμια ομάδα. Χαμηλό ταβάνι, αλλά έκανε το παιχνίδι της κάθε φορά. Έφαγε από 3 γκολ σε κάθε ματς, έβαλε 3 συνολικά, αλλά κέρδισε αρκετά μπράβο. Ο Ποστέκογλου έχει ελάχιστους μήνες που οδηγεί την ομάδα, αλλά έχει καταφέρει να περάσει σε ικανοποιητικό βαθμό τη φιλοσοφία του στους παίκτες. Μαχητική ομάδα, δυναμική, με διάθεση να δημιουργήσει, να πιέσει, να παίξει με την μπάλα κάτω.

Διαθέτει αρκετά καλά άκρα, με τον δεξιό επιθετικό Leckie να ξεχωρίζει. Ηγέτης ο Cahill που μας έδωσε κι ένα από τα καλύτερα γκολ της διοργάνωσης. Πολλά τα προβλήματα στην άμυνα. Υπάρχουν αρκετοί νεαροί παίκτες και ουσιαστικά η ομάδα είναι καινούρια. Αν δουλευτεί μπορεί στο μέλλον να έχει την ευκαιρία να κάνει παραπάνω πράγματα.

ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥ

Ακόμα μια χρυσή γενιά που δεν κατάφερε να πετύχει όσα ονειρευόταν. Η παρέα του Drogba ξεκίνησε θετικά. Πήρε τη νίκη απέναντι στην Ιαπωνία παρότι έπαιξε σχετικά καλά μόνο για ένα ημίχρονο. Στο ματς με την Κολομβία η εμφάνιση ήταν πιο γεμάτη, αλλά οι αδυναμίες στην άμυνα φάνηκαν περισσότερο. Και στην αναμέτρηση με την Ελλάδα, που έκρινε την πρόκριση, παρουσιάστηκε ξεκάθαρα χειρότερη από τον αντίπαλό της.

Τα ερωτηματικά για τον άπειρο Sabri Lamouchi ήταν έτσι κι αλλιώς πολλά και στο γήπεδο φάνηκε πως δεν κατάφερε να φτιάξει ένα καλό σύνολο. Το ταλέντο ήταν εκεί, αλλά αρκετοί παίκτες δεν βρίσκονταν σε καλή κατάσταση, ενώ τα κενά και τα λάθη στην άμυνα ήταν πολλά. Το πιο θετικό στοιχείο της Ακτής Ελεφαντοστού ήταν η δυνατότητά της να πιέζει τον αντίπαλο όταν κυνηγούσε στο σκορ. Χρησιμοποιώντας κάτι σαν 4-2-4 και γεμίζοντας την περιοχή με δυνατούς παίκτες. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής της που πραγματικά ξεχώρισε είναι ο Serge Aurier. Εξαιρετικός δεξιός μπακ που μπορεί να προσφέρει σε άμυνα και επίθεση και λογικά δε θα αργήσει να πάρει μεταγραφή. Από τους πιο γνωστούς, καλύτερος ο Gervinho.

ΙΑΠΩΝΙΑ

Από τις μεγάλες απογοητεύσεις του τουρνουά. Τα προβλήματα όταν το παιχνίδι παίζεται στις δύο περιοχές ήταν γνωστά και τα είδαμε και στα τρία ματς που έδωσε η ομάδα του Zaccheroni. Πέρα από αυτά όμως εμφάνισε και λιγότερη ταχύτητα (σε μυαλό και πόδια) και δημιουργικότητα. Καλή τεχνική από τους περισσότερους παίκτες, αλλά πολύ λιγότερη αποφασιστικότητα από την απαιτούμενη στην τελική προσπάθεια.

Όχι μόνο δεν κατάφεραν να λύσουν τα προβλήματά τους, αλλά δεν παρουσίασαν και τις αρετές τους, με εξαίρεση ένα διάστημα στο πρώτο ημίχρονο στην αναμέτρηση με την Ακτή Ελεφαντοστού. Φανερή η έλλειψη ουσίας στο παιχνίδι τους και δείγματα φόβου και διστακτικότητας σε πολλές στιγμές στη διάρκεια των αγώνων τους.

ΙΤΑΛΙΑ

Απογοήτευσε κι αυτή. Ο Prandelli προφανώς τα έχασε από τα διάφορα που άκουγε και τις πιέσεις που δεχόταν και μετά την πρεμιέρα πήγε να παίξει κάτι πιο κοντινό στο κλασικό στυλ της Ιταλίας. Το θέμα είναι πως δεν είχε σημείο αναφοράς στην επίθεση, δεν είχε καλό δημιουργικό παίκτη ψηλά και η άμυνά του δεν είναι αξιόπιστη. Έκανε αρκετές αλλαγές, αδίκησε παίκτες, προσέγγισε τελείως λάθος το ματς με την Ουρουγουάη. Το αποτέλεσμα ήταν μια ομάδα με περιορισμένη δημιουργικότητα και κενά στην άμυνα. Είχε χαφ που ξέρουν να παίζουν με την μπάλα και κατέληξε να παίζει χωρίς αυτήν όταν δεν είχε το προβάδισμα στο σκορ. Ο Balotelli είναι πάντα ένα δύσκολο στοίχημα κι αυτή τη φορά δε βγήκε.

Οι Ιταλοί μας άφησαν με το έξυπνο ματς που έκαναν απέναντι στους αφελείς Άγγλους και με δύο ματς που πλήρωσαν την αδράνειά τους και τη σύγχυση του προπονητή τους. Προφανώς η ποιότητα του ρόστερ είναι περιορισμένη, ο όμιλος δεν ήταν εύκολος, αλλά ο αποκλεισμός από την πρώτη φάση είναι αποτυχία. Και είναι μάλιστα ο δεύτερος συνεχόμενος σε Μουντιάλ. Φαίνεται να έχουν πάρει χαμπάρι πως πρέπει να αρχίσουν να βγάζουν ξανά ποιοτικούς παίκτες, έχουν κάνει βήματα, αλλά όχι όσα θα έπρεπε.

ΑΓΓΛΙΑ

Η Αγγλία ξεκάθαρα απέτυχε με βάση το ρόστερ που είχε. Εντάξει, αρκετοί παίκτες της είναι υπερεκτιμημένοι, αλλά σε κάθε περίπτωση ικανοί για καλύτερα αποτελέσματα και κυρίως για καλύτερες εμφανίσεις. Δεν κατάλαβα γιατί ο Hodgson αποφάσισε να παίξει ξαφνικά κάτι σαν 4-2-4. Ίσως άκουσε βλακείες που λέγονταν και γράφονταν. Ίσως πίστεψε στην ομάδα του περισσότερο από ό,τι έπρεπε. Ίσως απλά δεν ήξερε τι έκανε.

Η ουσία είναι πως η Αγγλία ενώ ακόμα κι έτσι έβγαζε κάποια καλά πράγματα επιθετικά, είχε πάρα πολλά κενά. Ακόμα κι αυτό που προσπάθησε να παίξει το έπαιξε με λάθος παίκτες. Τουλάχιστον ας το πήγαινε ως το τέλος, ας το έκανε χωρίς δεύτερες σκέψεις και προσπάθειες να καλύψει αδυναμίες. Έπρεπε να το κάνουν αλάνα τελείως. Πάντως είναι κρίμα να μη βρουν έναν καλύτερο προπονητή. Ταλέντο υπάρχει αυτή τη φορά. Και παίκτες που μπορούν να παίξουν σύγχρονο ποδόσφαιρο. Από την άλλη, δε βαριέσαι, μια σταθερά έχουμε μην τη χάσουμε κι αυτή. Η Αγγλία θα το πάρει το 2018. Αφού θα έχει πάρει το Euro του 2016.

ΕΚΟΥΑΔΟΡ

Ξεκάθαρα πιο τίμια ομάδα από την Αγγλία. Ήξερε τι έκανε, δεν είχε ενοχές. Σάπια άμυνα, δεν έχουν χαφ, έχουν γρήγορους και καλούς μπροστά. Παίζουν στην κόντρα κι άμεσα, σπάνια βρίσκεται κάποιος να κόψει, τα μπακ παίρνουν πρωτοβουλίες, δεν υπάρχουν πολλές συνεργασίες. 4-4-2 περασμένων δεκαετιών, κανένας δισταγμός για σέντρες, ατομικές προσπάθειες, βαθιές μπαλιές, ανοιχτά ματς. Αυτό είναι το Εκουαδόρ.

Μεγάλες εμφανίσεις από τον Alexander Dominguez, τον τερματοφύλακα. Συνέχισε να φτιάχνει το όνομά του Enner Valencia (κινητικός, αθλητικός, καλά τελειώματα). Καλά χτυπήματα, ειδικά στα στημένα από τον Ayovi. Κι ένας καλός χαφ, ο Noboa. 4-5 παίκτες με καλά στοιχεία, σύνολο κάτω του μετρίου κι αγωνιστική φιλοσοφία που στηρίζεται στα βασικά του ποδοσφαίρου.

ΟΝΔΟΥΡΑ

Το «βαθιές μπαλιές κι άγιος ο θεός» το έκανε σε μεγαλύτερο βαθμό η Ονδούρα. Οι παίκτες της οποίας δύναμη διαθέτουν, ξύλο έριξαν, έβαλαν κι ένα γκολ και αποχώρησαν. Η χειρότερη ομάδα του τουρνουά (το Καμερούν δε μετράει), έκανε αυτά που περιμέναμε να κάνει, δε διασύρθηκε, όλα καλά. Έναν παίκτη ξεχώρισα, πέρα από αυτούς που είναι σχετικά γνωστοί (Figueroa, Espinosa, Palacios, Izaguirre που έτσι κι αλλιώς δεν τα πήγαν και πολύ καλά). Ο λόγος για τον Jorge Carlos, που έδειξε να είναι χαφ που στηρίζεται περισσότερο στο μυαλό, παρά στη δύναμη, ενώ διαθέτει ηρεμία και καλή τεχνική.

ΒΟΣΝΙΑ-ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ

Από τις καλύτερες ομάδες που έμειναν εκτός. Καλή παρουσία στο ματς με την Αργεντινή, έδειξε τις επιθετικές της αρετές κόντρα στο Ιράν, αλλά πλήρωσε την αναμέτρηση με τη Νιγηρία. Σε εκείνο τον αγώνα έχασε ευκαιρίες, είχε κενά, έκανε λάθη ο προπονητής και τελικά πραγματοποίησε τη χειρότερη από τις 3 εμφανίσεις της στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση. Είναι καλή ομάδα όμως. Μπορεί να βάλει την μπάλα κάτω και να κάνει παιχνίδι, βγάζει καλές συνεργασίες, έχει παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Η άμυνά της όμως δε βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο.

Τελικά ο Safet Susic μάλλον έκανε λάθος που άφησε την πιο επιθετική λογική των προκριματικών. Θα μπορούσε να του είχε δώσει την πρόκριση στο ματς με τη Νιγηρία. Κατά τα άλλα ο Pjanic ήταν εξαιρετικός και στα 3 ματς, ενώ ο Muhamed Besic η μεγάλη αποκάλυψη της ομάδας και από τις μεγαλύτερες του τουρνουά. Διαβάζει καλά το παιχνίδι, παίζει σκληρά όταν χρειάζεται, μπορεί να κουβαλήσει την μπάλα και σπάνια έκανε λάθος πάσα.

ΙΡΑΝ

Πήρε βαθμό, έβαλε γκολ, πάλεψε όλα τα ματς με τον τρόπο του. Κι ευτυχώς που υπήρχε στη διοργάνωση. Είναι η ομάδα που έπαιξε λιγότερο από όλες με την μπάλα. Και χρειαζόταν μια τέτοια. Ειδικά η συγκεκριμένη διοργάνωση, που είναι γεμάτη με ομάδες που παίζουν ανοιχτά, είχε ανάγκη μια ομάδα που θα αγωνίζεται κλειστά και θα έχει πάντα το μυαλό της πρώτα στα μετόπισθεν. Κλασική ομάδα που δεν έχει πολλές δυνατότητες, παίρνει ελάχιστα ρίσκα και προσπαθεί να προστατέψει την εστία της κρατώντας πολλούς παίκτες χαμηλά.

Το πλάνο της αναχαίτισης ήταν καλά οργανωμένο. Ο Queiroz είναι γνωστό πως ξέρει να φτιάχνει καλές άμυνες, πειθαρχημένες ομάδες, που κλείνουν τους χώρους. Το έκανε το Ιράν, παίζοντας πολύ χαμηλά και μαζεμένα. Επιθετικά είχε να δώσει λίγα πράγματα κι αυτά κυρίως από ατομικές προσπάθειες. Μου άρεσε ο Mehrdad Pooladi ως αριστερός μπακ, που έπαιξε τη θέση ουσιαστικά ως καθαρός αμυντικός -χωρίς να παίρνει πολλές επιθετικές πρωτοβουλίες. Καλός και ο στόπερ Hosseini. Nekounam και Teymourian κλασικά τίμιες λύσεις στα χαφ. Dejagah και Ghoochannejhad είναι παίκτες που έχουν ποιότητα, αλλά σε αυτήν την ομάδα δεν ήταν εύκολο να το δείξουν σε μεγάλο βαθμό.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Στα δύο πρώτα ματς ήταν σαν το Καμερούν της Ευρώπης. Εντάξει, όχι τόσο τραγική, αλλά και πάλι ομάδα χωρίς καμία συνοχή, με ελάχιστες συνεργασίες, πάρα πολλά κενά και με λογική ψάχνουμε τον Cristiano Ronaldo και ό,τι κάτσει. Στο τελευταίο ματς ήταν κάτι ανάμεσα σε Εκουαδόρ και Αγγλία.

Με την εικόνα που εμφάνισε το ότι πήρε 4 βαθμούς είναι κατόρθωμα. Γενικά είναι λίγο σαν την Ουρουγουάη: ομάδα που σε σημαντικό βαθμό κοντεύει να/έχει ήδη «λήξει». Με τη διαφορά ότι οι Πορτογάλοι έπαιζαν με περισσότερο ρίσκα. Αυτή η γενιά ποδοσφαιριστών έκανε αρκετά σημαντικά πράγματα και σε Euro και σε Mundial, αλλά θα μπορούσε να έχει κάνει περισσότερα.

ΓΚΑΝΑ

Αυτή είναι το αντίθετο από την Πορτογαλία. Με την έννοια ότι ο 1 βαθμός είναι λίγος για την απόδοση που είχε στη διοργάνωση. Με τις ΗΠΑ είχε ρυθμό, είχε ταχύτητα, έφαγε λίγες φάσεις, πίεσε την αντίπαλη άμυνα. Το τελευταίο το έκανε λίγο άτσαλα όμως, με εξαίρεση περίπου 20λεπτά, ενώ πλήρωσε δύο στιγμές αδράνειας στην άμυνα. Γενικά σχεδόν όλα τα γκολ που έφαγε θα μπορούσε πολύ εύκολα να τα έχει αποτρέψει.

Η εμφάνιση του Boye στο τελευταίο ματς και το γκολ που έκανε δώρο ο Dauda στον Cristiano Ronaldo αποτύπωσαν ξεκάθαρα την ευκολία με την οποία μπορούσαν να δεχτούν γκολ χωρίς ο αντίπαλος να κάνει πολλά. Γιατί συνολικά παρουσίασαν καλή ομάδα. Λίγο έως πολύ άναρχη σε κάποιες στιγμές (κυρίως όταν έφταναν στην αντίπαλη περιοχή), αλλά με ταχύτητα, ρυθμό, πίεση, τρέξιμο, μερικές καλές συνεργασίες, αλλά και ατομικές προσπάθειες. Έκαναν αρκετά για να νικήσουν και στα τρία ματς, τελικά πήραν μόνο ένα βαθμό. Απέναντι στην πρώτη Γερμανία.

Αδίκησαν τους εαυτούς τους με μερικά εξωγηπεδικά επεισόδια, με αρκετές βιαστικές/χαζές επιλογές όταν είχαν την μπάλα κοντά και μέσα στην αντίπαλη περιοχή, ενώ και ο προπονητής έκανε αρκετές λάθος επιλογές. Από τους παίκτες που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, έδειξαν καλά στοιχεία ο Harrison Afful (δεξιός μπακ) και Jonathan Mensah (στόπερ). Παραδόξως δύο παίκτες που παίζουν στην άμυνα. Δείγμα ίσως του πόσο τρελή κι απρόβλεπτη ομάδα είναι η Γκάνα.

ΡΩΣΙΑ

Η Ρωσία ήταν τόσο απογοητευτική και τόσο βαρετή, που αρνούμαι να γράψω για πάρτη της πάνω από 30 λέξεις (Κύριε Capello δείξτε μας κάτι σε επίπεδο εθνικών ομάδων).

ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ

Θέλω να πω στους αμυντικούς της Νότιας Κορέας πως δεν πρέπει να φοβούνται την μπάλα, δεν είναι βόμβα. Κατά τα άλλα όπως και η Ιαπωνία έχει παίκτες που μπορούν να παίξουν με την μπάλα, αλλά και πρόβλημα όταν πρέπει να τελειώσει τις επιθέσεις. Στο τελευταίο παίζει ρόλο και ότι δεν έχει καλό επιθετικό κορυφής. Οι πλάγιοι Son Heung-Min και Lee Chung-Yong είναι καλοί και ποιοτικοί παίκτες και το έδειξαν και σε αυτό το τουρνουά. Το ίδιο ισχύει και για τους χαφ Ki Sung-Yueng Koo Ja-Cheol. Όλοι αυτοί μαζί όμως παρήγαγαν λιγότερα από τα αναμενόμενα. Η Κορέα μπορούσε να έχει την μπάλα, αλλά δεν ήξερε τι να την κάνει στις περισσότερες περιπτώσεις, ενώ σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των αγώνων έμοιαζε ευάλωτη στα μετόπισθεν.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside