Ο Antoine Griezmann βρέθηκε προ των πυλών της Barcelona. Το όνομά του έπαιξε όσο λίγα τον τελευταίο χρόνο στο ρεπορτάζ των "μπλαουγκράνα". Εντούτοις, ο ίδιος αποφάσισε να μείνει πιστός στην Atlético Madrid, την οποία υπηρετεί από το 2014 και το έκανε μέσω ενός ντοκιμαντέρ διάρκειας περίπου μισής ώρας, όπου γνωστοποίησε τα "θέλω" του. Αυτά συμβαδίζουν με τους "ροχιμπλάνκος", την ώρα που ετοιμάζεται να πέσει στη μάχη του Μουντιάλ με την φανέλα της εθνικής Γαλλίας. Στόχος βέβαια δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου στα γήπεδα της Ρωσίας.

Όσο για την αγαπημένη του Atleticο όμως αισθάνθηκε ότι άφησε μια δουλειά στη μέση και θέλει με τη φανέλα της να γίνει ο βασιλιάς της Μαδρίτης. Διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, τον πιο δύσβατο...

Θα ήθελα βέβαια, να σου πω 2-3 πράγματα για τον Γάλλο επιθετικό, για να καταλάβεις τι ακριβώς ισχύει με την περίπτωσή του. Γιατί φυσικά και η Atlético Madrid είχε τους λόγους της να δώσει 30 εκατομμύρια ευρώ, το 2014 για να τον πάρει από τη Real Sociedad. Προσοχή: το συγκεκριμένο ποσό ήταν το buy out. Ο μισθός ήταν άλλος.

Είχε προηγηθεί η πενταετία στην οποία είχε προσφέρει το παιδί 52 γκολ, σε 201 συμμετοχές. Πώς έφτασε όμως, στο San Sebastián, από την κοινότητα του Mâcon, μια μικρή πόλη 70 χιλιόμετρα μακριά από τη Lyon ( που τον είχε απορρίψει, με τον υπεύθυνο των scouts, Gerard Bonneau να παραδέχεται πως "ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ιστορίας μας") με 35.000 κατοίκους; Προφανώς, ήταν καλός σε αυτό που έκανε. Και αυτό που έκανε ήταν να παίζει ποδόσφαιρο.

Αν το όνομα του δεν σου κάνει... γαλλικό, θα είναι γιατί οι πρόγονοι του ήταν από την Αλσατία, ιστορική περιφέρεια της ανατολικής Γαλλίας, στα σύνορα με τη Γερμανία και την Ελβετία. Πάμε παρακάτω. Σκέψου πως ως παιδί ήταν μικρόσωμο και πολύ αδύνατο, αλλά είχε στα μάτια εκείνη τη λάμψη που συνήθως κάνει τη διαφορά. Ο πατέρας του, Αlain ήταν προπονητής ποδοσφαίρου και τον ανέλαβε προσωπικά. Ήταν και αυτός που τον πήγε στην UF Mâconnais. Δεν θα σου πω ότι έκανε θραύση εκεί, γιατί δεν ήταν αυτό που συνέβη.

Ενόσω λοιπόν, μάθαινε το σπορ στην ομάδα της πόλης του, έκανε και κάτι δοκιμαστικά σε άλλους -μεγάλους- συλλόγους. Όλοι τον απέρριψαν, λόγω σωματοδομής. " Είχα βαρεθεί να ακούω ότι είμαι πολύ κοντός". Ομάδες όπως, οι Sochaux, Auxerre και St.-Etienne δεν δέχθηκαν να πάρουν το ρίσκο. Δεν έκριναν πως υπήρχε ο λόγος. Το έκανε η Real Sociedad, όταν τον είδε να αγωνίζεται ως μέλος της Montpellier εναντίον της Paris Saint-Germain, σε τουρνουά που διεξήχθη στο Παρίσι.

Οι άνθρωποι της ισπανικής ομάδας ήταν στις εξέδρες, έγραψαν το όνομα του στο σημειωματάριο και μετά το τέλος του παιχνιδιού, πλησίασαν τον πατέρα του και τον ενημέρωσαν πως θα ήθελαν να πάει με το παιδί του στο San Sebastián, για να περάσει από audition μιας εβδομάδας. Στο τέλος αυτής, του πρότειναν να μείνει για άλλη μια εβδομάδα και μετά συναντήθηκαν εκ νέου τους γονείς του για να τους ενημερώσουν πως προσφέρουν συμβόλαιο. Ένα σοκ το έπαθαν, γιατί το αγόρι τους ήταν μόλις 14 χρόνων. Όταν ηρέμησαν, του επέτρεψαν να διεκδικήσει το όνειρο του. Εκείνος μετακόμισε στη Βασκονία και ξεκίνησε το ουσιαστικό ταξίδι της ζωής του.

Δεν έμενε φυσικά, μόνος του. Τον ανέλαβε ο Eric Olhats, ο Γάλλος scout της Sociedad, για να βοηθήσει την κατάσταση, να κάνει πιο ομαλή τη μετάβαση στη νέα του ζωή. Τον πήρε σπίτι του, με τον νεαρό να φοιτά σε σχολείο της Bayonne -στα σύνορα με τη Γαλλία, σε απόσταση 54 λεπτών με το αυτοκίνητο από τη... νέα του έδρα- και μετά το τέλος των μαθημάτων να επιστρέψει στις εγκαταστάσεις της ομάδας, στο San Sebastián, για προπονήσεις.

Για τέσσερα χρόνια η ζωή του ήταν... κάπως έτσι, με τους υπεύθυνους των τμημάτων υποδομής να έχουν διευκρινίσει πως δεν ήταν εξ αυτών που είχαν κάνει εντύπωση όπως άλλαζαν κατηγορίες. Μετά άρχισαν οι τραυματισμοί συμπαικτών του και βρήκε την ευκαιρία, μαζί με τους χώρους.

Στην προετοιμασία της σεζόν 2009-10, ο Ουρουγουανός Martin Lasarte τον κάλεσε στην πρώτη ομάδα, εκείνος έβαλε πέντε γκολ σε τέσσερα ματς και όταν ο κύριος που πληρωνόταν ως βασικό αριστερό εξτρέμ τραυματίστηκε, ο Γάλλος ήταν μονόδρομος ως λύση στο πρόβλημα "ποιος θα καλύψει το κενό".

Στις 2/9 του 2009 έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνιση, στο ματς με τη Rayo Vallecano, για το Copa del Rey. Μπήκε αλλαγή, στο 77ο λεπτό. Η ομάδα του έχασε 0-2, αλλά εκείνος επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο τέσσερις ημέρες μετά, για τη Liga, στο 0-0 με τη Murcia. Στις 27/9 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη βασική ενδεκάδα και για να το γιορτάσει, σκόραρε στα δίχτυα της SD Hueska. Άπαξ και βρήκε ρυθμό, δεν τον ξαναέχασε.

Θα έλεγες λοιπόν, ότι ήταν εύλογη η απόφαση των "Txuriurdin" να τον "δέσουν", όταν στις 8/4 του 2010 του έδωσαν το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. Ήταν για πέντε χρόνια και είχε το ποσό των 30 εκατ. ευρώ ως buy out. Αν δεις ποιο πάνω, θα θυμηθείς ποιοι τον είχαν απορρίψει ως... λιπόσαρκο. Ε, οι ίδιες ομάδες τον ζήτησαν πριν υπογράψει με τη Sociedad, μαζί με τη Manchester United και την Arsenal.

Στο μυαλό του, η απόφαση ήταν απλή: προτίμησε το σύλλογο που του έδωσε την πρώτη ευκαιρία, αυτόν που τον εξέλιξε. Είχε καταφέρει να συνδυάσει την γαλλική με την ισπανική σχολή, με τα must της τελευταίας (τεχνική, επαφή) να γίνονται το σήμα κατατεθέν του -μετά την ικανότητα του να είναι αποτελεσματικός με το αριστερό πόδι.

Στα 18 του έζησε και μια ακόμη μεγάλη εμπειρία: στις 23 Φεβρουαρίου του 2010 κλήθηκε για πρώτη φορά σε εθνική της χώρας του. Ήταν η U19. Μετείχε σε φιλικά και μέσω αυτών κέρδισε τη θέση του στο ρόστερ για το Euro U19 του 2010. Έδωσε δυο γκολ και μια ασίστ, στη διαδικασία που ολοκληρώθηκε με τους "τρικολόρ" να σηκώνουν το τρόπαιο, επί των εδαφών τους. Δίπλα του είχε παιδιά όπως ο Gaël Kakuta (Chelsea), Clément Grenier, Alexandre Lacazette (έπαιζαν τότε στη Lyon, αλλά τους ήθελαν ομάδες της Premier League).

Είχε ήδη διευκρινίσει πώς προφέρεται το όνομα του, μαζί με το ότι " αυτό που θέλω είναι να διασκεδάζω". Είχε κάνει και άλλα. Για παράδειγμα, είχε εξηγήσει πως μεγάλωσε βλέποντας παιχνίδια των Sony Anderson (" φορούσα τη φανέλα του, όταν έπαιζα με τους φίλους μου"), David Silva και Davind Beckham ( "παίζω με μακριά μανίκια, γιατί έπαιζε εκείνος, πήρα το 7 για τον ίδιο λόγο. Είμαι φαν του και για τον τρόπο που ντύνεται") και στο σύλλογο του είχε ήδη γίνει ο αγαπημένος του κοινού (πράγμα σπάνιο για το σύλλογο, δεδομένου ότι δεν ήταν Ισπανός) και εκ των καλύτερων prospects.

Στις 29/8 του 2010 έκανε το ντεμπούτο του και στη Liga (δήλωσε " ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα") και συνέχισε να προσφέρει γκολ και θέαμα. Τι θέαμα; Να σου πω. Ή μάλλον θα σου δείξω τι έκανε, μετά το πρώτο του γκολ στην πρώτη τη τάξει κατηγορία της Ισπανίας, στο 3-0 επί της Deportivo La Coruña.

" Μόλις είδα το αυτοκίνητο του χορηγού... ήξερα τι έπρεπε να κάνω, για να πανηγυρίσω με τους συμπαίκτες μου. Μάλιστα, είχα προαίσθημα πως θα βάλω γκολ, για αυτό και είχα ζητήσει από τους φύλακες του σταδίου να αφήσουν ανοιχτή την πόρτα! Τελικά, ο τρόπος που γιορτάσαμε έγινε πιο δημοφιλής... από το γκολ". Αποκάλυψε και ότι από μικρός " από όταν ήμουν 12-13 και έπαιζα με τους φίλους μου, αναζητούσαμε διαφορετικούς τρόπους για να πανηγυρίσουμε. Ήταν κάτι που μας διασκέδαζε. Ακόμα είναι". Αληθές.

Μια εβδομάδα αργότερα, διαμόρφωσε το 1-0 στο 2-1 επί της Málaga CF και συνέχισε την πορεία του προς το θρίαμβο, πριν κάνει ένα διάλειμμα (από το σκοράρισμα) για εννέα αγωνιστικές και επιστρέψει δριμύτερος τον Μάρτιο. Συνολικά, εκείνη τη σεζόν έπαιξε σε 39 ματς, βρήκε δίχτυα 6. Σημείωση: δεν είχε παίξει ακόμα στην Ευρώπη, σε επίπεδο συλλόγου. Τι γινόταν όμως, με την εθνική. Κλήθηκε στην U20 σε φιλικά με την Πορτογαλία και με τις ρεζέρβες της Juventus, τον Σεπτέμβριο του 2010, αλλά δεν πάτησε στο χορτάρι -είχε πρόβλημα στους προσαγωγούς.

Τον επόμενο μήνα τον κάλεσαν στην U21. Ο Erick Mombaerts τον ήθελε για αντικαταστάτη του Gabriel Obertan, σε φιλικό με τη Ρωσία. Τον Ιούνιο του 2010, τον ζήτησαν από την U20. Ενημερώθηκε πως θα πήγαινε στο World Cup. Έκανε το ντεμπούτο του στην ήττα από την Κολομβία (4-1, στις 30/7 του 2011) και στις 10/8 διαμόρφωσε αποτέλεσμα (1-0) στο ματς με τη Ecuador, για τους "16". Λαμπρά; Κάτσε. Έχω και καλύτερο. Στην πρώτη του συμμετοχή για την αγωνιστική περίοδο 2011-12, εναντίον της πρωταθλήτριας FC Barcelona, έκανε αυτό.

Έως το τέλος της χρονιάς, είχε 38 συμμετοχές και οκτώ γκολ. Μετά, είχε και μια τιμωρία. Ήταν μέλος της παρέας που έμεινε για όλους τους λάθος λόγους στην ιστορία των γαλλικών εθνικών, το 2012. Στις 13 Οκτωβρίου εκείνου του έτους, η U21 είχε υποχρεώσεις με την Νορβηγία -το νοκ άουτ προκριματικό για το Euro 2013 της κατηγορίας. Είχε και όρεξη για πάρτι. Μαζί με τους Chris Mavinga, Yann M’Vila, M’Baye Niang και Wissam Ben Yedder, έφυγαν από τις εγκαταστάσεις στη Le Harve και πήγαν στο Παρίσι. Δεν επέστρεψαν πριν το ξημέρωμα. Ήταν μεθυσμένοι. Κλήθηκαν σε απολογία και τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό έως τις 13 Δεκεμβρίου του 2013.

" Τα άκουσα από την ομοσπονδία, την κοπέλα μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου. Μετά την επιβολή της ποινής, είπα στον εαυτό μου "θα δουλέψεις σκληρά, θα τα δώσεις όλα, θα κάνεις μεγάλα παιχνίδια, θα "φτιάξεις" την εικόνα σου και όλα θα πάνε καλά. Κατάλαβα τη βλακεία μου πολύ γρήγορα". Δηλαδή, δεν πρόκειται να κάνω το ίδιο λάθος; "Με τίποτα. Αλλιώς θα σημαίνει ότι είμαι πολύ βλάκας".

Το ευτυχές για εκείνον ήταν πως στο μεσοδιάστημα, είχε "υπογράψει" το γκολ που διασφάλισε την πρόκριση της Real Sociedad στο Champions League, για πρώτη φορά μετά το 2004, ενώ έστειλε τη Deportivo στη δεύτερη κατηγορία. Και όταν ξεκίνησε η αγωνιστική περίοδος 2013-14, έκανε... σεφτέ με τον τρόπο που θα δεις στο video, για να βάλει την ομάδα του στους ομίλους της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, σε συλλογικό επίπεδο. Παράλληλα, τιμώρησε και τη Lyon που δεν τον ήθελε, όταν ήταν μικρός.

Σε συνέντευξη του, εν τω μεταξύ, είχε αποκαλύψει ότι "από παιδί ήμουν φαν της Olympique de Marseille και της Real Madrid, αν και είναι αλήθεια πως η Barcelona παίζει εκπληκτικό ποδόσφαιρο". Είχε ενημερώσει και πως " θέλω να τα δώσω όλα, για να παίξω στο World Cup με τη Γαλλία. Αυτό είναι το όνειρο μου. Πάντα νιώθω υπερήφανος όταν φορώ τη φανέλα με το εθνόσημο. Μου μένει ένα βήμα για την ανδρών. Ελπίζω να το κάνω, να ζήσω ό,τι οι Zidane και Henry, στο Παγκόσμιο του 1998".

Και να μην ήθελε ο Didier Deschamps να τον καλέσει, με όσα έκανε ο Griezmann αυτό ήταν φύσει αδύνατο -να σου πω εδώ ότι οι άλλοι που τιμωρήθηκαν, δεν "επιβίωσαν". Ο ομοσπονδιακός πρώτα είπε πως " το να είσαι στην εθνική σημαίνει πως έχει πολλές υποχρεώσεις και ευθύνες" και μετά του έστειλε προσκλητήριο για τις 27/2 του 2014 και το φιλικό με την Ολλανδία, στο Stade de France και αυτή ήταν η πρώτη συμμετοχή με την ανδρών. Έπαιξε στα πρώτα 68 λεπτά και η παρέα του νίκησε 2-0. Τον Μάιο έμαθε πως θα ταξιδέψει για το World Cup. Είχε όμως, μια άλλη δουλειά να τελειώσει έως εκείνο το ταξίδι.

ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΠΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ

Στο τέλος της σεζόν 2013-14 είχε μετρήσει 49 συμμετοχές και 20 γκολ, με το σύνολο στη Sociedad να έχει φτάσει τα 201 παιχνίδια και τα 52 τέρματα. Είχε άλλο ένα χρόνο συμβόλαιο. Πράγμα που σήμαινε ότι επρόκειτο να πουληθεί -αν ήθελε και να είναι συνεπής με τη δήλωση " θέλω να μείνω εδώ 2-3 χρόνια για να καθιερωθώ, όπως έκαναν οι Kovacevic, Nihat, De Pedro και López Ufarte" ανήμερα της υπογραφής του πρώτου συμβολαίου, το 2010.

Η Tottenham έκανε μια κίνηση, όπως και η Chelsea, αλλά και η Paris Saint-Germain, αλλά τελικά η Atlético ήταν εκείνη που τον ανακοίνωσε. Που πλήρωσε το buy out και που του έδωσε εξαετές συμβόλαιο. Ο Jose Luis Perez Caminero, αθλητικός διευθυντής της ομάδας, είχε ξεκαθαρίσει πως " ο Antoine ήταν η προτεραιότητα μας. Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες της λίγκας και ο ερχομός του είναι τεράστιο νέο για τον οργανισμό μας". Πώς να μην είναι;

Βέβαια, το θέμα ήταν άλλο και το αποκάλυψε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας στο France Football, όταν πια είχε ιδρώσει 5-6 φορές τη νέα του φανέλα. " Η Arsenal με προσέγγισε, αλλά εγώ ήθελα να συνεργαστώ με τον Diego Simeone. Οπότε την απέρριψα. Με ρωτάτε γιατί θέλω να μείνω στην Ισπανία. Θα σας πω επειδή εδώ είναι το σπίτι μου. Είμαι ευτυχισμένος και πιστεύω ότι θα γίνω καλύτερος υπό τις οδηγίες του Simeone. Πάντα αναζητούσα την ένταση στις προπονήσεις μου. Αυτό είναι το στιλ μου και μου αρέσει". Μόνο που δεν σου είπα και για ένα ακόμα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Πριν το World Cup στα γήπεδα της Βραζιλίας, ένας τραυματισμός του Franck Ribéry τον έκανε starter στην πρεμιέρα με την Honduras. Φυσικά και δεν λύγισε, όπως φυσικά και συνέχισε να προσφέρει έως τον αποκλεισμό από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Γερμανία. Ένιωθε υπέροχα στο φτερό ή πίσω από τον κύριο επιθετικό, Karim Benzema. Βοηθούσε και ότι " είμαστε φίλοι με τον Karim. Κάνουμε παρέα, περνάμε καλά, μου δίνει και πολλές συμβουλές και θέλω να τον ευχαριστήσω για όλα".

Ο Simeone μάς κάνει να θέλουμε να πολεμήσουμε για εκείνον

Με την Atlético έχει απολαύσει 107 συμμετοχές (εκ των οποίων οι 22 είναι στο κορυφαίο επίπεδο) και έχει παραβιάσει 57 φορές αντίπαλη εστία, ως ο κύριος επιθετικός. Γιατί δεν σου είπα πως όντως ο Simeone τον εξέλιξε και τον άλλαξε θέση, εξηγώντας του πως στο νέο του ρόλο θα ζούσε πράγματα που ούτε καν είχε ονειρευτεί. " Πάντα πίστευα πως μπορεί να είναι "δολοφόνος", παίζοντας πίσω από τον τελευταίο αμυντικό. Στο φτερό χάνει κάτι από τη δύναμη που έχει στις επιθέσεις", σχολίασε ο Αργεντινός κόουτς των "Rojiblancos", πριν καταλήξει στο αλήστου μνήμης " μόνο ο Cristiano Ronaldo και ο Lionel Messi είναι καλύτεροι από εκείνον. Δουλεύει σκληρά, ξέρει να ακούει και πιέζει τον εαυτό του κάθε μέρα".

Τι είχε να πει ο Griezmann για τον Simeone; " Είναι πολύ δυνατός στο μυαλό, δουλεύει ακατάπαυστα και ξέρει να λέει τις κατάλληλες λέξεις, για να αγγίζει τη ψυχή των ποδοσφαιριστών του. Δεν είμαστε παίκτες. Μας κάνει ομάδα από στρατιώτες που είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για εκείνον. Και αυτό, δεν είναι απλό" . Αλλιώς θα το έκαναν όλοι.

Στην πρώτη του σεζόν είχε 22 γκολ σε 37 ματς και έγινε ο μόνος εκπρόσωπος της παρέας του, στην "Ομάδα της χρονιάς". Έγινε και ο Γάλλος που είχε σκοράρει τα περισσότερα γκολ στη Liga, όταν στις 27/4 του 2015 έφτασε τα 22 και άφησε πίσω του τον Karim Benzema (21, τη σεζόν 2011-12). Φέτος ήταν εξίσου αποτελεσματικός... πριν τον τελικό του Champions League, όταν έστειλε την μπάλα στο δοκάρι, με πέναλτι, στα δυο λεπτά του β' ημιχρόνου. Aλλά όχι. Άσχετο δεν τον λες.

Σίγουρα δεν τον αποκαλούν έτσι στη Μαδρίτη και γι' αυτό του έδωσαν επέκταση έως το 2021 ( αύξησαν το buy out από 73 εκατ. ευρώ σε 91 εκατ. ευρώ), προς θλίψη αρκετών ομάδων που τον διεκδικούσαν. Εξήγησε πως έμεινε και για τον Simeone " γιατί πιστεύω ότι θα παραμείνει στην ομάδα. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος εδώ που είμαι και πολύ χαρούμενος που αποτελώ μέλος αυτής της οικογένειας. Θέλω να συνεχίσω να εξελίσσομαι κάθε χρόνο και αυτός ο σύλλογος, οι συμπαίκτες και οι προπονητές μου με βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση". Έπειτα από τόσα χρόνια στην Ισπανία " ομολογώ ότι σκέφτομαι ως Γάλλος, αλλά αντιδρώ ως Ισπανός".

Η αδελφή του, Maude χειρίζεται τους λογαριασμούς του στα social networks " γιατί εγώ είμαι αρκετά ντροπαλός και με βοηθά... να ανοιχτώ". Σημειωτέον, η αδελφή του επιβίωσε του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παρίσι, τον Νοέμβριο του 2015. Ήταν στο Bataclan, όταν χάθηκαν τουλάχιστον 87 ανθρώπινες ζωές. Εκείνος έπαιζε εναντίον της Γερμανίας, στο Stade de France. Με ένα tweet ενημέρωσε πως και οι δύο ήταν καλά, ευχαριστώντας το Θεό.

Προβληματίζομαι όταν βλέπω παιδιά που δεν φορούν τη φανέλα μου

Πριν το πρώτο ματς στο Euro 2016, τα ΜΜΕ τον χαρακτήρισαν ως τον σταρ των "τρικολόρ". Το αυτό έκανε και ο Pogba. Εκείνος επέμεινε ότι " σταρ είναι η ομάδα. Ξέρω πως υπάρχουν τεράστιες προσδοκίες, ότι ο κόσμος περιμένει να σκοράρω. Αλλά η ομάδα θα είναι αυτή που θα νικήσει. Αν νιώθω πίεση; Όχι. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι σημασία έχει να το απολαύσουμε, να μην "πειραχθεί" το μυαλό μας. Αποφεύγω να ακούσω τι λέει ο κόσμος. Επικεντρώνομαι σε ό,τι μπορώ να κάνω στο γήπεδο".

Έχει δει τα παιδιά που φορούν τη φανέλα του " και νιώθω υπερήφανος. Θέλω να τα κάνω ευτυχισμένα, σκοράροντας. Και ναι, είναι αλήθεια πως όταν βλέπω παιδί με τη φανέλα του Pogba ή άλλου... αναρωτιέμαι γιατί δεν φορά τη δική μου. Είναι ένα από τα κίνητρα μου για να γίνω ακόμα καλύτερος". Στη συνάντηση της εθνικής με τον Francois Hollande " μου είπε πως έκανα πολύ καλή σεζόν και ότι είναι χαρούμενος για εμένα και μας διαβεβαίωσε πως τα μέτρα ασφαλείας θα είναι τεράστια, ώστε να κυλήσουν όλα ομαλά. Ξέρω πως ο φόβος υπάρχει ακόμα. Οι νίκες μας θα δώσουν χαρά στους συμπατριώτες μας".

Ο "Petit Diable" (βλ. μικρός διάβολος) ήταν βασικός στο 2-1 επί της Ρουμανίας, αλλά πέρασε το επόμενο ματς (με την Αλβανία) στον πάγκο, δίπλα στον Pogba, με τον προπονητή τους να τους εξηγεί κατ' αυτόν τον τρόπο ότι δεν τα είχαν δώσει, ακριβώς, όλα. Ο Deschamps τον σήκωσε στο β' ημίχρονο και τον είδε να παίζει μπάλα. Ήταν αυτός που άνοιξε το σκορ.

Με την Ιρλανδία έδωσε προσωπικό ρεσιτάλ, ενώ ήταν και ο λόγος που ο Shane Duffy αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη. Και κάπως έτσι, οι διοργανωτές προχώρησαν στα προημιτελικά, με τον Griezmann να είναι ο εθνικός ήρωας, στη Γαλλία και μη σου πω και στην Ισπανία. Στο Euro έφτασε ως τον τελικό, αλλά εκεί πανηγύρισε η Πορτογάλια του Φερνάντο Σάντος.

Από το 2016 και έπειτα, αυτή τη διετία δηλαδή, κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, έκανε πολλά, έδειξε γιατί βρίσκεται στην ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και εκεί θέλει να παραμείνει. Ακόμα και αν δεν το κάνει μέσω Καταλωνίας, αλλά μένοντας στη Μαδρίτη!

AP Photo/Christophe Ena, AP Photo/Francois Mori, AP Photo/Francisco Seco, AP Photo/Pavel Golovkin

Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 27 Ιουνίου 2016